- 15 Nisan 2016
- 2.589
- 2.346
- 83
- 32
Kızlar öncelikle herkese merhabalar.Lütfen eleştirmeyin kaldırabilecek durumda değilim inanın en azından bugün böyleyim.İki bebeğim var biri 1.5 yaşında diğeri ise korunduğum(emzirme döneminde kullanılan haplarla)halde dünyaya geldi o ise 5 aylık.Çocuklarımı çok ama çok seviyorum her gün varlıklarına şükrediyorum.Eşimin ikinci evliliğiyim(hayatımın en büyük hatası diyebilirim)Eşimin bana karşı çok hatası en başta aldatma belki temas olmadı ama sosyal medyada falan çok hatasını yakaladım.Affettim aslında affetmek zorunda kaldım çaresizdim hoş şimdide pek farkım yok.Ailemle görüşmüyoruz zaten hiçbir zaman aile gibi değildik(hakaret,şiddet,sorumsuzlukları ve hep huzursuzluk)Yani anlayacağınız ailemdende eşimdende çok çektim(anlatmadığım daha birçok olay).Şimdilerde aldatılmadığıma eminim ama bende herşey bitti en başta saygı daha sonra sevgi.Hergün yaptıkları aklıma geliyor üzülüyorum ve bitmek bilmeyen bir öfkeyle doluyorum.Ev işi,yemek,çocuklar...derken birde bu yaşadıklarım tuz biber oluyor her an patlamaya hazır bir bomba gibi oluyorum.Geçmiş olaylardan hariç;hiçbir yere çıkmıyoruz hoş zaten çıksakda 1.5 yaşındaki bebeğim aşırı huysuz ve hiperaktif burnumdan geliyor,hep ailesiyle vakit geçirmek istiyor 5 senedir bir tatile gitmedik sadece bir kere seferihisara 4 günlük cümbür cemaat çoluk çombalak götürdü hesabıda o ödedi ailesi kardeşleri için ölüyor resmen bunların yanı sıra çok tutucu mu desem cimri mi desem bir peçeteyi ziyan etsem laf ediyor.Sürekli eleştiriyor ama sürekli ev işlerine çok karışıyor yapmaya değil akıl veriyor evdeki herşeyde söz sahibi.1.5 yaşındaki bebeğimle aşırı haşır neşir ve onun herşeyiyle ilgileniyor ama çok yanlış yetiştiriyor zaten en büyük çatışmamız bu yüzden.Sürekli olan bir huzursuzluğumuzdan bahsetmek istiyorum en ufak bir tartışma olur hemen ben yemek yemiyorum ben çay içmiyorum eskiden yapma böyle hadi gel derdim şimdilerde ise tamm yeme içme diyorum özellikle akşamları o gidiyor yatıyor bende iş varsa işi yapıyorum yoksa bende salonda yatıyorum çocuğu geldiği zaman(ilk eşinden olan)hiç böyle bişey yapmıyor kavga etsekde geliyor özür diliyor çay yapıyor gel çay içelim sofraya küsülmez diyor ben anlamıyorum zannediyor sırf o evdeysen huzursuz olmasın diye yapıyor bir haftadır aynı sofraya oturmadık yemek yapmadım sadece bebeğime yapıyorum kahvaltıda yapmıyoruz çayda içmiyoruz bir barışık bir küs yaşıyoruz ve ben inanılmaz çok sıkıldım bundan.İyi huyu yokmu derseniz var çocuklara mükemmel bir baba herşeyleriyle ilgileniyor onları hiçbirşeyden mahrum bırakmıyor büyük bebeğimin bütün bakımı onda ailesine karşı beni hiç ezdirmez hiç kimseye laf söyletmez saygısınıda yitirmiyor ama bende bunların önemi kalmadı artık ne bileyim çok yoruldum sürekli eleştirilmekten bir küs bir barışık yaşamaktan geçmişin aklıma gelmesinden ailesiyle hop oturup hop kalkmaktan daha bir sürü şey.Bazen sinir krizi geçiriyorum ağlamaktan helak oluyorum ailem arkamda olsaydı yada gidecek bir yerim olsaydı bir dk durmazdım.Çocuklarda önemli erken tabi bütün herşeylerimiz bütün düzenimiz bu evde nasıl başka hayat kurulurki para yok iş yok iki çocuk of Allahım of.Bana ev tutacağını ve bir miktar para vereceğini söylüyor bazen onada şart koşuyor büyük çocuk bende kalacak sen bakamazsın yapamazsın diyor.İnanın bunalımdayım bazen yaşamak istemiyorum sonra kendimi sakinleştirir çocuklarım geliyor aklıma ve yaşamalısın onlara bunu yapmaya hakkın yok diyorum para biriktir falan diyeceksiniz benim burdan gitmem için en az 10 bine ihtiyacım var(eşyalar kira)oda artık 5 seneye kadar anca birikirse.eşyalı ev tutsam mahkeme sonuçlanana kadar kira ne olacak çocukların masrafları ne olacak.Beni gerçekten anlayıp akıl verebilecek insanlara ihtiyacım var lütfen.
