evet, ben de oyle yerlerde tuvalete girdigim gibi 45 saniye surmeden cikiyorum. çünkü bir insanin isemesi, kendini temizleyip, pantolonunu ilikleyip çıkması benim icin 45 saniyedir. ekstra her an kendim gerilirim kapida sira varken. ama iceride uzun kalan insana da sinir olsam da laf edemem (en fazla kapisini tiklatip taciz ederim). sonucta benden önce gelmis ve onun hakki.
sizde de kadin sizden önce gelmis. su an oda onlarin hakki.
belki bebeginizi emzirirken gelen baskasi icin siranizi verebilirsiniz ama herkesten bunu bekleyemezsiniz
kaldi ki bilmiyorum bebeginiz kac aylik ama sanirim oturduğu yerde emen kucuk bir bebek. biiraz daha büyüyüp sizinle cebellesmeye gücü yettiginde, meme reddiyle yalvar yakar emzirmeye başladığınız donemde nihayet alt degistirme ünitesinde- son derece rahatsiz pozisyonda sizi emmeye lutfeden bir bebeginiz olursa siz icerde emzirirken krali gelse bence siz de birakmazsiniz :)
ama psikolog iyi bir yol. ben de bazen gdiiyorum. kendin asamiyorsan neden gitmeyesin ki? annelik suresince bunlarin kac katini yasayacaksin çünkü herkesin cocugu kendi icin en kiymetli. her seferinde sinir ola ola ömür gecmez. ve cocuk da stresli bir anneyle yasamak istemez. bebekler cok iyi anlarlar stresi huzuru, kendi iyiligiliniz ve bebeginizin iyiligi icin stresinizi kontrol altina almalisiniz. yoksa isin ucu kaçar. sonucta bu cocuk sosyallesecek yarin. gün gelecek kres arkadasi yanagini isiracak, kolunu morartacak, gun gelecek okulda dalga gececekler zorbalik yapacaklar, gun gelecek istediği takima secilemeyecek, gün gelecek açildigi kiz reddedecek, kalbi kirilacak, odasinda gizli gizli ağladigini duyacaksiniz.
yani annelik uzun bir yol. cocugunuzun aglamasina sebep olan her olaya - her kişiye nefret mi besleyeceksiniz?
simdiden önünü alin ki annelik serüveni stresle - devamli birileriyle kavgayla - isyanla gecmesin