Gerçek NARSİST nedir, anlatıyorum.

12 yıldır bir narsist ile beraberim. Bizde sevgiliyken aşk bomsardımanına tutmuştu beni. Üstelik ben güzel bir çocukluk yaşamıştım. 2 tane benim için çok önemli sırrı paylaşmıştım ve bunu başkalarından duyunca şok olmuştum. Bunu bile kullanmıştı. Dediklerinin aynısını yaşadım duygusal olarak. Şiddet eğilimi de var ama bana bu şekilde uygulamadı. Şu var benim eşim biraz da tanınan birisi. Rezil olmaktan,saygınlığına zarar gelmesinden korkuyor. Muazzam derecede otokontrole sahip. Bana ihanette etti. Şimdi gram içimde sevgi bırakmadı.. boşanmaya karar verdim kendi adıma. Bunu kimse ile paylaşmadım. Beni yıllarca öyle yalnızlaştırdı ki işimden o istediği için ayrılmıştım. 3 üni bitirdim şimdi kararlıyım ayağa kalkacağım. Umursamıyorum artık. Beni biraz iyi ve enerjik görsün hemen dibe çekmeye çalışır. Artık takmıyorum çünkü yıllarca manüple edildim,kendimi suçladım. Şimdi biliyorum bunlar benim suçum değil, onun problemi. Benim eşim tarafı kardeşi, annesi de hep narsist. Problem annesinde aslında ama dışarı öyle bir yansıtır ki kendini dünyanın en iyi kv zannedersiniz.çözmem 6 yılımı aldı. Şimdi hepsiyle mesafeliyim. Biliyorum asla değişmezler. Mükemmel aile görüntülerinin içi pislik doluymuş meğer. Uzayıp gider.. Yani ne güzel ben boşanıp kurtulmuşsun. Umarım güzel bir hayatın olur artık.

Spagettisever .!.:

12 yıldır bir narsist ile beraberim. Bizde sevgiliyken aşk bomsardımanına tutmuştu beni. Üstelik ben güzel bir çocukluk yaşamıştım. 2 tane benim için çok önemli sırrı paylaşmıştım ve bunu başkalarından duyunca şok olmuştum. Bunu bile kullanmıştı. Dediklerinin aynısını yaşadım duygusal olarak. Şiddet eğilimi de var ama bana bu şekilde uygulamadı. Şu var benim eşim biraz da tanınan birisi. Rezil olmaktan,saygınlığına zarar gelmesinden korkuyor. Muazzam derecede otokontrole sahip. Bana ihanette etti. Şimdi gram içimde sevgi bırakmadı.. boşanmaya karar verdim kendi adıma. Bunu kimse ile paylaşmadım. Beni yıllarca öyle yalnızlaştırdı ki işimden o istediği için ayrılmıştım. 3 üni bitirdim şimdi kararlıyım ayağa kalkacağım. Umursamıyorum artık. Beni biraz iyi ve enerjik görsün hemen dibe çekmeye çalışır. Artık takmıyorum çünkü yıllarca manüple edildim,kendimi suçladım. Şimdi biliyorum bunlar benim suçum değil, onun problemi. Benim eşim tarafı kardeşi, annesi de hep narsist. Problem annesinde aslında ama dışarı öyle bir yansıtır ki kendini dünyanın en iyi kv zannedersiniz.çözmem 6 yılımı aldı. Şimdi hepsiyle mesafeliyim. Biliyorum asla değişmezler. Mükemmel aile görüntülerinin içi pislik doluymuş meğer. Uzayıp gider.. Yani ne güzel ben boşanıp kurtulmuşsun. Umarım güzel bir hayatın olur artık.

Genişletmek için tıkla...

Umarım en yakın zamanda senin de olur.

cilek4233 .!.:

Umarım en yakın zamanda senin de olur.

Genişletmek için tıkla...

Umarım.. bunlar anlat anlat bitmez bacım.

Spagettisever .!.:

Umarım.. bunlar anlat anlat bitmez bacım.

Genişletmek için tıkla...

Tabii canım. Ben sacece biri bi yerde uyanır, kurtulur diye yazıyorum... Esas temennim kimsenin maruz kalmaması tabii...

Teşhisi yok, defalarca psikoloğa psikiyatriye gitmiş ve o odadan "başkaları yüzünden o hale gelmiş Mağdur" olarak çıkmış bence narsist bir anneyle büyüdüm ben de. Çocukluk arkadaşım, narsist (teşhisli) bir babayla büyümüş bir psikolog. Çocukluğumun, ergenliğimin en büyük şahidi. Hem narsist bir babayla büyümüş olması, hem her anıma şahit olması hem de mesleği sebebiyle onun "idrak kesin bir şey söyleyemem ama annen narsist olabilir" deyince şöyle bir geçmişe dönüp düşünmüştüm 6 yıl kadar önce. Çokça okudum, hatıraları yeniden canlandırdım...

Açıkçası annemin teşhisi umurumda değil. Narsist mi değil mi o da umurumda değil. Ben teşhis aramıyorum zaten. Eş değil ki boşanıp bağımı koparayım. Ömrümün ya da ömrünün sonuna kadar annem olarak kalacak en nihayetinde. Çocukluğumu, ergenliğimi, varlık bilincimi mahvetmiş zamanında, teşhisi olsa ne fark eder.

Ancak şu oldu. Ben bunu düşünmeye başladığımda yaşadığım şok ve aydınlanma ile birlikte annemin "manipulatif" davranışlarını ve sözlerini görmezden geldim. Çocukluğum boyunca ve 30 yaşına kadar süren "ben kötü biriyim, annem kadar vicdanım yok, merhametsiz ve soğuk bir insanım" iç sesini susturdum ve anneme karşı hep yaşadığım vicdan azabını yok ettim. O da bunu fark etti ve her yolu denedi. Aşağılama, duygu sömürüsü, öfke patlaması, hastalık taklidi. Artık bunların işe yaramıyor olduğunu fark ettiğinde de o meşhur soğuk, mesafeli ve yapmacık haliyle tanışmış oldum. Umurumda mı? Artık değil. Hayatımda hiç sahip olmadığım iç huzura sahibim. Bunu başardım...

Artık ben de anneme karşı kaskatıyım. O da bunun farkında. Kendi hatası olan bir durumu örtbas etmek için hastalanacak mı "bayılmayacaksın inşallah, neyse alıştık serum takar geçeriz" diyorum. Acımasız mı görünüyorum? Umurumda değil.

Zaman zaman hala "güya espri ile" laf sokup aşağılamaya çalışıyor. Kıyas yapıyor hem bana hem eşime hem oğluma. Duvar gibi duruyorum karşısında. Mimik oynamıyor yüzümde. Ne öfke, ne kırgınlık, ne üzüntü. "orada bir dur, benim hayatım benim evliliğim, benim anneliğim. Buyum ben kimseye hesap verecek değilim" diyorum, duruyor.

"baban kalpten gider, ölürüm bak, rüya gördüm ölüyordum, rüya gördüm cehennemde yanıyordun, rüya gördüm..."

Ah o rüyalar, çocukluğumun kabusu olan yalan rüyalar. O da işe yaramıyor üzerimde artık. "toton açık kalmıştır bir şey olmaz" diyorum nicedir. Artık denemiyor benim üzerimde, kardeşlerine yöneldi. Onlar hala inanıyor. Annem 6.hissi kuvvetli seçilmiş insan onlara göre. Meh :)

Deli gibi kıskanıyor beni. Evet öz kızını. Bence de inanılır gibi değil. Olur da biri benim bir özelliğimi överse onun yanında, buz kesiyor bir anda. Ya konuyu değiştiriyor ya da bana öfkeleniyor. En olmadı ön plana çıkmaya çalışıyor. O da olmadı beni aşağılamaya çalışıyor. Umurumda değil demiş miydim?

Şimdi ben 35 yaşında, bir çocuk annesi iken yaralarımı sarmaya falan çalışmıyorum. Artık yaram yok çünkü. Kendine acıyan bir idrak yok mesela. Anneyim çünkü artık. Evladımda yara olmasın diye bin tane narsist ya da her ne haltsa anneyi yok sayabilirim. İyileştirici, düzeltici bir şifacı değilim. Böyle olmayı o mu seçti bilemem. Umurumda da değil. Ben kendimi ve evladımı korurum.

Şimdilerde tuhaf bir ilişkimiz var. Sık olmasa da ziyaretine gittiğimde adeta bir görev gibi temizliğini yapıyor, yemeğini yapıyor, isteklerini yerine getiriyorum. Sıfır hisle, sıfır yakınlık ile. Sadece beni doğurup büyüttüğü kendine göre sevdiği için. Hasta olursa gidip bakıyorum. Bu kadar. Sarılıyor, öpüyor bazen. Bütün vücudum kaskatı kesiliyor ve bitsin diye bekliyorum. O kadar korumaya aldım ki kendimi, iyi bir şey de beklemiyorum.


Sonuç itibariyle ben iyiyim. Buraya kadar okuyan olursa kendinizi koruyun. Uzak durun. Neden diye sormayın. İyileşmesini ummayın.

Edit: bencil, öfke kontrolü olmayan, bir miktar psikopat bir adamla yani babamla evli. Müthiş bir çocukluk geçirdim bu olağanüstü birleşmeyle evet :) yıllarca tek suçlunun babam olduğunu düşündürmesi, babamdan nefret etmemi sağlaması, babam yüzünden ona hep acıyıp merhamet etmemi sağlaması da cabası. He babam da masum değil ama annem hiç değilmiş, onu anladım :)

cilek4233 .!.:

Tabii canım. Ben sacece biri bi yerde uyanır, kurtulur diye yazıyorum... Esas temennim kimsenin maruz kalmaması tabii...

Genişletmek için tıkla...

Hepsini toplayıp toplama kampına gönderseler acımam.. hep eşimin çok vicdanlı merhametli olduğunu düşünürdüm. Ama değilmiş asla vicdan yok. Ben çok empat olduğum için beni yanında tutuyormuş. Çünkü onda olmayan her duygu fazlasıyla bende var.

Idrakyollariiltihabi .!.:

Teşhisi yok, defalarca psikoloğa psikiyatriye gitmiş ve o odadan "başkaları yüzünden o hale gelmiş Mağdur" olarak çıkmış bence narsist bir anneyle büyüdüm ben de. Çocukluk arkadaşım, narsist (teşhisli) bir babayla büyümüş bir psikolog. Çocukluğumun, ergenliğimin en büyük şahidi. Hem narsist bir babayla büyümüş olması, hem her anıma şahit olması hem de mesleği sebebiyle onun "idrak kesin bir şey söyleyemem ama annen narsist olabilir" deyince şöyle bir geçmişe dönüp düşünmüştüm 6 yıl kadar önce. Çokça okudum, hatıraları yeniden canlandırdım...

Açıkçası annemin teşhisi umurumda değil. Narsist mi değil mi o da umurumda değil. Ben teşhis aramıyorum zaten. Eş değil ki boşanıp bağımı koparayım. Ömrümün ya da ömrünün sonuna kadar annem olarak kalacak en nihayetinde. Çocukluğumu, ergenliğimi, varlık bilincimi mahvetmiş zamanında, teşhisi olsa ne fark eder.

Ancak şu oldu. Ben bunu düşünmeye başladığımda yaşadığım şok ve aydınlanma ile birlikte annemin "manipulatif" davranışlarını ve sözlerini görmezden geldim. Çocukluğum boyunca ve 30 yaşına kadar süren "ben kötü biriyim, annem kadar vicdanım yok, merhametsiz ve soğuk bir insanım" iç sesini susturdum ve anneme karşı hep yaşadığım vicdan azabını yok ettim. O da bunu fark etti ve her yolu denedi. Aşağılama, duygu sömürüsü, öfke patlaması, hastalık taklidi. Artık bunların işe yaramıyor olduğunu fark ettiğinde de o meşhur soğuk, mesafeli ve yapmacık haliyle tanışmış oldum. Umurumda mı? Artık değil. Hayatımda hiç sahip olmadığım iç huzura sahibim. Bunu başardım...

Artık ben de anneme karşı kaskatıyım. O da bunun farkında. Kendi hatası olan bir durumu örtbas etmek için hastalanacak mı "bayılmayacaksın inşallah, neyse alıştık serum takar geçeriz" diyorum. Acımasız mı görünüyorum? Umurumda değil.

Zaman zaman hala "güya espri ile" laf sokup aşağılamaya çalışıyor. Kıyas yapıyor hem bana hem eşime hem oğluma. Duvar gibi duruyorum karşısında. Mimik oynamıyor yüzümde. Ne öfke, ne kırgınlık, ne üzüntü. "orada bir dur, benim hayatım benim evliliğim, benim anneliğim. Buyum ben kimseye hesap verecek değilim" diyorum, duruyor.

"baban kalpten gider, ölürüm bak, rüya gördüm ölüyordum, rüya gördüm cehennemde yanıyordun, rüya gördüm..."

Ah o rüyalar, çocukluğumun kabusu olan yalan rüyalar. O da işe yaramıyor üzerimde artık. "toton açık kalmıştır bir şey olmaz" diyorum nicedir. Artık denemiyor benim üzerimde, kardeşlerine yöneldi. Onlar hala inanıyor. Annem 6.hissi kuvvetli seçilmiş insan onlara göre. Meh :)

Deli gibi kıskanıyor beni. Evet öz kızını. Bence de inanılır gibi değil. Olur da biri benim bir özelliğimi överse onun yanında, buz kesiyor bir anda. Ya konuyu değiştiriyor ya da bana öfkeleniyor. En olmadı ön plana çıkmaya çalışıyor. O da olmadı beni aşağılamaya çalışıyor. Umurumda değil demiş miydim?

Şimdi ben 35 yaşında, bir çocuk annesi iken yaralarımı sarmaya falan çalışmıyorum. Artık yaram yok çünkü. Kendine acıyan bir idrak yok mesela. Anneyim çünkü artık. Evladımda yara olmasın diye bin tane narsist ya da her ne haltsa anneyi yok sayabilirim. İyileştirici, düzeltici bir şifacı değilim. Böyle olmayı o mu seçti bilemem. Umurumda da değil. Ben kendimi ve evladımı korurum.

Şimdilerde tuhaf bir ilişkimiz var. Sık olmasa da ziyaretine gittiğimde adeta bir görev gibi temizliğini yapıyor, yemeğini yapıyor, isteklerini yerine getiriyorum. Sıfır hisle, sıfır yakınlık ile. Sadece beni doğurup büyüttüğü kendine göre sevdiği için. Hasta olursa gidip bakıyorum. Bu kadar. Sarılıyor, öpüyor bazen. Bütün vücudum kaskatı kesiliyor ve bitsin diye bekliyorum. O kadar korumaya aldım ki kendimi, iyi bir şey de beklemiyorum.


Sonuç itibariyle ben iyiyim. Buraya kadar okuyan olursa kendinizi koruyun. Uzak durun. Neden diye sormayın. İyileşmesini ummayın.

Genişletmek için tıkla...

Ya senin annen benim kv olabilir :) bu durum gerçekten ailede başlıyor. Sürekli bir pohpohlanma, birilerine ihtiyaç duyma, ilgi manyaklığı, olmadı çok hastayım ölüyorum demeler. Eşime 8 ayrı kardiyoloji ye götürttü kendisini. Hepsinden sadece yüksek tansiyon ile çıktı sonuçları. Daha önce panik ataktı oysa. Ben zaten görüşmüyorum. Döndüm eşime dedm ki az tuzlu yesin panik atak ilaçlarını içsin. Kalbi ondan pırpır yapıyor dedim şikayeti buydu çünkü. Kendini bilerek çok tuzlu yiyor. Sırf herkesi başına toplamak için böyle de ruh hastası. Artık hiç birini takmıyorum. Duvar gibiyim. Her hafta kendi aileme gidiyorum. Orada öz benliğimdeki spagittiye dönüyorum.

Spagettisever .!.:

12 yıldır bir narsist ile beraberim. Bizde sevgiliyken aşk bomsardımanına tutmuştu beni. Üstelik ben güzel bir çocukluk yaşamıştım. 2 tane benim için çok önemli sırrı paylaşmıştım ve bunu başkalarından duyunca şok olmuştum. Bunu bile kullanmıştı. Dediklerinin aynısını yaşadım duygusal olarak. Şiddet eğilimi de var ama bana bu şekilde uygulamadı. Şu var benim eşim biraz da tanınan birisi. Rezil olmaktan,saygınlığına zarar gelmesinden korkuyor. Muazzam derecede otokontrole sahip. Bana ihanette etti. Şimdi gram içimde sevgi bırakmadı.. boşanmaya karar verdim kendi adıma. Bunu kimse ile paylaşmadım. Beni yıllarca öyle yalnızlaştırdı ki işimden o istediği için ayrılmıştım. 3 üni bitirdim şimdi kararlıyım ayağa kalkacağım. Umursamıyorum artık. Beni biraz iyi ve enerjik görsün hemen dibe çekmeye çalışır. Artık takmıyorum çünkü yıllarca manüple edildim,kendimi suçladım. Şimdi biliyorum bunlar benim suçum değil, onun problemi. Benim eşim tarafı kardeşi, annesi de hep narsist. Problem annesinde aslında ama dışarı öyle bir yansıtır ki kendini dünyanın en iyi kv zannedersiniz.çözmem 6 yılımı aldı. Şimdi hepsiyle mesafeliyim. Biliyorum asla değişmezler. Mükemmel aile görüntülerinin içi pislik doluymuş meğer. Uzayıp gider.. Yani ne güzel ben boşanıp kurtulmuşsun. Umarım güzel bir hayatın olur artık.

Genişletmek için tıkla...

6 yılda cozmussun 6 yıl beklemissin üstelik ihanetle. Bence bosanma. Çocukların için ppjjkff

Idrakyollariiltihabi .!.:

Teşhisi yok, defalarca psikoloğa psikiyatriye gitmiş ve o odadan "başkaları yüzünden o hale gelmiş Mağdur" olarak çıkmış bence narsist bir anneyle büyüdüm ben de. Çocukluk arkadaşım, narsist (teşhisli) bir babayla büyümüş bir psikolog. Çocukluğumun, ergenliğimin en büyük şahidi. Hem narsist bir babayla büyümüş olması, hem her anıma şahit olması hem de mesleği sebebiyle onun "idrak kesin bir şey söyleyemem ama annen narsist olabilir" deyince şöyle bir geçmişe dönüp düşünmüştüm 6 yıl kadar önce. Çokça okudum, hatıraları yeniden canlandırdım...
Açıkçası annemin teşhisi umurumda değil. Narsist mi değil mi o da umurumda değil. Ben teşhis aramıyorum zaten. Eş değil ki boşanıp bağımı koparayım. Ömrümün ya da ömrünün sonuna kadar annem olarak kalacak en nihayetinde. Çocukluğumu, ergenliğimi, varlık bilincimi mahvetmiş zamanında, teşhisi olsa ne fark eder.
Ancak şu oldu. Ben bunu düşünmeye başladığımda yaşadığım şok ve aydınlanma ile birlikte annemin "manipulatif" davranışlarını ve sözlerini görmezden geldim. Çocukluğum boyunca ve 30 yaşına kadar süren "ben kötü biriyim, annem kadar vicdanım yok, merhametsiz ve soğuk bir insanım" iç sesini susturdum ve anneme karşı hep yaşadığım vicdan azabını yok ettim. O da bunu fark etti ve her yolu denedi. Aşağılama, duygu sömürüsü, öfke patlaması, hastalık taklidi. Artık bunların işe yaramıyor olduğunu fark ettiğinde de o meşhur soğuk, mesafeli ve yapmacık haliyle tanışmış oldum. Umurumda mı? Artık değil. Hayatımda hiç sahip olmadığım iç huzura sahibim. Bunu başardım...
Artık ben de anneme karşı kaskatıyım. O da bunun farkında. Kendi hatası olan bir durumu örtbas etmek için hastalanacak mı "bayılmayacaksın inşallah, neyse alıştık serum takar geçeriz" diyorum. Acımasız mı görünüyorum? Umurumda değil.
Zaman zaman hala "güya espri ile" laf sokup aşağılamaya çalışıyor. Kıyas yapıyor hem bana hem eşime hem oğluma. Duvar gibi duruyorum karşısında. Mimik oynamıyor yüzümde. Ne öfke, ne kırgınlık, ne üzüntü. "orada bir dur, benim hayatım benim evliliğim, benim anneliğim. Buyum ben kimseye hesap verecek değilim" diyorum, duruyor.
"baban kalpten gider, ölürüm bak, rüya gördüm ölüyordum, rüya gördüm cehennemde yanıyordun, rüya gördüm..."
Ah o rüyalar, çocukluğumun kabusu olan yalan rüyalar. O da işe yaramıyor üzerimde artık. "toton açık kalmıştır bir şey olmaz" diyorum nicedir. Artık denemiyor benim üzerimde, kardeşlerine yöneldi. Onlar hala inanıyor. Annem 6.hissi kuvvetli seçilmiş insan onlara göre. Meh :)
Deli gibi kıskanıyor beni. Evet öz kızını. Bence de inanılır gibi değil. Olur da biri benim bir özelliğimi överse onun yanında, buz kesiyor bir anda. Ya konuyu değiştiriyor ya da bana öfkeleniyor. En olmadı ön plana çıkmaya çalışıyor. O da olmadı beni aşağılamaya çalışıyor. Umurumda değil demiş miydim?
Şimdi ben 35 yaşında, bir çocuk annesi iken yaralarımı sarmaya falan çalışmıyorum. Artık yaram yok çünkü. Kendine acıyan bir idrak yok mesela. Anneyim çünkü artık. Evladımda yara olmasın diye bin tane narsist ya da her ne haltsa anneyi yok sayabilirim. İyileştirici, düzeltici bir şifacı değilim. Böyle olmayı o mu seçti bilemem. Umurumda da değil. Ben kendimi ve evladımı korurum.
Şimdilerde tuhaf bir ilişkimiz var. Sık olmasa da ziyaretine gittiğimde adeta bir görev gibi temizliğini yapıyor, yemeğini yapıyor, isteklerini yerine getiriyorum. Sıfır hisle, sıfır yakınlık ile. Sadece beni doğurup büyüttüğü kendine göre sevdiği için. Hasta olursa gidip bakıyorum. Bu kadar. Sarılıyor, öpüyor bazen. Bütün vücudum kaskatı kesiliyor ve bitsin diye bekliyorum. O kadar korumaya aldım ki kendimi, iyi bir şey de beklemiyorum.
Sonuç itibariyle ben iyiyim. Buraya kadar okuyan olursa kendinizi koruyun. Uzak durun. Neden diye sormayın. İyileşmesini ummayın.

Genişletmek için tıkla...

Kendi tepkilerimi gördüm yazdıklarınızda. Ben aylarca araştırdım annem narsist mi acaba diye. Narsist olduğunu netleştiremedim ama kesinlikle normal bir anne olmadığını biliyorum. Hatta burada ah anne ah diye konum var ben de çareyi iletişimi sıdırlamakta buldum. Asla özel hayatımdan bahsetmiyorum, hatta çoğu zaman halini hatrını bile sormuyorum gerekmedikçe, 2019dan beri telefon etmiyorum (gemileri yakan kavga o zaman oldu) tabi bu kadar zamanda mesafe güzelce oturdu sadece doktor işleri için yanıma geliyor, mecbur değilsem evine gitmiyorum. 3 haftadır bende fizik tedavi seansları için. Salonu ona bıraktım yatak odasında yaşıyorum. Akşamları eşimle çıkıp yürüyüş yapıyorum, yokmuş gibi yaşıyorum. En ufak güler yüzde ayarları kaçıyor. Geçenlerde kocama çemkirmeye çalışırken yakaladım.(annemim konuşmadığı akrabalarla kocamın arası çok iyi, görüşme onlarla onlar beni saymıyor diyordu ) çok pis haşladım. Haddini bildirmezsen böcek gibi ezmeye çalışıyor. Ben de senin gibiyim vazifemi yapıyorum sadece, allahtan benimki sarılmaya öpmeye falan çalışmıyor, aklım erdikten sonra hiç yapmadı zaten. Sarılsa ben de senin gibi kaskatı kalırım kesin

Spagettisever .!.:

Ya senin annen benim kv olabilir :) bu durum gerçekten ailede başlıyor. Sürekli bir pohpohlanma, birilerine ihtiyaç duyma, ilgi manyaklığı, olmadı çok hastayım ölüyorum demeler. Eşime 8 ayrı kardiyoloji ye götürttü kendisini. Hepsinden sadece yüksek tansiyon ile çıktı sonuçları. Daha önce panik ataktı oysa. Ben zaten görüşmüyorum. Döndüm eşime dedm ki az tuzlu yesin panik atak ilaçlarını içsin. Kalbi ondan pırpır yapıyor dedim şikayeti buydu çünkü. Kendini bilerek çok tuzlu yiyor. Sırf herkesi başına toplamak için böyle de ruh hastası. Artık hiç birini takmıyorum. Duvar gibiyim. Her hafta kendi aileme gidiyorum. Orada öz benliğimdeki spagittiye dönüyorum.

Genişletmek için tıkla...

İyi tarafından bakın, özünüze döndüğünüz gidebileceğiniz bir aileniz var. Ben bazen kocaman dünyada tek ben kalmışım gibi hissediyorum :) gidecek, anlatacak ve anlayacak hiç kimse yok. Yazımda bahsettiğim arkadaşım var. O beni anlıyor diye adına şarkı yazılacak bir dost. İyi ki var. Onun yanında en saydam halimle var oluyorum şükür. Bir de erkek kardeşim. Henüz toy ama en azından gerçek. Başka da kimse yok. Bazen nefes alamıyorum ve gitmek istiyorum. Herhangi bir yere. Sonra gidecek bir yer olmadığını anlayıp balkona çıkıyorum ahajsj.


Siz de tez zamanda zincirlerinizden kurtulun inşallah.

ZemheriPoyraz .!.:

Kendi tepkilerimi gördüm yazdıklarınızda. Ben aylarca araştırdım annem narsist mi acaba diye. Narsist olduğunu netleştiremedim ama kesinlikle normal bir anne olmadığını biliyorum. Hatta burada ah anne ah diye konum var ben de çareyi iletişimi sıdırlamakta buldum. Asla özel hayatımdan bahsetmiyorum, hatta çoğu zaman halini hatrını bile sormuyorum gerekmedikçe, 2019dan beri telefon etmiyorum (gemileri yakan kavga o zaman oldu) tabi bu kadar zamanda mesafe güzelce oturdu sadece doktor işleri için yanıma geliyor, mecbur değilsem evine gitmiyorum. 3 haftadır bende fizik tedavi seansları için. Salonu ona bıraktım yatak odasında yaşıyorum. Akşamları eşimle çıkıp yürüyüş yapıyorum, yokmuş gibi yaşıyorum. En ufak güler yüzde ayarları kaçıyor. Geçenlerde kocama çemkirmeye çalışırken yakaladım.(annemim konuşmadığı akrabalarla kocamın arası çok iyi, görüşme onlarla onlar beni saymıyor diyordu ) çok pis haşladım. Haddini bildirmezsen böcek gibi ezmeye çalışıyor. Ben de senin gibiyim vazifemi yapıyorum sadece, allahtan benimki sarılmaya öpmeye falan çalışmıyor, aklım erdikten sonra hiç yapmadı zaten. Sarılsa ben de senin gibi kaskatı kalırım kesin

Genişletmek için tıkla...

En tuhafı da özlememek değil mi :) yani çok ilginç ama ben özlemiyorum ailemi. Aylarca görmesem sorun olmaz sanki. Endişeleniyorum, üzülüyorum bazen ama o kadar. Özlem yok. Bakıyorum birkaç gün geçmiş ve aramamışım arayıp hal hatır soruyorum. Görev gibi. Yakın olduğumuzu sandığım zamanlardan daha mutluyum.

Idrakyollariiltihabi .!.:

En tuhafı da özlememek değil mi :) yani çok ilginç ama ben özlemiyorum ailemi. Aylarca görmesem sorun olmaz sanki. Endişeleniyorum, üzülüyorum bazen ama o kadar. Özlem yok. Bakıyorum birkaç gün geçmiş ve aramamışım arayıp hal hatır soruyorum. Görev gibi. Yakın olduğumuzu sandığım zamanlardan daha mutluyum.

Genişletmek için tıkla...

Benim de babam seninki gibi arızalı, iki garip tipten çok sağlam çıkmışız kardeşimle ben

Evet özlemiyorum, hatta onları hatırlamadığım zaman çok daha mutluyum. Nedenini falan sorgulamıyorum artık. Ayaklarının altında cennet olan, of bile denmemesi gereken aileler kesinlikle bizimkiler değil. O yüzden sevgi vefa borçlu değilim onlara. Bir gün toprağa karıştıklarında çok ağlayacağım biliyorum ama gittiler diye değil asla gerçek bir ailem olmadığı için.

Tombulkedi .!.:

6 yılda cozmussun 6 yıl beklemissin üstelik ihanetle. Bence bosanma. Çocukların için ppjjkff

Genişletmek için tıkla...

İhaneti iki sene önce yaptı. Hala devam ediyor bunu ispatlayamıyorum ama eminim. Ben karışısındaki insana acıyorum sadece çünkü bunun gerçek yüzünü henüz görmedi. Ben boşanayım gitsin evlensin. Herkes yaşayıp görsün istiyorum. Allaha hesabını kendisi verecek hiç umursamıyorum. Kendi egosunu Allahın emir ve yasaklarından daha üstün görüyor demek ki. Öyle düşünüyorum. Beni boşamıyor yanaşmıyor boşanmaya. Güzellikle boşanalım diye defalarca konuştum. Artık bıraktım.

Spagettisever .!.:

İhaneti iki sene önce yaptı. Hala devam ediyor bunu ispatlayamıyorum ama eminim. Ben karışısındaki insana acıyorum sadece çünkü bunun gerçek yüzünü henüz görmedi. Ben boşanayım gitsin evlensin. Herkes yaşayıp görsün istiyorum. Allaha hesabını kendisi verecek hiç umursamıyorum. Kendi egosunu Allahın emir ve yasaklarından daha üstün görüyor demek ki. Öyle düşünüyorum. Beni boşamıyor yanaşmıyor boşanmaya. Güzellikle boşanalım diye defalarca konuştum. Artık bıraktım.

Genişletmek için tıkla...

Allah'ın emir ve yasaklarını kılıfına uyduruyordur o. İmam nikahı vs. Senin bildiğini biliyor olmasi daha fazla onur kırıcı. Ünlü biri diyorsun bence de ispatlamaya bak. Gerekirse illegal yol bul ama ispatla ve en yüksekten tazminatını al. Ben 6 senedir tahammül ediyorsun saniyordum. Çok pardon

ZemheriPoyraz .!.:

Benim de babam seninki gibi arızalı, iki garip tipten çok sağlam çıkmışız kardeşimle ben

Evet özlemiyorum, hatta onları hatırlamadığım zaman çok daha mutluyum. Nedenini falan sorgulamıyorum artık. Ayaklarının altında cennet olan, of bile denmemesi gereken aileler kesinlikle bizimkiler değil. O yüzden sevgi vefa borçlu değilim onlara. Bir gün toprağa karıştıklarında çok ağlayacağım biliyorum ama gittiler diye değil asla gerçek bir ailem olmadığı için.

Genişletmek için tıkla...

Son yazdığınız cümleyi çok sık düşünürüm ben. Hatta bazen babamın ya da annemin ölüsüne sarılıp "bana borçlusunuz" dediğimi hayal ederdim çok zaman önce. Muhtemeldir ki kardeşler arasında en çok ben ağlar, en çok ben üzülürüm öyle bir durum olduğunda. Ama gerçekten onları kaybettiğim için mi, benden esirgedikleri anne babalık için mi bilmiyorum.

Muhtemelen sizde de durum budur, dışarıdan dünyanın en fedakar anne babası gibi görünüyorlar. Yemeyip yedirmeler, giymeyip giydirmeler :) bunları topluma açık bir yerde anlatsam muhtemelen adım nankör ya da bencil olur. Hoş, ben derdimi anlatmayı bırakalı çok oldu. Dün bir psikoloğun ne derdiniz var sorusuna cevap bulamadım :) hani öyle bir soyutlanmak.

Spagettisever .!.:

İhaneti iki sene önce yaptı. Hala devam ediyor bunu ispatlayamıyorum ama eminim. Ben karışısındaki insana acıyorum sadece çünkü bunun gerçek yüzünü henüz görmedi. Ben boşanayım gitsin evlensin. Herkes yaşayıp görsün istiyorum. Allaha hesabını kendisi verecek hiç umursamıyorum. Kendi egosunu Allahın emir ve yasaklarından daha üstün görüyor demek ki. Öyle düşünüyorum. Beni boşamıyor yanaşmıyor boşanmaya. Güzellikle boşanalım diye defalarca konuştum. Artık bıraktım.

Genişletmek için tıkla...

Narsist ise güzellikle boşanmak istemeyecektir. Hem o kadın hem siz hayatında var olsun isteyecek kadar yüksektir egosu. Her türlü boşanma olacaksa çirkinleşecektir. Siz kendinizi hazırlayın.

Bissunicole .!.:

Narsist ise güzellikle boşanmak istemeyecektir. Hem o kadın hem siz hayatında var olsun isteyecek kadar yüksektir egosu. Her türlü boşanma olacaksa çirkinleşecektir. Siz kendinizi hazırlayın.

Genişletmek için tıkla...

Ben artık herşeye hazırım. Karşımdaki insandan herşeyi bekliyorum çünkü.. benim gözümde herşeyi yapar o. Şimdi hiç birşey yokmuş gibi oynuyorum. O da hiç birşey yok sanıyor. Salağa yatıyorum yani.

Tombulkedi .!.:

Allah'ın emir ve yasaklarını kılıfına uyduruyordur o. İmam nikahı vs. Senin bildiğini biliyor olmasi daha fazla onur kırıcı. Ünlü biri diyorsun bence de ispatlamaya bak. Gerekirse illegal yol bul ama ispatla ve en yüksekten tazminatını al. Ben 6 senedir tahammül ediyorsun saniyordum. Çok pardon

Genişletmek için tıkla...

O şu an bildiğimi bilmiyor, daha önce önüne yediği haltları koydum hep inkar yoluna gitti. 20 gün konuşmuyoruz sonra o halının altına süpürüyor, sorunu çözmüyor ki.. aldattığı insanla şu an yatıp kalkmıyor yatmayınca ihanet yok onun gözünde. Öyle çözdüm ki eşimi. İçini okuyorum resmen hepimiz hep beraber beni sevelim kafasında. Geçici olarak istediğini veriyormuş gibi yapıyorum. Evliliğimde hiç bir şeyimi paylaşmıyorum, en ufak duygumu,acımı, sevincimi Çünkü bunları kullanıyor mutlaka. Taş gibi duruyorum. Bu yöntem işe yarıyor benim narsistte. Çok iyi bir arkadaşım var her şeyimi onunla paylaşıyorum. Allah yokluğunu göstermesin çünkü varlığı çok güzel.
Emin olun belirli bir süre sonra aileye de bir şey anlatılmıyor..

Idrakyollariiltihabi .!.:

Son yazdığınız cümleyi çok sık düşünürüm ben. Hatta bazen babamın ya da annemin ölüsüne sarılıp "bana borçlusunuz" dediğimi hayal ederdim çok zaman önce. Muhtemeldir ki kardeşler arasında en çok ben ağlar, en çok ben üzülürüm öyle bir durum olduğunda. Ama gerçekten onları kaybettiğim için mi, benden esirgedikleri anne babalık için mi bilmiyorum.

Muhtemelen sizde de durum budur, dışarıdan dünyanın en fedakar anne babası gibi görünüyorlar. Yemeyip yedirmeler, giymeyip giydirmeler :) bunları topluma açık bir yerde anlatsam muhtemelen adım nankör ya da bencil olur. Hoş, ben derdimi anlatmayı bırakalı çok oldu. Dün bir psikoloğun ne derdiniz var sorusuna cevap bulamadım :) hani öyle bir soyutlanmak.

Genişletmek için tıkla...

Melekler melek, görümcelerimle dertleşirken eşimin yeğeni duyardı bizi, bir gün annemle tanıştı. Yengem abartıyor sanki, tatlı kadın teyze demiş babam da acaip entellektüeldir, herşeyi bilir, herkesin saygısını kazanır. İkisi de herkese koşar, herkese üzülür, bi bizi insandan saymazlar.

Bazen geçmişi konuşuyoruz eşimle ya da kardeşimle, günlerce çıkamıyorum etkisinden. Genellikle onları yok saymayı tercih ediyorum. Çocuklarım büyüyor, iyi bir anne olmaya çalışıyorum ama kendi annemle babamla olan ilişkime şahit olduklarında öyle kötü ikilemler oluşuyor ki çocuklarıma mahçup oluyorum.

Benim de görünürde hiçbir derdim yok, çok şükür huzurlu bir evim var, huzurum bozulursa tereddütsüz boşanırım zaten ama bir psikoloğa gitsem anlatmakla bitiremem. Ara ara hortluyor zihnimdekiler sizin gibi sığamıyorum bir yere sonra yüksek sesle şarkı söylemeye başlıyorum kafamdakiler kaçsın diye

Idrakyollariiltihabi .!.:

İyi tarafından bakın, özünüze döndüğünüz gidebileceğiniz bir aileniz var. Ben bazen kocaman dünyada tek ben kalmışım gibi hissediyorum :) gidecek, anlatacak ve anlayacak hiç kimse yok. Yazımda bahsettiğim arkadaşım var. O beni anlıyor diye adına şarkı yazılacak bir dost. İyi ki var. Onun yanında en saydam halimle var oluyorum şükür. Bir de erkek kardeşim. Henüz toy ama en azından gerçek. Başka da kimse yok. Bazen nefes alamıyorum ve gitmek istiyorum. Herhangi bir yere. Sonra gidecek bir yer olmadığını anlayıp balkona çıkıyorum ahajsj.


Siz de tez zamanda zincirlerinizden kurtulun inşallah.

Genişletmek için tıkla...

İnanki bu narsizmi yaşayan çok fazla insan var. İş okul vs. ile aileden uzak kalmak en iyisi. Annen baban diye kimse zarar veren bir kök aileyi sevmek zorunda değil.. tuna tüner hocayı dinlemeni öneririm. Beni o kendime getirdi. İnan ki herşey bir adımla başlıyor. Bunlara ilk adımı atınca gerisi geliyor. Afallıyorlar hayırdır sen böyle değildin falan..
Eşim diyor ki sen çok değiştin, kendimi değersiz hissettiriyorsun. Evet değiştim kendisi getirdi beni bu hale. Her b.ku yiyip değer görmeyi bekliyor birde. Kocaman bir kahkaha atıyorum yüzüne.
Sinir oluyor, olsun. Ben çok yaşadım. Sıra onda.