Hanımlar merhaba. Fikrinizi almak istediğim bir konu var. Ben 29 yaşındayım daha önce evlendim boşandım çocuğum yok. Çalışıyorum iyi bir işim var. 4 yıl ilişki + 3 yıl evlilik yaşadım eski eşimle. 2 sene önce fiilen ayrıldık. Resmî olarak da 7 ay önce boşandık. Bu tamamiyle benim bu işi süründürmemden kaynaklı uzadı.
Genel olarak zor bi hayatım oldu. Annemle babam ayrılardı. Şiddet, aldatılma, alkol bağımlılığı hepsi vardı anne ve babamın evliliğinde. Ve ben o kadar istedim ki en azından benim güzel bi yuvam olmasını. Fakat türlü sebeplerden olmadı yapamadık.
Şimdi asıl konuya gelecek olursam 2 yıllık ayrılık sürecinde ara ara konuştuğumuz, bir şeyleri düzeltmeye çalıştığımız zamanlar oldu. Fakat bu 1 ay iyiysek 3-4 ay küs ve iletişimsiz olma şeklinde gerçekleşti ve yine ayrı yaşayama devam ettik. Fakat ben son ana kadar o kadar umut ettim ki.
Şuan tüm umutlarım tükenmiş, boşanma dahi gerçekleşmiş ve 2 senedir ayrı olmamıza rağmen hayatıma birini alma düşüncesi dahi ona karşı vicdan azabı duymama sanki ona ihanet ediyormuşum hissine kapılmama sebep oluyor ve bu normal değil. Sanırım ben ona karşı bağımlılık duyuyorum.
Aslında 4 ay önce biriyle tanıştım onca zaman sonra birini çok beğendim ve günden güne yeniden dengemi kaybetmeye başladım. Bu süreçte eski eşim tekrar aramaya başladı o ayrı dengemi bozdu. Hal böyle olunca ben yeni bir şeylere hazır değilim dedim ve görüşmeyi kestim.
Aslında iyi biriydi ona da dikkat edeceğim, buna da dikkat edeceğim, senin istediğin gibi olacağım gibi bir tavır içindeydi sürekli. Mesela bu bi ilişkiye evrilirse dahi ben cinsellik yaşamak istemediğimi söyledim. Çünkü kendimi zaten çok değersiz hissediyorum ve aksi bir durumda yaşadıklarımın sorumluluğunu taşıyamam ve psikolojik anlamda çok sarsılırım dedim ve buna da anlayış göstermişti.
Şuan üzülüyorum ama en doğrusu buydu diye telkin ediyorum kendimi. Hata yapmaktan duygularımla hareket etmekten çok korkuyorum artık. İnsanlara olan inancım güvenim sıfırlandı. Sizce ihtiyacım olan biraz daha fazla zaman mı? Psikolojik destek de alıyorum ama ben kendimi sürekli çok mutsuz hissediyorum. Bu ruh halinden nasıl çıkabilirim?
Genel olarak zor bi hayatım oldu. Annemle babam ayrılardı. Şiddet, aldatılma, alkol bağımlılığı hepsi vardı anne ve babamın evliliğinde. Ve ben o kadar istedim ki en azından benim güzel bi yuvam olmasını. Fakat türlü sebeplerden olmadı yapamadık.
Şimdi asıl konuya gelecek olursam 2 yıllık ayrılık sürecinde ara ara konuştuğumuz, bir şeyleri düzeltmeye çalıştığımız zamanlar oldu. Fakat bu 1 ay iyiysek 3-4 ay küs ve iletişimsiz olma şeklinde gerçekleşti ve yine ayrı yaşayama devam ettik. Fakat ben son ana kadar o kadar umut ettim ki.
Şuan tüm umutlarım tükenmiş, boşanma dahi gerçekleşmiş ve 2 senedir ayrı olmamıza rağmen hayatıma birini alma düşüncesi dahi ona karşı vicdan azabı duymama sanki ona ihanet ediyormuşum hissine kapılmama sebep oluyor ve bu normal değil. Sanırım ben ona karşı bağımlılık duyuyorum.
Aslında 4 ay önce biriyle tanıştım onca zaman sonra birini çok beğendim ve günden güne yeniden dengemi kaybetmeye başladım. Bu süreçte eski eşim tekrar aramaya başladı o ayrı dengemi bozdu. Hal böyle olunca ben yeni bir şeylere hazır değilim dedim ve görüşmeyi kestim.
Aslında iyi biriydi ona da dikkat edeceğim, buna da dikkat edeceğim, senin istediğin gibi olacağım gibi bir tavır içindeydi sürekli. Mesela bu bi ilişkiye evrilirse dahi ben cinsellik yaşamak istemediğimi söyledim. Çünkü kendimi zaten çok değersiz hissediyorum ve aksi bir durumda yaşadıklarımın sorumluluğunu taşıyamam ve psikolojik anlamda çok sarsılırım dedim ve buna da anlayış göstermişti.
Şuan üzülüyorum ama en doğrusu buydu diye telkin ediyorum kendimi. Hata yapmaktan duygularımla hareket etmekten çok korkuyorum artık. İnsanlara olan inancım güvenim sıfırlandı. Sizce ihtiyacım olan biraz daha fazla zaman mı? Psikolojik destek de alıyorum ama ben kendimi sürekli çok mutsuz hissediyorum. Bu ruh halinden nasıl çıkabilirim?