Eksik bir sey yok aslinda. Biz yurtdisinda yasiyoruz burada sifirdan bir hayat kurmaya calisiyoruz ikimiz de 28 yasindayiz. Onun kendisiyle ilgili buyuk hayalleri var olmak istedigi gelmek istedigi yerler var. Fakat ben mezun oldum o hala okuyor, ne yapacagina bir turlu karar veremiyor kendisini hem kendisine karsi hem bana karsi cok yetersiz hissediyor. Ayda bir kez bir hafta depresyona giriyor ben ne yapacagaim ben cok basarisizim benimle evlendigine pisman misin minvalinde konusuyor. Sik sik bana onun hayatina ne kattigimi soruyor. Fakat o butun bu duygularla bogusurken benimle de her an patlamaya hazir. Yani bardagini neden biraktin ben sana birakma dedim beni adam yerine koysan birakmazdin beni dinlerdin derecesinde bilmem anlatabildim mi? Sen beni duymuyorsun sen beni anlamiyorsun diyor surekli. Ve ben hayir hayatim anliyorum soylediklerini anladim tamam bir daha olmayacak diyorum. Susuyorum asil sorunun ne oldugunu biliyorum ama hep susuyorum. En son kavgamizda ise sorun senin komplekslerin dedigim icin patladik gitti gibi bir sey oldu. Artik benim icin bitti sen beni en yarali oldugum yerden vurdun diyor sadece. Ve ben caresiz hissediyorum. sustuklarim icin suclu konustuklarim icin suclu her sey icin ben sucluyum sanki..