Kendinize söylenen her eleştiriyi, karşı tepkiyi niye hayırsız evlada bağlayıp aralarınızda dedikoduya konu ediyorsunuz anne? Ya niye önce kendinize bakmanız gerektiğini göremiyorsunuz!
Her şey ailede başlıyor, her şey!
Niye hep haklı olmak zorundasın!? Tepki verince niye kötü oluyorum?
İnsanım ben insan, anla artık! Kötü bir şey de yapmıyorum!
Beni insanlara da yanlış tanıtıyorsun, anlatıyorsun en fenası da bu! İnsan içinde de bazen tepki versem kötüyüm vermesem kendime saygısızlık etmiş gibi hissediyorum.
Bence insanın en yakını ailesi olmalı, "anlamalı" ama işte bir şey söylediğime, paylaştığıma bin pişman oluyorum genelde maalesef. Hiç doğru anlamıyorsun beni, hiç!
Büyük, anne diye her şeye tamam mı demek gerekiyor, her kötü sözü, haksızlığı yutmak mı gerekiyor?
İnşallah aramızdaki mesafe fiziken biraz artar anne, sana bir çok şeyi söylemek zorunda kalmam. Senin sinirin, huzursuzluk yaratman, kötümser halin çok yordu beni çok. Çok kırgınım ve doluyum!
Allah sana(tabi babama da) daimi sakinlik, huzur, sağlık versin inşallah!
Bana da her konuda ama her konuda kendini çevirebilecek kabiliyet versin inşallah... Kimseye muhtaç etmesin maddi-manevi... Huzur diliyorum...