Seni tam affedeceğimde,geçmişin buğularını siliyorsun,ellerimi iki yanıma düşürüyorsun.Hatırlamıyor gibi yapsanda,herşeyi çok iyi biliyorsun aslında.Tek bilmediğin,kalbimdeki yara izlerinin ne kadar da derin olduğu...
Değişmiş gibi görünsen de,aslında sen aynı sensin.Bir sözün geçmişe kapılar açıyor,ve ben o kapılardan gelen rüzgara bile tahammül edemiyorum.
Amacın ne,seni asla affetmemem mi?
Bilmiyor musun,derin yaralar,iyileşse bile dokundukça sızlarlar.İçinde ki eski kötüyü uyandırma ki,seni biraz olsun affedebileyim,senin yanlışlarının tam aksi,beni doğruya ulaştırıyor,ve ben yanlışlarından nefret ediyorum.
İyi ki dayandığım bir omuz,iyi ki çocuklarım,iyi ki başımı gönül rahatlığıyla koyduğum bir yastığım var...İyi ki...