Anne haklı da oluyorsun haksız da şu aile içindeki meselelerden dolayı.
Evde gereksiz bir huzursuzluk sen zaten huzursuz olmaya, üzülmeye ve sinirlenmeye yer arayan yapına iyice geriyorsun kendini de bizi de. Bari haksız olduğun yerlerde destek olayım ağzımı açayım istiyorum ama şimdi desem ki millete haksızsınız şöyle olmalı annem bu konuda haklı desem ben aile içinde kötü olurum ömür boyu aile içinde bana laf çarpmaya başlarlar dedikodum dönmeye başlar sen bana destek çıkmaz 180 derece dönersin ki yapıyorsun hep. Ya abartılı övüyor ya da yeriyorsun.
Bu yüzden hiç bir şey diyemiyorum.
Bari birebir konuşabilelim kendi aramızda ama sen arayıp onları "Vind böyle böyle dedi bak haklı buluyor beni" diyerek kendi haklılığını arttırma isteğiyle millete kötü yaparsın beni haklı olduğumuz halde. 2 gün sonra da onlar bize/sana şöyle şöyle yaptı sen neler dedin onlara deyip bana carlarsın, beni kötü yaparsın.
Bu yüzden ağzımı açamıyorum sana.
Ailen düşmansa bilemem(senin o sinirli anlardaki düşüncelerine göre), ben değilim, babamla da aynı düşünüyoruz.
Her şey kötü düşünmeyi bırak. Doğru söylediğin yerler var ama bir o kadar da abarttığın haksız davrandığın yerler var.
Mesela hakkımda düşündüklerinin %80 i yanlış. Kötüye yoruyorsun anca. Başkalarına benzetip duruyorsun beni, kötüye çekerek.
Bazen millete "Vind bu konularda hiç bir şey demiyor" diye övüyorsun ya, söylerim bazı noktalarda aslında ama sana söylenmiyor işin özü bu.
Onlar çocukları neler diyordur da kim söylüyor "çocuğum şunu dedi hakkınızda" diye. Ben duymadım.
Şuan haklısın dediğim için bile pişmanım, gidip "Vind hiç yorum yapmaz ama çocuğum da dayanamadı söyledi haklısın diye" diyebilirsin.
Çok şükür kardeşim yok, bence bu hayırlı olmuş gibi.
Annem yeteri kadar üzdü beni zaten, böyle canımı sıksa(lar) çok daha fazla takar üzülürdüm ben. İyi olma ihtimalleri de vardır tabi ama beni kötü olması daha çok ilgilendiriyor.