4 yıldır evliydim. Eşimle zaman zaman sorunlarımız olsada onu her zaman çok sevdim. Şuan bile. 2. Yılımızda hamiydim l. O halimle kapıya da konuldum . O yine sorunları çözemedi detay vermek istemiyorum çok kendi ailesinin problemlerinin içinde beni ve çocuğunu harcadı. Konu bosanmamiza gelince de ben senden boşanmak. Eğer bosanirsak nafaka bile alamazsın yurt dışına giderim o çocuğa babalık bekleme miras da bekleme. Maddi manevi yanımızda olmayacağını belirtti. Ortalama iki yıldır ayrı yaşıyoruz çünkü bir evimiz yok ben ailemin yanındayım çocuğumuz ise bir buçuk yaşında şuanda. Eşime olan sevgim içimde olsada içimde çok büyük bir pişmanlık var. Oğluma öylesine yanlış bir baba seçtim ki onun sıkıntıların da olduğunu biliyordum ama bu kadarını beklemiyordum. Bu süreçte hiç aklıma başka biri girmedi. Takı eski sevgilimi görene kadar. Onun çocuklarına olan ilgisini görmek çok acı verdi eşine olan davranışları hiç umrumda olmadi. Sosyal medyasindaki takip ettiği kişilere baktım çok iğrenç kadinlari takip ediyor onunla evli olsaydim yine takip ederdi . Kötü bir evliliğimiz olurdu ama beni yarı yolda bırakmazdı cocugumu yuvadiz babasız birakmazdi. Benim onunla aramda birşey olmasi mümkün değil olmayacak belkide bir daha görmeyeceğim onu. Mesele benim içinde bulunduğum saçma duygular. Ve fikirler. Ben çocuğumu aile ortamında büyütmek istiyorum. Yine eşimin sorunlarini çözmesini bekleyeceğim olurda oda isterse tabi( isteseydi çoktan olurdu bu dediğim bence eşim istemiyor artık ailesini ama boşanmak ta istemiyor) bu saçma duygular geçer mi eşimle yapabilir miyiz tekrar aynı çatı altında iki yıldır neredeyse yok hayatımizda sadece para konuşuluyor aramızda cocumuzu sormaz bile. Çok acı çekiyorum oğlumun yüzüne bakarken onu tek başıma büyütmek ağır geliyor çalışamıyorum da onu birakabilecegim bir yer yok.. artık hicbirsey düşünemiyorum yok mu çıkış yolu. Aklımdan ilk çıkması gereken kişinin kim olduğundan eminim ama daha bunu bile yapamıyorum