- 27 Mart 2017
- 16.160
- 65.363
şimdi şöyle ki; sorunuz çok doğal kendim de sorguladım zamanında
ifşa olmak da istemiyorum ama ikimiz de doktoruz. aynı hastanede alakasız bi ilde tanıştık. böyle biriyle asla sevgili olmam diye yıllarca büyük büyük konuştuktan sonra (o da aynı) zamanla hoşlanmaya başladık. ama hastane yerine fakültede tanışsak arkadaş bile olmazdık. benim ateist onun oruç tutup cumaya giden biri olması cabası.
e tabii aynı ortamdayız küçük yer. herkesin yaşları benzer. sosyal ortam hastane içinde. zamanla arkadaşlığımız ilerledi.
iş sevgililiğe dönmeden önceki dönem (o bana açılana dek) her gün beraberdik. bana araba kullanmayı o öğretti mesela. ilk defa yemek yapmaya başladım ilk kötü denemelerimi o yerdi. alkol kullanmazdı ben içerdim saatlerce sohbet ederdik. ikimizin de umrunda değildi o zaman. deneyelim dedik. zamanla o bana benim isteğim dışında ayak uydurdu.
amaa o ilden ayrıldık. aile yanına döndük geçici süreliğine. işler ciddileşti. aile / yaşam tarzı konularında farazi sorun çıkarmaya başladı. ben ilerde çocuğumu cumaya götüremeyecek miyim diye (hayali çocuk yani sanki herkesin çocuğu oluyor) ayrılalım dedi. aynı gün barışmak istedi pişman oldu. ama ben de soğudum o dönemde. sonra sonra toparladık. hatta hala toparlıyoruz arada güvensizlik ataklarım var çünkü.
niye bu kadar devam etmek istiyorum? işin çekim yönü de var ama bu kadar zorlamamın nedeni asla bu değil. gerçekten muhabbet edip gülüp eğlenebildiğim hayatı müşterek yaşayabileceğime inandığım güvendiğim biri. çok iyi niyetli merhametli anlayışlı zeki bi çocuk (o da hep kalbimden etkilendiğini söyler) şimdilik stabiliz kendisi işe başlayana kadar. bakalım.
Tesekkur ederim cevabınız için, evlilikte çok zorlanirsiniz gibime geliyor , bilemiyorum işin içine aileler girince pişman olma olasılığınız çok yuksek ya da çocuğunuz olursa
Aynı kafada , aynı hayat görüşüne sahip iki ebeveyn bile cocuk konusunda çatışıyor, hele farklı görüşleri hayal dahi edemiyorum
Umarım vereceğiniz kararla mutlu olursunuz