Normalde pek mesaj yazmam ama buna yazmadan geçemeyeceğim. Aynı döngüyü yaşadım. Babam beni sevsin diye mücadele verdim olmadı. Sonra eşimle başladı aynı süreç. Ben çok sevilmek istedim ve bunun için her şeyimi vermeye de hazırdım. Öyle açtım sevgiye yani. Ama eşim tam bir kaçıngandı. Sanki donmuş gibiydi bana karşı. Ne yaptıysam çözemedim. Aramızda kavga, dövüş, saygısızlık, seviyesizlik hiç olmadı. Ama benim aradığım yakınlık, tam vaktinde kalbime dokunulması, ilgili ve önemseyen bir yaklaşım da oluşmadı. Aynı evin içinde birbirine hiç odaklanmayan, hiç merak etmeyen bir halde devam ettik hayata. Eşim beni hep uzak tutuyordu kendinden. Ben ise bir akşam birlikte oturup bir kahve içmenin mücadelesini vermeye çalıştım. Çok yanlız hissediyordum ve bıkmadan usanmadan ilişkimizin normal olmadığını anlatmaya çalıştım. Bilmiyor, anlamıyor sandım hep. Ailesinden görmemiş, çok yakın ilişkiler kurmamış, ben beklentilerimi anlatabilirsem öğrenir ve yapar sandım. Bazen duygularım tavan yaptı ve kendi kendimi bitirme noktasına geldim. Çünkü ölesiye açtım ilgiye. Ben istediğimde biraz yakınlık gösteriyor ve telafi etmeye de çalışıyordu. Bu da her defasında ümidimi ayakta tutuyordu. Ama iyi niyetimi hep koruyordum ona karşı. Sanki son limanim gibiydi çünkü ailemle sevgi bağım olmadı. Derken bir gün yine bunalıp onunla bu konuyu konuşmaya başladım. Tane tane anlatıyordum sağlıklı bir iliskinin nasıl olacağını, bizde neyim eksik olduğunu falan. Birden 'baştan beri bunları hiç yapmak istemedim, haklısın, içimden gelmedi' gibi bir cümle kurdu. Kulaklarım çınladı. Gayette farkındaydı benim yaşadıklarımın. Bir anda büyük bir üzüntü yaşayacak gibi oldum ama duygularım tepetaklak oldu. Sevinmeye başladım. Sırtımdan bir yük kalkmış gibi hissettim. Çünkü çoğu zaman benim normal olmadığımı, yaşadıklarımın kendi kafamın içinde uydurma senaryolar olduğunu falan düşünmeye başlıyordum. Sen sevgi görmediğin için bu kadar eksik görüyorsun dediğim oluyordu kendime. Ama tamamen haklı olduğumu anladım o an. Tamam dedim. Maden sen farkındasın öyle olsun. O an kendi hayatıma odaklanmaya karar verdim. Ama şöyle bir durum vardı, benim zaten ilgilendiğim çok şey vardı, hobilerim ugraşlarım çevrem var. Onlarla yetinmeye karar verdim.
eşim ise bu kararımdan dolayı hayli rahatlamış göründü uzun bir süre. Ben sık sık gitgeller yaşadım çünkü ben de yaklaşmayınca aramızda uçurumlar olmaya başlıyordu. Eşim bunu fark ettiğinde zaman zaman yaklaşmaya çalıştı.
sizinki kadar büyük degisiklikler olmadı hayatımızda. Ben kendi hayatıma bakıyorum. Eşim bu halimden kısmen memnun oluyor. Arada da bana yakınlaşmaya çalışıyor Ben eşime çok ihtiyaç hissediyorum yine. Fakat tutuyorum kendimi, tek başına üzülüyorum bu halime.
belki de bütünüyle sizinki kadar bir dönüşüm yaşayamadım. İçimde hep çok sıcak bir ilişki türüne hasretlik kaldı.