Düşüncelerinize saygı duyuyorum. O yüzden konunuzu takip ediyorum.
Ben 31 yaşındayım, ve Norveç gibi tam adaletli, gelişmiş, özgür bir sosyal devlette yaşasam 1 tane çocuk nasipse isterdim.
Zaten öyle bir ülke ki çocuk sahibi olmayanı dövüyorlar..
Çocuk doğurdun kadına 2 yıl erkeğe 1 yıl ücretli izin hakkı var. Yani hem çocuğuna bakıyorsun hem de 2 yıl sanki çalışıyormuş gibi maaş alıyorsun. Eve her gün bebek hemşiresi geliyor, devlet gönderiyor.
Diğer olaylar zaten mükemmel, çocuğum nasıl bir sistemde okuyacak derdi yok, öğretmen oldu acaba atanabilir mi derdi yok. Ay özel sektörde daralma var işten çıkarılacak mı endişesi yok.Ve en önemlisi ülke güvenli, stabil.
Biraz fazla yazdım ama böyle ülke olsun bende çocuk sahibi olmak isterdim ama şu an imkansıza yakın. Ama tabi asla demiyorum, çünkü asla dediğim şeyleri hep yaşadım.
Ayrıca sizin değerleriniz çok insancıl, olması gereken değerler fakat maalesef insancıl özelliklerin çok değer görmediği bir ülkede iyi özelliklerdeki insanları ya harcıyorlar ya da saf bu diye alay ediyorlar. Yaya geçidinde bir araba durup yayalara yol verince arkadaki tüm arabalar o sürücüye korna çalıp küfür ediyorlar. Kaç kere karşılaştım.
Yakın bir arkadaşım Almanya doğumlu, bizim orada yaya geçidinde yayalara yol vermek zorundasın bu bir kural. Herkes uyar Türkler bile diyor. Ama bizde nerede..
Bir de bende sizin gibi uzun soluklu düşünüyorum. Tamam şu an çocuğum oldu, orta şartlar sağladım peki ben öldükten sonra 40 yıl sonra o nasıl bir ortamda yaşayacak? bunu düşünüyorum.
Siz istemiyorsunuz ama ben aslında çocuk sahibi olmak isteyebilirdim fakat şartlar müsait değil o yüzden şu an kocaman bir Hayır.
Evet fazla düşünüyorum ama bu benim karakterim.
Zaten ülkede doğuran doğurana, o yüzden bizim gibi bir avuç kişi de bildiği gibi yaşasın..
İşte şimdi öyle düşünüyorsun. Emin ol değişecek.
Değişmesi için yaşam şartlarımın değişmesi, garanti bir parlak gelecek sahibi olup o çocuğuda bunu bahşedebileceğimi bilmem lazım
Tek korktuğun şey buysa ölüm sigortası yaptır. Aylık cuzi bir ödeme yapıyorsun. Ölürsen (atıyorum) 100 bin gibi bir parayı ailene veriyorlar. Yillar yılı sigortaya devam ettikçe bu para artıyor.Dünya ile baş etmesini sağlaması değil, dünyada tek kalmak zorunda kalırsa güvencesi olması adına bu cümleyi kurdum
Yaşın genç olduğu için böyle düşünüyor olmalısın. Ablam 38yaşında bekar.Evlilik düşünmediği için, şimdi bin pişman.Keşke daha erken yaşta evlilik düşünüp çocuk yapsaydım. Anne olsaydım diyor.Evliliği düşündüğü, teklif aldığı kişileri reddettiği için de çok üzülüyor. Bence sende şimdiden kesin net kararlar verme hayat ne getirir belli olmaz.Arkadaşlar birden aklıma geldi bunuda sormak istedim görüşlerinizi merak ediyorum. Benim ideallerim arasında evlenmek aile kurmak veya çocuk yapmak gibi şeyler hiç yok. Şuan hedefim olan kariyerime odaklanmak istiyorum. Arkadaşlarım bu konuda garipsiyor beni. Ben böyle bir dünyaya çocuk getirmek istemiyorum ona bu kötülüğü yapamam. Evliliğide düşünmüyorum tamamen maddi kaynaklı imzalı sözleşmeye dayalı bir olay gibi geliyor. Öyle söz nişan gibi adetlerde gözüm yok ama davet tarzı düğünleri seviyorum atıyorum yazın büyük bir tekne kiralayıp parti vermek gibi. Bunada düğün denmez pek daha çok birlikteliğim olduğu bireyle ve sevenlerimizle bir kutlama gibi. Bu fikirlerimin değişmesi çok zor. Bana ve hayatımda zararı olur mu. Henüz 20 yaşındayım. Çocuk konusunda fikrimin değişmesi için o çocuğun bu dünyadaki kötülüklerle kolayca baş edebileceği kadar çok büyük mal varlığına sahip olmam lazım. Hayatta tek başına bile kalsa kimseye muhtaç olmamalı. Ama bu da imkansız. Bakamayacağım çocuğu ne diye getireyim dünyaya diye düşünüyorum. Garipsenecek kadar anormal mi sizce?
20 yaşında e bi zahmet evliliği düşünme istemeArkadaşlar birden aklıma geldi bunuda sormak istedim görüşlerinizi merak ediyorum. Benim ideallerim arasında evlenmek aile kurmak veya çocuk yapmak gibi şeyler hiç yok. Şuan hedefim olan kariyerime odaklanmak istiyorum. Arkadaşlarım bu konuda garipsiyor beni. Ben böyle bir dünyaya çocuk getirmek istemiyorum ona bu kötülüğü yapamam. Evliliğide düşünmüyorum tamamen maddi kaynaklı imzalı sözleşmeye dayalı bir olay gibi geliyor. Öyle söz nişan gibi adetlerde gözüm yok ama davet tarzı düğünleri seviyorum atıyorum yazın büyük bir tekne kiralayıp parti vermek gibi. Bunada düğün denmez pek daha çok birlikteliğim olduğu bireyle ve sevenlerimizle bir kutlama gibi. Bu fikirlerimin değişmesi çok zor. Bana ve hayatımda zararı olur mu. Henüz 20 yaşındayım. Çocuk konusunda fikrimin değişmesi için o çocuğun bu dünyadaki kötülüklerle kolayca baş edebileceği kadar çok büyük mal varlığına sahip olmam lazım. Hayatta tek başına bile kalsa kimseye muhtaç olmamalı. Ama bu da imkansız. Bakamayacağım çocuğu ne diye getireyim dünyaya diye düşünüyorum. Garipsenecek kadar anormal mi sizce?
Arkadaşlar birden aklıma geldi bunuda sormak istedim görüşlerinizi merak ediyorum. Benim ideallerim arasında evlenmek aile kurmak veya çocuk yapmak gibi şeyler hiç yok. Şuan hedefim olan kariyerime odaklanmak istiyorum. Arkadaşlarım bu konuda garipsiyor beni. Ben böyle bir dünyaya çocuk getirmek istemiyorum ona bu kötülüğü yapamam. Evliliğide düşünmüyorum tamamen maddi kaynaklı imzalı sözleşmeye dayalı bir olay gibi geliyor. Öyle söz nişan gibi adetlerde gözüm yok ama davet tarzı düğünleri seviyorum atıyorum yazın büyük bir tekne kiralayıp parti vermek gibi. Bunada düğün denmez pek daha çok birlikteliğim olduğu bireyle ve sevenlerimizle bir kutlama gibi. Bu fikirlerimin değişmesi çok zor. Bana ve hayatımda zararı olur mu. Henüz 20 yaşındayım. Çocuk konusunda fikrimin değişmesi için o çocuğun bu dünyadaki kötülüklerle kolayca baş edebileceği kadar çok büyük mal varlığına sahip olmam lazım. Hayatta tek başına bile kalsa kimseye muhtaç olmamalı. Ama bu da imkansız. Bakamayacağım çocuğu ne diye getireyim dünyaya diye düşünüyorum. Garipsenecek kadar anormal mi sizce?
Dünyaya bi çocuk gelmemiş olurdu ne olacak kiSeni de doğurmasalarmış o zaman. Annen de öyle dudunseydi. Bı dünyaya çocuk getirmicem diye.
Evet öyle bir ülkede doğup büyüsem benimde hayatım çok farklı olurdu çocuğumada güzel bir hayat aşılayabileceğimi hayatım boyuncada bileceğim için belki 30umdan sonra benim düşüncelerim arasında olabilirdi. İnsani değerler benim için çok önemlidir ve bunu sergilediğim hemen hemen herkesten bir zarar gördüm. Ne bir güvencem var doğru düzgün nede başka bir şeyim. Hep kendi başıma karşı çıktım yaşadığım zor durumlara. Kısacası çok yoğuruldum bu hayatta. İnsanında çocuğu kendi gibi olur neticede. Çektiklerimi çekmesin. Bide evlensem zaten kim bilir neler çekicem aile o kadar derin bi konu ki. Kaynanası mı dersin görümcesi mi dersin. Anca aile değerlerine geleneklerine bağlı olmayan ama yoldaş olacağına güvendiğim biriyle birlikte yaşayabilirim, zaten böyle biriyle uzun soluklu bir ilişkim var. Tabi gelecek neyi gösterir bilemem sorunlarımız oldu geçenlerde mesela. Yalnızlıkta hayatın bi gerçeği bende yuvadan erken ayrılan kendi kendini büyüten bir genç kadınım. Benim derdim zengin koca bulmakta olabilirdi ama kimseye muhtaç olmak istemem. Ekonomik özgürlüğünü eline almış kendi başına yetebilen biri olmak isterim. Aşk insanıyımdır çok severim aşk yaşamayı ama Mutluluğuda koca da aramam. Hayatın gerçekleri var. O koca beni ertesi sabah uyandığımda seni sevmiyorum seni terk ediyorum diyebilir ama kariyerim bana asla beni terk etmez
Seni de doğurmasalarmış o zaman. Annen de öyle dudunseydi. Bı dünyaya çocuk getirmicem diye.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?