- 23 Şubat 2012
- 353
- 266
- 103
Düşüncelerinize saygı duyuyorum. O yüzden konunuzu takip ediyorum.
Ben 31 yaşındayım, ve Norveç gibi tam adaletli, gelişmiş, özgür bir sosyal devlette yaşasam 1 tane çocuk nasipse isterdim.
Zaten öyle bir ülke ki çocuk sahibi olmayanı dövüyorlar..
Çocuk doğurdun kadına 2 yıl erkeğe 1 yıl ücretli izin hakkı var. Yani hem çocuğuna bakıyorsun hem de 2 yıl sanki çalışıyormuş gibi maaş alıyorsun. Eve her gün bebek hemşiresi geliyor, devlet gönderiyor.
Diğer olaylar zaten mükemmel, çocuğum nasıl bir sistemde okuyacak derdi yok, öğretmen oldu acaba atanabilir mi derdi yok. Ay özel sektörde daralma var işten çıkarılacak mı endişesi yok.Ve en önemlisi ülke güvenli, stabil.
Biraz fazla yazdım ama böyle ülke olsun bende çocuk sahibi olmak isterdim ama şu an imkansıza yakın. Ama tabi asla demiyorum, çünkü asla dediğim şeyleri hep yaşadım.
Ayrıca sizin değerleriniz çok insancıl, olması gereken değerler fakat maalesef insancıl özelliklerin çok değer görmediği bir ülkede iyi özelliklerdeki insanları ya harcıyorlar ya da saf bu diye alay ediyorlar. Yaya geçidinde bir araba durup yayalara yol verince arkadaki tüm arabalar o sürücüye korna çalıp küfür ediyorlar. Kaç kere karşılaştım.
Yakın bir arkadaşım Almanya doğumlu, bizim orada yaya geçidinde yayalara yol vermek zorundasın bu bir kural. Herkes uyar Türkler bile diyor. Ama bizde nerede..
Bir de bende sizin gibi uzun soluklu düşünüyorum. Tamam şu an çocuğum oldu, orta şartlar sağladım peki ben öldükten sonra 40 yıl sonra o nasıl bir ortamda yaşayacak? bunu düşünüyorum.
Siz istemiyorsunuz ama ben aslında çocuk sahibi olmak isteyebilirdim fakat şartlar müsait değil o yüzden şu an kocaman bir Hayır.
Evet fazla düşünüyorum ama bu benim karakterim.
Zaten ülkede doğuran doğurana, o yüzden bizim gibi bir avuç kişi de bildiği gibi yaşasın..
Evet öyle bir ülkede doğup büyüsem benimde hayatım çok farklı olurdu çocuğumada güzel bir hayat aşılayabileceğimi hayatım boyuncada bileceğim için belki 30umdan sonra benim düşüncelerim arasında olabilirdi. İnsani değerler benim için çok önemlidir ve bunu sergilediğim hemen hemen herkesten bir zarar gördüm. Ne bir güvencem var doğru düzgün nede başka bir şeyim. Hep kendi başıma karşı çıktım yaşadığım zor durumlara. Kısacası çok yoğuruldum bu hayatta. İnsanında çocuğu kendi gibi olur neticede. Çektiklerimi çekmesin. Bide evlensem zaten kim bilir neler çekicem aile o kadar derin bi konu ki. Kaynanası mı dersin görümcesi mi dersin. Anca aile değerlerine geleneklerine bağlı olmayan ama yoldaş olacağına güvendiğim biriyle birlikte yaşayabilirim, zaten böyle biriyle uzun soluklu bir ilişkim var. Tabi gelecek neyi gösterir bilemem sorunlarımız oldu geçenlerde mesela. Yalnızlıkta hayatın bi gerçeği bende yuvadan erken ayrılan kendi kendini büyüten bir genç kadınım. Benim derdim zengin koca bulmakta olabilirdi ama kimseye muhtaç olmak istemem. Ekonomik özgürlüğünü eline almış kendi başına yetebilen biri olmak isterim. Aşk insanıyımdır çok severim aşk yaşamayı ama Mutluluğuda koca da aramam. Hayatın gerçekleri var. O koca beni ertesi sabah uyandığımda seni sevmiyorum seni terk ediyorum diyebilir ama kariyerim bana asla beni terk etmez
