Ben eşimle 5 yıl sevgililikten sonra evlendim(arada ayrılık yaşamış olsak da). Üstelik ailemle aynı şehirdeyim. Ona rağmen ağladım, evlilikten korktum ve bu tedirginliğim evlendikten sonra da devam etti. Uzun süre uyum sorunu yaşadım ve bu süreçte eşimin de burnumdan getirdim. Şimdi ise çok pismanim. Keşke o zamanlara geri dönebilsem, her anın tadını çıkartırdım.
Endişenizi çok iyi anlıyorum ama nişanlınızdan eminseniz o korkuları atın bir kenara. Uzaklık falan hepsi hallolur, gidilir, gelinir. Ama bu zamanlar bir daha geri gelmez. Doya doya yaşayın.
Endişenizi çok iyi anlıyorum ama nişanlınızdan eminseniz o korkuları atın bir kenara. Uzaklık falan hepsi hallolur, gidilir, gelinir. Ama bu zamanlar bir daha geri gelmez. Doya doya yaşayın.
30 yaşındayım ve ailemden hiç ayrılmadım. Aile içi sıkıntılarımız oldu, babamla annem bi dönem ayrı kaldı ama ben hep annemleydim. Nişanımda da fark ettim ki evimden ayrılırken çok zorlanıcam ve evliliğe adapte olamamaktan, eşimi mutlu edememekten çok korkuyorum. Kaygı bozukluğu rahatsızlığım olduğu için de bu duyguları çok yoğun yaşıyorum ama anladım ki yalnız değilmişim böyle hissetmekte.. Allah tüm yuva kuranları mesut etsin, huzurlu kılsın 
calisma arkadaslarimdan ayrildim terfiyle ayni kurumda gecis yaptim. 2 ayi greider biraktim. Butun o stress bosaymis diyorum simdi :)
dalgınlık hiç farkına varmadım İnan’ın 
Hala çok özlüyorum ama yapacak bir şey yok. Hayat telaşesi.
