- 14 Nisan 2019
- 1.734
- 7.244
- Konu Sahibi Etkili Eleman
- #1
Merhaba hanımlar. 3 aylık evliyim ve yavaş yavaş cicim aylarının sonuna geliyoruz sanırım. Son bir kaç güne kadar her şey düşündüğümden çok daha güzel gidiyordu. Her gün iyi ki evlenmişiz deyip sarılmalar, her işi birlikte yapma, her an sarılma öpme arzusu, sürekli baş başa, diz dize mıç mıç idik. bir rüyanın içindeymişiz ve uyanmaya başladım. Tabi eşimin içindeki odun da uyanmaya başlıyor. Sanki biri beni dürttü ve kendine gel her şey bu kadar güzel olamaz dedi. Son günlere kadar güzel giden şeylerden biri de aktif cinsel hayatımızdı. Sonra benim iş nedeniyle şehir dışına çıkmam gerekti. 1 hafta ayrı kaldık, ardından hastalandım bir kaç gün yerimden kalkamadım. Bu nedenlerle cinsellik sekteye uğradı. Sonraki haftaiçi böyle devam edince sinirlenmeye başladım. İşten yorgun geliyor ve yemek yedikten sonra erkenden uyuyakalıyor. Sabahları da erken kalkıyor. Ne yani şimdi biz haftasonlarını mi beklicez. Adamdan randevu mu alcam diye düşüne düşüne kendimi doldurdum. Ama onun tavırlarında bir değişiklik yoktu. Her zamanki gibi sevecen davranıyordu. Ben mesafeli davranmaya başladım. İlk kıvılcım böyle başladı. Ben bu konuyu dillendiremiyorum, eşimin de bir huyu var ki bir sorun olduğunu anlıyor ama özellikle sormuyor, kaçıyor, anladığı bildiği halde bir şey yokmuş gibi davranıyor. Bu da beni daha çok sinirlendiriyor. Konuyu açmaya çalışsam bile o duymazdan geliyor ya da cevap vermeyerek konuyu kapatmaya çalışıyor. Konu ne olursa olsun tavrı hep böyle.
Benim iş yoğunluğum ona göre daha az ve bazen ondan daha erken eve geliyorum. O gelmeden yemeği hazırlıyorum. Onun dışındaki zamanlar eve birlikte girip yemeği birlikte hazırlıyoruz. Artık mutfakta oflayıp puflamaya başladı. En basit şeyleri yaparken bile her şeyi bana soruyor beni çağırıyor. Ki kendisi yıllarca yalnız yaşamış bir insan her şeyi aslında biliyor. Yani ben olmasam tek başına her seyi becerebilir. Sürekli bana sorması ve mızmızlanması beni daha çok yoruyor. Şunun tuzuna bak, bak bakalım pişmiş mi, bunun yeri neresi, of bu buraya sığmıyor, of bunu buraya koysak olmaz mı, of bulaşıkları sonra yerleştirelim. Güya bana yardımcı oluyor. Halbuki mutfağa her gün beraber giriyoruz, lazim olunca her şeyin yerini bilip ordan alıyor ama yerine koyarken hiçbirinin yerini bilmiyor. Ben de tabi sürekli uyarıyorum, onun yeri orası değil, onu dökme, bunu yapma, çöpü neden atmıyorsun vs. Her şeye cevabı off. Ben de biraz titiz ve düzenli insanım. Bana yetişmesi zor kabul ediyorum. Ama evdeki işler onun için sadece yemek ve bulaşıktan ibaret. Bulaşık dediğim de makineye yerleştirme, sığmayanları yıkamak. Bunları yapınca lütfetmiş gibi davranıyor, kendini övüyor. En son eşyaları doğru yerlerine koymuyorsun deyince yapmıyorum o zaman dedi. Yaptıklarımı beğenmiyorsan yaptırma, ben erkeğim bu kadar şeyi yaptığıma şükret dedi. Peki ben neden her şeyi yapıyorum, sen şikayet etsen beğenmesen bile yemek yapıyorum, bu evde beraber yaşıyoruz, neden hep ben toplayıp temizliyorum deyince, sen de yapma o zaman dedi. O günden beri yemek yapmıyorum. Kendisi de kahvaltılık vs atıştırıyor. Temizliği, toplamayı her şeyi bıraktım. Yediği içtiği her şeyi olduğu gibi bırakıyor. Afedersiniz evi b.k götürüyor. Birbirimizin yüzüne bile bakmıyor, mecbur kalmadıkça konuşmuyoruz. Zaten kanepede uyuyakalırdı, artık yatağa hiç gelmiyor. Ben de ona ait hiçbir şeye dokunmuyorum. Çamaşırları yıkadıktan sonra onunkileri yerlerine koymuyorum bırakıyorum. Evde yiyecek içecek bisey kalmadı. Kapıda çöp birikti. Bu inadın sonu nereye varacak bilmiyorum. Kimseye de bisey yansıtmak istemiyorum. Yarın için çok önceden bir arkadaşımıza söz vermiştik yemeğe gidecektik onlara. Daha bir kaç gün önce geliyorsunuz değil mi diye sorduğunda belki barışırız diye evet dedim ama şimdi kara kara düşünüyorum. Gitsek olmaz, gitmesek ne bahane uyduracağım. Bir yanım şehir dışındaki ailemin yanına gidip haftasonunu orada geçirmek istiyor. Ne yapacağımı şaşırdım. Artık eve gelmek istemiyorum. Biraz uzun oldu ama paylaşmak istedim. Belki görmediğim hatalarımı görüşlerinizle farkederim. Bilemiyorum nasıl davranmak lazım. Bütün sorumluluğu tek başıma üstlenmek istemiyorum. Ben köle değilim
Benim iş yoğunluğum ona göre daha az ve bazen ondan daha erken eve geliyorum. O gelmeden yemeği hazırlıyorum. Onun dışındaki zamanlar eve birlikte girip yemeği birlikte hazırlıyoruz. Artık mutfakta oflayıp puflamaya başladı. En basit şeyleri yaparken bile her şeyi bana soruyor beni çağırıyor. Ki kendisi yıllarca yalnız yaşamış bir insan her şeyi aslında biliyor. Yani ben olmasam tek başına her seyi becerebilir. Sürekli bana sorması ve mızmızlanması beni daha çok yoruyor. Şunun tuzuna bak, bak bakalım pişmiş mi, bunun yeri neresi, of bu buraya sığmıyor, of bunu buraya koysak olmaz mı, of bulaşıkları sonra yerleştirelim. Güya bana yardımcı oluyor. Halbuki mutfağa her gün beraber giriyoruz, lazim olunca her şeyin yerini bilip ordan alıyor ama yerine koyarken hiçbirinin yerini bilmiyor. Ben de tabi sürekli uyarıyorum, onun yeri orası değil, onu dökme, bunu yapma, çöpü neden atmıyorsun vs. Her şeye cevabı off. Ben de biraz titiz ve düzenli insanım. Bana yetişmesi zor kabul ediyorum. Ama evdeki işler onun için sadece yemek ve bulaşıktan ibaret. Bulaşık dediğim de makineye yerleştirme, sığmayanları yıkamak. Bunları yapınca lütfetmiş gibi davranıyor, kendini övüyor. En son eşyaları doğru yerlerine koymuyorsun deyince yapmıyorum o zaman dedi. Yaptıklarımı beğenmiyorsan yaptırma, ben erkeğim bu kadar şeyi yaptığıma şükret dedi. Peki ben neden her şeyi yapıyorum, sen şikayet etsen beğenmesen bile yemek yapıyorum, bu evde beraber yaşıyoruz, neden hep ben toplayıp temizliyorum deyince, sen de yapma o zaman dedi. O günden beri yemek yapmıyorum. Kendisi de kahvaltılık vs atıştırıyor. Temizliği, toplamayı her şeyi bıraktım. Yediği içtiği her şeyi olduğu gibi bırakıyor. Afedersiniz evi b.k götürüyor. Birbirimizin yüzüne bile bakmıyor, mecbur kalmadıkça konuşmuyoruz. Zaten kanepede uyuyakalırdı, artık yatağa hiç gelmiyor. Ben de ona ait hiçbir şeye dokunmuyorum. Çamaşırları yıkadıktan sonra onunkileri yerlerine koymuyorum bırakıyorum. Evde yiyecek içecek bisey kalmadı. Kapıda çöp birikti. Bu inadın sonu nereye varacak bilmiyorum. Kimseye de bisey yansıtmak istemiyorum. Yarın için çok önceden bir arkadaşımıza söz vermiştik yemeğe gidecektik onlara. Daha bir kaç gün önce geliyorsunuz değil mi diye sorduğunda belki barışırız diye evet dedim ama şimdi kara kara düşünüyorum. Gitsek olmaz, gitmesek ne bahane uyduracağım. Bir yanım şehir dışındaki ailemin yanına gidip haftasonunu orada geçirmek istiyor. Ne yapacağımı şaşırdım. Artık eve gelmek istemiyorum. Biraz uzun oldu ama paylaşmak istedim. Belki görmediğim hatalarımı görüşlerinizle farkederim. Bilemiyorum nasıl davranmak lazım. Bütün sorumluluğu tek başıma üstlenmek istemiyorum. Ben köle değilim
yeni evliyiz diye herkes yedi yirmidört sevişmiyor. mevsim geçişi etkilemiştir, bekarken bu kadar ev işi yapmıyordur alışamamıştır vs vs. Kadın titizliği ve becerikliliği başka bir şey sanki, öyle bir erkek hiç tanımadım şahsen. Mutfak, hijyen, tertip konularına sizin baktığınız gözle bakabilir mi bilemedim. Ama mutlaka konuşmalı, beklentilerinizi dile getirmelisiniz
desenız daha bal ayına uygun olmazmıydı hem ?
ama uyarmazsam aynı şeyleri yapmaya devam ediyor. Biraz daha tatlı dilli olmaya çalışayım bari. Bu güzel bir öneri. Teşekkürler 
