verdiginiz cevaplar icin cok tsk ederim, biraz daha güclenmis hissediyorum . en azindan abartmadigimi anladim. ah sizlere bu son bes sene icerisinde esim ve ailesinin:" biz kimseyle uzlasmayiz, bize uyan bizle kalir, bizim kurallarimiza uymayan ceker gider" tutumlarindan dolayi ne derece beni ve ailemi alttan almaya, fedakarlik yapmaya zorlandigimizi anlatsam dudaginiz ucuklar. üzerimde birde maalesef ailemden rizasiz evlenmemim ezikligi var
o yüzden ailemin dedigi dogru cikmasin, yuvam bozulmasin diye cok seyleri yuttum, benim ve ailemin assagilanmasina izin verdim. diger yandan düsünüyorum benim esimin ne icki, ne kumar, ne kari-kiz isleri, ne chati, ne dövüp sövmesi var, cok caliskandir, benim gibi cok dindardir, beni sürekli öpüp, sarilmaya calisir, yaptigim yemekleri över, yorgunlugumda omuzlarima masaj yapar,özel günleri unutmaz,cok sessiz ve sakin efendi bir tip dir, onun sesine, tenin kokusuna cok alistim
, onsuz ne yaparim bilemiyorum. ama su her her konuda bencilligi beni yedi bitirdi bir yandan cennete gibi mutluyum, ama bir yandan yavas yavas kendimi kaybettigimi hissediyorum, benligimin yok oldugunu hissediyorum. bu üniversite sorunu sadece artik bardagi tasiran son damla oldu. cünki esimin benim gittigim üniversitede hic zaman kaybetmen ayni bölümü devam etme gibi bir sansi varken 2,5 yildir kullanmadi bunu ve benim bu kadar yorulmama göz yumdu. esim evlendik evleneli ne zaman cocugumuz olacak diyor, onu anliyorum artik 30 yasina yaklasiyor ve cocuk icin ici gidiyor adamin. ama bu durumda nasil yapayim cocugu. hem esimde ögrenci, sabit bir geliri yok ve eve aksamlari cok gec gelir, haftasonunuda full calismakla gecirir, yani cocukla gecirebilecek hic zamani yok. ama yinede esimin dedigi tek bu: " ben de 4 senedir cocuk özlemi yasiyorum, benim fedakarligimda bu olsun diyor".
birde ev islerine elini sürmeyecegini bana evlenmeden söylemisti, onun erkek kardesleri de ayni, herseyi görümcem tek basina yapar. erkekler kendi görevini bilecekmis, kadinlarda kendi görevlerini