Merhaba arkadaşlar, bundan tam 2 yıl önce bebeğime tek başıma bakarken ne kadar da yorulduğumdan ve yıprandığımdan bahsetmişim ve anneme olan kırgınlığımdan. Aradan geçen 2 yılda oğlumu aslanlar gibi yine tek başıma büyütüp alnımın akıyla şükürler olsun ki sağlıkla bugünlere geldik. Yavrum bugün 4 yaşında , eşim ve ben ekip çalışmasıyla büyüttük Allah eşimden bin kere razı olsun. Arkadaşlar benim derdim şöyle ki artık içimden taşacak boyutta, bugüne kadar en zor günlerimizde bile yanımda olmayan ailem (annem, ablam) bugün ablamın boşanmasıyla birlikte sürekli bana ve eşime ve dolayısıyla çocuğuma yanaşır oldu. Annem sürekli olarak beni ablamın dertleriyle ilgilenmem konusunda rahatsız ediyor, ben neredeyse son bir senedir bilfiil ilgilendim ancak bir noktadan sonra ne kadar tükendiğimi ve ne yaparsam yapayım asla kimseye yaranamadığımı gördüm. Bir gün aramazsam telefonlarda “sen zaten benim hiç yanımda olmadın ki” şeklinde saldırılara maruz kalıyorum. Çok tükendim, çok yıprandım , benim de bir ailem, bir aile hayatım var ve işin en komik kısmı hayatlarında her şey yolunda giderken benim kapımın önünden geçip torunlarını görmeye bile çoğu zaman zahmet etmeyen insanlar hayatlarında bir şeyler yolunda gitmemeye başladığında benden sürekli bir şeyler bekler oldular. Benim kocam çok ağır bir rahatsızlık geçirdiğinde evde 7 aylık bebeğimi yemeden içmeden kesilip tek başıma emzirmeye çalışıyordum , bu süreçte aile fertlerim rahatsızlığa grip muamelesi yapıp yine benim yanımda olmamayı tercih etmişti. Hayatımın en zor günleriydi ve ailem yanımda yoktu. Bunların hepsiyle ilgili küçük bir terapi sürecinden de geçtim, terapistim artık sadece kendime kendi aileme iyi gelecek şeyler yapmamı kendime bakmamı söyledi:) Ancak ne yaparsam yapayım içimdeki bu kırgınlığı bu öfkeyi asla aşamıyorum. Annemin tek bir evladı varmış gibi davranmasını, tek bir torununun peşinde pervane olup benim çocuğumun sevgi dolu bir anneanneyle büyüme hakkını elinden almasını kaldıramıyorum. Evde tek başıma gözyaşları içinde aynı şehir içinde tek bir yardım almadan işime gücüne bakmam gereken günlerde bile annemden red yiyip kocamın işinden izin aldığı günleri asla unutamıyorum. Size bugün sormak istediğim şu ki, sınır koymam gerekiyor mu? Çok duygusal bir insan olduğum için bunca yıl tek başıma bırakıldığımı unutup yine ben peşlerinden koşuyorum, yine eşim ve ben kendimizi paralıyoruz . Ama bir gün yapmayalım , yine en kötü biziz. Ya biz eşimle çocuğumuz doğduğu günden beri tek bir gün baş başa bir şey yapmadık, aynı şehirde yaşarken bir kere bile bize siz sinemaya gidin yemeğe çıkın tatile gidin denmedi inanamıyorum şimdi bunları düşününce gerçekten . Ve bugün, fiziksel olarak bir sürü sıkıntı yaşıyorum , ruhsal olarak çok kırgınım , yılların birikimi tamamen üzerimde ve benden bekleniyor yine destek, ablan kötü destek ol yanında ol her şeyi bırak onun derdini al deniyor bana. Benim derdimi kimse sormadı bile biliyor musunuz arkadaşlar? Şimdi ben ne yapayım bunca toksiklik içinde rica ediyorum bana bir akıl verin.
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Evlat ayrımı yapan anne ve aile içi toksiklikler üzerine
- Konu Sahibi avheraa
- Başlangıç Tarihi
- 12 Haziran 2020
- 2.082
- 7.215
Üzerine sürekli bastıra bastıra ben büyüttüm eşimle biz baktık yazmışsınız ama zaten olması gereken bu ! Bende her zaman imrenmişimdir annesi kayınvalidesi bebeğine bakan buzluğa kışlığını çorbasını köftesi konulan gelinlere , evet bazı insanlar daha şanslı kayınvalide anne desteği oluyor ama napalım herkesde o şanslı gruptan değil bende değildim annem vefat etmişti
Ablanız boşanmış inanın çok zor zamanlar geçiriyordur özelliklede çocuğu varsa ama kimse size herşeyi bırak onun derdini al demiyor . Zaten herkesin hayatta kendi işi evi sorumlulukları var gece gündüz onlara taşınamazsınız Belki bir cumartesi ablanızla bir kahveye gidip onu dinlemeniz farklı ortamlarda kafasını dağıtmasını sağlamanız bir kafede bir çay içmeniz bile çok büyük bir iyilik şu an onun için.
Ablanız boşanmış inanın çok zor zamanlar geçiriyordur özelliklede çocuğu varsa ama kimse size herşeyi bırak onun derdini al demiyor . Zaten herkesin hayatta kendi işi evi sorumlulukları var gece gündüz onlara taşınamazsınız Belki bir cumartesi ablanızla bir kahveye gidip onu dinlemeniz farklı ortamlarda kafasını dağıtmasını sağlamanız bir kafede bir çay içmeniz bile çok büyük bir iyilik şu an onun için.
- 9 Ağustos 2021
- 15.183
- 51.738
Kesinlikle gerekiyor . Burada hep aileler çocuk bakmak zorunda değil yazarım ama zor zamanda asla yanında olmayı tercih etmemisse kimse bunu da beklemesin. Hep ailenin bir pohpohlanan çocuğu olur diğer çocuklardan da onun pohpohlamasi beklenir. Sanırım ablaniz da öyle. Tabi ki müsait olunca destek olun ama kimseyi her gün aramak zorunda değilsiniz annenizi gerektiğinde tersleyin . Öncelik eşiniz ve çocuğunuzla olan mutluluğunuz
- 29 Mayıs 2021
- 3.378
- 14.288
Sürekli kendilerine yardım edilmesini isteyen insanların, insanlara hiç faydası, yardımı olmaması gerçeği... Net ol, alttan alma annenin hiç yardım etmiyorsun manipülelerine inanma. Kendinden çok fedakarlık yapma. Hiç ilgilenme demiyorum ama önceliğin çekirdek ailen olsun.
- 15 Şubat 2018
- 2.571
- 8.711
Buraya yazdiklarinizi Çatır çatır yuzlerine soyleyip iletisimi azaltin. Yani en azindan ben olsam oyle yapardim.
Size faydasi olmayan insanlarin size birsey olduktan sonra evladiniza faydasi olur mu sizce?
Niye kendinize bu sinir stresi uzuntuyu yükleyip içten içe hasta olasiniz ki? Canınızın kıymetini bilin.
Size faydasi olmayan insanlarin size birsey olduktan sonra evladiniza faydasi olur mu sizce?
Niye kendinize bu sinir stresi uzuntuyu yükleyip içten içe hasta olasiniz ki? Canınızın kıymetini bilin.
Evet bahsettim, koşulların böyle gerektirdiği şeklinde cevap alıyorum her seferinde. Ancak dediğim gibi, bu koşullar her ne sebeptendir ki bana asla işlemiyor, en zor günümde dahi geçer sen aslansın kaplansın dendi bana. Artık anneme içimi açamıyorum bile, o kadar kırgınım gerçekten.
Bir cafede bir çay içmek mi? Bir cumartesi kahve içmek mi? Ben boşanma davası açıldığından beri hayatımı ablama adamış durumdayım, bu yüzden sizlere danışmak istedim acaba artık bir sınır mı koymam gerekiyor diye. Daha doğru şekilde ifade etmek gerekirse pek tabi ki farkındayım sınır koymam gerektiğinin, sadece buna nasıl ve nereden başlamam gerektiğini bilmiyorum. Çocuklara elbette ki ebeveynler bakar, ben ki çalışan bir kadın olmama rağmen kendim yetiştirmek istedim yavrumu , benim burada bahsettiğim ablamın çocuğunu büyütüp benim işim olduğu anlarda bile yardımcı olacak kadar müsait olmamasıydı. Ben bunlara çok kırgınım, sanırım ya ben ifade edemedim Ya da siz beni yanlış anladınız biraz.
- 21 Ağustos 2019
- 204
- 570
- 40
- 24 Temmuz 2023
- 508
- 1.635
İnsanlar değişmez sizde kendinizi milletin derdine düşüp yıprattığınızla kalırsınız. İçinizdekileri söylediyseniz şuan benim koşullarım da bunlar sizin yanınızda artık olamıyorum. Koşullar bunu gerektiriyor diyip geçin. Değer görmediğinizi hissediyorsanız kendi ailenize sahip çıkın. Sonra aynaya bi bakarsınız yaş 50 olmuş hala aynı dertten yakınmaktan kendiniz olamamışsınız.
Çok teşekkür ediyorum , evet annem için de bu durum böyledir. Ablam her şeyiyle mükemmeldir ve bende sürekli bir kusur arar. Baktınız mı ailede hiçbir zaman sorun çıkarmayan kendi yağında kavrulan , derdini bile söylemeyen evlat benimdir . Tüm ailemiz yıllardır sadece ablamın dertleriyle perişan durumdayız. Gerçekleri söylediğimde , yeter artık ağlamasın ablam ayağa kalksın yavrusu var güçlü olsun dediğimde annemden “sen boşanınca sen öyle yaparsın” şeklinde bir cevap aldım. Sanırım bu bardağı taşıran son damla oldu bende. Ve çocuk bakma konusuna gelince de kesinlikle çok haklısınız aile büyükleri rahat etmeli ancak yardım etmek bambaşka bir konu ve siz bence beni çok iyi anladınız.
- 9 Ağustos 2021
- 15.183
- 51.738
Evet çok iyi anladım ben sizi aileler neden böyle yapıyor bilmiyorum bazı çocukların daha mı hassas olduklarını düşünüyorlar hep böyle bir çocuk vardır . Sizin göreviniz çocuğunuzu büyütmek onun için ailenizi gerektiğinde dışarda bırakın onlar ilgilensin . Benim bir çocuğum var onunla ilgilenmem gerekiyor deyin . Çocuğunuzun hakkına girmeyin boşuna. Annenizle olan duygusal bağınizi kesin hergun kendinizi maruz bırakmayın zamanla tepki vermeyi bırakacak
İyi ki bu konuyu burada açıp hislerimi sizlerle paylaşmışım. Şu cümleniz beni o kadar etkiledi ki “Size faydası olmayan insanların size bir şey olduktan sonra evladınıza faydası olur mu sizce?” Evet güzel arkadaşım bu soru bana tokat gibi geldi ve on seanslık terapiye bedel oldu gerçekten. Evet , olmaz ve ben kendime neden bunu yapıyorum neden hala şu yaşımda annemin sevgisi ve onayını belki birazcık da ilgisini yardımını dilenerek yaşıyorum inanın ben de bilmiyorum. Tek bildiğim artık tükenmiş olduğum. Sürekli bana dert aktarıp duruyorlar ne kadar mesai harcarsam harcayayım ertesi gün kendi işime gücüme baktığımda aramadın destek olmadın vs deniyor. İnanılmaz bir toksiklik içerisinde debelenip duruyorum.
Anneyle duygusal bağ nasıl kesilir? Her konuda olgun ve mantık çerçevesinde düşünebilen ben bu konuda 5 yaşında bir çocuğa evriliyorum. İşin özü şu ki ben doğum yapana kadar muhteşem bir anne kız ilişkimiz vardı, daha doğrusu ben öyle olduğunu sanıyormuşum. Çünkü tüm hayatım boyunca her işimi kendim hallettim, hep çok başarılı bir çocuktum , paramı kazandım evliliğimde sıkıntı yaşasam bile yansıtmadım ki çok şükür eşimle iyi arkadaşız iyi eşiz. Ne zaman ki eşim çok ciddi bir rahatsızlığa yakalandı ameliyat ve hastane süreçlerinde 7 aylık bebeğimle pandemide evde bir başıma hastaneden haber bekledim ben. O dönem de ablamın yanındaydı yine yine onun bir derdi benimkinden daha önemliydi bana geçer geçecek dedi telefonda sadece. Ben sanırım bunları unutamıyorum ve aşamıyorum. Asla kinci bir insan değilim terapistimle de aşmak istediğimi konuşuyorum hep ama olmuyor. Çocuğum anneannesini çok safça seviyor, ben artık ilişkimi ne yönde tutmam gerektiğini sizlere danışacak kadar çaresiz durumdayım. Çünkü kadını yine kadın anlıyor .
Şu an benim koşullarım da bunlar! Aslında bu kadar basit değil mi? Madem bana hep böyle yapıldı , benim koşullarım da bunlar, ne kadar doğru , ne kadar adil. Çok teşekkür ederim size.
- 24 Temmuz 2023
- 508
- 1.635
Kendi annemden biliyorum kaç yıl boyunca kardeşlerine kendi annesi babasına , babamın kardeşlerime kendini adadı. Sonuç koca bir hüsran . Bizim bi sorunumuzda ya da mutlu günümüzde kimse yanımızda olmadı. Hepsiyle bağlantısını kesti .Annem bunu anladığında 50 yaşındaydı. Keşke daha önce yapsaymışım der şimdi kafası rahat ,ruhu rahat. Benim bütün derdim bunlarmış meğerse der. Yollar boyunca Sebebi bilinmeyen omuz ağrısı vardı o bile geçti 10 yıldır. Şimdi babamla yurtiçi yurtdışı geziyorlar.
Sadece annem olduğu için sürekli alttan alan taraf yine benim. Sürekli ne yaparlarsa yapsınlar hiçbir şey yapmamışlar gibi devam ediyorum. Kendi karakterimi , kendi kişiliğimi ayıplamaya başlıyorum artık. Ve bu devam edişler benim içsel çöküşümü getiriyor, içime ata ata yine ben koşuyorum herkese. Önceliğim çekirdek ailem. Bunu defalarca tekrar edip artık arayamadığım günlerde söyledikleri çirkin şeyler yüzünden vicdan azabı çekmek istemiyorum, bıktım çünkü.
- 29 Mayıs 2021
- 3.378
- 14.288
işte alttan aldığın için ses çıkarmadığın için cepte görünüyorsun. Ben buna istediğimi söylerim diye cesaret alıyorlar. Vicdan azabı çekecek suçun yok sadece manipüle ediyorlar suçlusun sanıyorsun. İçine atma.
Omuzlarındaki ağrılarım , bedenimdeki tutulmaların haddi hesabı yok. Boyun fıtığı bel fıtığı vs dertleri saymıyorum bile . Annenizi sevgiyle kucaklıyorum, ilişkimi kesecek boyutta elbette ki değil çünkü dediğim gibi aşırı duygusal bir insanım o yol da beni kahreder, ama artık şunu söylemek istiyorum. “Benim koşullarım da bunlar” siz böyle dediniz hep, şimdi de ben diyorum. Hadi bakalım.
