Belki de biraz siz Dr kavga etmeyi ogrenmelisiniz bu kadar yükselecek ne var vb. diyerek susturmayı denediniz mi ?
Belki de biraz siz Dr kavga etmeyi ogrenmelisiniz bu kadar yükselecek ne var vb. diyerek susturmayı denediniz mi ?Çok küçük şeylerden birden çıkıyor. Ben sakin içe dönük biriyim kavga etmek yerine ağlıyorum hamileliğin de etkisiyle. Genelde benim ailemden cocugun huysuzluğundan çocugun kreste yasadığı bi sorundan çıkıyor. Gergin bir ortam var ben daha da içe kapanıyorum. Hiç ilgi sevgi göstermem. Eşim birde çok panik ve evhamlıdır. Beni çocukla ilgili suçlar kresteki öğretmene söylenir çocuk da nasibini alır
Belki de konu sahibi, kocasını gördükçe, vefat eden çocuğunu hatırlıyor. Ve kavgalar bu yüzden çıkıyor.ben nedense böyle büyük acıları beraber yaşayan insanların sonrasında bir arada kalamayacağını düşünüyorum
belki yanlış ama birbirini gördükçe hep aklına gelir
ben olsam ilk anda ayrılırdım sanırım ama normal insanlar birbirine dayanıp destek oluyor
başınız sağlosun çok üzüldüm bence eşinizin tedaviye ihtiyacı var bana sanki oğlunun ölümünden dolayı ailenize kızgın olan acısı öfkesi sonradan ortaya çıkan bir adammış gibi geldiBuraya yazmamın sebebi sadece içimi dökmek. Sorunlarımın çaresi yok. Hikayemi anlatacak olursam 2017 yılında bayramda babamın evine gitmiştim. Yurtdışından gelen ablam çocukları şehir dışındaki bahçemize gidecektik ve babam ağır bir kaza yaptıO kazada 3 yaşındaki oğlumu ve annemi kaybettim. Kazayı hiç hatırlamıyorum ama sonrasında acı dolu karanlık günleri unutmuyorum tabi. Eşim işinden dolayı gelmemişti. Kaza sonrası hep yanımdaydı, abimin evinde tüm aile bu durumla başetmeye çalışıyorduk. Sonra yasadığım yere döndük ama ben dönmeden evimizi taşıdı eşim ve abisi. Ben tabiki çok çok kötüydüm uyudum uyandım oğlum yoktu. Tarifsiz bi acı... Ara sıra kendime zarar vermeye de kalktım. Bu şehirde yapamayacagımızı anladık tayin istedik. Başka bi şehre gittik. Ben de öğretmenim ve yrni bi okulda çalışmaya başladım. Henüz 6 ay geçmişti ki beklenmedik bi şekilde hamile kaldığımı öğrendim. Bu haber iyi geldi. Tekrar oğlum oldu. Hamilelik bol bol ağlayarak arada eşimle tartışmalarla geçti. Eşim sonradan öfkeli davranmaya başladı. Sanırım vermiş olduğu özveri içine dokundu ya da acısını çok bastırdı. Çocuk doğdu abim babam geldi iyiydi sonra eşimle çok kavga etmeye başladık. Aile terapisi filan da denedik. Pek de faydasını göremedik. Kavgalarda hep ayrılmayı gündeme getirdi ben de tamam diyordum ama ayrılmıyordu da. Böyle çığırından çıktığı bi gece abime haber verdim ben ayrılıcam beni götür dedim. Abim geldi aldı beni ve eşime mesaj attım. Ben bi süreliğine abime gidiyorum dusunmeye ihtiyacım var diye. Çok çok uzatamıycagım için temel olayları yazıyorum sadece. Bunda abim bizi barıştırdı getirdi beni eve. Sonra bu sık sık oldu hep kavga gurultu. Bi kaç kere hırpaladığı ittiği de oldu. Bi kere de gelsin abin götürsün seni diyip gece gece evden kovdu. Abim de gelip aldı beni. Neyse sonra bi arkadaşımız aracı oldu o zmn babam getirmişti beni geri. Ama ben artık bıkmıştım baktım hiç bi suçunu kabul etmiyor bu adamı istemiyorum dedim. Bu sefer eve geldi babamla tartıştı arkadaşımın eşi araya girmiş -ki o da artık eşimle münasebeti kesti çünkü herkesi yakıp yıktı.-Başkaları girdi araya çocuğun için daha çok küçük diye barıştırdılar. Sonra bi süre iyi gitti ama ailemden kimseyle görüşmedi sonrasında. Böyle sorun oldukça bu sefer benim aklıma ayrılma fikri girdi. Bi kaç kez ayrılmak istedim bu sefer de güzelce ikna etti. Hersey iyi gidiyor artık ayrılma olmaz dedim. Yeniden benim de yaşım geçmeden çocuk düşündük. Ve oldu da. Ama hamileyken yine kavga ettik. Ailemi suçlar sert konuşur kırıcıdır. Gamileyken beni ağlattı ve o sinirle -sonradan sözünü geri alsa da- kimden bu çocuk gibi saçma sapan bi laf etti. Ve benİm karnımda çocukla artık hiç bir isteğim sevgim kalmamış bunu anladım. Soğuk davranıyorum çünkü çok soğudum. Bi türlü konuşamayız. Sert bi üslubu vardır. O da kazadan iki yıl önce kendi annesini kaybetti babasıyla ablasıyla küstü ben hep barıştırmaya çalıştım. Ama şimdi o benim babama beni bırakmaya almaya gelince arka sokaga gel ordan alayım diyor. Ayaküstü selam bile vermiyor. Ben de ailesiyle selamı sabahı kesicem yapayalnız kalsın. Doğumumumda da tek başıma olucam. Bana dediği doğuma ailem gelsin ama ben giderim. Bende böyle bi ortamda olmaktansa yalnız başıma doğurmayı tercih ederim. Bunlara artık çok öfkeleniyorum. Biliyorum ki yaşadığımız acı bizi bu hale getirdi. Darmadağın olduk. Zaten huysuz geçimsiz olan eşim daha da huysuz oldu. Yapacağım şey ise bebeğim doğunca ayrılıcam. Şimdi çok çaresizim ama bi gün bu huysuz adamdan kurtulacağım. Sevgi filan kalmadı. O sevgi gösteriyor ama benim içimden hiiç gelmiyor. Kontrolsüz öfkesi birden alevlenmesi ne olduğunu anlamadan tartışma çıkması ve kavga çıkınca yasadığım şok anları bitirdi. Ben de ters soğuk hırçın biri oldum içimde müthiş bi kin var. Elbet hatalarım olmuştur ama tahammülüm kalmadı... Ve her defasında neden önceden ayrılmadım diye pişman oluyorum. Hep aynı hatayı yaptım. Keşke bitirseydim baştan. Yaşadığım acı zaten büyükken başka başka binbir türlü zorlukla başetmeye çalıştım ve çok yoruldum. Hayattan bezmiş bi haldeyim. Yaşama hevesim hayata tutunma isteğim yok denecek kadar az.
Kaybın için çok üzgünüm. Umarım doğacak bebeğinle hakettiğin mutlu hayatı yaşarsın. Diğer konular için yorum yapmaya gerek yok zaten kendin yapmışsın.Buraya yazmamın sebebi sadece içimi dökmek. Sorunlarımın çaresi yok. Hikayemi anlatacak olursam 2017 yılında bayramda babamın evine gitmiştim. Yurtdışından gelen ablam çocukları şehir dışındaki bahçemize gidecektik ve babam ağır bir kaza yaptıO kazada 3 yaşındaki oğlumu ve annemi kaybettim. Kazayı hiç hatırlamıyorum ama sonrasında acı dolu karanlık günleri unutmuyorum tabi. Eşim işinden dolayı gelmemişti. Kaza sonrası hep yanımdaydı, abimin evinde tüm aile bu durumla başetmeye çalışıyorduk. Sonra yasadığım yere döndük ama ben dönmeden evimizi taşıdı eşim ve abisi. Ben tabiki çok çok kötüydüm uyudum uyandım oğlum yoktu. Tarifsiz bi acı... Ara sıra kendime zarar vermeye de kalktım. Bu şehirde yapamayacagımızı anladık tayin istedik. Başka bi şehre gittik. Ben de öğretmenim ve yrni bi okulda çalışmaya başladım. Henüz 6 ay geçmişti ki beklenmedik bi şekilde hamile kaldığımı öğrendim. Bu haber iyi geldi. Tekrar oğlum oldu. Hamilelik bol bol ağlayarak arada eşimle tartışmalarla geçti. Eşim sonradan öfkeli davranmaya başladı. Sanırım vermiş olduğu özveri içine dokundu ya da acısını çok bastırdı. Çocuk doğdu abim babam geldi iyiydi sonra eşimle çok kavga etmeye başladık. Aile terapisi filan da denedik. Pek de faydasını göremedik. Kavgalarda hep ayrılmayı gündeme getirdi ben de tamam diyordum ama ayrılmıyordu da. Böyle çığırından çıktığı bi gece abime haber verdim ben ayrılıcam beni götür dedim. Abim geldi aldı beni ve eşime mesaj attım. Ben bi süreliğine abime gidiyorum dusunmeye ihtiyacım var diye. Çok çok uzatamıycagım için temel olayları yazıyorum sadece. Bunda abim bizi barıştırdı getirdi beni eve. Sonra bu sık sık oldu hep kavga gurultu. Bi kaç kere hırpaladığı ittiği de oldu. Bi kere de gelsin abin götürsün seni diyip gece gece evden kovdu. Abim de gelip aldı beni. Neyse sonra bi arkadaşımız aracı oldu o zmn babam getirmişti beni geri. Ama ben artık bıkmıştım baktım hiç bi suçunu kabul etmiyor bu adamı istemiyorum dedim. Bu sefer eve geldi babamla tartıştı arkadaşımın eşi araya girmiş -ki o da artık eşimle münasebeti kesti çünkü herkesi yakıp yıktı.-Başkaları girdi araya çocuğun için daha çok küçük diye barıştırdılar. Sonra bi süre iyi gitti ama ailemden kimseyle görüşmedi sonrasında. Böyle sorun oldukça bu sefer benim aklıma ayrılma fikri girdi. Bi kaç kez ayrılmak istedim bu sefer de güzelce ikna etti. Hersey iyi gidiyor artık ayrılma olmaz dedim. Yeniden benim de yaşım geçmeden çocuk düşündük. Ve oldu da. Ama hamileyken yine kavga ettik. Ailemi suçlar sert konuşur kırıcıdır. Gamileyken beni ağlattı ve o sinirle -sonradan sözünü geri alsa da- kimden bu çocuk gibi saçma sapan bi laf etti. Ve benİm karnımda çocukla artık hiç bir isteğim sevgim kalmamış bunu anladım. Soğuk davranıyorum çünkü çok soğudum. Bi türlü konuşamayız. Sert bi üslubu vardır. O da kazadan iki yıl önce kendi annesini kaybetti babasıyla ablasıyla küstü ben hep barıştırmaya çalıştım. Ama şimdi o benim babama beni bırakmaya almaya gelince arka sokaga gel ordan alayım diyor. Ayaküstü selam bile vermiyor. Ben de ailesiyle selamı sabahı kesicem yapayalnız kalsın. Doğumumumda da tek başıma olucam. Bana dediği doğuma ailem gelsin ama ben giderim. Bende böyle bi ortamda olmaktansa yalnız başıma doğurmayı tercih ederim. Bunlara artık çok öfkeleniyorum. Biliyorum ki yaşadığımız acı bizi bu hale getirdi. Darmadağın olduk. Zaten huysuz geçimsiz olan eşim daha da huysuz oldu. Yapacağım şey ise bebeğim doğunca ayrılıcam. Şimdi çok çaresizim ama bi gün bu huysuz adamdan kurtulacağım. Sevgi filan kalmadı. O sevgi gösteriyor ama benim içimden hiiç gelmiyor. Kontrolsüz öfkesi birden alevlenmesi ne olduğunu anlamadan tartışma çıkması ve kavga çıkınca yasadığım şok anları bitirdi. Ben de ters soğuk hırçın biri oldum içimde müthiş bi kin var. Elbet hatalarım olmuştur ama tahammülüm kalmadı... Ve her defasında neden önceden ayrılmadım diye pişman oluyorum. Hep aynı hatayı yaptım. Keşke bitirseydim baştan. Yaşadığım acı zaten büyükken başka başka binbir türlü zorlukla başetmeye çalıştım ve çok yoruldum. Hayattan bezmiş bi haldeyim. Yaşama hevesim hayata tutunma isteğim yok denecek kadar az.
Kararı vermişsiniz ama bir sorum olcak iyiye gitmeyen bir dönemde hamile kalmaya çalışmak niye? Tamam da şu anda durmak niye . Zaten karar verilmiş. Anlaşmalı boşanan bitsin. Yeterince zarar görmüş hırpalanmışsınız. Kayıplerınız için üzgünüm. Allah rahmet eylesin. Bence siz kendinizden daha fazla kaybetmeyin ve kimseyi dinlemeyin. Diniycek zaman değil adım atıcak zaman. Çocuk için evlilik sürdürmek en hatalı hareket olur. Eğitimcisiniz bir kerede ebeveyn eş olarak değil iş kimliğinizi tartın ve karar verin. Bitircekseniz bir kalemde bitirin. Hayır devam ise geçmişi tamamen silin.Buraya yazmamın sebebi sadece içimi dökmek. Sorunlarımın çaresi yok. Hikayemi anlatacak olursam 2017 yılında bayramda babamın evine gitmiştim. Yurtdışından gelen ablam çocukları şehir dışındaki bahçemize gidecektik ve babam ağır bir kaza yaptıO kazada 3 yaşındaki oğlumu ve annemi kaybettim. Kazayı hiç hatırlamıyorum ama sonrasında acı dolu karanlık günleri unutmuyorum tabi. Eşim işinden dolayı gelmemişti. Kaza sonrası hep yanımdaydı, abimin evinde tüm aile bu durumla başetmeye çalışıyorduk. Sonra yasadığım yere döndük ama ben dönmeden evimizi taşıdı eşim ve abisi. Ben tabiki çok çok kötüydüm uyudum uyandım oğlum yoktu. Tarifsiz bi acı... Ara sıra kendime zarar vermeye de kalktım. Bu şehirde yapamayacagımızı anladık tayin istedik. Başka bi şehre gittik. Ben de öğretmenim ve yrni bi okulda çalışmaya başladım. Henüz 6 ay geçmişti ki beklenmedik bi şekilde hamile kaldığımı öğrendim. Bu haber iyi geldi. Tekrar oğlum oldu. Hamilelik bol bol ağlayarak arada eşimle tartışmalarla geçti. Eşim sonradan öfkeli davranmaya başladı. Sanırım vermiş olduğu özveri içine dokundu ya da acısını çok bastırdı. Çocuk doğdu abim babam geldi iyiydi sonra eşimle çok kavga etmeye başladık. Aile terapisi filan da denedik. Pek de faydasını göremedik. Kavgalarda hep ayrılmayı gündeme getirdi ben de tamam diyordum ama ayrılmıyordu da. Böyle çığırından çıktığı bi gece abime haber verdim ben ayrılıcam beni götür dedim. Abim geldi aldı beni ve eşime mesaj attım. Ben bi süreliğine abime gidiyorum dusunmeye ihtiyacım var diye. Çok çok uzatamıycagım için temel olayları yazıyorum sadece. Bunda abim bizi barıştırdı getirdi beni eve. Sonra bu sık sık oldu hep kavga gurultu. Bi kaç kere hırpaladığı ittiği de oldu. Bi kere de gelsin abin götürsün seni diyip gece gece evden kovdu. Abim de gelip aldı beni. Neyse sonra bi arkadaşımız aracı oldu o zmn babam getirmişti beni geri. Ama ben artık bıkmıştım baktım hiç bi suçunu kabul etmiyor bu adamı istemiyorum dedim. Bu sefer eve geldi babamla tartıştı arkadaşımın eşi araya girmiş -ki o da artık eşimle münasebeti kesti çünkü herkesi yakıp yıktı.-Başkaları girdi araya çocuğun için daha çok küçük diye barıştırdılar. Sonra bi süre iyi gitti ama ailemden kimseyle görüşmedi sonrasında. Böyle sorun oldukça bu sefer benim aklıma ayrılma fikri girdi. Bi kaç kez ayrılmak istedim bu sefer de güzelce ikna etti. Hersey iyi gidiyor artık ayrılma olmaz dedim. Yeniden benim de yaşım geçmeden çocuk düşündük. Ve oldu da. Ama hamileyken yine kavga ettik. Ailemi suçlar sert konuşur kırıcıdır. Gamileyken beni ağlattı ve o sinirle -sonradan sözünü geri alsa da- kimden bu çocuk gibi saçma sapan bi laf etti. Ve benİm karnımda çocukla artık hiç bir isteğim sevgim kalmamış bunu anladım. Soğuk davranıyorum çünkü çok soğudum. Bi türlü konuşamayız. Sert bi üslubu vardır. O da kazadan iki yıl önce kendi annesini kaybetti babasıyla ablasıyla küstü ben hep barıştırmaya çalıştım. Ama şimdi o benim babama beni bırakmaya almaya gelince arka sokaga gel ordan alayım diyor. Ayaküstü selam bile vermiyor. Ben de ailesiyle selamı sabahı kesicem yapayalnız kalsın. Doğumumumda da tek başıma olucam. Bana dediği doğuma ailem gelsin ama ben giderim. Bende böyle bi ortamda olmaktansa yalnız başıma doğurmayı tercih ederim. Bunlara artık çok öfkeleniyorum. Biliyorum ki yaşadığımız acı bizi bu hale getirdi. Darmadağın olduk. Zaten huysuz geçimsiz olan eşim daha da huysuz oldu. Yapacağım şey ise bebeğim doğunca ayrılıcam. Şimdi çok çaresizim ama bi gün bu huysuz adamdan kurtulacağım. Sevgi filan kalmadı. O sevgi gösteriyor ama benim içimden hiiç gelmiyor. Kontrolsüz öfkesi birden alevlenmesi ne olduğunu anlamadan tartışma çıkması ve kavga çıkınca yasadığım şok anları bitirdi. Ben de ters soğuk hırçın biri oldum içimde müthiş bi kin var. Elbet hatalarım olmuştur ama tahammülüm kalmadı... Ve her defasında neden önceden ayrılmadım diye pişman oluyorum. Hep aynı hatayı yaptım. Keşke bitirseydim baştan. Yaşadığım acı zaten büyükken başka başka binbir türlü zorlukla başetmeye çalıştım ve çok yoruldum. Hayattan bezmiş bi haldeyim. Yaşama hevesim hayata tutunma isteğim yok denecek kadar az.
Bir süredir iyiye gidiyordu ben de artık böyle devam eder sandım. Oğlumun tek çocuk olmasını istemiyordum ve yaşım 37 çocuk kararına böyle varmıştım. Ama sonrasında tartışmalar gerginlikler oldu. O süreçte anlaşmalı boşanmayı önerdim ama kabul etmedi ve hamileyken çekişmeli boşanmak bana zor geldi.çocuğumun doğmasını bekleyeceğim. Şayet boşanmazsam da geçmişi silin öneriniz çok doğru..tesekkürlerKararı vermişsiniz ama bir sorum olcak iyiye gitmeyen bir dönemde hamile kalmaya çalışmak niye? Tamam da şu anda durmak niye . Zaten karar verilmiş. Anlaşmalı boşanan bitsin. Yeterince zarar görmüş hırpalanmışsınız. Kayıplerınız için üzgünüm. Allah rahmet eylesin. Bence siz kendinizden daha fazla kaybetmeyin ve kimseyi dinlemeyin. Diniycek zaman değil adım atıcak zaman. Çocuk için evlilik sürdürmek en hatalı hareket olur. Eğitimcisiniz bir kerede ebeveyn eş olarak değil iş kimliğinizi tartın ve karar verin. Bitircekseniz bir kalemde bitirin. Hayır devam ise geçmişi tamamen silin.
Geçmişi silmek önerim değildir. Ancak geçmişi silmek şu anlamda eşiniz kimseyi istemiyor. Eskiye ait anıda istemiyor. Babayıda istemiyordu sanırım. Geçmişi o zaman silecek ve ona göre yürüyeceksiniz. Ama işte herşey yerine oturur mu ya da değer mi o sizin kararınız. Hayırlısı olsun.Bir süredir iyiye gidiyordu ben de artık böyle devam eder sandım. Oğlumun tek çocuk olmasını istemiyordum ve yaşım 37 çocuk kararına böyle varmıştım. Ama sonrasında tartışmalar gerginlikler oldu. O süreçte anlaşmalı boşanmayı önerdim ama kabul etmedi ve hamileyken çekişmeli boşanmak bana zor geldi.çocuğumun doğmasını bekleyeceğim. Şayet boşanmazsam da geçmişi silin öneriniz çok doğru..tesekkürler
Doktorumuz 6 ay sonra tekrar çocuk düşünebilirsiniz demişti hatta böyle kayıplarda tekrar çocuk sahibi olmak iyi bile oluyormuş. Evet acele etmişiz ama o acı içinde bana bi kurtuluş yolu gibi gelmişti. Bian once kaybettigim ogluma benzeyen bir oglum olsun istedim, ve oldu da. Gercekten abisine cok benziyor ama sadece gorunusu. Cunku kucuk oglum da hayli zor bir cocuk, abisinden cok farkli. Bu da bizi yordu. Evet hazir degilmisim. Hayatımız inişli çıkışlıydı tabi ki iyi zamanlar da oluyordu ama travmanın etkisiyle ikimiz de çok yorgun ve tahammülsüz bi hale geldik..Saglikli dusunemedik. öyle hayırlısı olur umarımKendinize ve eşinize zaman verseydiniz keşke. Cocugum yok ama tarifi mumkun olmayan buyuk bir aciysa bu 6 ay çok erken, keşke biraz baş başa kalsaydiniz konuşsaydiniz, içinizi birlikte sogutsaydiniz en azindan.
2. Cocugu da acele şekilde yapmissiniz. Böyle henüz soğumamiş acının, öfkenin, kavganin olduğu zamanlarda devamlı nasıl yapilabiliyor anlamiyorum ben.
Basiniz sag olsun. Ayrilmaniz hayriniza olir gibi gorunuyor.
Içten içe babanıza karşı öfkeli mi acaba kazayı yapan babanız olduğu içinÇok küçük şeylerden birden çıkıyor. Ben sakin içe dönük biriyim kavga etmek yerine ağlıyorum hamileliğin de etkisiyle. Genelde benim ailemden cocugun huysuzluğundan çocugun kreste yasadığı bi sorundan çıkıyor. Gergin bir ortam var ben daha da içe kapanıyorum. Hiç ilgi sevgi göstermem. Eşim birde çok panik ve evhamlıdır. Beni çocukla ilgili suçlar kresteki öğretmene söylenir çocuk da nasibini alır
Basiniz sagolsun Allah sabır versin çok zor birsey yasamissiniz travma çok normal eşiniz oncesinde de böyle değilse güzelce konuşun anlaşmaya çalışın küçük bebekle 2 çocukla tek başına mücadele çok zor kendinizi de bir sorgulayın bazen insan kendini göremez karşı tarafı tahrik eder bi ölçün tartin eşiniz gerçekten çok geçimsiz bosanirsiniz Allah yardımcınız olsunBuraya yazmamın sebebi sadece içimi dökmek. Sorunlarımın çaresi yok. Hikayemi anlatacak olursam 2017 yılında bayramda babamın evine gitmiştim. Yurtdışından gelen ablam çocukları şehir dışındaki bahçemize gidecektik ve babam ağır bir kaza yaptıO kazada 3 yaşındaki oğlumu ve annemi kaybettim. Kazayı hiç hatırlamıyorum ama sonrasında acı dolu karanlık günleri unutmuyorum tabi. Eşim işinden dolayı gelmemişti. Kaza sonrası hep yanımdaydı, abimin evinde tüm aile bu durumla başetmeye çalışıyorduk. Sonra yasadığım yere döndük ama ben dönmeden evimizi taşıdı eşim ve abisi. Ben tabiki çok çok kötüydüm uyudum uyandım oğlum yoktu. Tarifsiz bi acı... Ara sıra kendime zarar vermeye de kalktım. Bu şehirde yapamayacagımızı anladık tayin istedik. Başka bi şehre gittik. Ben de öğretmenim ve yrni bi okulda çalışmaya başladım. Henüz 6 ay geçmişti ki beklenmedik bi şekilde hamile kaldığımı öğrendim. Bu haber iyi geldi. Tekrar oğlum oldu. Hamilelik bol bol ağlayarak arada eşimle tartışmalarla geçti. Eşim sonradan öfkeli davranmaya başladı. Sanırım vermiş olduğu özveri içine dokundu ya da acısını çok bastırdı. Çocuk doğdu abim babam geldi iyiydi sonra eşimle çok kavga etmeye başladık. Aile terapisi filan da denedik. Pek de faydasını göremedik. Kavgalarda hep ayrılmayı gündeme getirdi ben de tamam diyordum ama ayrılmıyordu da. Böyle çığırından çıktığı bi gece abime haber verdim ben ayrılıcam beni götür dedim. Abim geldi aldı beni ve eşime mesaj attım. Ben bi süreliğine abime gidiyorum dusunmeye ihtiyacım var diye. Çok çok uzatamıycagım için temel olayları yazıyorum sadece. Bunda abim bizi barıştırdı getirdi beni eve. Sonra bu sık sık oldu hep kavga gurultu. Bi kaç kere hırpaladığı ittiği de oldu. Bi kere de gelsin abin götürsün seni diyip gece gece evden kovdu. Abim de gelip aldı beni. Neyse sonra bi arkadaşımız aracı oldu o zmn babam getirmişti beni geri. Ama ben artık bıkmıştım baktım hiç bi suçunu kabul etmiyor bu adamı istemiyorum dedim. Bu sefer eve geldi babamla tartıştı arkadaşımın eşi araya girmiş -ki o da artık eşimle münasebeti kesti çünkü herkesi yakıp yıktı.-Başkaları girdi araya çocuğun için daha çok küçük diye barıştırdılar. Sonra bi süre iyi gitti ama ailemden kimseyle görüşmedi sonrasında. Böyle sorun oldukça bu sefer benim aklıma ayrılma fikri girdi. Bi kaç kez ayrılmak istedim bu sefer de güzelce ikna etti. Hersey iyi gidiyor artık ayrılma olmaz dedim. Yeniden benim de yaşım geçmeden çocuk düşündük. Ve oldu da. Ama hamileyken yine kavga ettik. Ailemi suçlar sert konuşur kırıcıdır. Gamileyken beni ağlattı ve o sinirle -sonradan sözünü geri alsa da- kimden bu çocuk gibi saçma sapan bi laf etti. Ve benİm karnımda çocukla artık hiç bir isteğim sevgim kalmamış bunu anladım. Soğuk davranıyorum çünkü çok soğudum. Bi türlü konuşamayız. Sert bi üslubu vardır. O da kazadan iki yıl önce kendi annesini kaybetti babasıyla ablasıyla küstü ben hep barıştırmaya çalıştım. Ama şimdi o benim babama beni bırakmaya almaya gelince arka sokaga gel ordan alayım diyor. Ayaküstü selam bile vermiyor. Ben de ailesiyle selamı sabahı kesicem yapayalnız kalsın. Doğumumumda da tek başıma olucam. Bana dediği doğuma ailem gelsin ama ben giderim. Bende böyle bi ortamda olmaktansa yalnız başıma doğurmayı tercih ederim. Bunlara artık çok öfkeleniyorum. Biliyorum ki yaşadığımız acı bizi bu hale getirdi. Darmadağın olduk. Zaten huysuz geçimsiz olan eşim daha da huysuz oldu. Yapacağım şey ise bebeğim doğunca ayrılıcam. Şimdi çok çaresizim ama bi gün bu huysuz adamdan kurtulacağım. Sevgi filan kalmadı. O sevgi gösteriyor ama benim içimden hiiç gelmiyor. Kontrolsüz öfkesi birden alevlenmesi ne olduğunu anlamadan tartışma çıkması ve kavga çıkınca yasadığım şok anları bitirdi. Ben de ters soğuk hırçın biri oldum içimde müthiş bi kin var. Elbet hatalarım olmuştur ama tahammülüm kalmadı... Ve her defasında neden önceden ayrılmadım diye pişman oluyorum. Hep aynı hatayı yaptım. Keşke bitirseydim baştan. Yaşadığım acı zaten büyükken başka başka binbir türlü zorlukla başetmeye çalıştım ve çok yoruldum. Hayattan bezmiş bi haldeyim. Yaşama hevesim hayata tutunma isteğim yok denecek kadar az.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?