Evladımı kaybedişimle başlayan trajik hikayem

Tavuk_suyu_ .!.:

Öncelikle evladınız için çok üzüldüm basınız sağolsun, ne desek sizi bu konuda teselli edemeyiz malesef

Eşinize gelecek olursak da acısını çok mu bastırdı ? Siz görmezden mi geldiniz eşinizi, onun acısını ? Netice de o da evladını kaybetmiş.
Bir de ben abim geldi aldı, babam aldı, arkadaşım barıştırdı gibi durumları yanlış buluyorum. Yetişkin insanlarız, aileleri böyle tartışmalara dahil etmeyi doğru bulmuyorum. Çünkü sonra eşler barışıyor aileler kötü oluyor arada.

Genişletmek için tıkla...

Hilene .!.:

cok derin acilar basiniz saolsunuzmek istemem ama esiniz babanizi sucluyor olabilir mi kazadan dolayi

Genişletmek için tıkla...

Mavi2468 .!.:

Tam olarak öyle. Ama sonradan o hale geldi. İlk zamanlar babama hastanede ilgilenmiş hepimizin durumu ağırdı özellikle babamın. Sonraçocugumu katletti dedi bu beni öyle cok üzdü ki

Genişletmek için tıkla...

Mavi2468 .!.:

Öyle oldu galiba bastırdığı acısı sonradan kontrolsüz bi öfkeye yol açtı. Böyle bi durumda kendimize hayrımız yokken destek vermek cok zor.. ben de yapamadım galiba.. eşim sonradan babama düşman oldu. Ama o benim babam ve o da cok acı çekti.. ve bizim aramızda sorun olur diye evime gelmez oldular. Yani eşim yüzünden daha da yanlızlaştım. Gelsinler ben giderim diyor ama hangi baba böyle kızının evine gelir??

Genişletmek için tıkla...

Tatlici35 .!.:

Bu arada başınız sağ olsun. Hem küçük çocuğunuz için çok üzüldüm acınızı kalbimde hissettim bir anne olarak. Ve tabi anneciğinizin de mekanı cennet olsun.

Genişletmek için tıkla...

Atart .!.:

Öncelikle evlat acınız için çok çok üzüldüm içimde hisettim tarifsiz duygu..
Eşiniz ile bu travmatik kazadan önce nasıldınız? Bende bi ihtimal babanızı sorumlu tuttuğunu,evlat acısiyla duyguları ile bas edemeyip başka türlü bi insana dönüştüğünü düşünüyorum. Cok büyük bi kayıp ne tavsiye vereceğimi şaşırdım inanın. Allah hayırlı kapılar açsın kalbine ferahlık versin eşinizin

Genişletmek için tıkla...

Mavi2468 .!.:

Sağolun.. oğlumuzı kaybetmeden önce de nadiren kavga oldu ama normal bi hayatımız vardı her evlilikte olduğu kadar belki.. aramızda sevgi vardı şimdi yılgın iki insan.. özellikle de ben öyleyim...

Genişletmek için tıkla...

Atart .!.:

Babanız psikoljik destek aldi mi? Kaç yaşında onun için de nasıl zordur hem torun hem es gitmiş.. üzüntünün yanında vicdan azabı zaten bitmiyordur

Genişletmek için tıkla...

Teyocan .!.:

Yaşadığınız şey çok ağır. Rabbim yardımcınız olsun. Ama eşiniz de kendi açısından haklı. Size destek olma adına evlat acısını bastırmış. İnsan fıtratı ister istemez kazalarda birini suçluyor. Yanlış anlaşılmasın, babanız suçlu demiyorum. Ama eşiniz de zor günler geçirdi muhakkak.

Genişletmek için tıkla...

Mavi2468 .!.:

Buraya yazmamın sebebi sadece içimi dökmek. Sorunlarımın çaresi yok. Hikayemi anlatacak olursam 2017 yılında bayramda babamın evine gitmiştim. Yurtdışından gelen ablam çocukları şehir dışındaki bahçemize gidecektik ve babam ağır bir kaza yaptı O kazada 3 yaşındaki oğlumu ve annemi kaybettim. Kazayı hiç hatırlamıyorum ama sonrasında acı dolu karanlık günleri unutmuyorum tabi. Eşim işinden dolayı gelmemişti. Kaza sonrası hep yanımdaydı, abimin evinde tüm aile bu durumla başetmeye çalışıyorduk. Sonra yasadığım yere döndük ama ben dönmeden evimizi taşıdı eşim ve abisi. Ben tabiki çok çok kötüydüm uyudum uyandım oğlum yoktu. Tarifsiz bi acı... Ara sıra kendime zarar vermeye de kalktım. Bu şehirde yapamayacagımızı anladık tayin istedik. Başka bi şehre gittik. Ben de öğretmenim ve yrni bi okulda çalışmaya başladım. Henüz 6 ay geçmişti ki beklenmedik bi şekilde hamile kaldığımı öğrendim. Bu haber iyi geldi. Tekrar oğlum oldu. Hamilelik bol bol ağlayarak arada eşimle tartışmalarla geçti. Eşim sonradan öfkeli davranmaya başladı. Sanırım vermiş olduğu özveri içine dokundu ya da acısını çok bastırdı. Çocuk doğdu abim babam geldi iyiydi sonra eşimle çok kavga etmeye başladık. Aile terapisi filan da denedik. Pek de faydasını göremedik. Kavgalarda hep ayrılmayı gündeme getirdi ben de tamam diyordum ama ayrılmıyordu da. Böyle çığırından çıktığı bi gece abime haber verdim ben ayrılıcam beni götür dedim. Abim geldi aldı beni ve eşime mesaj attım. Ben bi süreliğine abime gidiyorum dusunmeye ihtiyacım var diye. Çok çok uzatamıycagım için temel olayları yazıyorum sadece. Bunda abim bizi barıştırdı getirdi beni eve. Sonra bu sık sık oldu hep kavga gurultu. Bi kaç kere hırpaladığı ittiği de oldu. Bi kere de gelsin abin götürsün seni diyip gece gece evden kovdu. Abim de gelip aldı beni. Neyse sonra bi arkadaşımız aracı oldu o zmn babam getirmişti beni geri. Ama ben artık bıkmıştım baktım hiç bi suçunu kabul etmiyor bu adamı istemiyorum dedim. Bu sefer eve geldi babamla tartıştı arkadaşımın eşi araya girmiş -ki o da artık eşimle münasebeti kesti çünkü herkesi yakıp yıktı.-Başkaları girdi araya çocuğun için daha çok küçük diye barıştırdılar. Sonra bi süre iyi gitti ama ailemden kimseyle görüşmedi sonrasında. Böyle sorun oldukça bu sefer benim aklıma ayrılma fikri girdi. Bi kaç kez ayrılmak istedim bu sefer de güzelce ikna etti. Hersey iyi gidiyor artık ayrılma olmaz dedim. Yeniden benim de yaşım geçmeden çocuk düşündük. Ve oldu da. Ama hamileyken yine kavga ettik. Ailemi suçlar sert konuşur kırıcıdır. Gamileyken beni ağlattı ve o sinirle -sonradan sözünü geri alsa da- kimden bu çocuk gibi saçma sapan bi laf etti. Ve benİm karnımda çocukla artık hiç bir isteğim sevgim kalmamış bunu anladım. Soğuk davranıyorum çünkü çok soğudum. Bi türlü konuşamayız. Sert bi üslubu vardır. O da kazadan iki yıl önce kendi annesini kaybetti babasıyla ablasıyla küstü ben hep barıştırmaya çalıştım. Ama şimdi o benim babama beni bırakmaya almaya gelince arka sokaga gel ordan alayım diyor. Ayaküstü selam bile vermiyor. Ben de ailesiyle selamı sabahı kesicem yapayalnız kalsın. Doğumumumda da tek başıma olucam. Bana dediği doğuma ailem gelsin ama ben giderim. Bende böyle bi ortamda olmaktansa yalnız başıma doğurmayı tercih ederim. Bunlara artık çok öfkeleniyorum. Biliyorum ki yaşadığımız acı bizi bu hale getirdi. Darmadağın olduk. Zaten huysuz geçimsiz olan eşim daha da huysuz oldu. Yapacağım şey ise bebeğim doğunca ayrılıcam. Şimdi çok çaresizim ama bi gün bu huysuz adamdan kurtulacağım. Sevgi filan kalmadı. O sevgi gösteriyor ama benim içimden hiiç gelmiyor. Kontrolsüz öfkesi birden alevlenmesi ne olduğunu anlamadan tartışma çıkması ve kavga çıkınca yasadığım şok anları bitirdi. Ben de ters soğuk hırçın biri oldum içimde müthiş bi kin var. Elbet hatalarım olmuştur ama tahammülüm kalmadı... Ve her defasında neden önceden ayrılmadım diye pişman oluyorum. Hep aynı hatayı yaptım. Keşke bitirseydim baştan. Yaşadığım acı zaten büyükken başka başka binbir türlü zorlukla başetmeye çalıştım ve çok yoruldum. Hayattan bezmiş bi haldeyim. Yaşama hevesim hayata tutunma isteğim yok denecek kadar az.

Genişletmek için tıkla...

Mavi2468 .!.:

Buraya yazmamın sebebi sadece içimi dökmek. Sorunlarımın çaresi yok. Hikayemi anlatacak olursam 2017 yılında bayramda babamın evine gitmiştim. Yurtdışından gelen ablam çocukları şehir dışındaki bahçemize gidecektik ve babam ağır bir kaza yaptı O kazada 3 yaşındaki oğlumu ve annemi kaybettim. Kazayı hiç hatırlamıyorum ama sonrasında acı dolu karanlık günleri unutmuyorum tabi. Eşim işinden dolayı gelmemişti. Kaza sonrası hep yanımdaydı, abimin evinde tüm aile bu durumla başetmeye çalışıyorduk. Sonra yasadığım yere döndük ama ben dönmeden evimizi taşıdı eşim ve abisi. Ben tabiki çok çok kötüydüm uyudum uyandım oğlum yoktu. Tarifsiz bi acı... Ara sıra kendime zarar vermeye de kalktım. Bu şehirde yapamayacagımızı anladık tayin istedik. Başka bi şehre gittik. Ben de öğretmenim ve yrni bi okulda çalışmaya başladım. Henüz 6 ay geçmişti ki beklenmedik bi şekilde hamile kaldığımı öğrendim. Bu haber iyi geldi. Tekrar oğlum oldu. Hamilelik bol bol ağlayarak arada eşimle tartışmalarla geçti. Eşim sonradan öfkeli davranmaya başladı. Sanırım vermiş olduğu özveri içine dokundu ya da acısını çok bastırdı. Çocuk doğdu abim babam geldi iyiydi sonra eşimle çok kavga etmeye başladık. Aile terapisi filan da denedik. Pek de faydasını göremedik. Kavgalarda hep ayrılmayı gündeme getirdi ben de tamam diyordum ama ayrılmıyordu da. Böyle çığırından çıktığı bi gece abime haber verdim ben ayrılıcam beni götür dedim. Abim geldi aldı beni ve eşime mesaj attım. Ben bi süreliğine abime gidiyorum dusunmeye ihtiyacım var diye. Çok çok uzatamıycagım için temel olayları yazıyorum sadece. Bunda abim bizi barıştırdı getirdi beni eve. Sonra bu sık sık oldu hep kavga gurultu. Bi kaç kere hırpaladığı ittiği de oldu. Bi kere de gelsin abin götürsün seni diyip gece gece evden kovdu. Abim de gelip aldı beni. Neyse sonra bi arkadaşımız aracı oldu o zmn babam getirmişti beni geri. Ama ben artık bıkmıştım baktım hiç bi suçunu kabul etmiyor bu adamı istemiyorum dedim. Bu sefer eve geldi babamla tartıştı arkadaşımın eşi araya girmiş -ki o da artık eşimle münasebeti kesti çünkü herkesi yakıp yıktı.-Başkaları girdi araya çocuğun için daha çok küçük diye barıştırdılar. Sonra bi süre iyi gitti ama ailemden kimseyle görüşmedi sonrasında. Böyle sorun oldukça bu sefer benim aklıma ayrılma fikri girdi. Bi kaç kez ayrılmak istedim bu sefer de güzelce ikna etti. Hersey iyi gidiyor artık ayrılma olmaz dedim. Yeniden benim de yaşım geçmeden çocuk düşündük. Ve oldu da. Ama hamileyken yine kavga ettik. Ailemi suçlar sert konuşur kırıcıdır. Gamileyken beni ağlattı ve o sinirle -sonradan sözünü geri alsa da- kimden bu çocuk gibi saçma sapan bi laf etti. Ve benİm karnımda çocukla artık hiç bir isteğim sevgim kalmamış bunu anladım. Soğuk davranıyorum çünkü çok soğudum. Bi türlü konuşamayız. Sert bi üslubu vardır. O da kazadan iki yıl önce kendi annesini kaybetti babasıyla ablasıyla küstü ben hep barıştırmaya çalıştım. Ama şimdi o benim babama beni bırakmaya almaya gelince arka sokaga gel ordan alayım diyor. Ayaküstü selam bile vermiyor. Ben de ailesiyle selamı sabahı kesicem yapayalnız kalsın. Doğumumumda da tek başıma olucam. Bana dediği doğuma ailem gelsin ama ben giderim. Bende böyle bi ortamda olmaktansa yalnız başıma doğurmayı tercih ederim. Bunlara artık çok öfkeleniyorum. Biliyorum ki yaşadığımız acı bizi bu hale getirdi. Darmadağın olduk. Zaten huysuz geçimsiz olan eşim daha da huysuz oldu. Yapacağım şey ise bebeğim doğunca ayrılıcam. Şimdi çok çaresizim ama bi gün bu huysuz adamdan kurtulacağım. Sevgi filan kalmadı. O sevgi gösteriyor ama benim içimden hiiç gelmiyor. Kontrolsüz öfkesi birden alevlenmesi ne olduğunu anlamadan tartışma çıkması ve kavga çıkınca yasadığım şok anları bitirdi. Ben de ters soğuk hırçın biri oldum içimde müthiş bi kin var. Elbet hatalarım olmuştur ama tahammülüm kalmadı... Ve her defasında neden önceden ayrılmadım diye pişman oluyorum. Hep aynı hatayı yaptım. Keşke bitirseydim baştan. Yaşadığım acı zaten büyükken başka başka binbir türlü zorlukla başetmeye çalıştım ve çok yoruldum. Hayattan bezmiş bi haldeyim. Yaşama hevesim hayata tutunma isteğim yok denecek kadar az.

Genişletmek için tıkla...

Rockeropt .!.:

Başınız sağolsun, şimdiki çocuklarınıza tutunun zaten öyle de yapıyormuşsunuz.
İnsanız tabi herkes hata yapar bana ideal gelmeyen birkaç davranışınız var. Yetiskin bir kadının birilerine beni al gel demesini, ilişkisine ailesini bu kadar karıştırmasını doğru bulmuyorum. O zaman eşle ailenin arası açılıyor. Kendi aranızda halledemiyorsaniz bir zaman yalnız kalıp siniriniz geçinceye kadar beklemeli sonrasında bir karar almalısınız. Boşanmadan önce ayrı yaşayıp duruma bir bakabilirsiniz

Genişletmek için tıkla...

KaraTurna .!.:

Dillendirmek hatta belki farkına bile varmayabilir, bilmiyorum ama öyle hissettim

Genişletmek için tıkla...

KaraTurna .!.:

Aynı yollardan geçen biri olarak söylüyorum, içinizde yaşayamadığınız yası öfkeyi birbirinizden çıkarıyorsunuz. Öncelikle sen başla terapiye, evliliği değil kendini kurtar. Sonra o sendeki değişimle kendini de kurtarmak isteyecek.
Sadece şunu düşünüyorum, eşinizin ailenize olan öfkesi çocuğu onlarla birlikteyken kaybetmiş olmasından geliyor olabilir. Dillendirmek hatta belki farkına bile varmayabilir, bilmiyorum ama öyle hissettim.
Lütfen destek alın, sizin duygularınız karnınızdaki çocuğu şekillendiriyor.

Genişletmek için tıkla...

KaraTurna .!.:

Aynı yollardan geçen biri olarak söylüyorum, içinizde yaşayamadığınız yası öfkeyi birbirinizden çıkarıyorsunuz. Öncelikle sen başla terapiye, evliliği değil kendini kurtar. Sonra o sendeki değişimle kendini de kurtarmak isteyecek.
Sadece şunu düşünüyorum, eşinizin ailenize olan öfkesi çocuğu onlarla birlikteyken kaybetmiş olmasından geliyor olabilir. Dillendirmek hatta belki farkına bile varmayabilir, bilmiyorum ama öyle hissettim.
Lütfen destek alın, sizin duygularınız karnınızdaki çocuğu şekillendiriyor.

Genişletmek için tıkla...

Nihal Shibuya .!.:

Bizimde bir yakınımızın genç kızı trafik kazasında öldü. Karı-koca birbirlerini suçladılar. “Sen yolladın, sen izin verdin” gibilerinden. O trajediyi atlatamadılar, boşandılar.
Begüm Şen var, sosyeteden. Onunda delikanlı oğlu öldü 17 yaşlarında Atv kazasından. Ama kocasıyla daha birbirlerine tutundular. Kalan diğer oğulları için güçlü durdular.
Tabii çok zor bir süreç. Allah düşmanıma evlat acısı yaşatmasın. Rabbim kayıplarınızın mekanını cennet eylesin. Size de sabır versin

Genişletmek için tıkla...