- 17 Temmuz 2018
- 4.055
- 18.824
- 208
- Konu Sahibi Maariftakvimi
- #121
Ben 27 yaşına girmek üzereyken tanıştım eşimle. Dünyanın öbür ucuna (asya kıtası) doktora yapmak için taşınmıştım. Benimle beraber geleceğini sandığım eski erkek arkadaşım -benden birkaç ay sonra gelecekti- meğerse bana haber vermeden gelmekten vazgeçmiş burayla ilgili bütün planlarını iptal etmiş. En kötüsü ben bunu kendisinden değil, ortak bir arkadaşımızdan öğrendim. Kabus gibi bir süreçti tabii inanılmaz kötü ayrıldık ben çok zor toparlandım 5 ay falan sürdü bu süreç. Hiçbir şey yapmak istemiyordum, arkadaşlarım beni zorla dışarıya çıkıyordu, rutinimi bozmak istemiyordum. Sadece bir gün yine çok yakın bir arkadaşımın zoruyla rutinimi değiştirdim iş çıkışı onun peşine takılıp gittim. Ve o gün eşimle tanıştım. O tarihten 6 ay sonra evliydik :). Bu arada eşim İspanyol, biz asya kıtasında bir ülkede tanıştık, normalde denk getiremezdik yani. Ayrıca evlilik benim planlarım dahilinde hiç yoktu zaten doktora süreci insanı tüketen bir süreç, o yüzden kimse inanamadı evlilik kararı verdiğimde. O günden beri hep diyorum bir gün rutini değiştirmekle başlıyor her şey. Konfor alanından çıkmak hangi konuda olursa olsun güzellikleri getiriyor :).
toplumun değimiyle bende evde kalmis bir kızım 33 yaşın kıyısındayım çünkü
edermiş gibi yalvar yakar darısı senin basina insallah en yakin zamanda seninkinde görürüz demeleri(sanki ben agliyirumda teselli ediyor gibiler 
)
imaları(sanki erkek evlenince garantisi var)
(Eee ne yapsın bunlar sorsa kabahat sormasa kabahat diye düşünecek olan olursa olursa nasıl ki bi kanser hastasını(ornek biraz abarti olmus olabilir:) ) her gören kisi hastalığını hastalığıyla ilgili sorular sormuyorlarsa hastalığını hatirlatmamaya hassasiyet gösteriyorsa bunun gibi ince bi davranış hassasiyet bekleniyor o kadar.
