- 8 Temmuz 2011
- 3.058
- 2.399
- 198
- Konu Sahibi sebzelisomon
-
- #221
normalde bu tarz konulara çok fazla yorum yapmam, çok ciddi ve su götürmeyen konular çünkü, ortada çok büyük umutlar
la kurulmuş bir yuva ve herşey bir yana somut ve dünya tatlısı bir evlat var, Allah bağışlasın. öncelikle Allah sabrınızı artırsın yazdıklarınızı her nedense empati yaparak okudum.
sizin durumunuzda benim ilk yapacağım iş o kadının eşiyle konuşurdum. "ben artık eşimle eşinizin görüşmelerini engellemeye çalışmaktan yoruldum. eğer eşiniz kadar midesiz değilseniz biraz da siz uğraşın" derdim. boşanma en en hatta en sonki düşünceniz olmalı bence. velev ki boşanma noktasına gelindi önce bir şekilde eşimin o kadını kaybetmesini sağlayıp sonra eşimden boşanırdım ki açık kapısı kalmasın. kafasını vuracak duvar arasın.
ama bunlardan önce bence sizin sıkıntınız hayatın sizi yorması diye anladım ben, gerçi hayatla mücadelede gücünüzü kaybetmenizin sebebi de eşinizin yaptıkları sanırım, bir kısır döngü gibi ama önce bunun üstesinden gelmelisiniz. demişsiniz ya eşime, işime, evime, kendime çocuğuma yarımım diye. bunu çok iyi anlıyorum. ben bunu dönem dönem yaşayıp çok sıkıntı çekerken sizin bunu sürekli yaşıyor olmanız çok zor. bunun üstesinden gelmeniz için önceliklerinizi belirleyin derim ben. herşeye yetmek ve yetişmek zorunda değilsiniz. kimse de bunu yapamaz zaten. eş bu noktada devreye girmeli, yetemediklerinize yetmek, yetişemediklerinizi yetiştirmek için var ama bizim eşler bunun farkında değil. çoğu zaman destek olacaklarına köstek oluyorlar. mücadelemize bir taş da çoğu zaman onlar koyuyor farkında olmadan.
önceliklerinizi belirleyip işleriniz buna göre organize edin derim nacizane tavsiye. sanırım bir de çok mükemmeliyetçisiniz. bırakın bazı şeyler de eksik kalıversin. gerçekten işin içinden çıkamıyorsanız da çok klasik olacak ama profeyonel bir yardım alın.
çok uzattım galiba ama her ne yaşarsanız yaşayın çocuğunuz için psikolojinize değmeden,dokunmadan teğet geçmesini sağlayın.
la kurulmuş bir yuva ve herşey bir yana somut ve dünya tatlısı bir evlat var, Allah bağışlasın. öncelikle Allah sabrınızı artırsın yazdıklarınızı her nedense empati yaparak okudum.
sizin durumunuzda benim ilk yapacağım iş o kadının eşiyle konuşurdum. "ben artık eşimle eşinizin görüşmelerini engellemeye çalışmaktan yoruldum. eğer eşiniz kadar midesiz değilseniz biraz da siz uğraşın" derdim. boşanma en en hatta en sonki düşünceniz olmalı bence. velev ki boşanma noktasına gelindi önce bir şekilde eşimin o kadını kaybetmesini sağlayıp sonra eşimden boşanırdım ki açık kapısı kalmasın. kafasını vuracak duvar arasın.
ama bunlardan önce bence sizin sıkıntınız hayatın sizi yorması diye anladım ben, gerçi hayatla mücadelede gücünüzü kaybetmenizin sebebi de eşinizin yaptıkları sanırım, bir kısır döngü gibi ama önce bunun üstesinden gelmelisiniz. demişsiniz ya eşime, işime, evime, kendime çocuğuma yarımım diye. bunu çok iyi anlıyorum. ben bunu dönem dönem yaşayıp çok sıkıntı çekerken sizin bunu sürekli yaşıyor olmanız çok zor. bunun üstesinden gelmeniz için önceliklerinizi belirleyin derim ben. herşeye yetmek ve yetişmek zorunda değilsiniz. kimse de bunu yapamaz zaten. eş bu noktada devreye girmeli, yetemediklerinize yetmek, yetişemediklerinizi yetiştirmek için var ama bizim eşler bunun farkında değil. çoğu zaman destek olacaklarına köstek oluyorlar. mücadelemize bir taş da çoğu zaman onlar koyuyor farkında olmadan.
önceliklerinizi belirleyip işleriniz buna göre organize edin derim nacizane tavsiye. sanırım bir de çok mükemmeliyetçisiniz. bırakın bazı şeyler de eksik kalıversin. gerçekten işin içinden çıkamıyorsanız da çok klasik olacak ama profeyonel bir yardım alın.
çok uzattım galiba ama her ne yaşarsanız yaşayın çocuğunuz için psikolojinize değmeden,dokunmadan teğet geçmesini sağlayın.