Eşimle Yaşadığımız Sorunlar

Uzun zamandır takip ediyorum burayı artık işin içinden çıkılmaz bir hale geldiği için sizlerden fikir almak istedim. Biraz uzun yazı olabilir çünkü çok doldum. En ince ayrıntısına kadar anlatmaya çalışcam lütfen ona göre cevap verin. Tarafsız gözle fikirleri görmek istiyorum.

5 yıllık bir evliliğimiz var. Severek evlendik. Eşim Bilgisayar mühendisi, Türkiye'de bilinen büyük bir şirkette yönetici olarak görev yapıyor. Yani maddi olarak durumumuz çok şükür gayet iyi. Bir gün olsun bir dediğimi iki etmemiştir. Bunları anlatıyorum ki, onu bilin ona göre cevap verin yani. Maddi olarak stres yaptıracak, sorun yaptıracak bir durumumuz yok yani.

Eşimin bana karşı da davranışları olsun, evine karşı sorumluluklarını yerine getirmesi olsun gayet iyidir. Bu zamana kadar ciddi bir kavgamız sorunumuz olmadı.

Asıl mesele şimdi başlıyor;

Eşim 3 kardeşler. 2 tane de abisi var. Eşimin babasına yaklaşık 18 ay önce kanser teşhisi konuldu. Aylarca doktor doktor gezdi, Türkiye'deki tüm büyük şehirlere götürdü, özel hastane / devlet hastanesi ne kadar hastane varsa, kimden bir tavsiye duysa gitti götürdü.

Amerika ile, Küba ile görüşmeler yaptı. Ne yazık ki hepsi aynı cevabı vermesine rağmen pes etmedi. Hep içinde bir umut vardı, iyileşecek diyordu. Kendisine yediremiyordu bu durumu.

En sonunda İzmir'de bir doktor kafasına yattı ve tedaviye orada devam ettirme kararı aldı. İzmir ile oturduğumuz şehrin arası 400 KM. Eşim her 15 günde bir babasını kemoterapi için İzmir'e götürdü, geri almaya gitti. Yeri geldi kontrolleri oldu onun için de gitti. Yani 18 aylık süreçte sanırım 170 defa gidip gelmiştir.

Bu süreçte maalesef abilerinden hiçbir destek görmedi. Defalarca abilerine söylemesine rağmen, görmeye dahi gelmediler. Maddi manevi olarak tüm yük eşimin üzerine kaldı. Yeri geldi iş yerinde toplantıları oldu, toplantısının olduğu gün babasının kemoterapi alması gerekti, özel araç tuttu, özel şoför tuttu, onunla gönderdi. Ona rağmen abileri gelmedi.


Vel hasılı eşimin babası 4 ay önce vefat etti. Eşimin babası vefat ettiğinde bende yanında değildim. Annemlere gitmiştim. Yani kayınbabam vefat ederken dahi diğer abileri yoktu. Sadece annesi ve kendisi vardı. Haberi alınca ailemle beraber bende gittim.

Üzgün ama hırslı bir eş gördüm karşımda. Tüm cenaze işlemlerini, tüm yasal işlemleri, kamu işlemlerini tek başına yaptı, kimseyi karıştırmadı.

Babası vefat ettikten sonra, eşim ciddi şekilde üzülmeye başladı. Sürekli babasını düşünüp, sürekli morali bozuk bir hale geldi. Evine karşı sorumsuzluk hissetmedim ama bu hali artık benim de canımı sıkmaya başlayınca, bir kaç kez benimle de ilgilenmesi gerektiğini söyledim.

Aldığım tepki;

Bana teselli verme. Teselliyi zaten herkes veriyor. Sen beni anla, bana destek ver gibi bir cümle kullandı. Tabi üzerine fazla gitmedim, daha sonra yine bir tartışmamız oldu. Bunun üzerine beni hiç anlamıyorsun, ne yaşadığımı, 18 ay boyunca neler çektiğimi kendin gördün ama sanki çok basitmiş gibi görüyorsun. Beni anlamanı beklemiyorum senden, çünkü benim yaşadığımı yaşamayan anlamaz gibi cümleler kullandı. En son tartışmamızda da, beni kendinden uzaklaştırıyorsun. Görmek istediğim desteği bana vermiyorsun, arkamda durmuyorsun dedi ve şuan aramız bozuk.

Eşim sessiz sakin bir insandır, herkesce fazlasıyla sevilen, saygı duyulan ve herkesle muhabbeti iyi olan bir insandır. Allah var hakkını yemeyeyim, ben arkasından bir tane kötü söz eden görmedim. Çarşıda sokakta herkes selam verir.

Ama yukarıdaki süreçlerden sonra artık kendi halinde takılan, pek kimseyle konuşmayan, kısa ve öz cevaplar veren birisi haline geldi.

Bana karşı eskisi gibi olmadığını hissetmeye başladım. Yani sanırım eşim benden soğumaya başladı.

Böyle bir süreç yaşayan, atlatan var mı? Bu süreçte ben gerçekten onun söylediği gibi destek vermemiş olabilir miyim?

Buradaki yorumlar neticesinde eşimle konuşmaya karar verdim. Konuştuk ve eşim yalnız kalmak istediğini söyledi

begonvil001 .!.:

Uzun zamandır takip ediyorum burayı artık işin içinden çıkılmaz bir hale geldiği için sizlerden fikir almak istedim. Biraz uzun yazı olabilir çünkü çok doldum. En ince ayrıntısına kadar anlatmaya çalışcam lütfen ona göre cevap verin. Tarafsız gözle fikirleri görmek istiyorum.

5 yıllık bir evliliğimiz var. Severek evlendik. Eşim Bilgisayar mühendisi, Türkiye'de bilinen büyük bir şirkette yönetici olarak görev yapıyor. Yani maddi olarak durumumuz çok şükür gayet iyi. Bir gün olsun bir dediğimi iki etmemiştir. Bunları anlatıyorum ki, onu bilin ona göre cevap verin yani. Maddi olarak stres yaptıracak, sorun yaptıracak bir durumumuz yok yani.

Eşimin bana karşı da davranışları olsun, evine karşı sorumluluklarını yerine getirmesi olsun gayet iyidir. Bu zamana kadar ciddi bir kavgamız sorunumuz olmadı.

Asıl mesele şimdi başlıyor;

Eşim 3 kardeşler. 2 tane de abisi var. Eşimin babasına yaklaşık 18 ay önce kanser teşhisi konuldu. Aylarca doktor doktor gezdi, Türkiye'deki tüm büyük şehirlere götürdü, özel hastane / devlet hastanesi ne kadar hastane varsa, kimden bir tavsiye duysa gitti götürdü.

Amerika ile, Küba ile görüşmeler yaptı. Ne yazık ki hepsi aynı cevabı vermesine rağmen pes etmedi. Hep içinde bir umut vardı, iyileşecek diyordu. Kendisine yediremiyordu bu durumu.

En sonunda İzmir'de bir doktor kafasına yattı ve tedaviye orada devam ettirme kararı aldı. İzmir ile oturduğumuz şehrin arası 400 KM. Eşim her 15 günde bir babasını kemoterapi için İzmir'e götürdü, geri almaya gitti. Yeri geldi kontrolleri oldu onun için de gitti. Yani 18 aylık süreçte sanırım 170 defa gidip gelmiştir.

Bu süreçte maalesef abilerinden hiçbir destek görmedi. Defalarca abilerine söylemesine rağmen, görmeye dahi gelmediler. Maddi manevi olarak tüm yük eşimin üzerine kaldı. Yeri geldi iş yerinde toplantıları oldu, toplantısının olduğu gün babasının kemoterapi alması gerekti, özel araç tuttu, özel şoför tuttu, onunla gönderdi. Ona rağmen abileri gelmedi.


Vel hasılı eşimin babası 4 ay önce vefat etti. Eşimin babası vefat ettiğinde bende yanında değildim. Annemlere gitmiştim. Yani kayınbabam vefat ederken dahi diğer abileri yoktu. Sadece annesi ve kendisi vardı. Haberi alınca ailemle beraber bende gittim.

Üzgün ama hırslı bir eş gördüm karşımda. Tüm cenaze işlemlerini, tüm yasal işlemleri, kamu işlemlerini tek başına yaptı, kimseyi karıştırmadı.

Babası vefat ettikten sonra, eşim ciddi şekilde üzülmeye başladı. Sürekli babasını düşünüp, sürekli morali bozuk bir hale geldi. Evine karşı sorumsuzluk hissetmedim ama bu hali artık benim de canımı sıkmaya başlayınca, bir kaç kez benimle de ilgilenmesi gerektiğini söyledim.

Aldığım tepki;

Bana teselli verme. Teselliyi zaten herkes veriyor. Sen beni anla, bana destek ver gibi bir cümle kullandı. Tabi üzerine fazla gitmedim, daha sonra yine bir tartışmamız oldu. Bunun üzerine beni hiç anlamıyorsun, ne yaşadığımı, 18 ay boyunca neler çektiğimi kendin gördün ama sanki çok basitmiş gibi görüyorsun. Beni anlamanı beklemiyorum senden, çünkü benim yaşadığımı yaşamayan anlamaz gibi cümleler kullandı. En son tartışmamızda da, beni kendinden uzaklaştırıyorsun. Görmek istediğim desteği bana vermiyorsun, arkamda durmuyorsun dedi ve şuan aramız bozuk.

Eşim sessiz sakin bir insandır, herkesce fazlasıyla sevilen, saygı duyulan ve herkesle muhabbeti iyi olan bir insandır. Allah var hakkını yemeyeyim, ben arkasından bir tane kötü söz eden görmedim. Çarşıda sokakta herkes selam verir.

Ama yukarıdaki süreçlerden sonra artık kendi halinde takılan, pek kimseyle konuşmayan, kısa ve öz cevaplar veren birisi haline geldi.

Bana karşı eskisi gibi olmadığını hissetmeye başladım. Yani sanırım eşim benden soğumaya başladı.

Böyle bir süreç yaşayan, atlatan var mı? Bu süreçte ben gerçekten onun söylediği gibi destek vermemiş olabilir miyim?

Genişletmek için tıkla...

Eşinizin neler yaşadığını gerçekten anlamıyorsunuz. 18 ay 15 günde bir kemoterapiye götürmüş babasını ve kemoterapiden sonra insanların ne hale geldiklerini biliyor musunuz?
Ailesinden kimse yanında olmamış aileye kırgın
Babayı yaşatmaya çalışmış uğraşmış ama vefat etmiş ona üzgün
dört ay baba acısını unutmak için kısa bir süre değil. Eşlinizin yanında olun

Babasının kaybına üzgün, bu süreçte yalnız bırakıldığı için kırgın ve sizden başka muhatap olacağı hiçkimse yok.
İlgiden kastiniz nedir bilmiyorum, sizinle gülüp eğlenmesi belki şu süreçte onu zorluyor.
Kocalık vazifesini mi ihmal ediyor, ama üst paragraflarda eşinizden övgü ile bahsediyorsunuz.
Ona zaman verin, kişisel alan yaratın.
Yanında olduğunuzu hissetsin.
O ilgi göstermiyorsa siz gösterin, normal davranın. O da normalleşecek zamanla. Benim babam da çok acı çekerek öldü, yedi yılı geçti aşamadım o hissi.
Eşinizin öfkesi ve tavrı size değil, onu yalnız bırakan herkese ama ne yapsın bir tek siz varsınız yanında.

Şu an öfke sürecinde üzerine gitmeyin düşmanı olarak sizi görür abileri yerine

begonvil001 .!.:

Uzun zamandır takip ediyorum burayı artık işin içinden çıkılmaz bir hale geldiği için sizlerden fikir almak istedim. Biraz uzun yazı olabilir çünkü çok doldum. En ince ayrıntısına kadar anlatmaya çalışcam lütfen ona göre cevap verin. Tarafsız gözle fikirleri görmek istiyorum.

5 yıllık bir evliliğimiz var. Severek evlendik. Eşim Bilgisayar mühendisi, Türkiye'de bilinen büyük bir şirkette yönetici olarak görev yapıyor. Yani maddi olarak durumumuz çok şükür gayet iyi. Bir gün olsun bir dediğimi iki etmemiştir. Bunları anlatıyorum ki, onu bilin ona göre cevap verin yani. Maddi olarak stres yaptıracak, sorun yaptıracak bir durumumuz yok yani.

Eşimin bana karşı da davranışları olsun, evine karşı sorumluluklarını yerine getirmesi olsun gayet iyidir. Bu zamana kadar ciddi bir kavgamız sorunumuz olmadı.

Asıl mesele şimdi başlıyor;

Eşim 3 kardeşler. 2 tane de abisi var. Eşimin babasına yaklaşık 18 ay önce kanser teşhisi konuldu. Aylarca doktor doktor gezdi, Türkiye'deki tüm büyük şehirlere götürdü, özel hastane / devlet hastanesi ne kadar hastane varsa, kimden bir tavsiye duysa gitti götürdü.

Amerika ile, Küba ile görüşmeler yaptı. Ne yazık ki hepsi aynı cevabı vermesine rağmen pes etmedi. Hep içinde bir umut vardı, iyileşecek diyordu. Kendisine yediremiyordu bu durumu.

En sonunda İzmir'de bir doktor kafasına yattı ve tedaviye orada devam ettirme kararı aldı. İzmir ile oturduğumuz şehrin arası 400 KM. Eşim her 15 günde bir babasını kemoterapi için İzmir'e götürdü, geri almaya gitti. Yeri geldi kontrolleri oldu onun için de gitti. Yani 18 aylık süreçte sanırım 170 defa gidip gelmiştir.

Bu süreçte maalesef abilerinden hiçbir destek görmedi. Defalarca abilerine söylemesine rağmen, görmeye dahi gelmediler. Maddi manevi olarak tüm yük eşimin üzerine kaldı. Yeri geldi iş yerinde toplantıları oldu, toplantısının olduğu gün babasının kemoterapi alması gerekti, özel araç tuttu, özel şoför tuttu, onunla gönderdi. Ona rağmen abileri gelmedi.


Vel hasılı eşimin babası 4 ay önce vefat etti. Eşimin babası vefat ettiğinde bende yanında değildim. Annemlere gitmiştim. Yani kayınbabam vefat ederken dahi diğer abileri yoktu. Sadece annesi ve kendisi vardı. Haberi alınca ailemle beraber bende gittim.

Üzgün ama hırslı bir eş gördüm karşımda. Tüm cenaze işlemlerini, tüm yasal işlemleri, kamu işlemlerini tek başına yaptı, kimseyi karıştırmadı.

Babası vefat ettikten sonra, eşim ciddi şekilde üzülmeye başladı. Sürekli babasını düşünüp, sürekli morali bozuk bir hale geldi. Evine karşı sorumsuzluk hissetmedim ama bu hali artık benim de canımı sıkmaya başlayınca, bir kaç kez benimle de ilgilenmesi gerektiğini söyledim.

Aldığım tepki;

Bana teselli verme. Teselliyi zaten herkes veriyor. Sen beni anla, bana destek ver gibi bir cümle kullandı. Tabi üzerine fazla gitmedim, daha sonra yine bir tartışmamız oldu. Bunun üzerine beni hiç anlamıyorsun, ne yaşadığımı, 18 ay boyunca neler çektiğimi kendin gördün ama sanki çok basitmiş gibi görüyorsun. Beni anlamanı beklemiyorum senden, çünkü benim yaşadığımı yaşamayan anlamaz gibi cümleler kullandı. En son tartışmamızda da, beni kendinden uzaklaştırıyorsun. Görmek istediğim desteği bana vermiyorsun, arkamda durmuyorsun dedi ve şuan aramız bozuk.

Eşim sessiz sakin bir insandır, herkesce fazlasıyla sevilen, saygı duyulan ve herkesle muhabbeti iyi olan bir insandır. Allah var hakkını yemeyeyim, ben arkasından bir tane kötü söz eden görmedim. Çarşıda sokakta herkes selam verir.

Ama yukarıdaki süreçlerden sonra artık kendi halinde takılan, pek kimseyle konuşmayan, kısa ve öz cevaplar veren birisi haline geldi.

Bana karşı eskisi gibi olmadığını hissetmeye başladım. Yani sanırım eşim benden soğumaya başladı.

Böyle bir süreç yaşayan, atlatan var mı? Bu süreçte ben gerçekten onun söylediği gibi destek vermemiş olabilir miyim?

Genişletmek için tıkla...

ama sizinki biraz cidden bencillik hemen eski haline dönsün istiyorsunuz psikolojik maddi manevi aşırı yıpranmış bide üzerine üstlük yaralı yanı zamana biraz zaman verin kafasını dinlesin toplasın gerekirse yardım alır acısını yaşasın doya doya

Hala destek olmanız gereken bir süreçte. Atlatamamış ölümü. Bekleyin huyuna suyuna gidin sizinle birlikte bu süreci daha kolay atlatacaktır. Allah'ım Celle Celâlühû rahmet eylesin kayınpederinize

Nasıl benimle ilgilen diyebildiniz onca çaba, umuda rağmen babasının yavaş yavaş ölümünü izleyen en sonunda kaybeden eşinize? Müthiş bencil bir hareket.

Asla hiçbir konuda hiçbir ısrarda bulunmayın. Adamı darlamayın. Bırakın acısını yaşasın. Ihtiyaci olduğunda orada olduğunuzu bilsin yeter. Bir de benimle ilgilen mi dediniz adama şu acısında. Gerçekten mi yani?

Daha 4 ay olmuş bir de...

Hadi bir sene olur bir buçuk sene olur da atlatamaz bir psikologa falan görün dersin, ikna edersin. Ama 4 ayda normale dönmesini beklemek aşırı uçuk. Siz bir de ilgi talep etmişsiniz.

begonvil001 .!.:

Uzun zamandır takip ediyorum burayı artık işin içinden çıkılmaz bir hale geldiği için sizlerden fikir almak istedim. Biraz uzun yazı olabilir çünkü çok doldum. En ince ayrıntısına kadar anlatmaya çalışcam lütfen ona göre cevap verin. Tarafsız gözle fikirleri görmek istiyorum.

5 yıllık bir evliliğimiz var. Severek evlendik. Eşim Bilgisayar mühendisi, Türkiye'de bilinen büyük bir şirkette yönetici olarak görev yapıyor. Yani maddi olarak durumumuz çok şükür gayet iyi. Bir gün olsun bir dediğimi iki etmemiştir. Bunları anlatıyorum ki, onu bilin ona göre cevap verin yani. Maddi olarak stres yaptıracak, sorun yaptıracak bir durumumuz yok yani.

Eşimin bana karşı da davranışları olsun, evine karşı sorumluluklarını yerine getirmesi olsun gayet iyidir. Bu zamana kadar ciddi bir kavgamız sorunumuz olmadı.

Asıl mesele şimdi başlıyor;

Eşim 3 kardeşler. 2 tane de abisi var. Eşimin babasına yaklaşık 18 ay önce kanser teşhisi konuldu. Aylarca doktor doktor gezdi, Türkiye'deki tüm büyük şehirlere götürdü, özel hastane / devlet hastanesi ne kadar hastane varsa, kimden bir tavsiye duysa gitti götürdü.

Amerika ile, Küba ile görüşmeler yaptı. Ne yazık ki hepsi aynı cevabı vermesine rağmen pes etmedi. Hep içinde bir umut vardı, iyileşecek diyordu. Kendisine yediremiyordu bu durumu.

En sonunda İzmir'de bir doktor kafasına yattı ve tedaviye orada devam ettirme kararı aldı. İzmir ile oturduğumuz şehrin arası 400 KM. Eşim her 15 günde bir babasını kemoterapi için İzmir'e götürdü, geri almaya gitti. Yeri geldi kontrolleri oldu onun için de gitti. Yani 18 aylık süreçte sanırım 170 defa gidip gelmiştir.

Bu süreçte maalesef abilerinden hiçbir destek görmedi. Defalarca abilerine söylemesine rağmen, görmeye dahi gelmediler. Maddi manevi olarak tüm yük eşimin üzerine kaldı. Yeri geldi iş yerinde toplantıları oldu, toplantısının olduğu gün babasının kemoterapi alması gerekti, özel araç tuttu, özel şoför tuttu, onunla gönderdi. Ona rağmen abileri gelmedi.


Vel hasılı eşimin babası 4 ay önce vefat etti. Eşimin babası vefat ettiğinde bende yanında değildim. Annemlere gitmiştim. Yani kayınbabam vefat ederken dahi diğer abileri yoktu. Sadece annesi ve kendisi vardı. Haberi alınca ailemle beraber bende gittim.

Üzgün ama hırslı bir eş gördüm karşımda. Tüm cenaze işlemlerini, tüm yasal işlemleri, kamu işlemlerini tek başına yaptı, kimseyi karıştırmadı.

Babası vefat ettikten sonra, eşim ciddi şekilde üzülmeye başladı. Sürekli babasını düşünüp, sürekli morali bozuk bir hale geldi. Evine karşı sorumsuzluk hissetmedim ama bu hali artık benim de canımı sıkmaya başlayınca, bir kaç kez benimle de ilgilenmesi gerektiğini söyledim.

Aldığım tepki;

Bana teselli verme. Teselliyi zaten herkes veriyor. Sen beni anla, bana destek ver gibi bir cümle kullandı. Tabi üzerine fazla gitmedim, daha sonra yine bir tartışmamız oldu. Bunun üzerine beni hiç anlamıyorsun, ne yaşadığımı, 18 ay boyunca neler çektiğimi kendin gördün ama sanki çok basitmiş gibi görüyorsun. Beni anlamanı beklemiyorum senden, çünkü benim yaşadığımı yaşamayan anlamaz gibi cümleler kullandı. En son tartışmamızda da, beni kendinden uzaklaştırıyorsun. Görmek istediğim desteği bana vermiyorsun, arkamda durmuyorsun dedi ve şuan aramız bozuk.

Eşim sessiz sakin bir insandır, herkesce fazlasıyla sevilen, saygı duyulan ve herkesle muhabbeti iyi olan bir insandır. Allah var hakkını yemeyeyim, ben arkasından bir tane kötü söz eden görmedim. Çarşıda sokakta herkes selam verir.

Ama yukarıdaki süreçlerden sonra artık kendi halinde takılan, pek kimseyle konuşmayan, kısa ve öz cevaplar veren birisi haline geldi.

Bana karşı eskisi gibi olmadığını hissetmeye başladım. Yani sanırım eşim benden soğumaya başladı.

Böyle bir süreç yaşayan, atlatan var mı? Bu süreçte ben gerçekten onun söylediği gibi destek vermemiş olabilir miyim?

Genişletmek için tıkla...

Adam yas yasıyor birakın yas tursun. Benle de ilgilen demek de çok şımarıkça. Yas sıresi herkes icin farklidır sabretmeniz lazimdı..ozur dileyin esinizden ve yas tutmasina izin verin

Teşekkür ederim cevaplarınız için. Yani doğrusu biraz bencil davrandığını düşündüm. Ve maalesef bir kaç kez sanırım söylememem gereken şey söyledim. Dünyada tek babasını kaybeden sen değilsin gibi şeyler söyledim. Bunun üzerine ciddi olarak bir soğukluk hissetmeye başladım. Eskiden derdini sorununu bana anlatırdı. Özledim babamı falan derdi. Şimdi bana hiçbirşey söylemiyor. Canı sıkkın olduğunda geçiyor çalışma odasına kendince orada çalışmalar yapıyor. Yani bilmiyorum ne zaman geçecek bu durum

begonvil001 .!.:

Teşekkür ederim cevaplarınız için. Yani doğrusu biraz bencil davrandığını düşündüm. Ve maalesef bir kaç kez sanırım söylememem gereken şey söyledim. Dünyada tek babasını kaybeden sen değilsin gibi şeyler söyledim. Bunun üzerine ciddi olarak bir soğukluk hissetmeye başladım. Eskiden derdini sorununu bana anlatırdı. Özledim babamı falan derdi. Şimdi bana hiçbirşey söylemiyor. Canı sıkkın olduğunda geçiyor çalışma odasına kendince orada çalışmalar yapıyor. Yani bilmiyorum ne zaman geçecek bu durum

Genişletmek için tıkla...

Çok ayıp etmişsiniz. Neden böyle bir cümle kurdunuz gerçekten

Eşim zor zamanımda acımı böyle küçümsese inanılmaz soğurdum. Soğumuş olabilir. Tek dayanağı sizsiniz bir de. Kendiniz yazmışsınız.

Hemen özür dileyip çok aptalca davrandım, seni bu halde görmek beni çok dağıttığı için sağlıklı düşünemedim. Beni affet, benimle konuş vesaire diyin. Zor zamanında yanında olmayacaksanız neden eşsiniz ki...

Yani anlatmaya çalıştığım şeyi tam ifade edemedim galiba. Eşim çalışma hayatına devam ediyor. Eskiye oranla hatta daha fazla çalışıyor şimdi. Ona zaman ayırabiliyorken bana neden ayıramıyor buna takılıyorum. Bunu da söylediğimde, ya elin işini yapıyorum, kendi işim mi? Tabi ki çalışmam gerekiyor, bu ev nasıl dönecek gibi şeyler söyledi.
İş yoğunluğum fazla olduğu için zaten kafamı toplayamadım, üzüntümü yaşamama fırsatım olmadı, kafamda hala babamın ölümünü ben kabullenemedim çünkü bunu düşünüp kabullenecek bir fırsatım olmadı. Sende buna fırsat vermiyorsun gibi şeyler söyledi. İstersem 10-15 gün ailemin yanına gidebileceğimi, kendisinin götürebileceğini söyledi. Bunu da ben kabul etmedim.

begonvil001 .!.:

Yani anlatmaya çalıştığım şeyi tam ifade edemedim galiba. Eşim çalışma hayatına devam ediyor. Eskiye oranla hatta daha fazla çalışıyor şimdi. Ona zaman ayırabiliyorken bana neden ayıramıyor buna takılıyorum. Bunu da söylediğimde, ya elin işini yapıyorum, kendi işim mi? Tabi ki çalışmam gerekiyor, bu ev nasıl dönecek gibi şeyler söyledi.
İş yoğunluğum fazla olduğu için zaten kafamı toplayamadım, üzüntümü yaşamama fırsatım olmadı, kafamda hala babamın ölümünü ben kabullenemedim çünkü bunu düşünüp kabullenecek bir fırsatım olmadı. Sende buna fırsat vermiyorsun gibi şeyler söyledi. İstersem 10-15 gün ailemin yanına gidebileceğimi, kendisinin götürebileceğini söyledi. Bunu da ben kabul etmedim.

Genişletmek için tıkla...

Kendini çalışmaya vermesi garip mi ki?

Sizinle nasıl ilgilensin. Içinden hiçbir şey yapmak gelmiyordur muhtemelen. Adam çalışıyor diye işiyle kendinizi neden kıyaslıyorsunuz. Gerçekten yıkıcı bir şey yaşamış ve siz her anına şahitsiniz.

Anlayışlı olmanız gerekiyor. Onun için hayatı kolaylaştırmanız gerekiyor. Siz tutup kavga ediyorsunuz, acısını küçümsüyorsunuz, kendinize ilgi bekliyorsunuz.

Hala kendinizi savunuyorsunuz bir de. Ben 5 senedir görüşmediğim babam ölse bile atlatmam aylar alır. Adamın iyileşsin diye kendini yırttığı babası ölmüş.

üzgünüm ama eşiniz haklı eşinizi anlamadığınız gibi destekte olmuyorsunuz.
kemoterapinin insanı ne hale getirdiğini biliyor musunuz? deneyimlemezsiniz inşallah ama karşınızda eridiğini ölmekte olduğunu bildiğiniz ve elinizden hiçbirşey gelmeyen bir süreç.
çaresizlik insanı öfkelide yapıyor kırgında.
üstelik aylarca süren bir mücadele içinde umut barındırsa da insan gerçekten sonucu biliyor o ruh hali başka birşey.

begonvil001 .!.:

Teşekkür ederim cevaplarınız için. Yani doğrusu biraz bencil davrandığını düşündüm. Ve maalesef bir kaç kez sanırım söylememem gereken şey söyledim. Dünyada tek babasını kaybeden sen değilsin gibi şeyler söyledim. Bunun üzerine ciddi olarak bir soğukluk hissetmeye başladım. Eskiden derdini sorununu bana anlatırdı. Özledim babamı falan derdi. Şimdi bana hiçbirşey söylemiyor. Canı sıkkın olduğunda geçiyor çalışma odasına kendince orada çalışmalar yapıyor. Yani bilmiyorum ne zaman geçecek bu durum

Genişletmek için tıkla...

babam öldüğünde eşim bu cümleyi bana kursaydı asla güvenilmeyecel biri olduğunu düşünürdüm.
sevdiği insannın bile acısını küçümseyen merhametsiz biri olduğunu düşünürdüm.
şu laftan sonra eşinizin size karşı olan olumsuz düşüncelerini nasıl toparlarsınız bilemem ama toparlamanız lazım.

begonvil001 .!.:

Dünyada tek babasını kaybeden sen değilsin gibi şeyler söyledim

Genişletmek için tıkla...

Benim de babam kanserden vefat etti, biz de aylarca götür getir yaptık, o dağ gibi adam son günlerinde kuş kadar kalmıştı. Benim kocam bu cümleyi kursaydı iki çocuğumun üstüne yemin ederim ki boşanırdım kendisinden. Böyle bir vicdansızlık kalpsizlik olamaz. Evine bağlı ailesine düşkün adam baba acısı yaşıyor diye söylenen lafa bak. Siz yaratanla kontrat mı yaptınız, sizin de bir gün anneniz babanız dermansız hastalığa yakalanırsa böyle rahat rahat aman bir tek benim annem babam mı ölüyor sanki der misiniz?

Nooption .!.:

üzgünüm ama eşiniz haklı eşinizi anlamadığınız gibi destekte olmuyorsunuz.
kemoterapinin insanı ne hale getirdiğini biliyor musunuz? deneyimlemezsiniz inşallah ama karşınızda eridiğini ölmekte olduğunu bildiğiniz ve elinizden hiçbirşey gelmeyen bir süreç.
çaresizlik insanı öfkelide yapıyor kırgında.
üstelik aylarca süren bir mücadele içinde umut barındırsa da insan gerçekten sonucu biliyor o ruh hali başka birşey.

Genişletmek için tıkla...

Nooption .!.:

babam öldüğünde eşim bu cümleyi bana kursaydı asla güvenilmeyecel biri olduğunu düşünürdüm.
sevdiği insannın bile acısını küçümseyen merhametsiz biri olduğunu düşünürdüm.
şu laftan sonra eşinizin size karşı olan olumsuz düşüncelerini nasıl toparlarsınız bilemem ama toparlamanız lazım.

Genişletmek için tıkla...

Ya elimden geldiğince olmaya çalışıyorum ama o farklı şekilde atlatmak istiyor. Gidip dağ bayır gezmek istiyor, oralarda oturup kafa dinlemek istiyor. Ben gel aileme gidelim diyorum, kardeşlerime gidelim diyorum, bir hafta 10 gün izin al gidelim diyorum. Ben zaten insanlardan kaçıyorum sen beni insanların yanına sokmaya çalışıyorsun diyor.

Ben iyileşmesini süreci atlatmasını beklerken o tamamen içine kapanıyor. Gitmiş fotoğraf makinesi almış, gidiyor doğayı, kuş böcekleri çekiyor.

Instagram falan öyle yoğun kullanan birisi değildi, şimdi böyle hani şiir sayfaları falan var ya oraları takip etmeye başladı, oralardaki şiirleri sözleri okuyor. Kendi çektiği fotoğrafları paylaşıyor. Yani tamamen kendi kabuğuna çekildi şuan.

begonvil001 .!.:

Ya elimden geldiğince olmaya çalışıyorum ama o farklı şekilde atlatmak istiyor. Gidip dağ bayır gezmek istiyor, oralarda oturup kafa dinlemek istiyor. Ben gel aileme gidelim diyorum, kardeşlerime gidelim diyorum, bir hafta 10 gün izin al gidelim diyorum. Ben zaten insanlardan kaçıyorum sen beni insanların yanına sokmaya çalışıyorsun diyor.

Ben iyileşmesini süreci atlatmasını beklerken o tamamen içine kapanıyor. Gitmiş fotoğraf makinesi almış, gidiyor doğayı, kuş böcekleri çekiyor.

Instagram falan öyle yoğun kullanan birisi değildi, şimdi böyle hani şiir sayfaları falan var ya oraları takip etmeye başladı, oralardaki şiirleri sözleri okuyor. Kendi çektiği fotoğrafları paylaşıyor. Yani tamamen kendi kabuğuna çekildi şuan.

Genişletmek için tıkla...

Siz de dahil olun aktivitelerine. Dağ bayır gezin onunla ne olacak?

Adam babasını kaybetmiş ne yapsın sizin annenizle kardeşinizle rica ediyorum ya. Kaç yaşındasınız?

cici-bebe .!.:

Siz de dahil olun aktivitelerine. Dağ bayır gezin onunla ne olacak?

Adam babasını kaybetmiş ne yapsın sizin annenizle kardeşinizle rica ediyorum ya. Kaç yaşındasınız?

Genişletmek için tıkla...

30 yaşındayım

Geçtiğimiz hafta samimi olduğu çocukluktan beri görüştüğü arkadaşları geldi, onlarla konuşuyor işte onlara diyor,
artık zevk almıyorum hiçbirşeyden. Yaptığım işten de sıkıldım. Farklı bir alana yönelcem, tekrar üniversite sınavına gircem falan diyor. Eksik hissediyorum kendimi diyor.

Hala babasının aslında kurtulma ihtimali olduğunu ama yapamadığını söylüyor. Bunun pişmanlığını duyduğunu söylüyor. Yani Amerika ve Küba da dahil olmak üzere her yerle konuştu hepsi en fazla 20 ay yaşar dedi. Buna rağmen hala pişmanlık hissediyor.

Bu da haliyle beni yoruyor üzüyor. Akrabalarım, anne babam misafirliğe geliyor, onlarla sadece nasılsın iyimisin muhabbeti yapıyor, sonrası sus pus. Konuşmuyor eskisi gibi ilgi alaka göstermiyor. Yani benim de canım sıkılıyor buna diğer akrabalarımın da ailemin de.

Yani soyutladı kendisini tamamen ve işin garibi artık bana sormuyor, bana anlatmıyor.

Herkesin yas süreci farklıdır siz destek olmadığınız için eşiniz içine kapanmış olabilir
Kafasını dağıtmak için işe abanmış olabilir
Size de kırılmış olabilir yalnız kalmak istiyorsa saygı duymanız daha iyi olur