Çocuk istemeyen adamları niye baba yapıyorsunuz? O çocuklara yazık değil mi benciliğiniz yüzünden böyle bir hayata/babaya mahkum oluyorlar kusura bakmayın.
Bebeklerinizin ikiz olması , ikinizin de çalışıyor olması, kendi evinizde kendi düzeninizin olmaması ki hâliyle yeni bebeklerle uyku sorunu, yemek sorunu vs derken iyice düzensizlik oluşmuş hayatınızda gibi görünüyor. Elbette bu gerginlik hele hele kötü sözler asla kabul edilebilir şeyler değil ama, beraber oturup konuşup bir şekilde bir düzen oturtmak zorundasınızdır diye düşünüyorum. Düzensizlik herkesi gerer, yorar. Ayrıca muhatap olmayalım çok ağır olmuş. Sizden bıkmış usanmış gibi çünkü ne yapacağını bilemiyor ve sizin acilen düzene ihtiyacınız var. Süreci bu kadar işkenceye zorluğa dönüştürmenize gerek yoktur belki de. Bi aile terapisti ile görüşün. Hepiniz rahatlarsınız. Hem böyle bebeklerinize de daha faydalı olursunuz.
Çocuklara bakıcı bulup , evinize dönün .
Bilmiyorum ben belkide kendimi düşündüm bencillikti sadece sonuç odakliydim sonrasinda ikiz zorluğunu ikimizde kaldiramadik ama eşimin bebeklerle ilgili hiçbir sorunu yok ki şuan ilk zamanlar biraz fazla zorlandı kimse yoktu ikimiz hiç bilmediğimiz bı olaya girdik ister istemez patlamaya başladık şimdi doğdukları güne şükürler olsun der hep onların ilişkileri benim hiç sahip olmadığım güzellikte eşim babalığı sıkıntılı değil asla öyle bı yorumum olamaz onlara dünyanın en güzel varlığı gibi davranır hatta bazı kavgalarda çocukları istemedin sen bu huysuzlugun bu yüzden diye cikisirim ama o sakın öyle şeyler söyleme duyarlar anlarlar der onları çok seviyor sadece hayatımızı entegre etmekte sorun yaşıyor evet maalesef benimde psikolojik desteğe ihtiyacım olduğu bı gerçek
Aramadik mi sanıyorsunuz tekrar söylüyorum kimse iki bebeğe aynı anda bakmayı kabul etmiyor evimde bakamaz ztn adam gündüz evde ben yokum onlara götürsem kimse evine kamera taktirmama izin vermez güvenliğinden emin olmadığım bı eve el kadar bebeleri hemde ayrı ayrı büyüsün nasıl birakabilirdim. Anlaşmaya çalıştığım kadınlara birine ben bakarım birine baskasi baksın yada benim arkadaş var ona bırakın onu da diyerek saçma sapan öneriler sunuyor ikiz bunlar nasıl ayrı büyüsün Eve dönüyorum ztn o zorlu kısımları atllattim çocuklar kreşe başlıyor ztn ben kendimden başka herkesi düşündüğüm için hata yaptım aman kimsenin konforuna bişey olmasın derken benim dünyam yerinden kaydı
Evet usanmiş gibi ama mesafeyi de koruyamiyor ben istedim benden uzak dur ya üslubunu düzelt yada muhatap olmayalım diye tüm zorluğu çeken benken bide sürekli bağırış cagirisi kaldiramiyordum birazda mesleki sıkıntılar birim değişikliği için uğraşıyor amirle ilgili sorunlar falan o da sinir yapiyor duzelcem işleri yoluna koycaz diyo ama böyle içimde yasadigim zorlukları asamiyorum bazen gereksiz uzattigim oluyor biraz 5 günlük ayrılığın acısını ondan çıkarıyorum gibi hissediyorum
Ben ondan ayrı hayat kurmadım ben ona o istedigi hayatı verdim buda benim salaklığım işler daha içinden çıkılmaz hale geldi.
Yok cnm bipolar değil olsa o mesleği yapamaz en başta orta şiddetli depresyon tanısı konuldu
Hangi şehirdesiniz bilmiyorum ama benim bulunduğum şehirde 3 çocuğa aynı anda bakan var . ( yaşlar 2-4-7 )Aramadik mi sanıyorsunuz tekrar söylüyorum kimse iki bebeğe aynı anda bakmayı kabul etmiyor evimde bakamaz ztn adam gündüz evde ben yokum onlara götürsem kimse evine kamera taktirmama izin vermez güvenliğinden emin olmadığım bı eve el kadar bebeleri hemde ayrı ayrı büyüsün nasıl birakabilirdim. Anlaşmaya çalıştığım kadınlara birine ben bakarım birine baskasi baksın yada benim arkadaş var ona bırakın onu da diyerek saçma sapan öneriler sunuyor ikiz bunlar nasıl ayrı büyüsün Eve dönüyorum ztn o zorlu kısımları atllattim çocuklar kreşe başlıyor ztn ben kendimden başka herkesi düşündüğüm için hata yaptım aman kimsenin konforuna bişey olmasın derken benim dünyam yerinden kaydı
Erkekleri de anlamıyorum. Mutsuz bir hayata devam etmeyi kabul ediyorlar herkese çocuklara bile eziyet bu.Gitmeme izin vermez ki ayrılmayı da düşündüm karşıma aldım konuştum ciddiye bile almadı ama bırakmaz çocukları da beni de biliyorum ama gücüm kalmadı artık
Gerek kalmadı bakıcıya ztn artık kreşe başlıyorlar şöyle eşim izinli olduğu her gün yanımızda yani en fazla iki gün gorusmedigimiz oluyor yani öyle 5 gün tek değildik neyseki bu hal de bitiyor kreş dönemine geldiler
Su an ki aklım olsa ne evlenir ne doğururdum bebeklerimi çok seviyorum ama bir gerçek var ki hayatım bitti tek düşündüğüm onlar ve gelecekleri sırf bu yüzden rest bile çekemiyorum oda bunun farkında ciddiye bile almıyor beni
Neden?Maalesef o zmn tek düşündüğüm dünya acı çekip yüzlerce iğne yiyip hamile kaldığım ikizleri sağlıkla dogurmakti niye bana yememiş içmemiş dünyaya 10 çocuk getirmiş Suriyeli kadın muamelesi yapıyorsunuz üremek dünya düzeninin bir parçası degilmi yahu bende istedim anne olmak babasi bı zahmet sindirsin artıkbu birtek parayla ilgili degilki onları kreş seviyesine getirmek için büyütmek zorundaydım ve güvenli olduğundan emin olmak için annesini istedim. annesi asla bizim eve gelmeyi kabul etmedi mecburdum eşimin her gün getir götür yapmasını da denedik başlarda hem biz hem çocuklar helak oldu bilmiyorum bizimki de böyle olacakmış demekki
Üremekle ilgili yorumum tamamen mizahiydi aslında o kısmı fazla ciddiye almışsınız
şimdi şöyle ki sevgiyi parayla satın alamazsınız benim bile kafayı yediğim anlar oluyor sinir sistemim kaldırmıyor iki çocuğun yükünü ben onların annesiyim üstelik onları bakacak kisinin mutlaka içinde sevgi olması lazım bizim büyüdüğümüz yerlerde bakıcı ablalar vardı belkide ben hep kotulerine denk geldim bilemiyorum seni dünyadaki fazlalık olarak gözünde sıfır şevkat duygusuyla yemek yediren bı kadının senin yaramazliklarina tepkisi ne olurdu dusunmeni istemem bile benim için herşeyden önce güvenlik ve sevgi gelir bunu sağlamak için babaanesi konusunda ısrarcı oldum.ve bebekler eşim ve ailesi arasında köprü oldu sıfır iletişim aile bağları biraz rayına oturdu herşeyi düzelttim de bı kendi ilişkimizi düzene sokamadım diyelim Inanin bunlar çok doğal hisler. Ikiz olmasından değil. Kendinizi mental olarak ne kadar hazır hissetseniz de bebiş doğunca elbette her şeyin odağı bebiş oluyor. Hatta ilk zamanlar sizlikten eser kalmıyor. Kendinize zaman verin. Tabii ki alışma evresi bu. Bol bol sevin, öpün, koklayın, sevin. Fakat eşinizden ziyade bana siz öfkeliyken çok incitici konuşuyorsunuz gibi geldi. Eşinizin tepkilerini savunmuyorum ama siz hassas konulardan giriyorsunuz okuduğum kadarıyla. Mesela az önce yanlış okumadıysam eşinize 'zaten çocukları istemedin' demişsiniz. Bu söz asla söylenmez. Ki çocuklarını elbette canından çok seviyordur. Erkekler ilgilenmiyor bazen bilmiyorlar veya bazen görevlerini öğretmek de kadına düşüyor. Tabii ki kadınlar için çok ama çok yorucu. Ama bu söz bu konuyla hiç alakalı değil. Çok ama çok yanlış bir söz bana göre. Siz gereğinden çok yük taşıyorsunuz. Tabii gücünüz yetmediğinde öfkeleniyorsunuz. Kendi yükünüzü hafifletecek yöntemler bulmak sizin sorumluluğunuzda. Belki ücretsiz izin, belki bakıcı, belki temizlik yemek için yardımcı her ne ise. Fakat bu şekilde çok yıpratıcı herkes için.Evet usanmiş gibi ama mesafeyi de koruyamiyor ben istedim benden uzak dur ya üslubunu düzelt yada muhatap olmayalım diye tüm zorluğu çeken benken bide sürekli bağırış cagirisi kaldiramiyordum birazda mesleki sıkıntılar birim değişikliği için uğraşıyor amirle ilgili sorunlar falan o da sinir yapiyor duzelcem işleri yoluna koycaz diyo ama böyle içimde yasadigim zorlukları asamiyorum bazen gereksiz uzattigim oluyor biraz 5 günlük ayrılığın acısını ondan çıkarıyorum gibi hissediyorum
Evet öyle ben sadece o hatalı demiyorum bende aşırı yukseliyorum yada onceden uzatmiycagim şeyleri uzatıyorum mental olarak hatta sadece mental değil fiziksel olarak tükenmiş durumdayım ikimizde birbirmizin yokluğunun hırsını birbirimizden çıkarıyoruz maalesef
Çocuklara tahammül edemiyorum demedim birbirimize tahammül edemiyoruz dedim çocuk sonrası ilişkimiz kitlendi mesafenin varlığı zorunluluklar derken birbirimize karşı tahammül sınırlarımız azaldı
Sizlik birşey demedim. Eşiniz tahammül edemiyor bence.Çocuklara tahammül edemiyorum demedim birbirimize tahammül edemiyoruz dedim çocuk sonrası ilişkimiz kitlendi mesafenin varlığı zorunluluklar derken birbirimize karşı tahammül sınırlarımız azaldı
Zora gelemiyor beyim ama bunda da gene en büyük suçlu benim tüm yükü kendime aldım onu lafıyla sözüyle ugrasmiyim diyip hep daha fazla uğraştım olan gene bana oldu.
