Sizi anlayabildiğimi düşünüyorum. Sizin gibi ikiz bebeğim yok ancak iki yaşına yaklaşmış olan bir oğlum var. Büyük oğlumda yaşamadığım her zorluğu bunda yaşıyorum. Evde ne eşimin ne benim huzurumuz kaldı. Kendimize ait (bireysel) herhangi bir özel anımız yok. Çünkü sürekli bir şeylere bir yerlere yetişmek zorundayız. Bu da oldukça agresif ve sinirli yapıyor insanı. Sizin durumunuz eşimle benim durumuma benziyor. Eşinizin durumu ise çok daha başka. Yalnızlığa alışmış, canının her istediğini istediği anda yapabiliyor. Çocuk sesi duymak zorunda değil, çocuklarla ilgili herhangi bir sorumluluk almasa da olur. Kısacası bekar hayatı yaşıyor. Rahata bu kadar alıştıktan sonra bir anda çocuklarla yanyana gelmek ya da bir anda karısını yanında bulunmak ağır geliyor olabilir. Bunları eşinizi anlayın diye söylemiyorum. Eşinizin sizi anlaması gerekiyor aslında. Eğer eşinizin yanında mutlu değilseniz, başka yerlerde mutlu olabiliyorsanız boşanmayı düşünmeden önce çift terapisine gitmenizi öneririm. Çünkü gerçekten bazen insanlar çocuktan sonra çok değişebiliyor. Belki bir ihtimal eşiniz de böyle olmuş olabilir. En azından evliliğinizi kurtarmak için çabalamak ileride keşke demenizi engeller. Baktınız yapamıyorsun boşanırsınız zaten. Herkes anneyle babayla bir evde büyüyecek diye bir şey yok. Mutsuz bir evde büyümekten ise babadan uzak büyümeleri daha iyidir diye düşünüyorum.