- 6 Ağustos 2014
- 17.656
- 31.605
- 598
Arkadaşlar,eşimle 13 senedir beraberiz. 2,5 yıldır da evliyiz.
Aslına bakarsanız arkadaş gibiyiz iyiyiz.
Son 1 senedir farklı sürekli arkamı topluyor. Zor bir hamilelik geçirdim.
Ne yemek yiyebildim ne yedirttim.
Ailemde çok kaldım hamilelikte sürekli serum almam gerekiyordu yemek yiyemiyor, su içemiyorum çünkü.
Özellikle onun işinin yoğun olduğu dönemlerde.
Banyo bile yapamadığım günler oldu onsuz sürekli baygınlık geçirdim.
Dolayısıyla bu denli zor bir hamilelikte cinsellik yok denecek kadar azdı.
Sonrasında covid geçirdik vs derken erken doğum yaptım.
Başka hastalıklarım çıktı hala varlar ve beni psikolojik olarak dibe çekiyor.
Sürekli adama sarıyorum.
Cinsellik hala çok az benim yüzümden canım istemiyor, yorgunluk bir yana keyfim yok.
İstediğim gibi yemek yiyemiyorum hastalıktan dolayı o arkadaşlarıyla yemek yese bile kıskanıyorum.
Haftada 1 dışarı çıksa da burnundan getiriyorum bunu farkındayım ona itiraf etmesem de.
Ben onunla evde oturayım, sarılayım, pasta yapalım yiyelim falan istiyorum. Yiyebilseö cips yiyeyim, çekirdek çitleyelim. Hava ısınsa dışarı çıkalım. Basit mutluluklar belki de.
Oysa ki evin içinde olabildiğince destektir. Bir çok insanın yapmadığını yapar o konuda hakkını yiyemem.
Bir de onun son süreçte psikolojik bazı sorunları oldu. Bir miktar borcumuz vardı ruhen o da yordu. (seneye işe başlarsam halledilmeyecek bir borç değil ama)
Doktora gitti ama doktorun verdiği ilaç aslında eşimin hali için gereksiz bir ilaç.
Kendim aynı ilacı kullandığım için biliyorum.
Semptomlar daha farklı kaygı düzeyinin azalması gerekiyor mesela ama bu ilaç kaygılarını daha da arttırıyor, odaklıyor.
Başka bir doktora git belki daha rahat anlatacaksın kendini ona göre ilaç değişikliği yapacak, böyle olmayacak diyorum yok anlamıyor.
Sürekli ben olmasam kızımla sen daha mutlu olursun deyip duruyor.
Sen gündüz yokken bile mutsuz oluyorum senin dediğin şeye bak ne kadar üzdüğünü bile farkında değilsin dedim sabah.
Lohusalık depresyonunu ben değil o yaşıyor adeta.
Bağıra çağıra bir kavgamız olmadı ama dün ben onu kıracak bir şey yaptım biraz vakit geçti sarılıp öyle yatayım dedim. Eliyle uzak tuttu yaklaştırmadı bile kendine.
Korkum şu ki böyle küçük kırgınlıklar birbirimizden uzaklaştırıyor gibi... Ve birlikte eskiden çok zaman geçirirdik evdeki yemeği saklama kabına alırdım dışarı çıkar yerdik, arabayla müzik açar gezerdik. Yolda acıktıysak kamp sandalyelerini açar bir piknik alanında mangal yapar yerdik.
Şimdi hiç biri yok. Geçer mi dersiniz?
Aslına bakarsanız arkadaş gibiyiz iyiyiz.
Son 1 senedir farklı sürekli arkamı topluyor. Zor bir hamilelik geçirdim.
Ne yemek yiyebildim ne yedirttim.
Ailemde çok kaldım hamilelikte sürekli serum almam gerekiyordu yemek yiyemiyor, su içemiyorum çünkü.
Özellikle onun işinin yoğun olduğu dönemlerde.
Banyo bile yapamadığım günler oldu onsuz sürekli baygınlık geçirdim.
Dolayısıyla bu denli zor bir hamilelikte cinsellik yok denecek kadar azdı.
Sonrasında covid geçirdik vs derken erken doğum yaptım.
Başka hastalıklarım çıktı hala varlar ve beni psikolojik olarak dibe çekiyor.
Sürekli adama sarıyorum.
Cinsellik hala çok az benim yüzümden canım istemiyor, yorgunluk bir yana keyfim yok.
İstediğim gibi yemek yiyemiyorum hastalıktan dolayı o arkadaşlarıyla yemek yese bile kıskanıyorum.
Haftada 1 dışarı çıksa da burnundan getiriyorum bunu farkındayım ona itiraf etmesem de.
Ben onunla evde oturayım, sarılayım, pasta yapalım yiyelim falan istiyorum. Yiyebilseö cips yiyeyim, çekirdek çitleyelim. Hava ısınsa dışarı çıkalım. Basit mutluluklar belki de.
Oysa ki evin içinde olabildiğince destektir. Bir çok insanın yapmadığını yapar o konuda hakkını yiyemem.
Bir de onun son süreçte psikolojik bazı sorunları oldu. Bir miktar borcumuz vardı ruhen o da yordu. (seneye işe başlarsam halledilmeyecek bir borç değil ama)
Doktora gitti ama doktorun verdiği ilaç aslında eşimin hali için gereksiz bir ilaç.
Kendim aynı ilacı kullandığım için biliyorum.
Semptomlar daha farklı kaygı düzeyinin azalması gerekiyor mesela ama bu ilaç kaygılarını daha da arttırıyor, odaklıyor.
Başka bir doktora git belki daha rahat anlatacaksın kendini ona göre ilaç değişikliği yapacak, böyle olmayacak diyorum yok anlamıyor.
Sürekli ben olmasam kızımla sen daha mutlu olursun deyip duruyor.
Sen gündüz yokken bile mutsuz oluyorum senin dediğin şeye bak ne kadar üzdüğünü bile farkında değilsin dedim sabah.
Lohusalık depresyonunu ben değil o yaşıyor adeta.
Bağıra çağıra bir kavgamız olmadı ama dün ben onu kıracak bir şey yaptım biraz vakit geçti sarılıp öyle yatayım dedim. Eliyle uzak tuttu yaklaştırmadı bile kendine.
Korkum şu ki böyle küçük kırgınlıklar birbirimizden uzaklaştırıyor gibi... Ve birlikte eskiden çok zaman geçirirdik evdeki yemeği saklama kabına alırdım dışarı çıkar yerdik, arabayla müzik açar gezerdik. Yolda acıktıysak kamp sandalyelerini açar bir piknik alanında mangal yapar yerdik.
Şimdi hiç biri yok. Geçer mi dersiniz?
Düşüncelerimi toparlayıp birazdan yazayım 
