- 20 Ocak 2019
- 410
- 167
- 23
- 30
Merhabalar. 1,5 yıllık evliyim. Çocuk yok.
Eşimle hep kavgalarımız oldu. Ama yazacağım en kötüsüydü. Eşim Muhteşem Sultan adında bir oyuna aşırı sardı. Bir kaç ay önce bu oyuna 600 tl yatırdığını öğrendim. Sorduğumda ise ne var sende sende alışveriş yapıyorsun dedi. (Bana birşey almasını geçtim. İş için kendisine takım elbise,kışlık ayakkabıya ihtiyacını olduğunu sürekli dile getirken, aylarca bu oyuna yatırım yapmış.) Sil dedim yok dedi. Zamanını herşeyi bu oyunla geçiriyordu. Whatsapp grupları kızlı erkekli. Ben yapsam diyorum. Sen yapamazsın. Sen kadınsın dedi.) En son çare ailesine anlattım. Ailesi geldi konuştuk. Ama çözüm olmadı. Aramıza soğukluk, kavga herşey oldu. Telefonunu alıp herşeyi sildim. Tamam dedi. Birgün telefonunu kontrol ettim. Herşey geri gelmiş. Haberim yok gibi sarılarak. Benim kızdığım şeyleri yapmıyorsun di mi dedim. Benden ayrılarak oyunun başına oturdu. Gel dedim gelmedi. En son git oyun arkadaşlarınla uyu onlar sana karılık yapsın dedim. Gelmedi. Mesaj attım. Ya hemen gel ya da onları seç dedim. Yok. Kapıyı kilitleyip uyudum. Kapıya vurdu ben uyurken. Bağırmaya başladı. Aldım telefonu elinden. Camdan atacaktım. Arkamdan gelip koluyla boğazımı sıkıp beni yere fırlattı. Elimden telefonu alıp döndü arkasını. Ne kadar vicdansızsın dedim. Bağırdı. Ağladım. Gideceğim dedim. Şimdi dur yarın gidersin dedi. Çıktım arabayla. Arkamdan yemin olsun seni boşayacağım dedi. Annemlere geldim. Annem eşimi aramış. Gel buraya diye. Eşim gelemem araba yok demiş. Anneme gelmek istemeyene bahane çok. Istese taksiyle gelir dedim. Kardeşim gitti aldı. Geldi konuştuk. Ailem oyun için uzatmayın özür dileyin dedi. Eşim özür diledi. Ama o kadar kırdı ki beni. Gitmedim. Ertesi gün gittim. Gel konuşalım dedim. Yok sen gittin bitti artık. Benim evden giden bir karım yok artık dedi. Konuştum ama boşa. Ters cevaplar, umursamaz tavırlar. Telefonunu elime aldım. Tamam gidiyorum dedim. Boğazımdan tutup yere yatırıp boğazımı sıktı. Kıyafetimi yırttı. Bırak diye yalvardım. Nefes alamadım o an. Nefesim sıklaştı. Camı açtım. Bana kendini acındırma diyip camı kapattı. Tansiyon hastasıyım. İlaçlarımı içerken ilaçlarını al defol git dedi. Tamam dedim. İyi değildim. Heryerim uyuştu.Sadece bak sen böyle bir insansın dedim. Ağır cümleler kurdu. Annemi aradım beni al anne dedim. Geldi kardeşimle. Annem beni sakinlestirdi. Kardeşimle konuştu eşim. Kardeşim sadece şunu sordu. Enişte tamam ablam sinirlenmiş. Peki sen onu sakinlestirdin mi? Hayır. Annem ailesini aradı. Gelin diye. Geldiler anlattım. Babası sen erkek gibi davranıyorsun ben olsam seni boşardım. Annesi ben neler çektim. Olur öyle. Sadece şunu söyledim. Evden gitmeyecekmişim.
Oğlunuz beni dövse,öldürse, aldatsada gitmeyecek miyim dedim. Yok yapmaz dediler. Herşeyin bir başlangıcı vardır. Ama doğru kızınız yok dedim. Babamın haberi yok. Kardeşim benzeri birşey olursa hemen beni arıyorsun dedi. Neyse devam ettik. Eşim özür bile dilemedi o gün için konuşmadı bile. Ama ben kırgındım. Ama yine eşimin oyun hastalığı devam etti. Sevdiği yazarların kitaplarını aldım. Okusun diye. 1-2 baktı. Sonra yokluğunu bile farketmedi. İşten eve geldik. Yemek yedik. Topladım. Banyoya girdim çıktım. 45 dk yokluğumu farketmedi. En son geldi napıyorsun diye kitap okuyorum dedim. İyi tamam dedi. Elinde yine telefon. Neden kitap okumak yerine o oyunu oynuyorsun dedim. Unuttum dedi. 1 saattir yokum. Banyodasın sandım dedi. Konuştuk. Yok silmem. Beni seviyor musun? Ne alaka şimdi. Seviyorsan sil dedim. Bir şartla silerim. İşten çık dedi. Tamam ben oyunu seçtiğini anlıyorum. Ama herşey farklı olacak dedim. Herşeyime laf söyledi. Bende söylemesini bilirim. Ama senin gibi olmayacağım dedim 5 gündür konuşmuyoruz. Ayrı ayrı yaşıyor gibiyiz. O yine arkadaşlarıyla, oyunuyla. Çok zor durumdayım. Psikoloğa gitmeyi bile düşünüyorum. Bana bir çözüm yolu söyleyin. Siz olsanız ne yapardınız?
Eşimle hep kavgalarımız oldu. Ama yazacağım en kötüsüydü. Eşim Muhteşem Sultan adında bir oyuna aşırı sardı. Bir kaç ay önce bu oyuna 600 tl yatırdığını öğrendim. Sorduğumda ise ne var sende sende alışveriş yapıyorsun dedi. (Bana birşey almasını geçtim. İş için kendisine takım elbise,kışlık ayakkabıya ihtiyacını olduğunu sürekli dile getirken, aylarca bu oyuna yatırım yapmış.) Sil dedim yok dedi. Zamanını herşeyi bu oyunla geçiriyordu. Whatsapp grupları kızlı erkekli. Ben yapsam diyorum. Sen yapamazsın. Sen kadınsın dedi.) En son çare ailesine anlattım. Ailesi geldi konuştuk. Ama çözüm olmadı. Aramıza soğukluk, kavga herşey oldu. Telefonunu alıp herşeyi sildim. Tamam dedi. Birgün telefonunu kontrol ettim. Herşey geri gelmiş. Haberim yok gibi sarılarak. Benim kızdığım şeyleri yapmıyorsun di mi dedim. Benden ayrılarak oyunun başına oturdu. Gel dedim gelmedi. En son git oyun arkadaşlarınla uyu onlar sana karılık yapsın dedim. Gelmedi. Mesaj attım. Ya hemen gel ya da onları seç dedim. Yok. Kapıyı kilitleyip uyudum. Kapıya vurdu ben uyurken. Bağırmaya başladı. Aldım telefonu elinden. Camdan atacaktım. Arkamdan gelip koluyla boğazımı sıkıp beni yere fırlattı. Elimden telefonu alıp döndü arkasını. Ne kadar vicdansızsın dedim. Bağırdı. Ağladım. Gideceğim dedim. Şimdi dur yarın gidersin dedi. Çıktım arabayla. Arkamdan yemin olsun seni boşayacağım dedi. Annemlere geldim. Annem eşimi aramış. Gel buraya diye. Eşim gelemem araba yok demiş. Anneme gelmek istemeyene bahane çok. Istese taksiyle gelir dedim. Kardeşim gitti aldı. Geldi konuştuk. Ailem oyun için uzatmayın özür dileyin dedi. Eşim özür diledi. Ama o kadar kırdı ki beni. Gitmedim. Ertesi gün gittim. Gel konuşalım dedim. Yok sen gittin bitti artık. Benim evden giden bir karım yok artık dedi. Konuştum ama boşa. Ters cevaplar, umursamaz tavırlar. Telefonunu elime aldım. Tamam gidiyorum dedim. Boğazımdan tutup yere yatırıp boğazımı sıktı. Kıyafetimi yırttı. Bırak diye yalvardım. Nefes alamadım o an. Nefesim sıklaştı. Camı açtım. Bana kendini acındırma diyip camı kapattı. Tansiyon hastasıyım. İlaçlarımı içerken ilaçlarını al defol git dedi. Tamam dedim. İyi değildim. Heryerim uyuştu.Sadece bak sen böyle bir insansın dedim. Ağır cümleler kurdu. Annemi aradım beni al anne dedim. Geldi kardeşimle. Annem beni sakinlestirdi. Kardeşimle konuştu eşim. Kardeşim sadece şunu sordu. Enişte tamam ablam sinirlenmiş. Peki sen onu sakinlestirdin mi? Hayır. Annem ailesini aradı. Gelin diye. Geldiler anlattım. Babası sen erkek gibi davranıyorsun ben olsam seni boşardım. Annesi ben neler çektim. Olur öyle. Sadece şunu söyledim. Evden gitmeyecekmişim.
Oğlunuz beni dövse,öldürse, aldatsada gitmeyecek miyim dedim. Yok yapmaz dediler. Herşeyin bir başlangıcı vardır. Ama doğru kızınız yok dedim. Babamın haberi yok. Kardeşim benzeri birşey olursa hemen beni arıyorsun dedi. Neyse devam ettik. Eşim özür bile dilemedi o gün için konuşmadı bile. Ama ben kırgındım. Ama yine eşimin oyun hastalığı devam etti. Sevdiği yazarların kitaplarını aldım. Okusun diye. 1-2 baktı. Sonra yokluğunu bile farketmedi. İşten eve geldik. Yemek yedik. Topladım. Banyoya girdim çıktım. 45 dk yokluğumu farketmedi. En son geldi napıyorsun diye kitap okuyorum dedim. İyi tamam dedi. Elinde yine telefon. Neden kitap okumak yerine o oyunu oynuyorsun dedim. Unuttum dedi. 1 saattir yokum. Banyodasın sandım dedi. Konuştuk. Yok silmem. Beni seviyor musun? Ne alaka şimdi. Seviyorsan sil dedim. Bir şartla silerim. İşten çık dedi. Tamam ben oyunu seçtiğini anlıyorum. Ama herşey farklı olacak dedim. Herşeyime laf söyledi. Bende söylemesini bilirim. Ama senin gibi olmayacağım dedim 5 gündür konuşmuyoruz. Ayrı ayrı yaşıyor gibiyiz. O yine arkadaşlarıyla, oyunuyla. Çok zor durumdayım. Psikoloğa gitmeyi bile düşünüyorum. Bana bir çözüm yolu söyleyin. Siz olsanız ne yapardınız?
