Dün geceden beri kah uyudum kah uyandım döndüm durdum.
Geceye yakın bi 15 dk kadar eşimle bu konuyu konuştuk.
Aalında bşr tahminim vardı. Bana konudan hiç hoşlanmayacaksın dedi.
Yaklaşık 1 - 1.5 ay önce (şirket kuruluş tarihi sırasında) eşimle ayrılma noktasına geldiğim bir süreç yaşıyorduk/yaşadım. Hatta ilk defa konuyu babamlara açtım, aile büyükleri kendi aralarında konuştu vs.
Bu arada ben bir gün eşime ulaşamadığımdan araç plakalarını istedim ne için olduğunu sorunca anlaşmalı boşanma protokolü için olduğunu söyledim.
O akşam eşim benimle konuşmak istedi ve evliliğimize bir şans vermemi, oğlumuzun bize en çok ihtiyacı olduğu zamanda ayrılmamızın doğru olmayacağını, yıllarca benim eşimin kahrını çektiğimi artık rahat bir döneme girdiğimizi vs tonla şey konuştuk.
Dün konuşurken bana "benden araç plakalarını istemen beni çok yaraladı" dedi. Ben "bizim için boşanma bir seçenek değil" derken senin işi protokole kadar götürmen beni çok kızdırdı ve zaten kurulacak bir şirketti hemen senin protokol lafının ertesinde şirketi kurdum dedi.
O kadar üzüldüm ki "ben böye bir insan mıyım benim parayla işim mi olur ben protokolü kendim için mi istedim sanıyorsun oğlumun geleceği için istedim" dedim.
Eşim bu konuyu konuşmak istemiyorum, aile içinde para mevzusunu sevmediğimi biliyorsun dedi. Sen sanıyor musun ki benim elimde bir şey varken ben oğlumdan senden esirgeyeceğim dedi. Nerde ne hisse yazıyor nerde ne var ne önemi var dedi.
Konuyu sen açtığın için anlattım dedi ve bu esnada oğlumu almamız gerekti konu yarım kaldı öyle havada.
Boşanma sürecine giden yolda herkesin(kendisi de dahil) bana hak verdiği bir durumda protokol vs istemiş olmam yüzünden beni akıllarınca cezalandırmış olmasına o kadar kırıldım ki bunu anlatmak mümkün değil.
Şu an işte olduğum için daha fazla yazamayacağım ama nefes alabilmek için bunları yazmak istedim.
