Kendimimi bıraktıki inanın o kadar kötüyüm ki oğlum için yaşıyorum şu hayatı o kadar yalnızım bir arkadaşım vardı onuda şöyle böyle seni kıskanıyor diye beni kandırdı onunlada bağımı koparttı yapayalnız kaldım ya yapayalnız istesemde çıkamıyorum artık insan içine boğuluyorum sanki tek derdin tek dünyan benim değilmi diyor bide öyle dalga geçiyor bağırıyor gram yaşama sevincim kalmadı sadece oğlum için ayakta durmaya çalışıyorum
Görücü usulü evlendim ailem çok baskıcı biriydi dışarı bile tek göndermezlerdi şimdi onunla gezince birlikte olunca gitmek istediğim yerlere gidince sevdim hoşuma gitti vazgeçemiyorum aile evinde sadece iş yapardım annem yatardı yemekleri bile ben yapardım birazda ondan uzaklaşmak istedim bilmiyorum ama ya çok mutsuzum
Bekarlığımı o kadar çok özledim ki özellikle o özgüvenimi sorumluluk olmayışını şimdi mesela 1ay sonra ceviz zamanı kaynanamgilin bağı var gitsem bir dert oğlum 2yaşında hiç durmaz bağ yokuş aşşağı düz değil yuvarlansa gitse Allah korusun hem cevizi toplayamam çocuğa bakmaktan gitmesem bir dert benden kötüsü olmaz görümlerim filan kaynanam evde dur yemeğimizi yap dese oğlum köy evinde sıkılıyor ağlıyor saatlerce tek başıma ne yapayım
Kendi ailenizde de değer görmemişsiniz belli ki, o yüzden normal geliyor yaşananlar size. En azından kendiniz için online terapi alın. Bir uzman yardımı gerekiyor. Düşünceleriniz normal değil. Siz birilerinin hizmetçiliğini mi yapmaya geldiniz bu dünyaya? Allah yarattığına değer veriyor, size değer veriyor. Siz neden kendinize iyi güzel şeyleri hak görmüyorsunuz. Siz kendi hakkınızı savunmazsanız başkası hiç savunmaz.
Baksanıza 2 yaşında çocukla arada kalıyorsunuz ama hala başkalarını memnun etmeye çalışıyorsunuz. İnanın böyle olursanız herkes kullanır sizi. Ve bir kere yapmayınca da hain olursunuz. Anında emeklerinizi hiçe sayarlar.
