eşimin ailesiyle 1 yıldır görüşmüyorum.eşimle 3 senelik evliyiz ve bu süre içinde bir çok ayrım gördük.eşimin erkek kardeşi ve karısına vede çocuğuna gerekn bütün özeni gösterip her şeyleriyle yanlarında olmaları maddi ve manevi,bizimde hiç bir şekilde zor günümüzde kendilerini kenara çekmeleri ve birşeyimize karışmamaları leri iyice kopardı.hadi saygısılık olmasın diye hep görmezden geldim ama kendi annemin bizim hep yanımızda olupta onların olmamalarını hazmedemiyorum.hiç bir şekilde ne tlfnda ne yüzyüze görüşmüyorum bayramda dahi gitmiyorum ama tabi değişen birşey yok...şu an 5 buçuk aylık hamileyim ve hiç bir şekilde bebeğimizi sormuyorlar bile varsa yoksa diğer torunları.bize yapılanlardan geçtim bebeğimi sormadıkları için iyice nefretim arttı tırnağım kadar değer vermiyorum.biz eşimle güzel şeylerimizide kötü şeylerimizide hep kendi ailemle paylaşıyoruz maddi zorluk oluncada onlar var ama sadece benim ailem yokki benim ki anne babaysa onlar nasıl anne baba nasıl vicdan nasıl bir aile?çok uğraştım ama değişmediler ne halleri varsa görsünler zaten.eşimlede tartışıyorum.zaten gitmiyorum diyor biliyorum herşeyi benim bebeğimi sormuyorlar diyor bayramda bebeği sormuş annesi eşim terslemiş cevap vermicem anca mı aklına geldi hiç içiniz sızlamıcak mı bebeği görünce nasıl ailesiniz size sadece günah olmasın diye geliyorum eşimin ailesi hep yanımızda gibi şeyler söylemiş.ama inanır mısınız o kadar nefret ediyorum ki yüzlerine konuşamadığım için eşim benim içimdeki herşeyi söylesin istiyorum bu sefer eşimle tartışıyoruz.zaten ayrım yapmaları,vede bebeğimiz sormamalrı bunlar çok kötü şeyler yani ailede olsa bunlar hazmedilemicek birşey.biz eşimin ailesinde kalırken eşimin kardeiyle konuşmuyorduk ve onlr gelemiyordu annesi bizim arkamızdan babasına söyle evlerine gitsinler kardeşi gelemiyor söyle gitsinler demiş ve babası bizi evden kovdu biz bunları hep yeni öğrendik eşim çok kızdı ve annesine bağırmaya gidicekti ne bayramda nede başka zaman gitmicem dedi zor sakinleştirdim.bizde anne baba olucaz korkarım eşim bağırsın değilde gerekli olduğu yerde lafını söyelsin ve tepkisini koysun isterim.ileriye dönük plan yapmak istemiyorum ama hiç bir şekilde çocuğumu göstermek istemiyorum onlara hak etmiyorlar benim çocuğumu sormayan benim çocuğumu hak etmiyor demektir.elimden gelse bebek mevlidin bile çağırmıcam ama ailem ayıp olur o kadar diyor.anlatamam onlara olan nefretimi.yolda görünce yan yana konuşmadan geçiyorum.ne kadar zor şeymiş bunlar.bebeğimede zarar vermek istemiyorum sinirlenerek.bayramda görüşümedim ama eşim konuştuklarını anlatırken bile ellerim titriyor sinirden.problem yaşayan var mı vede bu şekilde sorunlar yaşanınca erkek ve kadın nasıl davranmalıda aile bu tepkiyi anlasın...