- 3 Aralık 2024
- 23
- 16
- 3
- 25
- Konu Sahibi darkness12
- #1
Kızlar selam tekrardan, eski konumu hatırlayanlar olacaktır. Görmemiş olanlar için kısaca; eşim ailesine aşırı düşkün ve kayınpederimin vefatının ardından (3 ay önce vefat etti) çok daha fazla bağımlı oldu. Bende burada akıl istemiştim sizlerden, ancak dün gece artık patladım.
Sürekli aklı fikri zikri annesinde, kardeşinde. Abartısız söylüyorum günde 20 kez konuşuyorlardır. Sürekli gidip geliyoruz, ancak yetmiyor kendisine. ''Annemleri yemeğe alalım, birlikte şuraya gidelim, kahveye çağıralım annemleri'' 3 aydır en çok duyduğum cümleler. Dün annesi ile birlikteydi işten izinliydi, akşam yine kahve içmek için gittik. Neyse evimize geldik, bir baktım gitti yine annesini aradı ve ben orada dayanamadım, patladım. Ama başta güzelce rahatsız olduğumu, artık evimize odaklanmamız gerektiğini söyledim. Fakat kendisi hemen bunu kavgaya çevirdi ve birbirimize karşı inanılmaz çirkinleştik. Ben bu kadar aileci olduğunu bilseydim evlenmezdim seninle pişmanım dedim, o da boşanabileceğimizi söyledi. Annemle vakit geçirmem sana ''girdi'' dimi dedi. Bana bunu söyledi, eşine.. Girdi. Ne çirkin bir kelime. Zaten ağlamaktan iç çeke çeke uykuya daldım gece.
Dünden beri konuşmuyoruz. Hatta suratlarımıza bakmıyoruz. Ben ne yapacağımı gerçekten kestiremiyorum. Artık idare edemiyorum, sabrım tükendi. Empati yapıyorum, gerçekten baba kaybı çok zor. Ama yok, ben böyle yapmazdım eşime. Kök ailesinden ayrışamadığı için aile gibi olduğumuzu hissedemiyorum. Çok üzgünüm. Ben bambaşka hayaller ile evlenmiştim. Ne yapmalıyım bilmiyorum, üzücü süreçler geçirdi bir taraftan düşününce ona üzülüyorum, ama diğer taraftan söylediklerini ve davranışlarını, beni ikinci plana koymasını hazmedemiyorum. Siz aynı durumda olsaydınız, ne yapardınız hanımlar?
Hepinize çook teşekkür ederim şimdiden fikirleriniz için.
Sürekli aklı fikri zikri annesinde, kardeşinde. Abartısız söylüyorum günde 20 kez konuşuyorlardır. Sürekli gidip geliyoruz, ancak yetmiyor kendisine. ''Annemleri yemeğe alalım, birlikte şuraya gidelim, kahveye çağıralım annemleri'' 3 aydır en çok duyduğum cümleler. Dün annesi ile birlikteydi işten izinliydi, akşam yine kahve içmek için gittik. Neyse evimize geldik, bir baktım gitti yine annesini aradı ve ben orada dayanamadım, patladım. Ama başta güzelce rahatsız olduğumu, artık evimize odaklanmamız gerektiğini söyledim. Fakat kendisi hemen bunu kavgaya çevirdi ve birbirimize karşı inanılmaz çirkinleştik. Ben bu kadar aileci olduğunu bilseydim evlenmezdim seninle pişmanım dedim, o da boşanabileceğimizi söyledi. Annemle vakit geçirmem sana ''girdi'' dimi dedi. Bana bunu söyledi, eşine.. Girdi. Ne çirkin bir kelime. Zaten ağlamaktan iç çeke çeke uykuya daldım gece.
Dünden beri konuşmuyoruz. Hatta suratlarımıza bakmıyoruz. Ben ne yapacağımı gerçekten kestiremiyorum. Artık idare edemiyorum, sabrım tükendi. Empati yapıyorum, gerçekten baba kaybı çok zor. Ama yok, ben böyle yapmazdım eşime. Kök ailesinden ayrışamadığı için aile gibi olduğumuzu hissedemiyorum. Çok üzgünüm. Ben bambaşka hayaller ile evlenmiştim. Ne yapmalıyım bilmiyorum, üzücü süreçler geçirdi bir taraftan düşününce ona üzülüyorum, ama diğer taraftan söylediklerini ve davranışlarını, beni ikinci plana koymasını hazmedemiyorum. Siz aynı durumda olsaydınız, ne yapardınız hanımlar?
Hepinize çook teşekkür ederim şimdiden fikirleriniz için.