Merhaba Hanımlar,
3 yıllık evliyim. 7 senelik birliktelikten sonra evlendik eşimle.
Aileler hayatımıza girene dek ilişkimizle ilgili sorunumuz yoktu. Ne zaman evlendik o zaman sorunlar başladı.
Eşim 2 kardeş. Kendinden 1 yaş büyük bir ablası var. Ablasının eşi inanılmaz ilgisiz. Bütün hafta sonu arkadaşları ile beraber. Ne görümceme ne de çocuklarına vakit ayırmıyor. Biz bekarken görümcem sürekli eşimle birlikteydi. Eşimle gezip tozuyordu. Hatta biz buluştuğumuz dönemlerde sürekli eşimi arayıp ne zaman geleceksin diye soruyordu. Biz evlenince hali ile bu gezmeler bitti. Daha doğrusu bitmek zorunda kaldı. Çünkü ben yüz versem kadın çocuğuyla birlikte hayatımızdan hiç çıkmayacaktı.
Ama hala her gün eşimi arar. Her hafta sonu ''napıyorsunuz bugün?'' diye sorar. (Ona ne ise!)
Annesi de çok düşkün eşime. Eşimi gördüğü yerde ''oğlummmmmmm!!!'' deyip öyle bir sarılıp öyle bir şapur şupur öpüyor ki görmeniz lazım. Bir yere beraber gezmeye gitmişsek eşimin koluna girip, gerine gerene gezer. Sanki karısı ben değilim de, O.
Babası da her şeyimize karışır durumda. Aldığımız maaşa kadar soruyor eşime. Benden çekiniyor ama ben yanlarında değilsem eşimden alıyor lafları.
Ailesinin bu tavrından son derece rahatsızım. Bazı rahatsızlıklarımı eşimle paylaşıyorum ama o bunların iyi niyetli davranışlar olduğunu söyleyip rahatsız olmamam gerektiğini belirtiyor.
Eşim onlara kesinlikle karşı gelmiyor, sözlerinden çıkmıyor, bizim hayatımızı onların söylediklerine göre yönlendiriyor. Hayatımıza müdahil olmalarına engel olmuyor. Oturacağımız evden, yaşayacağımız şehire kadar annesi, ablası, babası karar veriyor. Eşimi doldurarak bizim hayatımızı yönlendiriyorlar. Benim bunun farkında olmadığımı sanıyorlar.
Aslında daha çok detay var da hepsini burada anlatamıyorum.
Bebeğimizle birlikte geçireceğimiz ilk bayramımızda eşimi alıp memleketlerine götürdüler.
En büyük tartışmamızı bu sayede yaptık ve o günden sonra eşimle aramız hiçbir zaman eskisi gibi olmadı.
Hatta gittiği zaman eşime çok büyük tepki verdim, telefonlarına çıkmadım vs. Anlamışlar benim rahatsız olduğumu, dönüşlerinde evlerine gittiğimizde benim yüzüme bile bakmadılar. Ne hoş geldin dediler, ne güle güle.... Ben eşimin hatırı için gittim ve gitmeye devam ediyorum. Eşimi üzmemek için katlanıyorum. Çünkü eşimin özünde çok iyi bir insan olduğunu, beni sevdiğini biliyorum. Ben de onu seviyorum. Ama daha nereye kadar sabredebileceğimi bilemiyorum. Onlara karşı ben de çok değiştim. Çünkü beni çok üzdüler, eşimi çok üzdüler, aramıza girdiler, huzurumuzu kaçırdılar, birbirimizi kırmamıza, incitmemize neden oldular...
Şimdi de görümcem 2 çocuğuyla bayramda bize yatıya gelmeyi planlıyormuş. Neymiş eşi memlekete gidecekmiş, burada yalnız kalamazmış!! Tabi biz yine büyük bir tartışma yaşadık eşimle. Ya ben çalışıyorum. Bir yılda topu topu iki bayram tatilim var. O da zaten kaç gün! Eşimle bebeğimle kafama göre plan yapmak istiyorum. Ben mecbur muyum bayramda 3 çocuk 1 görümce ile eve hapsolmaya. Benim de evimin işi var, benim de yapmak istediğim şeyler var. Eşim bana diyor ki ''ablama gelme mi'' diyeyim.. Evet haklı. Diyemez. Ama onu bu duruma düşürmemeliler! Çocuk hep benimle ailesi arasında kalıyor. Bu sorunu nasıl aşacağız bilemiyorum. Ablası; hatta anne ve babası ile o ilk olaydan (memlekete gitmelerinden) sonra aramız çok soğudu zaten. Ne onlar beni arar, ne ben onları. Eşimin annesine gittiğinizde görümcemle karşılaşırsak o işte. Orada da doğru dürüst yüzüne bile bakmıyorum ben. Hala ne yüzle bana gelecek bilemiyorum. Bir de şöyle bir huyu var: Ne yemek ne temizlik hiçbirşeye yardım etmez. Evine de gitsek, annesine de gitsek, bana da gelse özel hizmet bekler. Kendisi oturur. Yazık ki eşim bunların farkında değil. Eşimin farkında olmadığı daha çok şey var da, onu daha fazla üzmemek için ona aksettirmiyorum. Çünkü eşim çok ince, çok düşünceli bir insan ve ailesi ile yaşadığımız bu gerginlik onu son derece üzüyor. Ha bir de şu var: Görümcemin oğlu babadan ilgi görmediği için sürekli eşimin peşinde. (11 yaşında) Dayı beni şuraya götür, dayı bana şunu al. Görümcem de sürekli gezmenin, tozmanın peşinde. Bayramda bize gelirlerse büyük ihtimalle ya bütün gün hizmet edeceğim, yada bütün gün 3 çocukla sokaklarda rezil olacağız. Görümcem yanımızda olduğu zaman eşim sürekli onunla ve çocuklarıyla ilgilenmek zorun kalıyor. Ben ve 2 yaşındaki minik kızım yalnız takılıyoruz. Yine bir bayram, yine burnumuzdan getirecekler anlayacağınız.
Şunu da belirtmeden geçemeyeceğim: 2 haftada bir eşimin ailesinin yanına gidiyoruz. (Uzak mesafede değiliz. Maksimum 100 km)Önceleri her gidişimizde kalıyorduk ve bu bana inanılmaz zor geliyordu. Bebeğimiz olduğu için koca bir bavul hazırlamak zorunda kalıyordum. Pazar günü akşama doğru eve dönüyorduk. Temizlik, yemek, çamaşır, bulaşık, ütüyü kalan yarım güne sığdırmak zorunda kalıyordum. Tsbi canım çıkıyordu. Çok şükür eşimle bu konuda biraz yol kattettik. Daha doğrusu ona neden kalmak istemediğimi anlatabildim. Son zamanlarda kalmıyoruz. Ama anası her gittiğimizde soruyor yine ''niye kalmıyorsunuz oğlum''''kalsaydınız ya oğlum''. Demiyor ki bu kız çalışıyor, bebeği var, temizliği, yemeği, ütüsü, işi var. Dinlenmesi lazım kısmına hiç girmiyorum. Bebeğim olduğundan beri, yani yaklaşık 2 senedir dinlenmek ne demek unuttum ben. Geceleri bebeğim hiç uyumuyor zaten. 2 senedir uykusuz dolaşıyorum.
Çok uzun oldu. Daha yazsam inanın anlatacak çok vukuatları var. Beni kıracak, incitecek, kızdıracak o kadar çok şey yapıyorlar ki...
Ev, iş, çocuk, çamaşır, bulaşık, ütü derken banyo yapacak vakit bulamıyorum ben. Onların dertlerine bakın.
Neyse asıl sorum şu hanımlar: Ben bu aile durumunu nasıl çözerim. Eşim onların yaptığı çoğu şeyi görmüyor. Benim söylediklerimi dinliyor ama yorum yapmıyor. Beni anladığını düşünmüyorum. Sadece benimle tartışmaya girmemek için sessiz kalıyor. İçten içe ailesini haklı buluyor bence.
3 yıllık evliyim. 7 senelik birliktelikten sonra evlendik eşimle.
Aileler hayatımıza girene dek ilişkimizle ilgili sorunumuz yoktu. Ne zaman evlendik o zaman sorunlar başladı.
Eşim 2 kardeş. Kendinden 1 yaş büyük bir ablası var. Ablasının eşi inanılmaz ilgisiz. Bütün hafta sonu arkadaşları ile beraber. Ne görümceme ne de çocuklarına vakit ayırmıyor. Biz bekarken görümcem sürekli eşimle birlikteydi. Eşimle gezip tozuyordu. Hatta biz buluştuğumuz dönemlerde sürekli eşimi arayıp ne zaman geleceksin diye soruyordu. Biz evlenince hali ile bu gezmeler bitti. Daha doğrusu bitmek zorunda kaldı. Çünkü ben yüz versem kadın çocuğuyla birlikte hayatımızdan hiç çıkmayacaktı.
Ama hala her gün eşimi arar. Her hafta sonu ''napıyorsunuz bugün?'' diye sorar. (Ona ne ise!)
Annesi de çok düşkün eşime. Eşimi gördüğü yerde ''oğlummmmmmm!!!'' deyip öyle bir sarılıp öyle bir şapur şupur öpüyor ki görmeniz lazım. Bir yere beraber gezmeye gitmişsek eşimin koluna girip, gerine gerene gezer. Sanki karısı ben değilim de, O.
Babası da her şeyimize karışır durumda. Aldığımız maaşa kadar soruyor eşime. Benden çekiniyor ama ben yanlarında değilsem eşimden alıyor lafları.
Ailesinin bu tavrından son derece rahatsızım. Bazı rahatsızlıklarımı eşimle paylaşıyorum ama o bunların iyi niyetli davranışlar olduğunu söyleyip rahatsız olmamam gerektiğini belirtiyor.
Eşim onlara kesinlikle karşı gelmiyor, sözlerinden çıkmıyor, bizim hayatımızı onların söylediklerine göre yönlendiriyor. Hayatımıza müdahil olmalarına engel olmuyor. Oturacağımız evden, yaşayacağımız şehire kadar annesi, ablası, babası karar veriyor. Eşimi doldurarak bizim hayatımızı yönlendiriyorlar. Benim bunun farkında olmadığımı sanıyorlar.
Aslında daha çok detay var da hepsini burada anlatamıyorum.
Bebeğimizle birlikte geçireceğimiz ilk bayramımızda eşimi alıp memleketlerine götürdüler.
En büyük tartışmamızı bu sayede yaptık ve o günden sonra eşimle aramız hiçbir zaman eskisi gibi olmadı.
Hatta gittiği zaman eşime çok büyük tepki verdim, telefonlarına çıkmadım vs. Anlamışlar benim rahatsız olduğumu, dönüşlerinde evlerine gittiğimizde benim yüzüme bile bakmadılar. Ne hoş geldin dediler, ne güle güle.... Ben eşimin hatırı için gittim ve gitmeye devam ediyorum. Eşimi üzmemek için katlanıyorum. Çünkü eşimin özünde çok iyi bir insan olduğunu, beni sevdiğini biliyorum. Ben de onu seviyorum. Ama daha nereye kadar sabredebileceğimi bilemiyorum. Onlara karşı ben de çok değiştim. Çünkü beni çok üzdüler, eşimi çok üzdüler, aramıza girdiler, huzurumuzu kaçırdılar, birbirimizi kırmamıza, incitmemize neden oldular...
Şimdi de görümcem 2 çocuğuyla bayramda bize yatıya gelmeyi planlıyormuş. Neymiş eşi memlekete gidecekmiş, burada yalnız kalamazmış!! Tabi biz yine büyük bir tartışma yaşadık eşimle. Ya ben çalışıyorum. Bir yılda topu topu iki bayram tatilim var. O da zaten kaç gün! Eşimle bebeğimle kafama göre plan yapmak istiyorum. Ben mecbur muyum bayramda 3 çocuk 1 görümce ile eve hapsolmaya. Benim de evimin işi var, benim de yapmak istediğim şeyler var. Eşim bana diyor ki ''ablama gelme mi'' diyeyim.. Evet haklı. Diyemez. Ama onu bu duruma düşürmemeliler! Çocuk hep benimle ailesi arasında kalıyor. Bu sorunu nasıl aşacağız bilemiyorum. Ablası; hatta anne ve babası ile o ilk olaydan (memlekete gitmelerinden) sonra aramız çok soğudu zaten. Ne onlar beni arar, ne ben onları. Eşimin annesine gittiğinizde görümcemle karşılaşırsak o işte. Orada da doğru dürüst yüzüne bile bakmıyorum ben. Hala ne yüzle bana gelecek bilemiyorum. Bir de şöyle bir huyu var: Ne yemek ne temizlik hiçbirşeye yardım etmez. Evine de gitsek, annesine de gitsek, bana da gelse özel hizmet bekler. Kendisi oturur. Yazık ki eşim bunların farkında değil. Eşimin farkında olmadığı daha çok şey var da, onu daha fazla üzmemek için ona aksettirmiyorum. Çünkü eşim çok ince, çok düşünceli bir insan ve ailesi ile yaşadığımız bu gerginlik onu son derece üzüyor. Ha bir de şu var: Görümcemin oğlu babadan ilgi görmediği için sürekli eşimin peşinde. (11 yaşında) Dayı beni şuraya götür, dayı bana şunu al. Görümcem de sürekli gezmenin, tozmanın peşinde. Bayramda bize gelirlerse büyük ihtimalle ya bütün gün hizmet edeceğim, yada bütün gün 3 çocukla sokaklarda rezil olacağız. Görümcem yanımızda olduğu zaman eşim sürekli onunla ve çocuklarıyla ilgilenmek zorun kalıyor. Ben ve 2 yaşındaki minik kızım yalnız takılıyoruz. Yine bir bayram, yine burnumuzdan getirecekler anlayacağınız.
Şunu da belirtmeden geçemeyeceğim: 2 haftada bir eşimin ailesinin yanına gidiyoruz. (Uzak mesafede değiliz. Maksimum 100 km)Önceleri her gidişimizde kalıyorduk ve bu bana inanılmaz zor geliyordu. Bebeğimiz olduğu için koca bir bavul hazırlamak zorunda kalıyordum. Pazar günü akşama doğru eve dönüyorduk. Temizlik, yemek, çamaşır, bulaşık, ütüyü kalan yarım güne sığdırmak zorunda kalıyordum. Tsbi canım çıkıyordu. Çok şükür eşimle bu konuda biraz yol kattettik. Daha doğrusu ona neden kalmak istemediğimi anlatabildim. Son zamanlarda kalmıyoruz. Ama anası her gittiğimizde soruyor yine ''niye kalmıyorsunuz oğlum''''kalsaydınız ya oğlum''. Demiyor ki bu kız çalışıyor, bebeği var, temizliği, yemeği, ütüsü, işi var. Dinlenmesi lazım kısmına hiç girmiyorum. Bebeğim olduğundan beri, yani yaklaşık 2 senedir dinlenmek ne demek unuttum ben. Geceleri bebeğim hiç uyumuyor zaten. 2 senedir uykusuz dolaşıyorum.
Çok uzun oldu. Daha yazsam inanın anlatacak çok vukuatları var. Beni kıracak, incitecek, kızdıracak o kadar çok şey yapıyorlar ki...
Ev, iş, çocuk, çamaşır, bulaşık, ütü derken banyo yapacak vakit bulamıyorum ben. Onların dertlerine bakın.
Neyse asıl sorum şu hanımlar: Ben bu aile durumunu nasıl çözerim. Eşim onların yaptığı çoğu şeyi görmüyor. Benim söylediklerimi dinliyor ama yorum yapmıyor. Beni anladığını düşünmüyorum. Sadece benimle tartışmaya girmemek için sessiz kalıyor. İçten içe ailesini haklı buluyor bence.
, ufak tefek zayıf birşeydim) uykusuzluktan hastayım baba her akşam burdayiz eve gidiyorum çamaşırı ütü sü temizlik gece 1.30 -2 den once uyumuyorum sabahta 6.30 da kalkıyorum ondan hasta oldum dedim. Tabi benim değerli kocam karicim bak hasta oluyorsun biz gitmeyelim demedi tabi, baktım ben hasta olduğumla kalıyorum ev işini boşladim ki duramam sevmem ama iki gün tezgahta bulaşık bekledi, kıyafet ütülemedim benim değerli kocam utusuz gitti. Böyle böyle derken önce kendim dinlendim sonra çocuğum oldu önce kendim çocuğum sonra ev işi. 
