- 28 Mart 2019
- 139
- 252
- 38
- Konu Sahibi kalbenruhen
- #1
anlaşmalı boşanma duruşma tarihini dilekçeyle öne çektirmiştim. 14 aylık bir oğlum var ve ikinci bebeğime hamileyim. eşim duruşmaya gelmedi. gece de kapalı olan tellerini açıp mesaj attı. dün gelemedim. hepiniz aramışsınız telimi kapatmıştım. yapamadım. çocuklarımdan ayrı kalmaktan korkuyorum. öfken bir gün dinecek ve sen pişman olacaksın gibi yazmış.. çekişmeliye götürmüycem diye söz vermişti bana. benim eşimle ilgili problemim sadece ailesi sebebiyle oldu. yoksa eşim çok saygılıdır, sabırlıdır, temizliğe yardımcı olur.. evet sevmediğim, kızdığım bir çok konu oldu ama bunlar dert edilecek şey değildi benim için. bu sabah annem ile babamın yanına gitmiş, benim size karşı yanlışım olduysa özür dilerim demiş. ben yuvamın bozulmasını istemiyorum deyip oturmadan ayaküstü konuşup çıkmış. sonra ben aradım telefonda baya konuştuk. ben ailesini affedemiyorum.
eşimin ailesiyle düğün arifesinden başlayan ve bebeğimi doğurana kadar devam eden, ama asıl suçlu benim ki yapılanlara hiç ses çıkarmayan, içine atan, hep misafirperver olan, hiç kırmayan ben oldum. çocuk olduktan sonra da patladım.
1. eşimin ailesi çekirdek dahi almadı bana. eşim kredi kartıyla babsına bilezik alıp düğünde tak diye verdi ve ben ödedim.
2. eşimle gelirlerimiz arasında ciddi fark vardı, ben bunu problem etmemiştim ne zaman ki, ben çalışmayıp para kazanmasaymışım eşim benimle evlenmeyecekmiş hissiyatının farkına varana kadar.
3. eşimin babası ve abisi beni dolandırmaya kalkıştı. paramı kurtardım ama doğumdan sonra ettiğim küfürlerle ve sülalasini de olaya dahil ederek onları rezil etmekle bu parayı kurtarabildim. amcası araya girmseydi paramı geri alamazdım.
4. eşim sürekli ailesini iyi niyetli göstermeye çalışıyor buna uyuz oluyorum. sabah telefonda bana diyorki, ablalarım seni aramak istedi ama ben duymadığınız küfürleri duyarsınız dedim siz karışmayın dedim diyor. bizim yuvamızın bozulmasını istemiyor diyorlar.
5. yaklaşık 15 aydır beni ailesinden kimse aramadı. bu iyi niyetli olarak gösterdiği ablalarının evinde kaldı. biri de senin karın hamile,i bir de küçük çocuğunuz var. biz bu kız ile bir kez yüzyüze konuşsak, küfür edecekse etsin o da onun terbiyesizliği olur mu dedi ? evlerine mahkeme kağıdı gitti duruşma tarihinin yazdığı ona rağmen aramadılar.
6. eşim bana ailesi konusunda hep yalans öyledi. ben eşimin eniştesine mesaj attım. enişte benim sizinle sorunum yok gelip çocuğumu görebilirsin dedim 14 ay önce yani.. o bana hakaret etti, utanmaz kadın ne yüzle bzi evine çağırıyorsun dedi. eşim 4 hafta evden gidiğ geri döndüğünde, bana demişti ki ablamlar çocuğu görmek istiyorlar ama senin tepkinden korkuyorlar demişti. bende ona istinaden atmıştım mesajı ( görümceme atamadım mesajı beni engellemişti). dolayısıyla eşim beni kandırmıştı. ve eniştesine de sen karıma nasıl öyle bir mesaj atarsın dememişti.
15 ayına girecek oğlum, psikolojim çok kötü, çalışıyorum ve hamileyim. sürekli ağlıyorum. içime sinmiyor. affedemiyorum. ilk doğumumda ne lohusalığımı anladım ne anneliğimi sürekli ağlamıştım. ikinci bebeğimde de hamilelikte başladı. ben o çirkef insanların beynimi meşgul etmesini istemiyorum. bana diyor ki eşim problemimizi çözelim. sen de haklısın ama affetmiyorsun. affetmezsen çözüm üretemeyiz, yılda bir kez olsun gelsinler diyor. biz gidelim siz telefonla görüşün demiyorum diyor. ama ben bunu yapabileceğimi sanmıyorum inanılmaz bir öfke var. kontrol edemiyorum. şuanda karşıma çıksalar tekme tokat dalasım, canlarını yakasım var. tek kurtuluşu boşanmakta görüyorum. zaten 3 ay oldu ayrılalı.. dedim verdim seni tepe tepe kullansınlar. asla iyi niyet gösterdiklerini düşünmüyorum burunlarından kıl aldırmaz bunlar. bir çıkar yol aklıma gelmiyor. samimi bir arkadaşım diyor ki, evlilik fedakarlıktır. esneyebileceğin kadar esne de ki yılda bir gün gelebilirler, sınırlarını çiz diyor. ama eşimin o sınırla yetineceğini kaldı ki benim sınır çizebilecek kadar düzgün düşünen öfkesi dinen bir insan olmadığım gerçeği var.
eşimin ailesiyle düğün arifesinden başlayan ve bebeğimi doğurana kadar devam eden, ama asıl suçlu benim ki yapılanlara hiç ses çıkarmayan, içine atan, hep misafirperver olan, hiç kırmayan ben oldum. çocuk olduktan sonra da patladım.
1. eşimin ailesi çekirdek dahi almadı bana. eşim kredi kartıyla babsına bilezik alıp düğünde tak diye verdi ve ben ödedim.
2. eşimle gelirlerimiz arasında ciddi fark vardı, ben bunu problem etmemiştim ne zaman ki, ben çalışmayıp para kazanmasaymışım eşim benimle evlenmeyecekmiş hissiyatının farkına varana kadar.
3. eşimin babası ve abisi beni dolandırmaya kalkıştı. paramı kurtardım ama doğumdan sonra ettiğim küfürlerle ve sülalasini de olaya dahil ederek onları rezil etmekle bu parayı kurtarabildim. amcası araya girmseydi paramı geri alamazdım.
4. eşim sürekli ailesini iyi niyetli göstermeye çalışıyor buna uyuz oluyorum. sabah telefonda bana diyorki, ablalarım seni aramak istedi ama ben duymadığınız küfürleri duyarsınız dedim siz karışmayın dedim diyor. bizim yuvamızın bozulmasını istemiyor diyorlar.
5. yaklaşık 15 aydır beni ailesinden kimse aramadı. bu iyi niyetli olarak gösterdiği ablalarının evinde kaldı. biri de senin karın hamile,i bir de küçük çocuğunuz var. biz bu kız ile bir kez yüzyüze konuşsak, küfür edecekse etsin o da onun terbiyesizliği olur mu dedi ? evlerine mahkeme kağıdı gitti duruşma tarihinin yazdığı ona rağmen aramadılar.
6. eşim bana ailesi konusunda hep yalans öyledi. ben eşimin eniştesine mesaj attım. enişte benim sizinle sorunum yok gelip çocuğumu görebilirsin dedim 14 ay önce yani.. o bana hakaret etti, utanmaz kadın ne yüzle bzi evine çağırıyorsun dedi. eşim 4 hafta evden gidiğ geri döndüğünde, bana demişti ki ablamlar çocuğu görmek istiyorlar ama senin tepkinden korkuyorlar demişti. bende ona istinaden atmıştım mesajı ( görümceme atamadım mesajı beni engellemişti). dolayısıyla eşim beni kandırmıştı. ve eniştesine de sen karıma nasıl öyle bir mesaj atarsın dememişti.
15 ayına girecek oğlum, psikolojim çok kötü, çalışıyorum ve hamileyim. sürekli ağlıyorum. içime sinmiyor. affedemiyorum. ilk doğumumda ne lohusalığımı anladım ne anneliğimi sürekli ağlamıştım. ikinci bebeğimde de hamilelikte başladı. ben o çirkef insanların beynimi meşgul etmesini istemiyorum. bana diyor ki eşim problemimizi çözelim. sen de haklısın ama affetmiyorsun. affetmezsen çözüm üretemeyiz, yılda bir kez olsun gelsinler diyor. biz gidelim siz telefonla görüşün demiyorum diyor. ama ben bunu yapabileceğimi sanmıyorum inanılmaz bir öfke var. kontrol edemiyorum. şuanda karşıma çıksalar tekme tokat dalasım, canlarını yakasım var. tek kurtuluşu boşanmakta görüyorum. zaten 3 ay oldu ayrılalı.. dedim verdim seni tepe tepe kullansınlar. asla iyi niyet gösterdiklerini düşünmüyorum burunlarından kıl aldırmaz bunlar. bir çıkar yol aklıma gelmiyor. samimi bir arkadaşım diyor ki, evlilik fedakarlıktır. esneyebileceğin kadar esne de ki yılda bir gün gelebilirler, sınırlarını çiz diyor. ama eşimin o sınırla yetineceğini kaldı ki benim sınır çizebilecek kadar düzgün düşünen öfkesi dinen bir insan olmadığım gerçeği var.
İnsanı o hale getirene kadar düşünselerdi..
