Merhaba arkadaşlar. Aslında buraya uzun zaman önce kaydoldum fakat çok çaresiz kaldım artık gerçekten çevresinde veya kendisi bu tarz sorun yaşayan arkadaşlardan ciddi anlamda tavsiye bekliyorum.
Yaklaşık 8 aylık evliyim. Eşimle 5 sene çıkıp evlendik. Ev tutarken ailesinin diretmeleri ve eşimin de çok fazla arada kalması sebebiyle çok sorun yaşadık. En son pes ettim, ev içime hiç sinmese de eşim daha fazla üzülmesin diye bu evde oturmayı kabul ettim ve şu an eşimin ailesiyle 2 dakikalık mesafede oturuyoruz. Evler karşılıklı diyebilirim. Nişanlılık döneminde görümcemle problemler yaşadık. Eşimi oğlu gibi sevdiği için onu benden kıskandı. Neredeyse nişan atıyorduk sayesinde. Düğün zamanı hepsini sineye çektim. Eşim anlayışlı insan falan dedim. İlk bir-iki ay haftanın 2-3 günü ailesine gidiyorduk ya da onlar geliyordu. Bu arada okuyorum halen ve okulla birlikte müthiş yorucu oluyordu. Bu 8 ay boyunca bu mevzular yüzünden çok fazla eşimle birbirimize girdik. 5. ayımızda boşanmak üzereydik. Artık ailem de sıkıldı ne olursa olsun moduna girmişti. En son olayda evi terkettim. Kaynanam eve dön bir daha böyle bir şey olursa bana gel kimsesiz misin annenim ben senin dedi. Ona güvenerek döndüm. Biraz zaman geçti, ailemi görmeye gitmiştim birkaç gün. O arada eşim annesigilde kaldı. Eşimle yine sorun yaşadık. Eşim ağır konuştu, babana söyleyeceğim ne olacaksa olsun dedi. Babama düşkünüm, üzülmesinden sıkıldım. Her seferinde babamı arayarak üzüyor, kendi ailesinin ruhu duymuyor, üzülen hep benim ailem oluyor. bu yüzden sakin bir şekilde önce iyi akşamlar diyerek ve kendisini sevdiğimi ve saydığımı söyleyerek kaynanamı aradım. Kaynanamın bana dediği cümle aynen şu "ailen seni etkiliyor her gittiğinde değişiyorsun" oldu. Ailem her zaman bana kızan eşime ne olursa olsun iyi davranmamı öğütleyen bir yapıda ki eşim de bunu çok iyi biliyor her seferinde söylüyor bana. İpler iyice koptu. Eşimle biribirmizi telefonlardan engelledik. Ertesi gün oldu. Ailemle salonda oturuyoruz. Kayınpederim müthiş doldurulmuş bir şekilde babamı aradı beni istedi işte kızım eşin sigara mı içiyor kumar mı oynuyor içki mi içiyor ben seni kızım gibi görmüştüm vs. dedi ama ne eşinin ne de oğlunun bana söylediklerinden haberi yoktu. Çok zoruma gitti. Misafirleri geldiğinde hiç bilmediğim halde bir şekilde uğraşıp yemek vs. götürdüğüm günleri de biliyorum. Sorunlu olan görümcem bu sene düğün hazırlığında. Ona çeyizi için gece gündüz ettiğim yardımı da biliyorum. Ayaklarına kadar meyveleri soyup götürdüğüm akşamları da biliyorum ki evlenmeden önce kendi aileme yapmadım çok rahat büyüdüm bir bardak bulaşık yıkatmadı annem bana. Çok zoruma gidiyor arkadaşlar.
Evet sonuçta evime döndüm ama yaklaşık 1-1,5 ay kaynanamgile gitmedim, görüşmedim hiçbiriyle, onlar da gelmedi. Eşim gidip geldi ama ben gitmedim. En son geçen hafta bir elimi kestim baya yarıldı eşim işten gelecekti bekliyordum evde onu aşağı inmek için. Bir baktım kaynanam aşağıdan zile basıyor aşağı in falan dedi. İndim o sırada eşim de geldi. Hastaneye gittik vs. Oturduk konştuk apartmanın kamelyasında ama kaynanam halen "seni ben seçtim seni sevmesem oğluma alır mıydım" gibi saçma cümlelerle mahcubum ayağına yatıyor. Hiçbir şey söylemedim. "Allahım sabır" diye içimde tekrar ede ede. Anneler gününde evlerine uğradık eşimin aşırı ısrarı sebebiyle. Kayınpederim hiçbir şey olmamış gibi davrandı. Görümcemin nişanlısı da oradaydı. Damatlarını ve kızlarını çok fazla seviyorlar ama beni ve eşimi o kadar tuttuklarını asla görmedim. Sürekli görümcemi ve eşini övüyorlar ki küçümsemek için söylemiyorum bakın mükemmel bir başarıdan dolayı değil, sırf övmek istedikleri için. İkisi de özel sektörde cüzi bir maaşa çalışıyorlar. Bunun yanı sıra eşimin hala kredisini ödediği sıfır gibi dublex bir evi var. Biz sevgiliyken almış. Kayın pederimin espi püskü eviyle takas etmiş. Kaynanamgil oraya yerleşecekler. Biz ise bize dayattıkları evde oturuyoruz. Halen 1,5 binlik kredisini her ay ödeyip zorlanıyoruz. Bize verdikleri ev ile eşimin onlara bahşettiği artık söz verdim geri alamam dediği evv arasında 100 bin fark var. Biz de zorlanıyoruz yazık değil mi bize? Yeni evli ve borç ödüyoruz. İnsan hiç mi düşünmez?
Uzun oldu ama tüm bu düşüncelerden kurtulamıyorum. Obsesif kompulsif bozukluğa doğru gideceğim gibi geliyor. Bugün anneler günü için 20 dakika uğradığımızda yanlarında artık gülemediğimi farkettim. Asla rol yapamıyorum, o ortamda mutsuzsam rahatsızsam yüzümden hemen okunuyor. Sonuç olarak gerçekten onlardan hoşlanmıyorum ne yapmalıyım bilmiyorum eşim de gayet düşkün sıkıştım kaldım. Mutlu olamıyorum suratım asılıyor elimde olmadan bu yüzden eşimle aramız bozuluyor. Bir kez daha ciddiye binerse iş ailem beni burada bırakmaz. Lütfen bir akıl verin çok bunaldım. Şimdiden sabırla okumuş olanlara teşekkür ediyorum.