Eşimi nasıl ikna ederim :(

naz_evren .!.:

Hanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;

Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.

Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.

Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.

Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.

Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.

Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.

Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.

Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?

Genişletmek için tıkla...

naz_evren .!.:

Boşanmak gibi bir düşüncem yok dediğiniz gibi iyi günler olduğu gibi böyle kötü günler için de söz verdik. Aile büyüklerine kadar herkes konuştu anlattı herkese çıkıştığı için artık insanlar da yaklaşmaya bir şey söylemeye çekinir oldu.

Acı bir şekilde öldü ve bu durum eşimin gözü önünde yaşandı her anına kadar. Genelde öfkeli, gergin ve abisinin adını yaşatmak için yardımlar yapıyor kendini buna adadı çok katlanamadığında da sadece benim yanımda ağlıyor ve özlemini dile getiriyor.

Genişletmek için tıkla...

Pamukannesi83 .!.:

Orasi ne kadar dogru bilmiyorum, ama insanlar cocuklari daha dogmadan bir aciya ortak etmemeli. Her cocuk mutlu büyümeyi hak ediyor. Babasinin bozuk psikolojisini düzeltme araci olarak degil. Adamin psikolojisi bozuk oldugunu yargilamiyorum. Bende eskiden depresyon ve panik atak tedavisi gördüm. Simdi anneyim ve iyiki önce tedavimi tamamlayip öyle anne oldum diyorum. Ebeveyn olmak saglam ve yapici bir psikolojisini gerektiriyor.
Ve zamanla konu sahibi de negatif etkilenecek. Huzur olmayan ortamda, esin veya en yakinlarin depresif halleri insani co-depresyona sürekliyebiliyor. O yüzden kendi sagligini da korumak zorunda

Genişletmek için tıkla...

Hesappasif .!.:

Ömür boyu aklından cıkmaz sadece acısı zamanla biraz hafifler, empati yaptım ben yataktan dahi cıkamazdım, psikologa gidip ilaç alması lazım, böyle kardeşini depremde enkazda kaybeden bi tanıdık ilaç kullanıyor hayatına devam ediyor gülüp eğleniyor içi tabikide kan kusuyor ama ilaçlarla iyi gözüküyor

Genişletmek için tıkla...

naz_evren .!.:

Hanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;

Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.

Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.

Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.

Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.

Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.

Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.

Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.

Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?

Genişletmek için tıkla...

ordinary .!.:

Böyle ağladığı zaman siz de gaza gelip onun için ağlasanız sert çıkmadan, o an ikna olabilir. İyiliği için hatta abisi için gibi güzel laflar söylerseniz kıvama gelebilir.

Genişletmek için tıkla...

hln09 .!.:

Haklısınız çocuk doğar doğmaz acıyı paylaşma misyonu ile doğuyor. Küçük bir bedenin ve taze bir psikolojinin yapabileceği birşey değil. Bahsettiğim konu ise aile diziminde geçen ana konulardan birisidir . Örnek olarak mesela Hande ercelin minik yeğenine kanserden vefat eden anaannesinin ismini verdiler ve zavallı yavrucak bebek yaşta kanser illeti ile uğraştı. İsim ile aktarılan ve devam eden hayat kaderleri var .

Genişletmek için tıkla...

naz_evren .!.:

Ara ara erkek olursa ismini vermeyi de dile getiriyor bende pek onaylamıyorum ama henüz tam anlamıyla istemiyorum diyebilmiş değilim

Genişletmek için tıkla...

hln09 .!.:

Kesinlikle izin vermeyin. Benim dediğim konuyu araştırın lutfen aile büyüklerinin ismini vermek biraz tehlikeli bir iş

Genişletmek için tıkla...

naz_evren .!.:

Ara ara erkek olursa ismini vermeyi de dile getiriyor bende pek onaylamıyorum ama henüz tam anlamıyla istemiyorum diyebilmiş değilim

Genişletmek için tıkla...

ruhumun prensesi .!.:

Ya bebek yetmezse? Kız olur yada erkek olunca ismini koymak ister siz istemezsiniz zorla koyar

Genişletmek için tıkla...

naz_evren .!.:

Hanımlar öncelikle merhaba, biraz kendimden bahsedecek olursam 29 yaşında henüz yeni evli genç bir kadınım. Direkt konuya girecek olursam;

Eşim bundan 3 sene önce abisi ve arkadaşlarıyla gezmeye gidiyorlar fakat bir kaza sonucu abisini kaybediyor. (Trafik kazası değil çok ani ve acı bir sebep kimlik açığa çıkma meselesinden dolayı detay veremiyorum özelden cevaplayabilirim) işte hikayemiz bundan sonra başlıyor.

Önceden çok hayat dolu neşeli keyifli biriyken eşim 3 senedir karanlık ve derin bir acının içinde. Günlük yaşamına devam edebiliyor o konuda herhangi bir problem yok ama artık çok sinirli çok tahammülsüz hep negatiflik taşıyan en ufak meselelerden önüne gelen herkesi azarlayan biri haline dönüştü.

Hepimiz ona yardımcı olmaya çalışıyoruz olay ilk olduğu zamanlarda biraz konuşsaydı güçlü durmaya kendini zorlamak yerine ağlayabilseydi belki böyle olmazdı bilemiyorum.

Hiçbir şeyin artık ona önemli gelmediğini her şeyin boş iş olduğunu hiçbir yerden keyif almadığını hep aklının bir köşesinin o karanlık günde olduğunu söylüyor.

Psikolojik yardım almasını bütün ailecek çok söylüyoruz ama ikna edemiyoruz. İlaç kullanmayı reddediyor ki bu konuda saygı duyuyorum çünkü o boyutta bir durumu olmadığını görüyorum. Ben tanımadığım birine anlatınca konuşunca ne değişecek asla gitmeyeceğim bana ne faydası olacak gibi şeyler söylüyor.

Ve onun yaşam isteğini iç huzurunun neşesinin yerine gelmesini bir bebeğimizin olmasına bağlıyor. Ancak beni böyle büyük bir şey huzurlu eder benden olan bir şey hayata farklı bakmamı sağlar ona hep amcasını anlatacağım öyle büyüteceğim gibi gibi şeyler söylüyor. Onu çok seviyorum ama bu hali beni çok yaralıyor.

Ben ise önce kendi iç huzurumuzu sağlayıp kendimiz sağlıklı hale gelip ondan sonra bebek düşünmemiz gerektiği görüşündeyim. Hayata hiçbir şey bilmeyen minicik bir insan gelecek ve sadece seni, beni örnek alacak senin bana davranışlarını senin dışarıya davranışlarını aklına kazıyacak önce biz iyi olmalıyız diyorum. Bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum.

Çok uzattım sanırım özet olarak eşimi profesyonel yardıma nasıl ikna edebilirim sizin konuyla ilgili fikirleriniz nelerdir?

Genişletmek için tıkla...

Zerosh .!.:

Eşiniz kendisini toparlamamiş bence bebek duşunmeyin.Çocuk babasinin davranişlarindan etkilenecek belki onunda piskolojisi bozulacak yani.Tamam çocuk neşe kaynagidir geldigi evi canlandirir daha mutlu yapar ama boyle bir ortamda degilki.Abisinin ismini yaşata bilir ama acisini o çoçuga aktaracaksa olmaz.Şu isim olaylarini aslinda asla sevmiyorum ama çogu insanlar koyuyor.Maalesef hayat devam ediyor sevdiklerimizi kayb etsekde digerleri için yaşamamiz lazim eṣinize profesyonel destek şart.Umarim yakinda kendine gelir aslinda yaşiniz tam çoçuk zamani.

Genişletmek için tıkla...

sufisentir .!.:

Sizin ve eşinizin etrafındaki insanların eşinize fazla müsamaha gösterdiğini düşündüm ben.
3 yıldır böyle agresif etrafını sürekli azarlayan birinin iyi bir baba olabileceğini düşünmüyorum açıkçası.
Açıkçası sizlerde eşinize sınır çizip yeter seni çekemiyoruz diyebilmelisiniz.
Ancak bu şekilde belki tedavi olmaya yanaşır.
Çünkü bu şekilde etrafında ki herkes bı şekilde onu idare ediyor zaten.
Benim etrafımdaki insanlara böyle davranmaya hakkım yok cümlesini kurabiliyorsa bir insan bir şeyleri halledebilir aksi takdirde etrafına eziyet eder durur.
Ayrıca size de yazık evliliğinizin en güzel zamanlarında hep bir iyileştirme şefkat gosterme modunda olmuşsunuz.
Peki size yeterince şefkat gösteriliyor mu ?

Genişletmek için tıkla...

pembeli 245 .!.:

Yaklaşık 35 yıl önce kuzenim intihar etti henüz çocuktum aynı bahçenin içerisinde yaşıyorduk
Öldüğünden habersiz yanındaymışım
Tabi o dönemler beni kim psikoloğa götürecek?
Halâ atlatamadım, karanlıktan korkarım, yalnızlıktan korkarım çok zor
O nedenle eşinizin tedavi görmesi gerekiyor

Yanlış anlamayın ama bir süre sonra sizde bunalacaksınız

Genişletmek için tıkla...