3 yıldır evliyim tanışma söz nişan hepsi toplam 1 yıl içinde oldu. eşim sayesinde artık kendimi beceriksiz tek başına hiç birşey yapamayan biri gibi hissediyorum. Ben giyinmeyi bilmiyorum ben temizlik yapmayı bilmiyorum ben çocuk bakmayı bilmiyorum... hep böyle. Artık psikolojim o kadar etkilendi ki bi pantolon alıcam eşime soruyorum bu güzel mi bana yakışırmı diye. Ve ya yaptıgım temizliği begenmez ananın evinde böyle görmüşsün yemek yiyip odana geçmişsin olur ( tamam bende çok hamarat degilim ama çalışıyorum eve eşimden daha geç geliyorum neredeyse) çocuk aglar neymiş ben memeye alıştırmışım yok işte çocuk sallanmayı bilmiyor senin yüzünden alıştırmadık olur bıktım artık. Daha sevgililiğimizin ilk günü bana dedigi laf şu ne diye dışarı bakıyon mal mal. Ben o zaman vazgeçmiştim ama ailem çok sevdi eşimi zaten şeytan tüyü var herkes sever onu. Ama ben artık sevmiyorum sanki ev arkadaşım gibi hayal ediyorum onu artık bu hayattan sogudum ohh be ömrümden bi gün daha geçti az kaldı kurtulmaya diyorum sanki ölümüm kurtuluşum oysa maddi olarak ona hiç bir ihtiyacım yok maaşım eşimden yüksek çocuguma annem bakıyor bazen hayal kuruyorum boşanmışım kızımla yazın beraber tatile gidiyoruz paramı kendime harçıyorum kızımla çok mutluyum gerçekten boşanınca böyle toz pembe oluyor mu herşey. Bana fiziksel şiddet uygulamasını ve ya aldatmasını bekliyorum bunlardan biri olsa direk boşicam sanki çocuk oldugu için psikolojik şiddeti boşanmak için yetersiz gibi görüyorum yanlış mı düşünüyorum. Bu arada eşim Bana ev işlerinde yardım eder çamaşırları o asar ben katlarım evi süpürür gezmeyi sever bizi gezdirir kızımı geceleri ben mamasını yediririm o uyutur falan bunlarda iyi yanları sanırım