Neleri bitirdiğimizi tahmin edemezsin.bu konuyu okuyup bitirebilen bordo berelidir
Böyle birinden cocuk yapmasaydiniz. Yazık cocuğaMerhaba arkadaşlar ben bi konuyla ilgili yorum almak istiyorum kafam o kadar karışık ki artık tahammül edemiyorum dısardan bakan birilerinin yorum yapmasını istiyorum. Benim eşim çok ama çok nankör bi insandır, ona o kadar emek verdim o kadar fedakarlık yaptım ki. Biliyorum hataydı insan hickimse için kendini bu kadar feda etmemeli, değecek olsa neyse ama kesinlikle değmedi. Şimdi konuya geliyim, eşim bana ve aileme karşı aşırı nankör benim ailem her zaman iyi olalım diye ugrasir. Maddi manevi her anlamda özellikle annem herşeyi yapıyor bizim için. Bizimki başta ailelerin istemediği bi evlilikti çünkü maddi durum yoktu ve küçüktük yetisemeyiz beceremeyiz diye düşünüyorlardi, neyse biz bir şekilde evlendik çok ama çok seviyorduk çünkü birbirimizi. Daha doğrusu ben sevildiğimi sanıyordum. Eşim aileme karşı aşırı nankör kendi ailesinin pek bi faydası yok daha doğrusu kendi ailesi diye bişi yok ortada annesini küçük yaşta kaybetmiş babası da yeniden evlenmis. Arayıp sormazlar hiçbir derdimizi sıkıntımızı bilmezler. Herseyimizle ama aklınıza gelebilecek herşeyle annemler ilgilenir. Ama eşim annemgilin en ufak işini yapmaz annemgil hayvancılıkla uğraşıyor arada işleri güçleri oluyor ama annemler zaten mecbur kalmadıkça yardım da istemezler ama arada bi mecbur kalıp bişey deseler ve ben bunu ona söylesem bi şekilde geçiştirir yüz yüze bakıyoruz ayıp olmazmi diye hiççç kafaya takmaz onun yerine ben utanırım her seferinde hadi onu geçtim bizim kendi işimiz olsun yine benim ailem koşar. Kışın soba yakıyoruz mesela yakicagimizi bile ailem ayarlar ama bizim eve götürüp komurluge yerleştirmek için bile eşime birşey söyleyemiyoriz çünkü yapmıcağını biliyorum yapsa bile bin kere öf pöf yaparak belki yapar. Daha yeni bebeğimiz oldu ben toparlanana kadar annemlerde kalıyorum özel bi durumdan dolayı özel hastanede doğum yapmak zorunda kaldım, masrafın yarısından çoğunu annem üstlendi herşeye koşturdu bebeğimiz biraz zayıf doğdu gece gündüz annem ilgilendi çocuk bi haftada toparlandı, bişey de demiyorum yani sonuçta annem tabi ki her anne yapar ama bu kadar emeğin karşılığında eşim ne yaptı? Hastaneye gidisimizden tutun da, burda kaldığımız süre içinde her bizi görmeye geldiğinde sebepsiz suratını asıyor, artık o kadar utanıyorum ki onun yerine o kadar utanmaz, yüzsüz ve nankör ki, anneme o kadar ayıp oluyor ki. Annem yemeğini bile önüne getiriyor o sebepsiz bizimkilere sürat asıyor. Gerçekten artık tahammül edemiyorum bişey de diyemiyorum daha yeni çocuğumuz olmuş ama o her zaman yaptığı gibi yine hevesimi kursağımda bırakıyor. Annem de üzülüyor zaman zaman sinirleniyor ama yine de ses etmiyor kalbini kırmak istemiyor. Ve bir konu daha, bize o kadar soğuk ki zaten odunsu beni zaman zaman üzüyordu ikimizde kendi evimizdeyken fena değildi. Yine odundu ama şimdiki haline bakarak birazcık daha iyiydi ama yine de beni zaman zaman üzer aglatirdi. Hele son zamanlarda o kadar tahammülsüz oldu ki anlatamam benimle hep azarlayarak konuşuyor hiçbir şeye tahammülü yok. Hamileyken her kontrole gittiğimizde burnumdan getirdi. Herşeye öf pöf yapıp durdu ve hâla da öyle çocuğun kontrollerine gidiyoruz hiçbir şeye beklemeye tahammül edemiyor. Bi ara çocuğumuzun olmama ihtimali ortaya çıkmıştı ikimizde çok korktuk, eşim daha fazla korktu hatta ama sonunda olunca da böyle yaptı. Hamileyken öyle atıp tutuyordu ki ben çocuğuma şunu alıcam bunu alıcam söyle sevicem böyle sevicem diyip duruyordu. Ama şimdi eser yok öyle tahammülsüz ikimize de öyle soğuk ki anlatamam ben artık kendimden geçtim önceden ilgisiz olunca kalbim kırılırdi ama yemin ederim kendimi de geçtim insan kendi çocuğuna nasıl soğuk olabilir ya nasıl? Geçenlerde çocuktan kan aldılar annemin de benimde içimiz gitti. Annem iki saat ayakta gezdirdi çocuk sakinlessin diye ama eşim yüzüne bile bakmadı çocuğun, çünkü o sırada sonuç beklediği için öflemekle meşguldü beyefendi. Bizi görmeye gelir burda karnını doyurur, oturur telefona bakar, çocuğun doğru düzgün yüzüne bile bakmaz sadece giderken yalandan bi öpüyor o kadar. Ben o kadar doğum yaptım bana hastaneye hiçbir şey alıp gelmedi canı ister mi diye düşünmedi, doğumhanenin başında beklediler o kadar bagrislarimi duydu doğum bu yani kolay bişey değil ama ertesi gün sanki ben sapasaglamim doğum yapan ben degilmisim gibi eftem püsten sebeplerle benimle tartışmaya kalkıyor. İnsan tanımadığı biri bile olsa yani doğum yapmış bi insana biraz merhametle yaklaşır ya. Şimdi de bana kırkınız çıkana kadar dur diyor neymis efendim zorlanirmisim Sanki beni çok düsünür de. Amacı biz burda duralım masrafimuz olmasın o da rahat rahat para biriktirsin. Daha önce de şakayla karışık söylemisti zaten yani aklındaki o adım gibi biliyorum. Ona böylesi kolay geldi buraya gelip karnını doyurup oturup telefona bakıyor ve benim ailemin evinde benim aileme surat asabiliyor adam. Bu nasıl bişey ben anlam veremiyorum, zaman zaman biraz düzeliyor ama genel olarak sürat asık. Ha şunu da söyleyim geçen kendi babası geldi çocuğu görmek için, onun yanında öyle bir gülüyor ki aylar sonra onun öyle güldüğünü gördüm demek ki isteyince gülebiliyormuş. Biliyorum çoookk uzun oldu ama bir yorumlayin lütfen. Aslında yapılması gereken şey belli de daha yeni bebeğimiz oldu çok çaresiz kaldım ne yapacağımı hiç bilmiyorum ama artık dayanamıyorum hele çocuğa bile soğuk olması beni çook üzüyor.
Eee her sorumluluğun yükünü eşine değil annene verirsen karşında da böyle sorumsuz biri olur. Hoş eşinin zaten içinden gelmiyor belli. Doğumdan snra senin annende kalmanda onun okadar işine gelmiski masraf yok dert yok tasa yok gece bebeğe bakmak yok mis eşin tabikide gelme der. Gidersen sorumluluğu olacak cunkuMerhaba arkadaşlar ben bi konuyla ilgili yorum almak istiyorum kafam o kadar karışık ki artık tahammül edemiyorum dısardan bakan birilerinin yorum yapmasını istiyorum. Benim eşim çok ama çok nankör bi insandır, ona o kadar emek verdim o kadar fedakarlık yaptım ki. Biliyorum hataydı insan hickimse için kendini bu kadar feda etmemeli, değecek olsa neyse ama kesinlikle değmedi. Şimdi konuya geliyim, eşim bana ve aileme karşı aşırı nankör benim ailem her zaman iyi olalım diye ugrasir. Maddi manevi her anlamda özellikle annem herşeyi yapıyor bizim için. Bizimki başta ailelerin istemediği bi evlilikti çünkü maddi durum yoktu ve küçüktük yetisemeyiz beceremeyiz diye düşünüyorlardi, neyse biz bir şekilde evlendik çok ama çok seviyorduk çünkü birbirimizi. Daha doğrusu ben sevildiğimi sanıyordum. Eşim aileme karşı aşırı nankör kendi ailesinin pek bi faydası yok daha doğrusu kendi ailesi diye bişi yok ortada annesini küçük yaşta kaybetmiş babası da yeniden evlenmis. Arayıp sormazlar hiçbir derdimizi sıkıntımızı bilmezler. Herseyimizle ama aklınıza gelebilecek herşeyle annemler ilgilenir. Ama eşim annemgilin en ufak işini yapmaz annemgil hayvancılıkla uğraşıyor arada işleri güçleri oluyor ama annemler zaten mecbur kalmadıkça yardım da istemezler ama arada bi mecbur kalıp bişey deseler ve ben bunu ona söylesem bi şekilde geçiştirir yüz yüze bakıyoruz ayıp olmazmi diye hiççç kafaya takmaz onun yerine ben utanırım her seferinde hadi onu geçtim bizim kendi işimiz olsun yine benim ailem koşar. Kışın soba yakıyoruz mesela yakicagimizi bile ailem ayarlar ama bizim eve götürüp komurluge yerleştirmek için bile eşime birşey söyleyemiyoriz çünkü yapmıcağını biliyorum yapsa bile bin kere öf pöf yaparak belki yapar. Daha yeni bebeğimiz oldu ben toparlanana kadar annemlerde kalıyorum özel bi durumdan dolayı özel hastanede doğum yapmak zorunda kaldım, masrafın yarısından çoğunu annem üstlendi herşeye koşturdu bebeğimiz biraz zayıf doğdu gece gündüz annem ilgilendi çocuk bi haftada toparlandı, bişey de demiyorum yani sonuçta annem tabi ki her anne yapar ama bu kadar emeğin karşılığında eşim ne yaptı? Hastaneye gidisimizden tutun da, burda kaldığımız süre içinde her bizi görmeye geldiğinde sebepsiz suratını asıyor, artık o kadar utanıyorum ki onun yerine o kadar utanmaz, yüzsüz ve nankör ki, anneme o kadar ayıp oluyor ki. Annem yemeğini bile önüne getiriyor o sebepsiz bizimkilere sürat asıyor. Gerçekten artık tahammül edemiyorum bişey de diyemiyorum daha yeni çocuğumuz olmuş ama o her zaman yaptığı gibi yine hevesimi kursağımda bırakıyor. Annem de üzülüyor zaman zaman sinirleniyor ama yine de ses etmiyor kalbini kırmak istemiyor. Ve bir konu daha, bize o kadar soğuk ki zaten odunsu beni zaman zaman üzüyordu ikimizde kendi evimizdeyken fena değildi. Yine odundu ama şimdiki haline bakarak birazcık daha iyiydi ama yine de beni zaman zaman üzer aglatirdi. Hele son zamanlarda o kadar tahammülsüz oldu ki anlatamam benimle hep azarlayarak konuşuyor hiçbir şeye tahammülü yok. Hamileyken her kontrole gittiğimizde burnumdan getirdi. Herşeye öf pöf yapıp durdu ve hâla da öyle çocuğun kontrollerine gidiyoruz hiçbir şeye beklemeye tahammül edemiyor. Bi ara çocuğumuzun olmama ihtimali ortaya çıkmıştı ikimizde çok korktuk, eşim daha fazla korktu hatta ama sonunda olunca da böyle yaptı. Hamileyken öyle atıp tutuyordu ki ben çocuğuma şunu alıcam bunu alıcam söyle sevicem böyle sevicem diyip duruyordu. Ama şimdi eser yok öyle tahammülsüz ikimize de öyle soğuk ki anlatamam ben artık kendimden geçtim önceden ilgisiz olunca kalbim kırılırdi ama yemin ederim kendimi de geçtim insan kendi çocuğuna nasıl soğuk olabilir ya nasıl? Geçenlerde çocuktan kan aldılar annemin de benimde içimiz gitti. Annem iki saat ayakta gezdirdi çocuk sakinlessin diye ama eşim yüzüne bile bakmadı çocuğun, çünkü o sırada sonuç beklediği için öflemekle meşguldü beyefendi. Bizi görmeye gelir burda karnını doyurur, oturur telefona bakar, çocuğun doğru düzgün yüzüne bile bakmaz sadece giderken yalandan bi öpüyor o kadar. Ben o kadar doğum yaptım bana hastaneye hiçbir şey alıp gelmedi canı ister mi diye düşünmedi, doğumhanenin başında beklediler o kadar bagrislarimi duydu doğum bu yani kolay bişey değil ama ertesi gün sanki ben sapasaglamim doğum yapan ben degilmisim gibi eftem püsten sebeplerle benimle tartışmaya kalkıyor. İnsan tanımadığı biri bile olsa yani doğum yapmış bi insana biraz merhametle yaklaşır ya. Şimdi de bana kırkınız çıkana kadar dur diyor neymis efendim zorlanirmisim Sanki beni çok düsünür de. Amacı biz burda duralım masrafimuz olmasın o da rahat rahat para biriktirsin. Daha önce de şakayla karışık söylemisti zaten yani aklındaki o adım gibi biliyorum. Ona böylesi kolay geldi buraya gelip karnını doyurup oturup telefona bakıyor ve benim ailemin evinde benim aileme surat asabiliyor adam. Bu nasıl bişey ben anlam veremiyorum, zaman zaman biraz düzeliyor ama genel olarak sürat asık. Ha şunu da söyleyim geçen kendi babası geldi çocuğu görmek için, onun yanında öyle bir gülüyor ki aylar sonra onun öyle güldüğünü gördüm demek ki isteyince gülebiliyormuş. Biliyorum çoookk uzun oldu ama bir yorumlayin lütfen. Aslında yapılması gereken şey belli de daha yeni bebeğimiz oldu çok çaresiz kaldım ne yapacağımı hiç bilmiyorum ama artık dayanamıyorum hele çocuğa bile soğuk olması beni çook üzüyor.
Niye siz de bireysiniz. Cocuk dusunmeseydiniz hemen. Ise girer calisirdinizda ailenize de destek olurdunuz yuk olmazdinız. Aile uyarmiş yine de evlenmissiniz memnjndunuzki cocuk da olmus ee ne değişti şimdi. Esinizle aynısınızOnun yüzünden yük olmuş oluyorum. O nankörlük yapmasa iyi niyet karşılıklı olmuş olsa, eşimde aileme bazı konularda yardımcı olsa böyle olmaz. Ama onun yüzünden yük olmuş oluyorum işte. Bu da çok zoruma gidiyor.
Vallahi içim şişti okuyamadım. Helal sana.bu konuyu okuyup bitirebilen bordo berelidir
Ben bitiremedim pes ettimbu konuyu okuyup bitirebilen bordo berelidir
1. Eşiniz bu kadar nankörken ailenizi feda edip durmayın artıkMerhaba arkadaşlar ben bi konuyla ilgili yorum almak istiyorum kafam o kadar karışık ki artık tahammül edemiyorum dısardan bakan birilerinin yorum yapmasını istiyorum. Benim eşim çok ama çok nankör bi insandır, ona o kadar emek verdim o kadar fedakarlık yaptım ki. Biliyorum hataydı insan hickimse için kendini bu kadar feda etmemeli, değecek olsa neyse ama kesinlikle değmedi. Şimdi konuya geliyim, eşim bana ve aileme karşı aşırı nankör benim ailem her zaman iyi olalım diye ugrasir. Maddi manevi her anlamda özellikle annem herşeyi yapıyor bizim için. Bizimki başta ailelerin istemediği bi evlilikti çünkü maddi durum yoktu ve küçüktük yetisemeyiz beceremeyiz diye düşünüyorlardi, neyse biz bir şekilde evlendik çok ama çok seviyorduk çünkü birbirimizi. Daha doğrusu ben sevildiğimi sanıyordum. Eşim aileme karşı aşırı nankör kendi ailesinin pek bi faydası yok daha doğrusu kendi ailesi diye bişi yok ortada annesini küçük yaşta kaybetmiş babası da yeniden evlenmis. Arayıp sormazlar hiçbir derdimizi sıkıntımızı bilmezler. Herseyimizle ama aklınıza gelebilecek herşeyle annemler ilgilenir. Ama eşim annemgilin en ufak işini yapmaz annemgil hayvancılıkla uğraşıyor arada işleri güçleri oluyor ama annemler zaten mecbur kalmadıkça yardım da istemezler ama arada bi mecbur kalıp bişey deseler ve ben bunu ona söylesem bi şekilde geçiştirir yüz yüze bakıyoruz ayıp olmazmi diye hiççç kafaya takmaz onun yerine ben utanırım her seferinde hadi onu geçtim bizim kendi işimiz olsun yine benim ailem koşar. Kışın soba yakıyoruz mesela yakicagimizi bile ailem ayarlar ama bizim eve götürüp komurluge yerleştirmek için bile eşime birşey söyleyemiyoriz çünkü yapmıcağını biliyorum yapsa bile bin kere öf pöf yaparak belki yapar. Daha yeni bebeğimiz oldu ben toparlanana kadar annemlerde kalıyorum özel bi durumdan dolayı özel hastanede doğum yapmak zorunda kaldım, masrafın yarısından çoğunu annem üstlendi herşeye koşturdu bebeğimiz biraz zayıf doğdu gece gündüz annem ilgilendi çocuk bi haftada toparlandı, bişey de demiyorum yani sonuçta annem tabi ki her anne yapar ama bu kadar emeğin karşılığında eşim ne yaptı? Hastaneye gidisimizden tutun da, burda kaldığımız süre içinde her bizi görmeye geldiğinde sebepsiz suratını asıyor, artık o kadar utanıyorum ki onun yerine o kadar utanmaz, yüzsüz ve nankör ki, anneme o kadar ayıp oluyor ki. Annem yemeğini bile önüne getiriyor o sebepsiz bizimkilere sürat asıyor. Gerçekten artık tahammül edemiyorum bişey de diyemiyorum daha yeni çocuğumuz olmuş ama o her zaman yaptığı gibi yine hevesimi kursağımda bırakıyor. Annem de üzülüyor zaman zaman sinirleniyor ama yine de ses etmiyor kalbini kırmak istemiyor. Ve bir konu daha, bize o kadar soğuk ki zaten odunsu beni zaman zaman üzüyordu ikimizde kendi evimizdeyken fena değildi. Yine odundu ama şimdiki haline bakarak birazcık daha iyiydi ama yine de beni zaman zaman üzer aglatirdi. Hele son zamanlarda o kadar tahammülsüz oldu ki anlatamam benimle hep azarlayarak konuşuyor hiçbir şeye tahammülü yok. Hamileyken her kontrole gittiğimizde burnumdan getirdi. Herşeye öf pöf yapıp durdu ve hâla da öyle çocuğun kontrollerine gidiyoruz hiçbir şeye beklemeye tahammül edemiyor. Bi ara çocuğumuzun olmama ihtimali ortaya çıkmıştı ikimizde çok korktuk, eşim daha fazla korktu hatta ama sonunda olunca da böyle yaptı. Hamileyken öyle atıp tutuyordu ki ben çocuğuma şunu alıcam bunu alıcam söyle sevicem böyle sevicem diyip duruyordu. Ama şimdi eser yok öyle tahammülsüz ikimize de öyle soğuk ki anlatamam ben artık kendimden geçtim önceden ilgisiz olunca kalbim kırılırdi ama yemin ederim kendimi de geçtim insan kendi çocuğuna nasıl soğuk olabilir ya nasıl? Geçenlerde çocuktan kan aldılar annemin de benimde içimiz gitti. Annem iki saat ayakta gezdirdi çocuk sakinlessin diye ama eşim yüzüne bile bakmadı çocuğun, çünkü o sırada sonuç beklediği için öflemekle meşguldü beyefendi. Bizi görmeye gelir burda karnını doyurur, oturur telefona bakar, çocuğun doğru düzgün yüzüne bile bakmaz sadece giderken yalandan bi öpüyor o kadar. Ben o kadar doğum yaptım bana hastaneye hiçbir şey alıp gelmedi canı ister mi diye düşünmedi, doğumhanenin başında beklediler o kadar bagrislarimi duydu doğum bu yani kolay bişey değil ama ertesi gün sanki ben sapasaglamim doğum yapan ben degilmisim gibi eftem püsten sebeplerle benimle tartışmaya kalkıyor. İnsan tanımadığı biri bile olsa yani doğum yapmış bi insana biraz merhametle yaklaşır ya. Şimdi de bana kırkınız çıkana kadar dur diyor neymis efendim zorlanirmisim Sanki beni çok düsünür de. Amacı biz burda duralım masrafimuz olmasın o da rahat rahat para biriktirsin. Daha önce de şakayla karışık söylemisti zaten yani aklındaki o adım gibi biliyorum. Ona böylesi kolay geldi buraya gelip karnını doyurup oturup telefona bakıyor ve benim ailemin evinde benim aileme surat asabiliyor adam. Bu nasıl bişey ben anlam veremiyorum, zaman zaman biraz düzeliyor ama genel olarak sürat asık. Ha şunu da söyleyim geçen kendi babası geldi çocuğu görmek için, onun yanında öyle bir gülüyor ki aylar sonra onun öyle güldüğünü gördüm demek ki isteyince gülebiliyormuş. Biliyorum çoookk uzun oldu ama bir yorumlayin lütfen. Aslında yapılması gereken şey belli de daha yeni bebeğimiz oldu çok çaresiz kaldım ne yapacağımı hiç bilmiyorum ama artık dayanamıyorum hele çocuğa bile soğuk olması beni çook üzüyor.
Boşan, çekme hiç ..Merhaba arkadaşlar ben bi konuyla ilgili yorum almak istiyorum kafam o kadar karışık ki artık tahammül edemiyorum dısardan bakan birilerinin yorum yapmasını istiyorum. Benim eşim çok ama çok nankör bi insandır, ona o kadar emek verdim o kadar fedakarlık yaptım ki. Biliyorum hataydı insan hickimse için kendini bu kadar feda etmemeli, değecek olsa neyse ama kesinlikle değmedi. Şimdi konuya geliyim, eşim bana ve aileme karşı aşırı nankör benim ailem her zaman iyi olalım diye ugrasir. Maddi manevi her anlamda özellikle annem herşeyi yapıyor bizim için. Bizimki başta ailelerin istemediği bi evlilikti çünkü maddi durum yoktu ve küçüktük yetisemeyiz beceremeyiz diye düşünüyorlardi, neyse biz bir şekilde evlendik çok ama çok seviyorduk çünkü birbirimizi. Daha doğrusu ben sevildiğimi sanıyordum. Eşim aileme karşı aşırı nankör kendi ailesinin pek bi faydası yok daha doğrusu kendi ailesi diye bişi yok ortada annesini küçük yaşta kaybetmiş babası da yeniden evlenmis. Arayıp sormazlar hiçbir derdimizi sıkıntımızı bilmezler. Herseyimizle ama aklınıza gelebilecek herşeyle annemler ilgilenir. Ama eşim annemgilin en ufak işini yapmaz annemgil hayvancılıkla uğraşıyor arada işleri güçleri oluyor ama annemler zaten mecbur kalmadıkça yardım da istemezler ama arada bi mecbur kalıp bişey deseler ve ben bunu ona söylesem bi şekilde geçiştirir yüz yüze bakıyoruz ayıp olmazmi diye hiççç kafaya takmaz onun yerine ben utanırım her seferinde hadi onu geçtim bizim kendi işimiz olsun yine benim ailem koşar. Kışın soba yakıyoruz mesela yakicagimizi bile ailem ayarlar ama bizim eve götürüp komurluge yerleştirmek için bile eşime birşey söyleyemiyoriz çünkü yapmıcağını biliyorum yapsa bile bin kere öf pöf yaparak belki yapar. Daha yeni bebeğimiz oldu ben toparlanana kadar annemlerde kalıyorum özel bi durumdan dolayı özel hastanede doğum yapmak zorunda kaldım, masrafın yarısından çoğunu annem üstlendi herşeye koşturdu bebeğimiz biraz zayıf doğdu gece gündüz annem ilgilendi çocuk bi haftada toparlandı, bişey de demiyorum yani sonuçta annem tabi ki her anne yapar ama bu kadar emeğin karşılığında eşim ne yaptı? Hastaneye gidisimizden tutun da, burda kaldığımız süre içinde her bizi görmeye geldiğinde sebepsiz suratını asıyor, artık o kadar utanıyorum ki onun yerine o kadar utanmaz, yüzsüz ve nankör ki, anneme o kadar ayıp oluyor ki. Annem yemeğini bile önüne getiriyor o sebepsiz bizimkilere sürat asıyor. Gerçekten artık tahammül edemiyorum bişey de diyemiyorum daha yeni çocuğumuz olmuş ama o her zaman yaptığı gibi yine hevesimi kursağımda bırakıyor. Annem de üzülüyor zaman zaman sinirleniyor ama yine de ses etmiyor kalbini kırmak istemiyor. Ve bir konu daha, bize o kadar soğuk ki zaten odunsu beni zaman zaman üzüyordu ikimizde kendi evimizdeyken fena değildi. Yine odundu ama şimdiki haline bakarak birazcık daha iyiydi ama yine de beni zaman zaman üzer aglatirdi. Hele son zamanlarda o kadar tahammülsüz oldu ki anlatamam benimle hep azarlayarak konuşuyor hiçbir şeye tahammülü yok. Hamileyken her kontrole gittiğimizde burnumdan getirdi. Herşeye öf pöf yapıp durdu ve hâla da öyle çocuğun kontrollerine gidiyoruz hiçbir şeye beklemeye tahammül edemiyor. Bi ara çocuğumuzun olmama ihtimali ortaya çıkmıştı ikimizde çok korktuk, eşim daha fazla korktu hatta ama sonunda olunca da böyle yaptı. Hamileyken öyle atıp tutuyordu ki ben çocuğuma şunu alıcam bunu alıcam söyle sevicem böyle sevicem diyip duruyordu. Ama şimdi eser yok öyle tahammülsüz ikimize de öyle soğuk ki anlatamam ben artık kendimden geçtim önceden ilgisiz olunca kalbim kırılırdi ama yemin ederim kendimi de geçtim insan kendi çocuğuna nasıl soğuk olabilir ya nasıl? Geçenlerde çocuktan kan aldılar annemin de benimde içimiz gitti. Annem iki saat ayakta gezdirdi çocuk sakinlessin diye ama eşim yüzüne bile bakmadı çocuğun, çünkü o sırada sonuç beklediği için öflemekle meşguldü beyefendi. Bizi görmeye gelir burda karnını doyurur, oturur telefona bakar, çocuğun doğru düzgün yüzüne bile bakmaz sadece giderken yalandan bi öpüyor o kadar. Ben o kadar doğum yaptım bana hastaneye hiçbir şey alıp gelmedi canı ister mi diye düşünmedi, doğumhanenin başında beklediler o kadar bagrislarimi duydu doğum bu yani kolay bişey değil ama ertesi gün sanki ben sapasaglamim doğum yapan ben degilmisim gibi eftem püsten sebeplerle benimle tartışmaya kalkıyor. İnsan tanımadığı biri bile olsa yani doğum yapmış bi insana biraz merhametle yaklaşır ya. Şimdi de bana kırkınız çıkana kadar dur diyor neymis efendim zorlanirmisim Sanki beni çok düsünür de. Amacı biz burda duralım masrafimuz olmasın o da rahat rahat para biriktirsin. Daha önce de şakayla karışık söylemisti zaten yani aklındaki o adım gibi biliyorum. Ona böylesi kolay geldi buraya gelip karnını doyurup oturup telefona bakıyor ve benim ailemin evinde benim aileme surat asabiliyor adam. Bu nasıl bişey ben anlam veremiyorum, zaman zaman biraz düzeliyor ama genel olarak sürat asık. Ha şunu da söyleyim geçen kendi babası geldi çocuğu görmek için, onun yanında öyle bir gülüyor ki aylar sonra onun öyle güldüğünü gördüm demek ki isteyince gülebiliyormuş. Biliyorum çoookk uzun oldu ama bir yorumlayin lütfen. Aslında yapılması gereken şey belli de daha yeni bebeğimiz oldu çok çaresiz kaldım ne yapacağımı hiç bilmiyorum ama artık dayanamıyorum hele çocuğa bile soğuk olması beni çook üzüyor.