Nereden başlasam bilmiyorum gerçekten o kadar doluyum ki her şeyi içime atmaktan sorunlarımı ört pas etmeye çalışmaktan yoruldum. Aslında hayatımızı değiştirebilmek yine kendi elimizde ama ben bu noktada çok korkak ve zayıf bir kişiliğim. Eşimle evleneli 4 yıl oldu. 18 yaşımda ailemin uyarılarına nasihatlarına rağmen eşime olan sevgime gerçekten çok güvendim ve evlendik.Ama şimdi o zamanlar tanıdığım o adamla evli değilmişim gibi hissediyorum. şu an bu kadar küçük bir yaşta böyle bir karar verdiğim için çok pişmanım ailem onun iyi bir insan olmadığı konusunda beni her zaman uyardı ama hiç kulak asmadım. Şu an yalnış kararlarımın cezasını çekiyorum diyebilirim. Eşim 35 yaşına gelmiş ama bu yaşına kadar elde var sıfır borç içinde yaşıyoruz. Egosundan kimsenin emrinde çalışmak istemiyor bu yüzden pek çok iş yeri açıp batırdı ben bu konuda hiç bir zaman tek kelime etmedim her zaman onun yanında oldum 4 yıl boyunca belki düzelir dedim ama hep aynı sorumluluk duygusu yok elinde beş kuruşu olmasın arkadaşlarına gösteriş için borç alır eğlenceye para savururdu onun tutumsuzlukları yüzünden borç içinde yüzüyoruz. Egolu davranışları insanlara ve bana kaba bilmiş tavırları sürekli kendini övmesinden midem bulanıyor artık. Evlendiğimiz günden beri hep arkadaşları ve çevresi gecelere kadar dışarıda mekanlarda gezdi. bu konuda tartışmalarımız hiç bitmedi. Evlendiğim günden beri dışarıda beraber çok nadir zaman geçirdik. Buna da eyvallah dedim dışarıda kız kardeşim ve arkadaşlarımla zaman geçirerek kendi kendime mutlu olmaya çalıştım. Onun yokluğuna da alıştım zaman içinde hatta onun geceden geceye eve gelmesi benim için gayet normal bir hal aldı. Onun karşısında kendimi küçük ve pasif hissediyorum çünkü bana davranışları baskıcı ve agresif ... İki üç kere şiddet gördüm. Borçları var psikolojisi bozuk düzelir dedim ama en son babama yapmış olduğu saygısızlığa dayanamadım. Benim babam onun zor günlerinde daima yanında oldu adam elindeki tek birikimi olan arabasını bile onun borçları yüzünden sattı. Buna rağmen benim aileme cephe aldı. Ben onun ailesine bir kere olsun bir saygısızlık etmedim Benim ailem onun bu davranışlarını hiç hakketmedi. Ben tabii ki bu konuda ailemin yanında yer aldım. Ona artık bu davranışlarına katlanamadığımı söyledim ve boşanma kararı aldık. Mahkeme günümüzün bir gün öncesi yüz yüze görüştük yaptıklarına çok pişman olduğunu kendini düzelteceğini söyledi bir şans daha istedi ilk defa o gün ağladığını gördüm.Gerçekten pişman olmuştu ilk iki ay bana çok iyi ve nazik davrandı fakat yine yavaş yavaş aynı şeyler...