Şu anda nerde kalıyorsunuz. Durumum iyi çalısıyorum demişsiniz. Kücük bir ev tutup taşının. Kendinizi önemseyin. Ve cocugunuz için bir gelecek kurun. Bırakın şu erkekleri ne hali varsa görsünler. Bu insan seninleyken sana bir gram deger vermemiş. Cocugunu sanki başka bir adamdan yapmıssın gbi muamele görmüşsün. Bence evladınız böyle bir babası oldugunu bilmektense öldü olarak bilmesi daha iyi. En zor günlerinde yanında olmayan biri şimdi gelse ne olacak. Boşan hayatına bak.
Sen bunca olan seyleri unutabilecek misin? Ailen arkanda zaten . O zor gunlerinde yaninda da olmamis. Daha ne diye affedersin ki. Donmemen yerinde bir karar olur umarim ileride pismanlik yasamazsin.
Bir yol boyunca neden dava açmadiniz ?? Adam sağdan soldan hevesini aldı size döndü diye mi mutlusunuz barişsaniz nasıl güvenip yüzüne bakacaksınız ??? Çocuğunu görmeye bile gelmeyen hamile eşini yarı yolda bırakan adamla barışıp napacaksiniz?? Ailenizin yüzüne nasıl bakacaksınız sizde ailenizi yari yolda bırakmış olacaksınız !..Merhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?
Aynı fikirdeyim, yorumunuz için çok teşekkürler. Unutulmuyor....
Çok zor günler yaşadım, Allah kimseye göstermesin. Kimsem olmasaydi ve param olmasaydi belkide şu an sokaktaydık ve onun umrunda bile değildik.
Bebeğinizin cinsiyeti ne? Kız mı eşiniz cinsiyetini öğrendikten sonra mi evi terk etti. Yanlış anlamayın ben bayılırım kız çocuklarına farklı bir bakış açısı getirmek istiyorum. böyle psikopatlar var çünkü. Kızları hor görenler. Eğer eşinizin yaptığı cinsiyet yüzünden ise hemen tekmeyi basın. Allah 'ın verdiğine razı olmayandan asla hayır gelmez.
Allah bağışlasın kardeşim. Kız çocukları cennettir. Başka kadına gitmiş olsa bir nebze affet derdim ama Allah 'ın cennetini kabul etmeyen adamı sizde kabul etmeyin.insan her hatayı yapabilir ama bu hata değil düşünüyorum düşünüyorum buna bir isim bulamadım. Allah yardımcın olsun. Inşallah hayırlı musliman bir evlat yetistirirsinAklıma hiç gelmemişti, bebişim dünyalar tatlısı bir kız cinsiyetden sonra terk etmeler başladı
Allah bağışlasın kardeşim. Kız çocukları cennettir. Başka kadına gitmiş olsa bir nebze affet derdim ama Allah 'ın cennetini kabul etmeyen adamı sizde kabul etmeyin.insan her hatayı yapabilir ama bu hata değil düşünüyorum düşünüyorum buna bir isim bulamadım. Allah yardımcın olsun. Inşallah hayırlı musliman bir evlat yetistirirsin
Adam ne size ne çocuğuna değer vermiyor ama belliki siz affedeceksiniz bu koca müsveddesini. Ne diyeyim inşallah bu seferki hayal kırıklığınız çok büyük olmaz. Hiçbir olumlu yan göremedim ben hikayenizde.Merhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?
Ayağına gitmekle nasıl bir hata yaptığınızın farkına varmalısınız. Kurtuldum deyip sevineceğinize tekrar aynı pislik çukuruna gidiyorsunuz.Merhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?