O kadar güzel yorumlamışınız ki çok teşekkürler, herşeyimizi annesine anlatırdı çocuk gibi sürekli her tartışmamızdan haberdardı ve " bi sorun mu var" diye sorardı oğluna herseferinde şok geçirirdim. Balayında bile sürekli arayıp hastamisiniz diye sorardı. Büyük ihtimal yine onun tarafından yönlendirildi. Erkek anneleri nedense ogullarıni evlendirince kendilerini Hanimsultan sanıyolar. Bebeğimin öyle merhametsiz cahillerin elinde büyümesini istemiyorum artık cesaretliyim ve hic bişeyden korkmuyorum. Bu seferde istenmediğini anladı ve tehditler savurmaya başladı. Avukatım ilgilenecek bundan sonrasıyla. Bende işime gücüme bakacağım.
Ya adam sen getirmesen çocuğunu merak edip görmeye bile gelmemiş sen niye götürdün.Merhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?
Merhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?[/ked
Kesinlikle boşanmalisin. Ayağına gitmen hataaaAffedebildinmi peki eşini yani tekrar başlamaya hazırmısın
savurduğu tehtidler falan hepsi boş hala daha ailesi etkisinde yapıyordur onları da. yine annesi dediyse o çocuk bizim kanımız boşanırsa boşansın çocuğu al ona da gösterme de anlasın falan diye şimdi de bunları uyguluyor. elinizde o kadar çok delil var ki telefon kayıtları hastane kayıtları hastane kamera görüntüleri gerekirse mahkemede kamera görüntülerini talep eder bakın doğumda bile çocuğunu görmeye gelmedi dersiniz. uzaklaştırma kararı alın hem kendinize hem çocuğunuza. evet ülkemizde böyle şeyler zor ama imkansız değil. yasal yollarla hepsini yaparsınız.
Evde kaldım diye üzülen kızlar okuyup şükreder. İyiki evlenemedim diye. Allahım ne veriyorsan hayırlısını ver. Sen annesin artık güçlü ol çocuğuna güçlü bir anne ver. Bu adamdan da mümkün olduğunca uzak dur. Gerçekten çok üzüldüm.
Bu bahsettin adam mı ? Yani empati kuruyorum erkek olucam çocuğum olucak ve ben eşimin yanında olmucam ! Sen boşversene bunu Doğumdan sonra kendi canını kanını görmeye gelmemiş. Yazıklar olsun. Ömrün boyunca bu yükle nasıl yaşanır. Nefret dolar insan. Onlar çocuk sevgisini gram hak etmiyorlar evet gidip göstermen iyi olmuş biraz bağlansın sonrada kapat telefonu kaybol ortadan. Aynı şeyleri yaşasın olmaz bunla
Merhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyimkusura bakmayın ama kocanız adam değil
Kusura bakmayın ama kocanız adam değil… adam olamayandan baba da olmaz kendiniz ve çocuğunuzun iyiliği için uzak durun derim.Merhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?
Bunu planlayip mi baristiniz yoksa iyi aile olmak icin barisip hatalarini gorunce mi terk ettiniz? Ciddn cok merak ettimŞimdi size son gelişmelerden bahsedeceğim. "Barıştık" ve bebeğimize aşırı düşkün, onu çok seviyor,....... veee terk ettim.... intikam soğuk yenen yemektir diye boşuna dememişler. Telefonumu değiştirdim, sosyal medya hesaplarımı kapattım, ortalıktan kaybolacağım bi süre tatile gideceğim.... içimdeki öfke başka türlü dinmeyecekti. Benim yaşadıklarımı yaşasın bakalım....
Evlilik bozuk başlıyor sonra ne hikmetse birden düzeliyor ve o birden duzeldigi nadir kısa anda çocuk yapılıyor ve yine sihirli değnek değmiş gibi yine bozuluveriyor normalde bosan derdim ama sen bile isteye çocuğunun hakkına girmissinMerhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?
Şu ana kadar boşanmamış olmanız hata. İpini koparınca deli dana gibi geziyor anlattığınıza göre. Salın ipini gitsin. Yanınızda olmaması daha faydalı. Zaten ne sizi seviyor ne çocuğunuzu. Adam sadece kendini seviyor.Merhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?
Siz ona güvenmek için birşeyler söyleyelim istiyorsunuz ama adamın doğuma gelmemesi suç bebeğini görmemesi suç sadece şunu soruyorum sana bu adam hiç çabalamamış babalık yapmamış kocalık yapmamış sence düzelir mi ? Duygusal bakmayı bırak bu adam dan insan da olmaz baba da boşa zaman kaybetmişsin bir yil açıp davayı boşayacaktın hala adama birleşelim diye yalvarıyorsun yazık gerçekten çocuğa da yazıkMerhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?
Vallahi yaPfff üç sene öncesinin konusuymuş. Niye hortlatıyorsunuz arkadaşım yaa.