ben sizin psikolojik desteğe ihtiyacınız olduğunu düşünüyorum aklı başında kadın annesi babası da arkasındayken 1 sene çocuğunu aramayan herifle barışma yoluna gitmez siz bu kafayla çocuğun başını da yakarsınız erkeksiz yaşamaktan korkmayın bu kadarBiraz görüştükten sonra, şu an bi sene sonra sürekli arayip soruyor, bebeğimizi görebilmek icin mesajlar atiyor, görüşmek istiyor, elinde hediyelerle geliyor ama ben bizi bi sene yok saymasını unutamiyorum haliylede güvenmiyorum kendisine. Aceba neden bi sene sonra babaligi tuttu anlam veremiyorum. Aile terapistine gidelim mi diye oda sordu ama ben istemedim. Tersledim hatta hasta olan sensin kendin git dedim.
ben sizin psikolojik desteğe ihtiyacınız olduğunu düşünüyorum aklı başında kadın annesi babası da arkasındayken 1 sene çocuğunu aramayan herifle barışma yoluna gitmez siz bu kafayla çocuğun başını da yakarsınız erkeksiz yaşamaktan korkmayın bu kadar
Boşanma ama adımda atma sende arada bırak. Çabalama benceMerhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?
Çevreleri kapalı kapılar ardında ne olduğunu bilmediğinden seviyodur eşinin ailesini.O tür aileleri bilirim içleri kokuşmuştur ama dışarıya poz keserler muhabbetli olurlar ve sevilirler.Bırak insanlar sana kötü desin , sen kendinden eminsen Allah'a güven ve kurtar kendini bu cendereden.Yorumlarınız için hepinize çok teşekkür ederim, belkide hamilelik sonrası insanin ilgi beklemesinden ve bebeğinin her hareketini eşiyle paylaşma isteği dolayısıyla bu şekilde hareket ettim. Çevremizden duyduğumuz "yuvayı dişi kuş yapar" ve kadinin hep ezik alttan almasi gerektigi yönünde eğitildiğimiz icin yaptıklarımız haliyle bize "olması gereken" biseymis gibi görünüyor. Eşim ve ailesi cevrelerinde sevilen insanlar belkide benim icin kafa karışıklığına sebeb olan durum budur.
Ben suana kadar hic kırıcı birsey yazmadım kimseye. Ama ilk defa kendini sevmeyen istemeyen bir adamin arkasindan bu kadar kosan kendine deger vermeyen bir hemcinsim olan sizden utandim. Bu kadarmi acizsiniz bu kadarmi salaksiniz kusura bakmayin. Anca bu kadar kibar yazavildim yoksa icimde neler vardi
Bence içinizde tutmaya devam edinBen suana kadar hic kırıcı birsey yazmadım kimseye. Ama ilk defa kendini sevmeyen istemeyen bir adamin arkasindan bu kadar kosan kendine deger vermeyen bir hemcinsim olan sizden utandim. Bu kadarmi acizsiniz bu kadarmi salaksiniz kusura bakmayin. Anca bu kadar kibar yazavildim yoksa icimde neler vardi
Şu anda nerde kalıyorsunuz. Durumum iyi çalısıyorum demişsiniz. Kücük bir ev tutup taşının. Kendinizi önemseyin. Ve cocugunuz için bir gelecek kurun. Bırakın şu erkekleri ne hali varsa görsünler. Bu insan seninleyken sana bir gram deger vermemiş. Cocugunu sanki başka bir adamdan yapmıssın gbi muamele görmüşsün. Bence evladınız böyle bir babası oldugunu bilmektense öldü olarak bilmesi daha iyi. En zor günlerinde yanında olmayan biri şimdi gelse ne olacak. Boşan hayatına bak.Lütfen bu kadar ağır yorumlar yapmayın. Ben o zamanlar cok zor bir dönemdeydim. Abimin karısı ailemle ayni evde yaşıyor ve bizi evde istemedi, beni ve bebeğimi genç kızlık odamdan kıskandı. Evde durdurmadı. Ailemde bişe diyemedi. Eşyalarımıza zarar verdi.
Yahu hep ittire kaktira sen yurutmussun evliligi cabalayan sensin sadece barissan yine yurumez bence allah yardmcn olsunMerhabalar Kizlar,
Sürekli takip ettigim bir Forum burasi, ama hic böyle bir konuyla ilgili buraya baslik acacagim aklima gelmezdi. Velhasil, konuma gelelim. 3 yillik evliyim. Evliligimde sorunlar hemen dügün sonrasi basladi. Erkek tarafi dügün sonrasi benden takilarimi istedi ve bu nedenle tartismalar cikti. Ailelerin arasi bozuldu ve esimle aramiza sogukluk ve güvensizlik girdi. Bu nedenle ayrililik bile yasadik. 2-3 hafta sürdü bu ayrilik, sonrasinda ikimizde ayrilamadik ve tekrar birlestik. Aileler birbirleriyle konusmamaya devam etti. Tabi hal böyle olunca bizim evliligimiz catirdamaya devam etti. Kayinvalidem beni sürekli ezmeye devam etti. Ailemi asagiladi, beni asagiladi ve agiza alinmayacak seyler söyledi. Iftiraya kadar gitti. Namusumdan süpheleniyormus, ve sevgilim olabilirmis, "ailen bu konuya aciklik getirsin" dedi. Hic bi sucum yokken iftira atmaya calisti bana. Sustum, ya sabir dedim.
Bundan bir yil sonra esimle aramiz düzelmeye basladi. Mutluyduk. Esim bebegimizin olmasini istedi ve bende bu fikrine cok sicak baktim, cünki yasimizda gelmisti artik diye düsünüyordum. Hamileydim. Hamileligimde esim artik eve gelmemeye ve sacma sapan nedenlerle tartisma cikarmaya basladi. Erkek arkadaslariyla tatiller bile yapti benim rizam olmadan. Ailesinden destek istedim ama onlar ogullarini korumaya calisti ve onun hakli oldugunu savundular. Saskindim. Kayinvalidem "Sende kocani eve bagla" diye beni sucladi. Dogum günümde isden sonra annemi ziyaret ettim diye, esim evi terk etti ve telefonuna hic bir sekilde ulasamadim. Aradim, acmadi ve kapatti. Gece eve gelmedi ve nerede olduguna dair hic bir fikrim yok. Daha sonra sordugumda gece otelde kaldigini söyledi. Bu huylarina devam etti. Hamileligimin 7. ayinda sancilandim ve beni hastaneye götürmedi. Hastane yakin oldugu icin tek basima arabayla kendim gittim. Sonrasinda hastaneye ugradilar ailecek ama kirilmistim bi kere. Affedemiyorudum.
Bu böyle devam edemezdi.......
Ailem bi gün beni ziyarete geldi habersiz. Yolda aradilar geliyoruz diye. Esim yine evde yoktu ve evde ickide icmeye baslamisti. Tabi ailemin bu olan bitenlerden haberi yoktu. Sorunlarimizi aileme yansitmamaya calismistim. Ailem beni tek basima hamile halimle, icki siselerinide görünce deliye döndüler. Babam "hadi hemen gidiyoruz" dedi, basta direndim gitmemek icin ama bende zaten evliligimde mutsuz oldugum icin ailemin istedigini yaptim. 8 aylik hamileydim. O gün O evden ciktik gittik. Kayinpederim benim evde olmadigimi fark edince esime haber vermis. Esim evde olmadigimi ögrenince "Benden habersiz adim atmissin artik gelme bitti" diye mesaj atti.
Dogum yaptim, tek basima bir hastane odasinda. Cok zoruma gitti. Esime dogum yapmak üzere oldugumu bildirdim. Cevap bile vermedi. Ailem her zaman yanimdaydi ve bana saolsunlar cok destek oldular. Esim bebegimizi görmeye hic gelmedi. Ailesinden hic kimse arayip sormadi. Dogumdan sonra biraz iyilesince esimin ayagina kadar gittim sirf kendi kanindan canindan olan bebegini görsün diye. Belk insafa gelir diye düsündüm. Sonra tekrar görüsmeye basladik ve görüsüyoruz. Niyetimiz barismak ama benim kafam cok karisik. Nerdeyse bir sene ayri kaldik ve bebegimiz su an bir yasina girmek üzere. Bu süre icersinde hic arayip sormadi, hep benim cabalarimla görüsmeye basladik. Su an bize cok iyi davraniyor ama bilemiyorum, nasil güvenebilirim.....
Fikirlerinize cok ihtiyacim var. Siz olsaniz ne yaparsiniz? Bosanmalimiyim yoksa sabir mi etmeliyim?