- 4 Mayıs 2018
- 880
- 493
O yasta anne korkusu yasayan biri, dedigim gibi daha sutten kesilmemis bir bebis olur ancak. Yapmayin Allah askina, inanin disarida gercekten buyumus adamlar var.
O yasta anne korkusu yasayan biri, dedigim gibi daha sutten kesilmemis bir bebis olur ancak. Yapmayin Allah askina, inanin disarida gercekten buyumus adamlar var.Çok doğru sölüosun ama savaşmadan terk etmek istemedim. Annesinin baskılarından çekindigi korktuğu için yaptığını düşündüm ki öylede. Benim bile 3 yılda psikolojimi hayatımı allak bullak etti kv, eşim 30 yıl onunla birlikteydi.
Amerikaya bile yetisen ve yuvami dagitan kaynana var benimki:) kutuplara tasinmak lazimHer zaman ailelerden uzak oturucaksın ki kafan rahat etsin. Senin ailene de onun ailesine de. Götürebiliyosan eşini götür ordan
Ya sizi tebrik ederim.benim eşimde imzayı atar atmaz değişti. Ama benim totom yemedi ayrılmaya. Sizin ki nasıl bir değişimdi. Merak ettimBen ilk evliligimi imzayı atar atmaz değişen bir insanla yaptım.
2 ayda ayrıldım.
Ne iyi bı karar vermişim diye kendimi sürekli tebrik ederim.
Uzun uzun yıllar evlenmedim.
Severek, sevilerek, değer vererek, değer görerek, sorumlulukla vs vs canım eşimle evlendim.
Sakın kendini üzme sakın. Çok uzun süre beklemişsin keşke baştan ayrılsaydın.
Erken menopoz konusuna gelince, stres yapma ben çocuk için çok çok uğraştım. Vücudunu güçlendirerek, stresten uzak durarak, bol yürüyüş çocuk işinin peşini bırakmayarak Allah sana emanetini verecek emin ol.
Önce iyi düşün eşinden çocuk yapmak istiyorsan evliliğini rahatlat.
He yok eşimden düşünmüyorum dersen hiç çocuk için uğraşma.
Özelden yazıcam.Ya sizi tebrik ederim.benim eşimde imzayı atar atmaz değişti. Ama benim totom yemedi ayrılmaya. Sizin ki nasıl bir değişimdi. Merak ettim
Evet sizinle aynı durumu yaşayanlar var. Sizi çok iyi anlıyorum. Ki ben de 22 yaşımda bunlarla uğraşıyorum.Hep böyle oluyor hep. Kendilerini öyle saklıyorlar ki. Allahım bu yazıları okudukça, ben de yazdıkça oturup oturup üzülüyorum. Bir avukat abi vardı eşimin süt kardeşi o demişti boşanan, kavga eden çiftlerin hepsini aileleri burunlarını her şeye çok soktuğu için boşanıyorlar. Hatta bir arkadaşım vardı. Benim yaşadıklarımı gördükçe ben kesinlikle annesi babası olmayan tek derdi çekirdek ailesi olan bir adam ile evleneceğim derdi. Ama işte içlerine girilmeden bilinmiyorMerhaba kızlar hayatımda ilk defa bir problemimle ilgili böyle bir platforma yazıyorum. Çaresizlik insana neler yaptırıyor. Amacım hem cinslerimden yardım ve destek almak. Benimle benzer şeyleri yaşayanlar varsa belki karanlığıma ışık tutarlar. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik masallardaki prensimi bulmuştum adeta bulutların üzerinde gibiydik.aramızda bi çok kültürel ailesel farklılıklar olsada o an için hiç sorun olmadı ve hiç sorun olmıcak gibi geldi. Benim ailem oldukça çağdaş ve modern, onun ailesi daha muhafazakardı. Ama bu evlenene kadar aramızda hiç sorun olmadı. Bu arada ikimizinde yaşı çok küçük değil ben 29 eşim 30 yaşında idi. 2 yıl flört döneminin ardından evlendik. Ne zaman evlilik yoluna girdik işin işine aileler girdi bulutların üzerinden gerçek dünyaya döndük. O anlayışlı duygusal sevgi dolu adam gitti sinirli baskıcı beni ailesinin kurallarına uydurmaya çalışan bi adam geldi. Düğün stresidir dedim geçer dedim. Ama geçmedi tam 4 yıl oldu. Dertlerin sorunların yaşadıklarımızın ardı arkası kesilmedi. Kıyafetlerim arkadaşlarım oturmam kalkmam ve hatta gülmem bile sorun oldu. Ailesinin yanında kot pantolon bile üzerine kıçımı kapatan bişey giymeden giyemez oldum ki ben açık bir bayanım 30 yaşıma kadar ailem tarafından kılığıma kıyafetime hiç karışılmadı serbestçe giyindim eşimde benimle evlenmek isterken bunların gayet farkındaydı. (Bunlar tabi eşimin değil ailesinin istekleri imiş)Bunların bi şekilde üstesinden geldim öyle yada böyle. Evlendik ve gördümki eşim annesinin güdümünde bütün istekleri ihtiyaçları annesi tarafından karşılanmış çayına şekerine kadar annesi karıştırır giyecegi çorabına kadar annesi verir neredeyse yemeğini kaşıkla annesi yediricek o kadar düşkün oğluna ve hayattaki tek gayesi oğlunu doyurmak yemek yedirmek. Eşimde annesinin her dedigini yapmaya çalışan asla hayır diyemeyen annesinden bağını koparamamış tek başına birey olamamış biri imiş. Annesi gel der gider git der gider. Annesi onun yerine herşeyi düşündügü için onun her işine koştuğu için maalesef hiç bir sorumluluk duygusu gelişmemiş. ne yazıkki evlenene kadar hiç fark edemedim. Evlenmeden önce ikimizde çalıştığımız için evin sorumluluğunu ortak paylaşıcaz diye konuştuk. İş bölümü yapıcaz vs vs... evlendikkkk. Düğün bitti biz o gece balayına gidicez benim valizim hazır değil ve ilk gecemiz. Kv düğün sonrası yemek yemeye evine götürmek istedi. Gitmek istemedim eşime söyledim bugün bizim günümüz ne işimz var kaynana evinde hem valizim hazır değil çok işim var dediysemde kaynanama yemeğe gittik. Ve o gün eve döndügümüzde ben uçak saatine kadar valiz hazırladım tek başıma eşim koltukta uyuyakaldı ilk geceme kaynana yemeği damgasını vurdu ve uyandıgında ilk gecemizi bu şekilde geçirdik diye sabahın 5inde kavga etti benimle. Daha ilk günümüz bismillah kavgayla başladı.balayına gittikk hergünnn annesi aradı napıosunuz diye annesi arıo kapatıo babası arıo kapatıo ablası arıo ben artık bu durumdan bi kıllanmaya başladım. Balayındayız yaaa bi rahat bırakın di mi. Balayından döndük evimizdeki ilk günümüz ilk sabahımız heyecanlı heyecanlı tencerelerimi çıkardım sana ne yemek yapiim aşkım dedim ilk yemeğimiz olucak. Daha lafımı yeni bitirdim kv aradı kahvaltıya çağırdı ve eşim döndü bana gider miyiz diye sordu şaka gibi. Ve biz o gün bu sebebten dolayı kavga ettik. İnsan evindeki ilk gününde neden aranır hadi aradın neden yemeğe davet edersin. Bu zaten hayatımızın özeti gibi eşimle evimizde olacagımız her an saolsun hep aradı.Neysee ailesine yakın oturuyoruz ben çalışıyorum eşimde çalışıyor. Eşim vardiyalı çalışıo ve eve haftanın 4 günü 23 te gelio ben ise sabah 5.30da kalkıp işe gidiyorum. Ortak tek bi günümüz yok o geldiginde ben uyku modunda oluyorum ben geldigimde o olmuo sadece cmtsi akşamları 7de gelio o zaman görüşebiliyoruz. Vakit problemimiz var birbirimizi göremiyoruz yeni evliyiz birbirmize ihtiyacımız var vs vs. Sanıyorum ama görüşemiyoruz diye fırsatlar yaratmaya çalışıyorum ama her yarattığım fırsatta eşim annesiyle birlikte olmamızı istio düğün günü oldugu gibi, evimizdeki ilk gününde oldugu gibi. İzin günlerinde ben çalışıyorum.annesinin telefonuyla evden çıkıo benim eve gelmeme yakın gelio sabahları annesine kahvaltıya gidio. Sonrada tek görüşme günümiz olan cmtsi günü ailesine vakit ayırmadığım için evde benimle tartışıo. Bu arada benim ailem yok gibi zaten bi kerede senin ailene gidelim annen nasıl demek yok. Ayrıca annesine gitmekten evdeki hiç bir sorumluluğunu yerine getiremiyor çünkü vakti yok.Bütün evin sorumluluğunu sırtıma yükledi.evlenmeden önce konuşulan hiç bişi olmadı. Ev işlerinde bana yardımcı olmadı zaten eşimin bu hayattaki tek sorumluluğu annesinin yemeklerini yemek. Saolsun oda hiç bir gün davet etmeyi eksik etmedi görüşemedigimzi defalarca kez belirtmemize ragmen. Ben izin günlerimde temizlik yaparım üti yaparım çamaşır yaparım anneme gdcek vaktim olmaz o ise sabah uyandıgı gibi annesinde.Bu arada yemeğe gittiğimzdede kalkmak bilmio sabah 5.30da kalktığımı bilmesine rağmen gece yarılarına kadar oturur. Yeni evliyim kocama yemek pişirmek istiyorum vakit geçirmek istiyorum ama bunu dile getirdigimde kavga çıkıo. Bu arada işten gelince hergün en az 2 çeşit yemek yaparım hatta eşimin kahvaltısına kadar hazırlar dolaba koyarım ama eşim onu dolaptan çıkarıp yemeye bile üşenir onun yerine bi mahalle ötede oturan annesine gider koşa koşa kahvaltısını orda yapar.
annesine gitmezsede mutlaka annesine o gün ne yaptığının ve ne yediginin raporunu verir. Birlikte dışarı çıktığımızda arar annesine haber verir. Benden önce vardia saatlerini annesi bilir, yemek yapar ve bizi davet eder. Gitmezsen ağlar. Yada kocanla kavga edersin. Artık telefonum çaldığımda ve üzerinde kaynanamın adını gördügümde telefonumunu kırıp parçalamak istiodum.O kadar sorun yaşadımki o kadar kavga ettik ki kaç kez evi terkettim. Eşime durumu anlatmaya çalıştığımda hep suçlu oldum birlikte başbaşa vakit geçirmek istedgm için suçlandım. sinir krizleri geçirdi evde ne cam kaldı kırılmadık ne çerçeve. Konu komşuya rezil olduk. eşim kocadan daha çok anasının evladı 5yaşında bebek. Sanki anasının sütünden kesilmemiş.ama evde kükreyen aslan ben nasıl farkedemedim diye kendimi yedim bitirdim. Ama inanın evlenene kadar hiç böyle bir belirtisi yoktu asla. Zaten şaşırdıgım noktada bu oldu....Kv bu tavırları yüzünden eşim evini bilemedi sorumluluklarını bilemedi evliliğe alışamadı çocukluktan adamlığa geçemedi bi karısı oldugu anlayamadı beni evimi hep 2. plana attı. Aile olamadık kısacası. Anasının evinde tv bozulur hemen yapmaya gider bizim evmizde kombi bozulur 2 ay öyle bozuk durur.......Ve maalesef aramıza her anlamda soğukluk girdi. Ben kv davetlerine icabet edemedigim için ve evde sürekli kavga yaşandığı için işimi bıraktımm. 1. hatam evlenmek ise 2.si bu oldu ya son pişmanlık fayda etmez. Eşime hep sordum bu kadar annenin evine meraklıydın neden evlendin. ben sanki hayatlarında fazlalıkmış gibi hissettim her zaman ve bu problemler psikolojimi çok bozdu, bizi çok yıprattı. Zaten çok bizde olamadık. Şimdi 4 yıl oldu ben resti çektim kendim gitmiyorum kocamda eskisi gibi değil ama evliliğimiz hiç sağlam temeller üzerine kurulmadı en güzel yıllarımız en özel günlerimiz hep kavga içinde geçti. Ve bu soğukluk yüzünden çocuk yapmak istemedim cesaret edemedim. Şuanda da öğrendimki erken menepoz dönemine girmek üzereymişim çocuk sahibi olmam çok zormuş.bu haberi aldığımdan beri yıkıldım ama eşimin umrunda bile değil. Senin yüzünden annen yüzünden erteledim çocuk yapmayı. Şimdi eşimin yüzünü bile görmek istemiyorum. Boşanmak istiyorum. Bana yaşattıklarını affedemiyorum unutamıyorum. Benimle benzer durumları yaşayanlar var mı. Bu durumu nasıl atlatabilirim?
banada yazarsan memnun olrm :)Özelden yazıcam.
Merhaba kızlar hayatımda ilk defa bir problemimle ilgili böyle bir platforma yazıyorum. Çaresizlik insana neler yaptırıyor. Amacım hem cinslerimden yardım ve destek almak. Benimle benzer şeyleri yaşayanlar varsa belki karanlığıma ışık tutarlar. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik masallardaki prensimi bulmuştum adeta bulutların üzerinde gibiydik.aramızda bi çok kültürel ailesel farklılıklar olsada o an için hiç sorun olmadı ve hiç sorun olmıcak gibi geldi. Benim ailem oldukça çağdaş ve modern, onun ailesi daha muhafazakardı. Ama bu evlenene kadar aramızda hiç sorun olmadı. Bu arada ikimizinde yaşı çok küçük değil ben 29 eşim 30 yaşında idi. 2 yıl flört döneminin ardından evlendik. Ne zaman evlilik yoluna girdik işin işine aileler girdi bulutların üzerinden gerçek dünyaya döndük. O anlayışlı duygusal sevgi dolu adam gitti sinirli baskıcı beni ailesinin kurallarına uydurmaya çalışan bi adam geldi. Düğün stresidir dedim geçer dedim. Ama geçmedi tam 4 yıl oldu. Dertlerin sorunların yaşadıklarımızın ardı arkası kesilmedi. Kıyafetlerim arkadaşlarım oturmam kalkmam ve hatta gülmem bile sorun oldu. Ailesinin yanında kot pantolon bile üzerine kıçımı kapatan bişey giymeden giyemez oldum ki ben açık bir bayanım 30 yaşıma kadar ailem tarafından kılığıma kıyafetime hiç karışılmadı serbestçe giyindim eşimde benimle evlenmek isterken bunların gayet farkındaydı. (Bunlar tabi eşimin değil ailesinin istekleri imiş)Bunların bi şekilde üstesinden geldim öyle yada böyle. Evlendik ve gördümki eşim annesinin güdümünde bütün istekleri ihtiyaçları annesi tarafından karşılanmış çayına şekerine kadar annesi karıştırır giyecegi çorabına kadar annesi verir neredeyse yemeğini kaşıkla annesi yediricek o kadar düşkün oğluna ve hayattaki tek gayesi oğlunu doyurmak yemek yedirmek. Eşimde annesinin her dedigini yapmaya çalışan asla hayır diyemeyen annesinden bağını koparamamış tek başına birey olamamış biri imiş. Annesi gel der gider git der gider. Annesi onun yerine herşeyi düşündügü için onun her işine koştuğu için maalesef hiç bir sorumluluk duygusu gelişmemiş. ne yazıkki evlenene kadar hiç fark edemedim. Evlenmeden önce ikimizde çalıştığımız için evin sorumluluğunu ortak paylaşıcaz diye konuştuk. İş bölümü yapıcaz vs vs... evlendikkkk. Düğün bitti biz o gece balayına gidicez benim valizim hazır değil ve ilk gecemiz. Kv düğün sonrası yemek yemeye evine götürmek istedi. Gitmek istemedim eşime söyledim bugün bizim günümüz ne işimz var kaynana evinde hem valizim hazır değil çok işim var dediysemde kaynanama yemeğe gittik. Ve o gün eve döndügümüzde ben uçak saatine kadar valiz hazırladım tek başıma eşim koltukta uyuyakaldı ilk geceme kaynana yemeği damgasını vurdu ve uyandıgında ilk gecemizi bu şekilde geçirdik diye sabahın 5inde kavga etti benimle. Daha ilk günümüz bismillah kavgayla başladı.balayına gittikk hergünnn annesi aradı napıosunuz diye annesi arıo kapatıo babası arıo kapatıo ablası arıo ben artık bu durumdan bi kıllanmaya başladım. Balayındayız yaaa bi rahat bırakın di mi. Balayından döndük evimizdeki ilk günümüz ilk sabahımız heyecanlı heyecanlı tencerelerimi çıkardım sana ne yemek yapiim aşkım dedim ilk yemeğimiz olucak. Daha lafımı yeni bitirdim kv aradı kahvaltıya çağırdı ve eşim döndü bana gider miyiz diye sordu şaka gibi. Ve biz o gün bu sebebten dolayı kavga ettik. İnsan evindeki ilk gününde neden aranır hadi aradın neden yemeğe davet edersin. Bu zaten hayatımızın özeti gibi eşimle evimizde olacagımız her an saolsun hep aradı.Neysee ailesine yakın oturuyoruz ben çalışıyorum eşimde çalışıyor. Eşim vardiyalı çalışıo ve eve haftanın 4 günü 23 te gelio ben ise sabah 5.30da kalkıp işe gidiyorum. Ortak tek bi günümüz yok o geldiginde ben uyku modunda oluyorum ben geldigimde o olmuo sadece cmtsi akşamları 7de gelio o zaman görüşebiliyoruz. Vakit problemimiz var birbirimizi göremiyoruz yeni evliyiz birbirmize ihtiyacımız var vs vs. Sanıyorum ama görüşemiyoruz diye fırsatlar yaratmaya çalışıyorum ama her yarattığım fırsatta eşim annesiyle birlikte olmamızı istio düğün günü oldugu gibi, evimizdeki ilk gününde oldugu gibi. İzin günlerinde ben çalışıyorum.annesinin telefonuyla evden çıkıo benim eve gelmeme yakın gelio sabahları annesine kahvaltıya gidio. Sonrada tek görüşme günümiz olan cmtsi günü ailesine vakit ayırmadığım için evde benimle tartışıo. Bu arada benim ailem yok gibi zaten bi kerede senin ailene gidelim annen nasıl demek yok. Ayrıca annesine gitmekten evdeki hiç bir sorumluluğunu yerine getiremiyor çünkü vakti yok.Bütün evin sorumluluğunu sırtıma yükledi.evlenmeden önce konuşulan hiç bişi olmadı. Ev işlerinde bana yardımcı olmadı zaten eşimin bu hayattaki tek sorumluluğu annesinin yemeklerini yemek. Saolsun oda hiç bir gün davet etmeyi eksik etmedi görüşemedigimzi defalarca kez belirtmemize ragmen. Ben izin günlerimde temizlik yaparım üti yaparım çamaşır yaparım anneme gdcek vaktim olmaz o ise sabah uyandıgı gibi annesinde.Bu arada yemeğe gittiğimzdede kalkmak bilmio sabah 5.30da kalktığımı bilmesine rağmen gece yarılarına kadar oturur. Yeni evliyim kocama yemek pişirmek istiyorum vakit geçirmek istiyorum ama bunu dile getirdigimde kavga çıkıo. Bu arada işten gelince hergün en az 2 çeşit yemek yaparım hatta eşimin kahvaltısına kadar hazırlar dolaba koyarım ama eşim onu dolaptan çıkarıp yemeye bile üşenir onun yerine bi mahalle ötede oturan annesine gider koşa koşa kahvaltısını orda yapar.
annesine gitmezsede mutlaka annesine o gün ne yaptığının ve ne yediginin raporunu verir. Birlikte dışarı çıktığımızda arar annesine haber verir. Benden önce vardia saatlerini annesi bilir, yemek yapar ve bizi davet eder. Gitmezsen ağlar. Yada kocanla kavga edersin. Artık telefonum çaldığımda ve üzerinde kaynanamın adını gördügümde telefonumunu kırıp parçalamak istiodum.O kadar sorun yaşadımki o kadar kavga ettik ki kaç kez evi terkettim. Eşime durumu anlatmaya çalıştığımda hep suçlu oldum birlikte başbaşa vakit geçirmek istedgm için suçlandım. sinir krizleri geçirdi evde ne cam kaldı kırılmadık ne çerçeve. Konu komşuya rezil olduk. eşim kocadan daha çok anasının evladı 5yaşında bebek. Sanki anasının sütünden kesilmemiş.ama evde kükreyen aslan ben nasıl farkedemedim diye kendimi yedim bitirdim. Ama inanın evlenene kadar hiç böyle bir belirtisi yoktu asla. Zaten şaşırdıgım noktada bu oldu....Kv bu tavırları yüzünden eşim evini bilemedi sorumluluklarını bilemedi evliliğe alışamadı çocukluktan adamlığa geçemedi bi karısı oldugu anlayamadı beni evimi hep 2. plana attı. Aile olamadık kısacası. Anasının evinde tv bozulur hemen yapmaya gider bizim evmizde kombi bozulur 2 ay öyle bozuk durur.......Ve maalesef aramıza her anlamda soğukluk girdi. Ben kv davetlerine icabet edemedigim için ve evde sürekli kavga yaşandığı için işimi bıraktımm. 1. hatam evlenmek ise 2.si bu oldu ya son pişmanlık fayda etmez. Eşime hep sordum bu kadar annenin evine meraklıydın neden evlendin. ben sanki hayatlarında fazlalıkmış gibi hissettim her zaman ve bu problemler psikolojimi çok bozdu, bizi çok yıprattı. Zaten çok bizde olamadık. Şimdi 4 yıl oldu ben resti çektim kendim gitmiyorum kocamda eskisi gibi değil ama evliliğimiz hiç sağlam temeller üzerine kurulmadı en güzel yıllarımız en özel günlerimiz hep kavga içinde geçti. Ve bu soğukluk yüzünden çocuk yapmak istemedim cesaret edemedim. Şuanda da öğrendimki erken menepoz dönemine girmek üzereymişim çocuk sahibi olmam çok zormuş.bu haberi aldığımdan beri yıkıldım ama eşimin umrunda bile değil. Senin yüzünden annen yüzünden erteledim çocuk yapmayı. Şimdi eşimin yüzünü bile görmek istemiyorum. Boşanmak istiyorum. Bana yaşattıklarını affedemiyorum unutamıyorum. Benimle benzer durumları yaşayanlar var mı. Bu durumu nasıl atlatabilirim?
Bu kadar hayatı kendinize zindan etmeyin değer görmediğiniz yerden elinizi çekin bu hayat 1 kere yaşanıyorMerhaba kızlar hayatımda ilk defa bir problemimle ilgili böyle bir platforma yazıyorum. Çaresizlik insana neler yaptırıyor. Amacım hem cinslerimden yardım ve destek almak. Benimle benzer şeyleri yaşayanlar varsa belki karanlığıma ışık tutarlar. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik masallardaki prensimi bulmuştum adeta bulutların üzerinde gibiydik.aramızda bi çok kültürel ailesel farklılıklar olsada o an için hiç sorun olmadı ve hiç sorun olmıcak gibi geldi. Benim ailem oldukça çağdaş ve modern, onun ailesi daha muhafazakardı. Ama bu evlenene kadar aramızda hiç sorun olmadı. Bu arada ikimizinde yaşı çok küçük değil ben 29 eşim 30 yaşında idi. 2 yıl flört döneminin ardından evlendik. Ne zaman evlilik yoluna girdik işin işine aileler girdi bulutların üzerinden gerçek dünyaya döndük. O anlayışlı duygusal sevgi dolu adam gitti sinirli baskıcı beni ailesinin kurallarına uydurmaya çalışan bi adam geldi. Düğün stresidir dedim geçer dedim. Ama geçmedi tam 4 yıl oldu. Dertlerin sorunların yaşadıklarımızın ardı arkası kesilmedi. Kıyafetlerim arkadaşlarım oturmam kalkmam ve hatta gülmem bile sorun oldu. Ailesinin yanında kot pantolon bile üzerine kıçımı kapatan bişey giymeden giyemez oldum ki ben açık bir bayanım 30 yaşıma kadar ailem tarafından kılığıma kıyafetime hiç karışılmadı serbestçe giyindim eşimde benimle evlenmek isterken bunların gayet farkındaydı. (Bunlar tabi eşimin değil ailesinin istekleri imiş)Bunların bi şekilde üstesinden geldim öyle yada böyle. Evlendik ve gördümki eşim annesinin güdümünde bütün istekleri ihtiyaçları annesi tarafından karşılanmış çayına şekerine kadar annesi karıştırır giyecegi çorabına kadar annesi verir neredeyse yemeğini kaşıkla annesi yediricek o kadar düşkün oğluna ve hayattaki tek gayesi oğlunu doyurmak yemek yedirmek. Eşimde annesinin her dedigini yapmaya çalışan asla hayır diyemeyen annesinden bağını koparamamış tek başına birey olamamış biri imiş. Annesi gel der gider git der gider. Annesi onun yerine herşeyi düşündügü için onun her işine koştuğu için maalesef hiç bir sorumluluk duygusu gelişmemiş. ne yazıkki evlenene kadar hiç fark edemedim. Evlenmeden önce ikimizde çalıştığımız için evin sorumluluğunu ortak paylaşıcaz diye konuştuk. İş bölümü yapıcaz vs vs... evlendikkkk. Düğün bitti biz o gece balayına gidicez benim valizim hazır değil ve ilk gecemiz. Kv düğün sonrası yemek yemeye evine götürmek istedi. Gitmek istemedim eşime söyledim bugün bizim günümüz ne işimz var kaynana evinde hem valizim hazır değil çok işim var dediysemde kaynanama yemeğe gittik. Ve o gün eve döndügümüzde ben uçak saatine kadar valiz hazırladım tek başıma eşim koltukta uyuyakaldı ilk geceme kaynana yemeği damgasını vurdu ve uyandıgında ilk gecemizi bu şekilde geçirdik diye sabahın 5inde kavga etti benimle. Daha ilk günümüz bismillah kavgayla başladı.balayına gittikk hergünnn annesi aradı napıosunuz diye annesi arıo kapatıo babası arıo kapatıo ablası arıo ben artık bu durumdan bi kıllanmaya başladım. Balayındayız yaaa bi rahat bırakın di mi. Balayından döndük evimizdeki ilk günümüz ilk sabahımız heyecanlı heyecanlı tencerelerimi çıkardım sana ne yemek yapiim aşkım dedim ilk yemeğimiz olucak. Daha lafımı yeni bitirdim kv aradı kahvaltıya çağırdı ve eşim döndü bana gider miyiz diye sordu şaka gibi. Ve biz o gün bu sebebten dolayı kavga ettik. İnsan evindeki ilk gününde neden aranır hadi aradın neden yemeğe davet edersin. Bu zaten hayatımızın özeti gibi eşimle evimizde olacagımız her an saolsun hep aradı.Neysee ailesine yakın oturuyoruz ben çalışıyorum eşimde çalışıyor. Eşim vardiyalı çalışıo ve eve haftanın 4 günü 23 te gelio ben ise sabah 5.30da kalkıp işe gidiyorum. Ortak tek bi günümüz yok o geldiginde ben uyku modunda oluyorum ben geldigimde o olmuo sadece cmtsi akşamları 7de gelio o zaman görüşebiliyoruz. Vakit problemimiz var birbirimizi göremiyoruz yeni evliyiz birbirmize ihtiyacımız var vs vs. Sanıyorum ama görüşemiyoruz diye fırsatlar yaratmaya çalışıyorum ama her yarattığım fırsatta eşim annesiyle birlikte olmamızı istio düğün günü oldugu gibi, evimizdeki ilk gününde oldugu gibi. İzin günlerinde ben çalışıyorum.annesinin telefonuyla evden çıkıo benim eve gelmeme yakın gelio sabahları annesine kahvaltıya gidio. Sonrada tek görüşme günümiz olan cmtsi günü ailesine vakit ayırmadığım için evde benimle tartışıo. Bu arada benim ailem yok gibi zaten bi kerede senin ailene gidelim annen nasıl demek yok. Ayrıca annesine gitmekten evdeki hiç bir sorumluluğunu yerine getiremiyor çünkü vakti yok.Bütün evin sorumluluğunu sırtıma yükledi.evlenmeden önce konuşulan hiç bişi olmadı. Ev işlerinde bana yardımcı olmadı zaten eşimin bu hayattaki tek sorumluluğu annesinin yemeklerini yemek. Saolsun oda hiç bir gün davet etmeyi eksik etmedi görüşemedigimzi defalarca kez belirtmemize ragmen. Ben izin günlerimde temizlik yaparım üti yaparım çamaşır yaparım anneme gdcek vaktim olmaz o ise sabah uyandıgı gibi annesinde.Bu arada yemeğe gittiğimzdede kalkmak bilmio sabah 5.30da kalktığımı bilmesine rağmen gece yarılarına kadar oturur. Yeni evliyim kocama yemek pişirmek istiyorum vakit geçirmek istiyorum ama bunu dile getirdigimde kavga çıkıo. Bu arada işten gelince hergün en az 2 çeşit yemek yaparım hatta eşimin kahvaltısına kadar hazırlar dolaba koyarım ama eşim onu dolaptan çıkarıp yemeye bile üşenir onun yerine bi mahalle ötede oturan annesine gider koşa koşa kahvaltısını orda yapar.
annesine gitmezsede mutlaka annesine o gün ne yaptığının ve ne yediginin raporunu verir. Birlikte dışarı çıktığımızda arar annesine haber verir. Benden önce vardia saatlerini annesi bilir, yemek yapar ve bizi davet eder. Gitmezsen ağlar. Yada kocanla kavga edersin. Artık telefonum çaldığımda ve üzerinde kaynanamın adını gördügümde telefonumunu kırıp parçalamak istiodum.O kadar sorun yaşadımki o kadar kavga ettik ki kaç kez evi terkettim. Eşime durumu anlatmaya çalıştığımda hep suçlu oldum birlikte başbaşa vakit geçirmek istedgm için suçlandım. sinir krizleri geçirdi evde ne cam kaldı kırılmadık ne çerçeve. Konu komşuya rezil olduk. eşim kocadan daha çok anasının evladı 5yaşında bebek. Sanki anasının sütünden kesilmemiş.ama evde kükreyen aslan ben nasıl farkedemedim diye kendimi yedim bitirdim. Ama inanın evlenene kadar hiç böyle bir belirtisi yoktu asla. Zaten şaşırdıgım noktada bu oldu....Kv bu tavırları yüzünden eşim evini bilemedi sorumluluklarını bilemedi evliliğe alışamadı çocukluktan adamlığa geçemedi bi karısı oldugu anlayamadı beni evimi hep 2. plana attı. Aile olamadık kısacası. Anasının evinde tv bozulur hemen yapmaya gider bizim evmizde kombi bozulur 2 ay öyle bozuk durur.......Ve maalesef aramıza her anlamda soğukluk girdi. Ben kv davetlerine icabet edemedigim için ve evde sürekli kavga yaşandığı için işimi bıraktımm. 1. hatam evlenmek ise 2.si bu oldu ya son pişmanlık fayda etmez. Eşime hep sordum bu kadar annenin evine meraklıydın neden evlendin. ben sanki hayatlarında fazlalıkmış gibi hissettim her zaman ve bu problemler psikolojimi çok bozdu, bizi çok yıprattı. Zaten çok bizde olamadık. Şimdi 4 yıl oldu ben resti çektim kendim gitmiyorum kocamda eskisi gibi değil ama evliliğimiz hiç sağlam temeller üzerine kurulmadı en güzel yıllarımız en özel günlerimiz hep kavga içinde geçti. Ve bu soğukluk yüzünden çocuk yapmak istemedim cesaret edemedim. Şuanda da öğrendimki erken menepoz dönemine girmek üzereymişim çocuk sahibi olmam çok zormuş.bu haberi aldığımdan beri yıkıldım ama eşimin umrunda bile değil. Senin yüzünden annen yüzünden erteledim çocuk yapmayı. Şimdi eşimin yüzünü bile görmek istemiyorum. Boşanmak istiyorum. Bana yaşattıklarını affedemiyorum unutamıyorum. Benimle benzer durumları yaşayanlar var mı. Bu durumu nasıl atlatabilirim?
Yemin ederim aynı benBizde durum böyle değil ama böyle olmaya calısıyor kaynanam ve kayınpederim. Sürekli ararlar cagırırlar. Eşim benden cekindiği icin davetlerini kabul edemez beni ilna etmeden. Ben böyle bir aile oldugunu nişanda anladım ve evimi olabildiğince uzak tuttum. Şimdi de cocuk oldu diye sürekli dahil olmaya calısıyorlar diye sehir değiştiriyorum. Ya bu deveyi güdücen ya bu diyardan gidicen anlayacagın...
Benim de ailem modern sevgilimin ailesi çok takıntili açıklığa, İnşallah benim de başıma gelmz ama kimseye güven olmuyor artık. Çünkü o kadar iyi rol yapıyor ki insanlar. Evlendikten sonra görebiliyoruz gerçek yüzlerini.Merhaba kızlar hayatımda ilk defa bir problemimle ilgili böyle bir platforma yazıyorum. Çaresizlik insana neler yaptırıyor. Amacım hem cinslerimden yardım ve destek almak. Benimle benzer şeyleri yaşayanlar varsa belki karanlığıma ışık tutarlar. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik masallardaki prensimi bulmuştum adeta bulutların üzerinde gibiydik.aramızda bi çok kültürel ailesel farklılıklar olsada o an için hiç sorun olmadı ve hiç sorun olmıcak gibi geldi. Benim ailem oldukça çağdaş ve modern, onun ailesi daha muhafazakardı. Ama bu evlenene kadar aramızda hiç sorun olmadı. Bu arada ikimizinde yaşı çok küçük değil ben 29 eşim 30 yaşında idi. 2 yıl flört döneminin ardından evlendik. Ne zaman evlilik yoluna girdik işin işine aileler girdi bulutların üzerinden gerçek dünyaya döndük. O anlayışlı duygusal sevgi dolu adam gitti sinirli baskıcı beni ailesinin kurallarına uydurmaya çalışan bi adam geldi. Düğün stresidir dedim geçer dedim. Ama geçmedi tam 4 yıl oldu. Dertlerin sorunların yaşadıklarımızın ardı arkası kesilmedi. Kıyafetlerim arkadaşlarım oturmam kalkmam ve hatta gülmem bile sorun oldu. Ailesinin yanında kot pantolon bile üzerine kıçımı kapatan bişey giymeden giyemez oldum ki ben açık bir bayanım 30 yaşıma kadar ailem tarafından kılığıma kıyafetime hiç karışılmadı serbestçe giyindim eşimde benimle evlenmek isterken bunların gayet farkındaydı. (Bunlar tabi eşimin değil ailesinin istekleri imiş)Bunların bi şekilde üstesinden geldim öyle yada böyle. Evlendik ve gördümki eşim annesinin güdümünde bütün istekleri ihtiyaçları annesi tarafından karşılanmış çayına şekerine kadar annesi karıştırır giyecegi çorabına kadar annesi verir neredeyse yemeğini kaşıkla annesi yediricek o kadar düşkün oğluna ve hayattaki tek gayesi oğlunu doyurmak yemek yedirmek. Eşimde annesinin her dedigini yapmaya çalışan asla hayır diyemeyen annesinden bağını koparamamış tek başına birey olamamış biri imiş. Annesi gel der gider git der gider. Annesi onun yerine herşeyi düşündügü için onun her işine koştuğu için maalesef hiç bir sorumluluk duygusu gelişmemiş. ne yazıkki evlenene kadar hiç fark edemedim. Evlenmeden önce ikimizde çalıştığımız için evin sorumluluğunu ortak paylaşıcaz diye konuştuk. İş bölümü yapıcaz vs vs... evlendikkkk. Düğün bitti biz o gece balayına gidicez benim valizim hazır değil ve ilk gecemiz. Kv düğün sonrası yemek yemeye evine götürmek istedi. Gitmek istemedim eşime söyledim bugün bizim günümüz ne işimz var kaynana evinde hem valizim hazır değil çok işim var dediysemde kaynanama yemeğe gittik. Ve o gün eve döndügümüzde ben uçak saatine kadar valiz hazırladım tek başıma eşim koltukta uyuyakaldı ilk geceme kaynana yemeği damgasını vurdu ve uyandıgında ilk gecemizi bu şekilde geçirdik diye sabahın 5inde kavga etti benimle. Daha ilk günümüz bismillah kavgayla başladı.balayına gittikk hergünnn annesi aradı napıosunuz diye annesi arıo kapatıo babası arıo kapatıo ablası arıo ben artık bu durumdan bi kıllanmaya başladım. Balayındayız yaaa bi rahat bırakın di mi. Balayından döndük evimizdeki ilk günümüz ilk sabahımız heyecanlı heyecanlı tencerelerimi çıkardım sana ne yemek yapiim aşkım dedim ilk yemeğimiz olucak. Daha lafımı yeni bitirdim kv aradı kahvaltıya çağırdı ve eşim döndü bana gider miyiz diye sordu şaka gibi. Ve biz o gün bu sebebten dolayı kavga ettik. İnsan evindeki ilk gününde neden aranır hadi aradın neden yemeğe davet edersin. Bu zaten hayatımızın özeti gibi eşimle evimizde olacagımız her an saolsun hep aradı.Neysee ailesine yakın oturuyoruz ben çalışıyorum eşimde çalışıyor. Eşim vardiyalı çalışıo ve eve haftanın 4 günü 23 te gelio ben ise sabah 5.30da kalkıp işe gidiyorum. Ortak tek bi günümüz yok o geldiginde ben uyku modunda oluyorum ben geldigimde o olmuo sadece cmtsi akşamları 7de gelio o zaman görüşebiliyoruz. Vakit problemimiz var birbirimizi göremiyoruz yeni evliyiz birbirmize ihtiyacımız var vs vs. Sanıyorum ama görüşemiyoruz diye fırsatlar yaratmaya çalışıyorum ama her yarattığım fırsatta eşim annesiyle birlikte olmamızı istio düğün günü oldugu gibi, evimizdeki ilk gününde oldugu gibi. İzin günlerinde ben çalışıyorum.annesinin telefonuyla evden çıkıo benim eve gelmeme yakın gelio sabahları annesine kahvaltıya gidio. Sonrada tek görüşme günümiz olan cmtsi günü ailesine vakit ayırmadığım için evde benimle tartışıo. Bu arada benim ailem yok gibi zaten bi kerede senin ailene gidelim annen nasıl demek yok. Ayrıca annesine gitmekten evdeki hiç bir sorumluluğunu yerine getiremiyor çünkü vakti yok.Bütün evin sorumluluğunu sırtıma yükledi.evlenmeden önce konuşulan hiç bişi olmadı. Ev işlerinde bana yardımcı olmadı zaten eşimin bu hayattaki tek sorumluluğu annesinin yemeklerini yemek. Saolsun oda hiç bir gün davet etmeyi eksik etmedi görüşemedigimzi defalarca kez belirtmemize ragmen. Ben izin günlerimde temizlik yaparım üti yaparım çamaşır yaparım anneme gdcek vaktim olmaz o ise sabah uyandıgı gibi annesinde.Bu arada yemeğe gittiğimzdede kalkmak bilmio sabah 5.30da kalktığımı bilmesine rağmen gece yarılarına kadar oturur. Yeni evliyim kocama yemek pişirmek istiyorum vakit geçirmek istiyorum ama bunu dile getirdigimde kavga çıkıo. Bu arada işten gelince hergün en az 2 çeşit yemek yaparım hatta eşimin kahvaltısına kadar hazırlar dolaba koyarım ama eşim onu dolaptan çıkarıp yemeye bile üşenir onun yerine bi mahalle ötede oturan annesine gider koşa koşa kahvaltısını orda yapar.
annesine gitmezsede mutlaka annesine o gün ne yaptığının ve ne yediginin raporunu verir. Birlikte dışarı çıktığımızda arar annesine haber verir. Benden önce vardia saatlerini annesi bilir, yemek yapar ve bizi davet eder. Gitmezsen ağlar. Yada kocanla kavga edersin. Artık telefonum çaldığımda ve üzerinde kaynanamın adını gördügümde telefonumunu kırıp parçalamak istiodum.O kadar sorun yaşadımki o kadar kavga ettik ki kaç kez evi terkettim. Eşime durumu anlatmaya çalıştığımda hep suçlu oldum birlikte başbaşa vakit geçirmek istedgm için suçlandım. sinir krizleri geçirdi evde ne cam kaldı kırılmadık ne çerçeve. Konu komşuya rezil olduk. eşim kocadan daha çok anasının evladı 5yaşında bebek. Sanki anasının sütünden kesilmemiş.ama evde kükreyen aslan ben nasıl farkedemedim diye kendimi yedim bitirdim. Ama inanın evlenene kadar hiç böyle bir belirtisi yoktu asla. Zaten şaşırdıgım noktada bu oldu....Kv bu tavırları yüzünden eşim evini bilemedi sorumluluklarını bilemedi evliliğe alışamadı çocukluktan adamlığa geçemedi bi karısı oldugu anlayamadı beni evimi hep 2. plana attı. Aile olamadık kısacası. Anasının evinde tv bozulur hemen yapmaya gider bizim evmizde kombi bozulur 2 ay öyle bozuk durur.......Ve maalesef aramıza her anlamda soğukluk girdi. Ben kv davetlerine icabet edemedigim için ve evde sürekli kavga yaşandığı için işimi bıraktımm. 1. hatam evlenmek ise 2.si bu oldu ya son pişmanlık fayda etmez. Eşime hep sordum bu kadar annenin evine meraklıydın neden evlendin. ben sanki hayatlarında fazlalıkmış gibi hissettim her zaman ve bu problemler psikolojimi çok bozdu, bizi çok yıprattı. Zaten çok bizde olamadık. Şimdi 4 yıl oldu ben resti çektim kendim gitmiyorum kocamda eskisi gibi değil ama evliliğimiz hiç sağlam temeller üzerine kurulmadı en güzel yıllarımız en özel günlerimiz hep kavga içinde geçti. Ve bu soğukluk yüzünden çocuk yapmak istemedim cesaret edemedim. Şuanda da öğrendimki erken menepoz dönemine girmek üzereymişim çocuk sahibi olmam çok zormuş.bu haberi aldığımdan beri yıkıldım ama eşimin umrunda bile değil. Senin yüzünden annen yüzünden erteledim çocuk yapmayı. Şimdi eşimin yüzünü bile görmek istemiyorum. Boşanmak istiyorum. Bana yaşattıklarını affedemiyorum unutamıyorum. Benimle benzer durumları yaşayanlar var mı. Bu durumu nasıl atlatabilirim?
Evet sizinle aynı durumu yaşayanlar var. Sizi çok iyi anlıyorum. Ki ben de 22 yaşımda bunlarla uğraşıyorum.Hep böyle oluyor hep. Kendilerini öyle saklıyorlar ki. Allahım bu yazıları okudukça, ben de yazdıkça oturup oturup üzülüyorum. Bir avukat abi vardı eşimin süt kardeşi o demişti boşanan, kavga eden çiftlerin hepsini aileleri burunlarını her şeye çok soktuğu için boşanıyorlar. Hatta bir arkadaşım vardı. Benim yaşadıklarımı gördükçe ben kesinlikle annesi babası olmayan tek derdi çekirdek ailesi olan bir adam ile evleneceğim derdi. Ama işte içlerine girilmeden bilinmiyor
Merhaba kızlar hayatımda ilk defa bir problemimle ilgili böyle bir platforma yazıyorum. Çaresizlik insana neler yaptırıyor. Amacım hem cinslerimden yardım ve destek almak. Benimle benzer şeyleri yaşayanlar varsa belki karanlığıma ışık tutarlar. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik masallardaki prensimi bulmuştum adeta bulutların üzerinde gibiydik.aramızda bi çok kültürel ailesel farklılıklar olsada o an için hiç sorun olmadı ve hiç sorun olmıcak gibi geldi. Benim ailem oldukça çağdaş ve modern, onun ailesi daha muhafazakardı. Ama bu evlenene kadar aramızda hiç sorun olmadı. Bu arada ikimizinde yaşı çok küçük değil ben 29 eşim 30 yaşında idi. 2 yıl flört döneminin ardından evlendik. Ne zaman evlilik yoluna girdik işin işine aileler girdi bulutların üzerinden gerçek dünyaya döndük. O anlayışlı duygusal sevgi dolu adam gitti sinirli baskıcı beni ailesinin kurallarına uydurmaya çalışan bi adam geldi. Düğün stresidir dedim geçer dedim. Ama geçmedi tam 4 yıl oldu. Dertlerin sorunların yaşadıklarımızın ardı arkası kesilmedi. Kıyafetlerim arkadaşlarım oturmam kalkmam ve hatta gülmem bile sorun oldu. Ailesinin yanında kot pantolon bile üzerine kıçımı kapatan bişey giymeden giyemez oldum ki ben açık bir bayanım 30 yaşıma kadar ailem tarafından kılığıma kıyafetime hiç karışılmadı serbestçe giyindim eşimde benimle evlenmek isterken bunların gayet farkındaydı. (Bunlar tabi eşimin değil ailesinin istekleri imiş)Bunların bi şekilde üstesinden geldim öyle yada böyle. Evlendik ve gördümki eşim annesinin güdümünde bütün istekleri ihtiyaçları annesi tarafından karşılanmış çayına şekerine kadar annesi karıştırır giyecegi çorabına kadar annesi verir neredeyse yemeğini kaşıkla annesi yediricek o kadar düşkün oğluna ve hayattaki tek gayesi oğlunu doyurmak yemek yedirmek. Eşimde annesinin her dedigini yapmaya çalışan asla hayır diyemeyen annesinden bağını koparamamış tek başına birey olamamış biri imiş. Annesi gel der gider git der gider. Annesi onun yerine herşeyi düşündügü için onun her işine koştuğu için maalesef hiç bir sorumluluk duygusu gelişmemiş. ne yazıkki evlenene kadar hiç fark edemedim. Evlenmeden önce ikimizde çalıştığımız için evin sorumluluğunu ortak paylaşıcaz diye konuştuk. İş bölümü yapıcaz vs vs... evlendikkkk. Düğün bitti biz o gece balayına gidicez benim valizim hazır değil ve ilk gecemiz. Kv düğün sonrası yemek yemeye evine götürmek istedi. Gitmek istemedim eşime söyledim bugün bizim günümüz ne işimz var kaynana evinde hem valizim hazır değil çok işim var dediysemde kaynanama yemeğe gittik. Ve o gün eve döndügümüzde ben uçak saatine kadar valiz hazırladım tek başıma eşim koltukta uyuyakaldı ilk geceme kaynana yemeği damgasını vurdu ve uyandıgında ilk gecemizi bu şekilde geçirdik diye sabahın 5inde kavga etti benimle. Daha ilk günümüz bismillah kavgayla başladı.balayına gittikk hergünnn annesi aradı napıosunuz diye annesi arıo kapatıo babası arıo kapatıo ablası arıo ben artık bu durumdan bi kıllanmaya başladım. Balayındayız yaaa bi rahat bırakın di mi. Balayından döndük evimizdeki ilk günümüz ilk sabahımız heyecanlı heyecanlı tencerelerimi çıkardım sana ne yemek yapiim aşkım dedim ilk yemeğimiz olucak. Daha lafımı yeni bitirdim kv aradı kahvaltıya çağırdı ve eşim döndü bana gider miyiz diye sordu şaka gibi. Ve biz o gün bu sebebten dolayı kavga ettik. İnsan evindeki ilk gününde neden aranır hadi aradın neden yemeğe davet edersin. Bu zaten hayatımızın özeti gibi eşimle evimizde olacagımız her an saolsun hep aradı.Neysee ailesine yakın oturuyoruz ben çalışıyorum eşimde çalışıyor. Eşim vardiyalı çalışıo ve eve haftanın 4 günü 23 te gelio ben ise sabah 5.30da kalkıp işe gidiyorum. Ortak tek bi günümüz yok o geldiginde ben uyku modunda oluyorum ben geldigimde o olmuo sadece cmtsi akşamları 7de gelio o zaman görüşebiliyoruz. Vakit problemimiz var birbirimizi göremiyoruz yeni evliyiz birbirmize ihtiyacımız var vs vs. Sanıyorum ama görüşemiyoruz diye fırsatlar yaratmaya çalışıyorum ama her yarattığım fırsatta eşim annesiyle birlikte olmamızı istio düğün günü oldugu gibi, evimizdeki ilk gününde oldugu gibi. İzin günlerinde ben çalışıyorum.annesinin telefonuyla evden çıkıo benim eve gelmeme yakın gelio sabahları annesine kahvaltıya gidio. Sonrada tek görüşme günümiz olan cmtsi günü ailesine vakit ayırmadığım için evde benimle tartışıo. Bu arada benim ailem yok gibi zaten bi kerede senin ailene gidelim annen nasıl demek yok. Ayrıca annesine gitmekten evdeki hiç bir sorumluluğunu yerine getiremiyor çünkü vakti yok.Bütün evin sorumluluğunu sırtıma yükledi.evlenmeden önce konuşulan hiç bişi olmadı. Ev işlerinde bana yardımcı olmadı zaten eşimin bu hayattaki tek sorumluluğu annesinin yemeklerini yemek. Saolsun oda hiç bir gün davet etmeyi eksik etmedi görüşemedigimzi defalarca kez belirtmemize ragmen. Ben izin günlerimde temizlik yaparım üti yaparım çamaşır yaparım anneme gdcek vaktim olmaz o ise sabah uyandıgı gibi annesinde.Bu arada yemeğe gittiğimzdede kalkmak bilmio sabah 5.30da kalktığımı bilmesine rağmen gece yarılarına kadar oturur. Yeni evliyim kocama yemek pişirmek istiyorum vakit geçirmek istiyorum ama bunu dile getirdigimde kavga çıkıo. Bu arada işten gelince hergün en az 2 çeşit yemek yaparım hatta eşimin kahvaltısına kadar hazırlar dolaba koyarım ama eşim onu dolaptan çıkarıp yemeye bile üşenir onun yerine bi mahalle ötede oturan annesine gider koşa koşa kahvaltısını orda yapar.
annesine gitmezsede mutlaka annesine o gün ne yaptığının ve ne yediginin raporunu verir. Birlikte dışarı çıktığımızda arar annesine haber verir. Benden önce vardia saatlerini annesi bilir, yemek yapar ve bizi davet eder. Gitmezsen ağlar. Yada kocanla kavga edersin. Artık telefonum çaldığımda ve üzerinde kaynanamın adını gördügümde telefonumunu kırıp parçalamak istiodum.O kadar sorun yaşadımki o kadar kavga ettik ki kaç kez evi terkettim. Eşime durumu anlatmaya çalıştığımda hep suçlu oldum birlikte başbaşa vakit geçirmek istedgm için suçlandım. sinir krizleri geçirdi evde ne cam kaldı kırılmadık ne çerçeve. Konu komşuya rezil olduk. eşim kocadan daha çok anasının evladı 5yaşında bebek. Sanki anasının sütünden kesilmemiş.ama evde kükreyen aslan ben nasıl farkedemedim diye kendimi yedim bitirdim. Ama inanın evlenene kadar hiç böyle bir belirtisi yoktu asla. Zaten şaşırdıgım noktada bu oldu....Kv bu tavırları yüzünden eşim evini bilemedi sorumluluklarını bilemedi evliliğe alışamadı çocukluktan adamlığa geçemedi bi karısı oldugu anlayamadı beni evimi hep 2. plana attı. Aile olamadık kısacası. Anasının evinde tv bozulur hemen yapmaya gider bizim evmizde kombi bozulur 2 ay öyle bozuk durur.......Ve maalesef aramıza her anlamda soğukluk girdi. Ben kv davetlerine icabet edemedigim için ve evde sürekli kavga yaşandığı için işimi bıraktımm. 1. hatam evlenmek ise 2.si bu oldu ya son pişmanlık fayda etmez. Eşime hep sordum bu kadar annenin evine meraklıydın neden evlendin. ben sanki hayatlarında fazlalıkmış gibi hissettim her zaman ve bu problemler psikolojimi çok bozdu, bizi çok yıprattı. Zaten çok bizde olamadık. Şimdi 4 yıl oldu ben resti çektim kendim gitmiyorum kocamda eskisi gibi değil ama evliliğimiz hiç sağlam temeller üzerine kurulmadı en güzel yıllarımız en özel günlerimiz hep kavga içinde geçti. Ve bu soğukluk yüzünden çocuk yapmak istemedim cesaret edemedim. Şuanda da öğrendimki erken menepoz dönemine girmek üzereymişim çocuk sahibi olmam çok zormuş.bu haberi aldığımdan beri yıkıldım ama eşimin umrunda bile değil. Senin yüzünden annen yüzünden erteledim çocuk yapmayı. Şimdi eşimin yüzünü bile görmek istemiyorum. Boşanmak istiyorum. Bana yaşattıklarını affedemiyorum unutamıyorum. Benimle benzer durumları yaşayanlar var mı. Bu durumu nasıl atlatabilirim?
Ben sizi okadar iyi anliyorumki ayni şeyleri yaşayan biri olarak ikinci sınıf insann muamelesi kendime olan güveni herseyi bitirdiler biz ilk evlendik dugun takılarımi almakla başladılar borç batağına battık resmen ilk gece ağlamakla bagirmakla kavgayla gecti ikimizde çalışıyorduk bizimde siz gibi her aksam eşimin ellerine yemeğe gidip gecenin 2 sinde evde dönüyordum esim bursalı ben sivasliydim ama ailesi bursada yanimzda yaşayacaksınız dedigi icin oraya yerleştik ama hayati dar ettiler başbaşa hicbisey yapmamıza izin yoktu surekli annesi arar buraya gelin yok teyzelere gidecez çabuk gelin 4 ayım inanın hergun sabahlara kadar ağlamakla gecti ve evlerine yemeğe gittigimdede beni dislar şeklinde hareket ederler oğullarına şunu ye bunu ye ben bir köşede bekleyen kişi bayramlar gelir beni aileme göndermezler sırf gösteriş yapmak için çevreye eşime ev kredisi çektirip ev aldirdilar kendileri çocuklarına ev almış gibi çevreye oynadılar iki maaş giriyordu ama 5 kuruş paramız kalmıyordu artik babam herr ay para gönderiyodu bana en son dedim tayin isteyelim eşim cok korktu babam beni reteder dedim gelme istersen ben daha dayamiyorum ozaman dedi en yakin ile isteyelim tayin dedi Eskişehir'e geldik orada nefes aldgimizi yaşadığımı hissettim buseferde telefonla tacizler başladi her cuma hemen geliceksi iz diodu annesi buseferde cuma günleri yollara düşüyoduk burda hamile kaldim hamileligimde lohusallikta yanımıza geldi cektirmedikleri kalmadi amelitatliyim bir tas çorba bile yapmadı 45 kilolara düştüm ise başlayacam cocuga bakmamak için evi terketti en son Sivasa ailemin yanına gitmek durumunda kaldım ama sizi sunu soyeyim o şehri terk edin yeni sayfa acin tedavisizi olun boyle huzursuzluk ortamında mümkün değil zaten hamile kalmak benim aradan kaç sene geçti cok gec kaldim sevgi yoktuki kavga vardi bu sorunlar şehri değiştirdiğinde azaldı ama yinede devam etti küçük küçük nefret ettim pskolojim cok bozuldu hala durup durup ağlarım kendimi çok toparlayamadım bile neyaptim ben diye kendimi sorguladım simdide pskolojik tedavi alicam yani buraya yazdiklarim en hafif olanları yaz yaz bitmez neler yaşadım bazen neden katlanıyorum dediğimde oldu .bol bol dua et rabbim büyük allaha havale ettim benMerhaba kızlar hayatımda ilk defa bir problemimle ilgili böyle bir platforma yazıyorum. Çaresizlik insana neler yaptırıyor. Amacım hem cinslerimden yardım ve destek almak. Benimle benzer şeyleri yaşayanlar varsa belki karanlığıma ışık tutarlar. Eşimle birbirimizi çok severek evlendik masallardaki prensimi bulmuştum adeta bulutların üzerinde gibiydik.aramızda bi çok kültürel ailesel farklılıklar olsada o an için hiç sorun olmadı ve hiç sorun olmıcak gibi geldi. Benim ailem oldukça çağdaş ve modern, onun ailesi daha muhafazakardı. Ama bu evlenene kadar aramızda hiç sorun olmadı. Bu arada ikimizinde yaşı çok küçük değil ben 29 eşim 30 yaşında idi. 2 yıl flört döneminin ardından evlendik. Ne zaman evlilik yoluna girdik işin işine aileler girdi bulutların üzerinden gerçek dünyaya döndük. O anlayışlı duygusal sevgi dolu adam gitti sinirli baskıcı beni ailesinin kurallarına uydurmaya çalışan bi adam geldi. Düğün stresidir dedim geçer dedim. Ama geçmedi tam 4 yıl oldu. Dertlerin sorunların yaşadıklarımızın ardı arkası kesilmedi. Kıyafetlerim arkadaşlarım oturmam kalkmam ve hatta gülmem bile sorun oldu. Ailesinin yanında kot pantolon bile üzerine kıçımı kapatan bişey giymeden giyemez oldum ki ben açık bir bayanım 30 yaşıma kadar ailem tarafından kılığıma kıyafetime hiç karışılmadı serbestçe giyindim eşimde benimle evlenmek isterken bunların gayet farkındaydı. (Bunlar tabi eşimin değil ailesinin istekleri imiş)Bunların bi şekilde üstesinden geldim öyle yada böyle. Evlendik ve gördümki eşim annesinin güdümünde bütün istekleri ihtiyaçları annesi tarafından karşılanmış çayına şekerine kadar annesi karıştırır giyecegi çorabına kadar annesi verir neredeyse yemeğini kaşıkla annesi yediricek o kadar düşkün oğluna ve hayattaki tek gayesi oğlunu doyurmak yemek yedirmek. Eşimde annesinin her dedigini yapmaya çalışan asla hayır diyemeyen annesinden bağını koparamamış tek başına birey olamamış biri imiş. Annesi gel der gider git der gider. Annesi onun yerine herşeyi düşündügü için onun her işine koştuğu için maalesef hiç bir sorumluluk duygusu gelişmemiş. ne yazıkki evlenene kadar hiç fark edemedim. Evlenmeden önce ikimizde çalıştığımız için evin sorumluluğunu ortak paylaşıcaz diye konuştuk. İş bölümü yapıcaz vs vs... evlendikkkk. Düğün bitti biz o gece balayına gidicez benim valizim hazır değil ve ilk gecemiz. Kv düğün sonrası yemek yemeye evine götürmek istedi. Gitmek istemedim eşime söyledim bugün bizim günümüz ne işimz var kaynana evinde hem valizim hazır değil çok işim var dediysemde kaynanama yemeğe gittik. Ve o gün eve döndügümüzde ben uçak saatine kadar valiz hazırladım tek başıma eşim koltukta uyuyakaldı ilk geceme kaynana yemeği damgasını vurdu ve uyandıgında ilk gecemizi bu şekilde geçirdik diye sabahın 5inde kavga etti benimle. Daha ilk günümüz bismillah kavgayla başladı.balayına gittikk hergünnn annesi aradı napıosunuz diye annesi arıo kapatıo babası arıo kapatıo ablası arıo ben artık bu durumdan bi kıllanmaya başladım. Balayındayız yaaa bi rahat bırakın di mi. Balayından döndük evimizdeki ilk günümüz ilk sabahımız heyecanlı heyecanlı tencerelerimi çıkardım sana ne yemek yapiim aşkım dedim ilk yemeğimiz olucak. Daha lafımı yeni bitirdim kv aradı kahvaltıya çağırdı ve eşim döndü bana gider miyiz diye sordu şaka gibi. Ve biz o gün bu sebebten dolayı kavga ettik. İnsan evindeki ilk gününde neden aranır hadi aradın neden yemeğe davet edersin. Bu zaten hayatımızın özeti gibi eşimle evimizde olacagımız her an saolsun hep aradı.Neysee ailesine yakın oturuyoruz ben çalışıyorum eşimde çalışıyor. Eşim vardiyalı çalışıo ve eve haftanın 4 günü 23 te gelio ben ise sabah 5.30da kalkıp işe gidiyorum. Ortak tek bi günümüz yok o geldiginde ben uyku modunda oluyorum ben geldigimde o olmuo sadece cmtsi akşamları 7de gelio o zaman görüşebiliyoruz. Vakit problemimiz var birbirimizi göremiyoruz yeni evliyiz birbirmize ihtiyacımız var vs vs. Sanıyorum ama görüşemiyoruz diye fırsatlar yaratmaya çalışıyorum ama her yarattığım fırsatta eşim annesiyle birlikte olmamızı istio düğün günü oldugu gibi, evimizdeki ilk gününde oldugu gibi. İzin günlerinde ben çalışıyorum.annesinin telefonuyla evden çıkıo benim eve gelmeme yakın gelio sabahları annesine kahvaltıya gidio. Sonrada tek görüşme günümiz olan cmtsi günü ailesine vakit ayırmadığım için evde benimle tartışıo. Bu arada benim ailem yok gibi zaten bi kerede senin ailene gidelim annen nasıl demek yok. Ayrıca annesine gitmekten evdeki hiç bir sorumluluğunu yerine getiremiyor çünkü vakti yok.Bütün evin sorumluluğunu sırtıma yükledi.evlenmeden önce konuşulan hiç bişi olmadı. Ev işlerinde bana yardımcı olmadı zaten eşimin bu hayattaki tek sorumluluğu annesinin yemeklerini yemek. Saolsun oda hiç bir gün davet etmeyi eksik etmedi görüşemedigimzi defalarca kez belirtmemize ragmen. Ben izin günlerimde temizlik yaparım üti yaparım çamaşır yaparım anneme gdcek vaktim olmaz o ise sabah uyandıgı gibi annesinde.Bu arada yemeğe gittiğimzdede kalkmak bilmio sabah 5.30da kalktığımı bilmesine rağmen gece yarılarına kadar oturur. Yeni evliyim kocama yemek pişirmek istiyorum vakit geçirmek istiyorum ama bunu dile getirdigimde kavga çıkıo. Bu arada işten gelince hergün en az 2 çeşit yemek yaparım hatta eşimin kahvaltısına kadar hazırlar dolaba koyarım ama eşim onu dolaptan çıkarıp yemeye bile üşenir onun yerine bi mahalle ötede oturan annesine gider koşa koşa kahvaltısını orda yapar.
annesine gitmezsede mutlaka annesine o gün ne yaptığının ve ne yediginin raporunu verir. Birlikte dışarı çıktığımızda arar annesine haber verir. Benden önce vardia saatlerini annesi bilir, yemek yapar ve bizi davet eder. Gitmezsen ağlar. Yada kocanla kavga edersin. Artık telefonum çaldığımda ve üzerinde kaynanamın adını gördügümde telefonumunu kırıp parçalamak istiodum.O kadar sorun yaşadımki o kadar kavga ettik ki kaç kez evi terkettim. Eşime durumu anlatmaya çalıştığımda hep suçlu oldum birlikte başbaşa vakit geçirmek istedgm için suçlandım. sinir krizleri geçirdi evde ne cam kaldı kırılmadık ne çerçeve. Konu komşuya rezil olduk. eşim kocadan daha çok anasının evladı 5yaşında bebek. Sanki anasının sütünden kesilmemiş.ama evde kükreyen aslan ben nasıl farkedemedim diye kendimi yedim bitirdim. Ama inanın evlenene kadar hiç böyle bir belirtisi yoktu asla. Zaten şaşırdıgım noktada bu oldu....Kv bu tavırları yüzünden eşim evini bilemedi sorumluluklarını bilemedi evliliğe alışamadı çocukluktan adamlığa geçemedi bi karısı oldugu anlayamadı beni evimi hep 2. plana attı. Aile olamadık kısacası. Anasının evinde tv bozulur hemen yapmaya gider bizim evmizde kombi bozulur 2 ay öyle bozuk durur.......Ve maalesef aramıza her anlamda soğukluk girdi. Ben kv davetlerine icabet edemedigim için ve evde sürekli kavga yaşandığı için işimi bıraktımm. 1. hatam evlenmek ise 2.si bu oldu ya son pişmanlık fayda etmez. Eşime hep sordum bu kadar annenin evine meraklıydın neden evlendin. ben sanki hayatlarında fazlalıkmış gibi hissettim her zaman ve bu problemler psikolojimi çok bozdu, bizi çok yıprattı. Zaten çok bizde olamadık. Şimdi 4 yıl oldu ben resti çektim kendim gitmiyorum kocamda eskisi gibi değil ama evliliğimiz hiç sağlam temeller üzerine kurulmadı en güzel yıllarımız en özel günlerimiz hep kavga içinde geçti. Ve bu soğukluk yüzünden çocuk yapmak istemedim cesaret edemedim. Şuanda da öğrendimki erken menepoz dönemine girmek üzereymişim çocuk sahibi olmam çok zormuş.bu haberi aldığımdan beri yıkıldım ama eşimin umrunda bile değil. Senin yüzünden annen yüzünden erteledim çocuk yapmayı. Şimdi eşimin yüzünü bile görmek istemiyorum. Boşanmak istiyorum. Bana yaşattıklarını affedemiyorum unutamıyorum. Benimle benzer durumları yaşayanlar var mı. Bu durumu nasıl atlatabilirim?