- 24 Ekim 2012
- 8.286
- 9.878
- Konu Sahibi okeanoss00
- #1
Buraya yazdıktan ve yorumlarınızı okuduktan sonra durumumun düşündüğümden daha vahim olduğunu anlayıp psikolojik olarak daha da çökeceğim muhtemelen. Kendi kendime debelenip duruyorum. Beni anlamayan, bencil bir eşim var. Oğlum 17. ayını tamamladı. Çok zor bir çocuk. Emziriyorum ve sabaha kadar sayısız kez uyanıyor, beraber yatıyoruz, sabaha kadar koala gibi üzerimde. Ağrı ve kramplarla uyanıyorum. Bunun yanı sıra çalışıyorum. Kendim için yaptığım en iyi şey işe geri dönmek oldu. Oğlum 11 buçuk aylık olduğundan beri çalışıyorum. Oğlum diyordum, yemek yemeyi sevmez, uyumayı sevmez, banyo yapmayı sevmez. Sevdiği ne var derseniz asla karşı çıkmadığı tek şey zeytin :)
Eşimle 7 buçuk yıl flörtten sonra evlendik. Kimseden destek almadan. Görevi gereği evlendikten sonra 1.5 yıl ayrı yaşadık. Kopuşlar o zaman başladı aslında ama toparladık bir şekil. Sonra oğlum düştü karnıma. Hamilelikle bizim kabuslar başladı. Aslında ne kadar bencil bir adamla evli olduğumu o zaman anladım. Çok zor bir hamilelik geçirdim, yatarak ve erken doğum oldu zaten. O dönem beni ailemin yanına bırakıp hep ailesine gitmek istedi ben sancı çekerken. Aileme kulp buldu, titiz olmadıklarından tutun, yemek yeme şekillerine kadar eleştirdi. Sürekli yatmak durumunda olduğumdan annem bana baktı ailemin evinde, bu huylarını da o zaman gördüm. Şuan evliliğin 4. yılını bitiriyoruz. Ailesi problemli annesi ve babasının ilişkisi yok gibi. Adam cimri eve para bırakmaz, karıyla kızla gezer. Kayınvalide her şeyi bilir, sürekli onu takip halinde ama çaresizlikten boşanamayan biri. Ama onun da kalbi kötü. Oğlunun evliliği umurunda değil. Eşimden kocasının yapması gerekenleri bekliyor. 3 ay öncesine kadar görüşüyordum. Artık görüşmek istemiyorum ve görüşmüyorum onlarla. Çok uzun olur o yüzden o kısıma değinmek istemiyorum. Sadece gururumu çok kırdıklarını ve beni oturduğum apartmana rezil ettiklerini söyleyebilirim.
Haklı olduğumu bildiği, çoğu zaman haklı olduğumu dile getirdiği halde sürekli görüşmem için beni zorluyor, çocuk gibi sürekli konuyu önüme getiriyor. Keşke tek sorun bu olsa, sürekli söylenme halinde bir yapısı var. Oğlumla ilgili konularda emir vermeye bayılıyor. Örnek verecek olursam, hadi git oğlanı uyut, mamasını yap, altını kirletti temizle. He derseniz o hiç mi yapmıyor, yapıyor hepsini de ama o çenesi hiç susmuyor ya. Ben hep hazırolda olayım, elimden süpürge eksik olmasın, ev düzenli olsun, ev dört dörtlük olsun oğlana bakılsın he tabi kadınlık asla eksik olmamalı. Eve haftada bir yardımcı geliyor. Ama çocukla o düzeni kuramıyorum, koltuk tepelerinde gezen, her şeyi dağıtan yaramaz bir oğlum var. Yani adam beni hem ailesinden yana eziyor, hem de psikolojik şiddet uyguluyor.
Son konu ise hafta sonu misafir geldi. Her yer kırıntı olmuş çocuklar sebebiyle. Pazar sabahı kalkmış, evi süpürecekmiş. Oğlanın mamasını yap dedi yine, ben annesi değilim çocuğun acıkmış olacağını düşünemiyorum tabi! Ama ses etmedim gittim yaptım. Bu sıra ev süpürüyor. Oğlum da süpürge sesini duysun başından ayrılmaz, mamayı yaptım tezgaha koyup balkona çıktım. Süpürge bitsin, yediririm dedim. Birden bir gürültü balkonun camını yumrukluyor güm güm. O iş yaparken ben nasıl otururmuşum? Ve ben gece sayısız kez oğlan için kalktım. 17 aydır da böyleyim. Bir dakika dinlenmeye hakkım yok. Bu olanlar olurken de saat 10 buarada. Sonrası konuşmuyoruz. Ve pazar akşamından beri salonda yatıyor. Haklı olan benken gördüğüm muamele? Annesine gitmek de istedi o sabah yine beni yokladı gitmek istemediğimi oğlumla kendisinin gidebileceğini söyledim. Muhtemelen onun acısını çıkarıyor.
Huzur yok, cinsellik bitti gibi bir şey. Çok mutsuzum. Nereye kadar dayanacağım bilmiyorum. İç döküş gibi işte. Canım acıyor.
Edit:
Herkesi tek tek alıntılayamıyorum. İşteyim bir yandan da çalışıyorum. Önce biraz oğlumla ilgili sorulara cevap vererek bahsedeyim. Oğlumun büyüyen beşiği var. Söktük onu aynı montessori gibi yerden bir karış yükseklikte oradan düşmesi mümkün değil. Ama yatıramıyorum. Yarım saatte bir uyandığını düşünün gidip gelmekten helak oluyorum. Uyuyor odadan çıktığım anda bas bas bağırıyor. Sabah 6 da gidip akşam eve 7 7 buçuk civarı geldiğimden sürekli git gele dayanamadım. Yanıma almakta buldum çareyi böyle de çok uyanıyor ama en azından yatıp kalkmıyorum. Eşimle ayrı yatmıyoruz birlikte yatıyoruz 3müz. Benimle küseli yani 3 gündür ayrı yatıyor. İnek sütü alerjisi ve bir kaç şeye daha alerjisi var oğlumun. Formül mama, inek sütü veremiyorum. Biberon tutmuyor, keçi sütlü mama vermeyi denedim kabul etmedi. akşam eve gelince de yapışık geziyoruz, kendime ayırabildiğim hiç vaktim yok. Bu durum da beni çok bunaltıyor haliyle.
Eşimin ailesine gelince. Ufak olarak bahsedeyim. Kız kardeşi eşimin problemli. Damak yarıklığı ve çene kemiği bozukluğundan bir çok defa ameliyat olmuş. Şuan 21 yaşında, bu yaşa dek hastalıklarından dolayı her dediği yapılmış, poh pohlanmış. Ailesinde yaptığı her terbiyesizlik tölere edilmiş. Benden de bu bekleniyor. Bana laflar söylüyor, abisiyle küsüp bana da küsüyor. Abisiyle barışıp benimle konuşmamaya devam ediyor. Yine bir böyle laf söyleme sonrası kayınvalideme bakıp artık ona karşı iyi olmak istemediğimi, benim kızı değil gelini olacağımı bundan sonra, çünkü kızı olsaydım adil olacağını söyledim. Bu lafı söylemem üzerine eşimin ablası benim evimde üzerime yürüdü, eşim ayırdı ve anneme nasıl öyle laf söylersin diyerek valizini toplamaya kalkıp, benden boşanacağını söyledi. kayınvalidem evime aldığı çer çöp ne varsa yiyecek toplayıp gitti. Ben de babamı aradım beni gelip almasını söyledim. Duymadığım laf kalmadı. Bu sebeple görüşmüyorum onlarla. Eşim babamın evine geldi sonra ağladı zırladı benim elimde değil kardeşim problemli dedi. Uzak duracağız dedi eve döndüm. Ama barış diye baskı yapıyor şimdi de.
Buarada bebeği de eşim çok istedi. Onun baskılarına dayanamayıp ben de istedim sonrasında. Ben oğlumu çok seviyorum onun için ölürüm ama sanırım anneliği beceremiyorum. Hamileliğim yatarak geçti. Aylarca dışarı çıkamadım kaybetme korkusuyla yaşadım. Oğlum doğdu küvez yolu gözledim, aylarca diyet yaptım aç kaldım o iyi olsun diye. Şimdi emzirebilmek için uyuyamıyorum. Ama beni anlayan kimse yok. Hep bir yetersizlik hissi. Çok mutsuzum ben. Bazen diyorum ki şu dünyada boşa nefes alıyorum. Ama oğlum hiçbir yere sığamaz ki yaramaz diye itelerler
Dur durak bilmeyen çok hareketli bir çocuk. Ama çok da akıllı ve becerikli. İyi ki var...
Eşimle 7 buçuk yıl flörtten sonra evlendik. Kimseden destek almadan. Görevi gereği evlendikten sonra 1.5 yıl ayrı yaşadık. Kopuşlar o zaman başladı aslında ama toparladık bir şekil. Sonra oğlum düştü karnıma. Hamilelikle bizim kabuslar başladı. Aslında ne kadar bencil bir adamla evli olduğumu o zaman anladım. Çok zor bir hamilelik geçirdim, yatarak ve erken doğum oldu zaten. O dönem beni ailemin yanına bırakıp hep ailesine gitmek istedi ben sancı çekerken. Aileme kulp buldu, titiz olmadıklarından tutun, yemek yeme şekillerine kadar eleştirdi. Sürekli yatmak durumunda olduğumdan annem bana baktı ailemin evinde, bu huylarını da o zaman gördüm. Şuan evliliğin 4. yılını bitiriyoruz. Ailesi problemli annesi ve babasının ilişkisi yok gibi. Adam cimri eve para bırakmaz, karıyla kızla gezer. Kayınvalide her şeyi bilir, sürekli onu takip halinde ama çaresizlikten boşanamayan biri. Ama onun da kalbi kötü. Oğlunun evliliği umurunda değil. Eşimden kocasının yapması gerekenleri bekliyor. 3 ay öncesine kadar görüşüyordum. Artık görüşmek istemiyorum ve görüşmüyorum onlarla. Çok uzun olur o yüzden o kısıma değinmek istemiyorum. Sadece gururumu çok kırdıklarını ve beni oturduğum apartmana rezil ettiklerini söyleyebilirim.
Haklı olduğumu bildiği, çoğu zaman haklı olduğumu dile getirdiği halde sürekli görüşmem için beni zorluyor, çocuk gibi sürekli konuyu önüme getiriyor. Keşke tek sorun bu olsa, sürekli söylenme halinde bir yapısı var. Oğlumla ilgili konularda emir vermeye bayılıyor. Örnek verecek olursam, hadi git oğlanı uyut, mamasını yap, altını kirletti temizle. He derseniz o hiç mi yapmıyor, yapıyor hepsini de ama o çenesi hiç susmuyor ya. Ben hep hazırolda olayım, elimden süpürge eksik olmasın, ev düzenli olsun, ev dört dörtlük olsun oğlana bakılsın he tabi kadınlık asla eksik olmamalı. Eve haftada bir yardımcı geliyor. Ama çocukla o düzeni kuramıyorum, koltuk tepelerinde gezen, her şeyi dağıtan yaramaz bir oğlum var. Yani adam beni hem ailesinden yana eziyor, hem de psikolojik şiddet uyguluyor.
Son konu ise hafta sonu misafir geldi. Her yer kırıntı olmuş çocuklar sebebiyle. Pazar sabahı kalkmış, evi süpürecekmiş. Oğlanın mamasını yap dedi yine, ben annesi değilim çocuğun acıkmış olacağını düşünemiyorum tabi! Ama ses etmedim gittim yaptım. Bu sıra ev süpürüyor. Oğlum da süpürge sesini duysun başından ayrılmaz, mamayı yaptım tezgaha koyup balkona çıktım. Süpürge bitsin, yediririm dedim. Birden bir gürültü balkonun camını yumrukluyor güm güm. O iş yaparken ben nasıl otururmuşum? Ve ben gece sayısız kez oğlan için kalktım. 17 aydır da böyleyim. Bir dakika dinlenmeye hakkım yok. Bu olanlar olurken de saat 10 buarada. Sonrası konuşmuyoruz. Ve pazar akşamından beri salonda yatıyor. Haklı olan benken gördüğüm muamele? Annesine gitmek de istedi o sabah yine beni yokladı gitmek istemediğimi oğlumla kendisinin gidebileceğini söyledim. Muhtemelen onun acısını çıkarıyor.
Huzur yok, cinsellik bitti gibi bir şey. Çok mutsuzum. Nereye kadar dayanacağım bilmiyorum. İç döküş gibi işte. Canım acıyor.
Edit:
Herkesi tek tek alıntılayamıyorum. İşteyim bir yandan da çalışıyorum. Önce biraz oğlumla ilgili sorulara cevap vererek bahsedeyim. Oğlumun büyüyen beşiği var. Söktük onu aynı montessori gibi yerden bir karış yükseklikte oradan düşmesi mümkün değil. Ama yatıramıyorum. Yarım saatte bir uyandığını düşünün gidip gelmekten helak oluyorum. Uyuyor odadan çıktığım anda bas bas bağırıyor. Sabah 6 da gidip akşam eve 7 7 buçuk civarı geldiğimden sürekli git gele dayanamadım. Yanıma almakta buldum çareyi böyle de çok uyanıyor ama en azından yatıp kalkmıyorum. Eşimle ayrı yatmıyoruz birlikte yatıyoruz 3müz. Benimle küseli yani 3 gündür ayrı yatıyor. İnek sütü alerjisi ve bir kaç şeye daha alerjisi var oğlumun. Formül mama, inek sütü veremiyorum. Biberon tutmuyor, keçi sütlü mama vermeyi denedim kabul etmedi. akşam eve gelince de yapışık geziyoruz, kendime ayırabildiğim hiç vaktim yok. Bu durum da beni çok bunaltıyor haliyle.
Eşimin ailesine gelince. Ufak olarak bahsedeyim. Kız kardeşi eşimin problemli. Damak yarıklığı ve çene kemiği bozukluğundan bir çok defa ameliyat olmuş. Şuan 21 yaşında, bu yaşa dek hastalıklarından dolayı her dediği yapılmış, poh pohlanmış. Ailesinde yaptığı her terbiyesizlik tölere edilmiş. Benden de bu bekleniyor. Bana laflar söylüyor, abisiyle küsüp bana da küsüyor. Abisiyle barışıp benimle konuşmamaya devam ediyor. Yine bir böyle laf söyleme sonrası kayınvalideme bakıp artık ona karşı iyi olmak istemediğimi, benim kızı değil gelini olacağımı bundan sonra, çünkü kızı olsaydım adil olacağını söyledim. Bu lafı söylemem üzerine eşimin ablası benim evimde üzerime yürüdü, eşim ayırdı ve anneme nasıl öyle laf söylersin diyerek valizini toplamaya kalkıp, benden boşanacağını söyledi. kayınvalidem evime aldığı çer çöp ne varsa yiyecek toplayıp gitti. Ben de babamı aradım beni gelip almasını söyledim. Duymadığım laf kalmadı. Bu sebeple görüşmüyorum onlarla. Eşim babamın evine geldi sonra ağladı zırladı benim elimde değil kardeşim problemli dedi. Uzak duracağız dedi eve döndüm. Ama barış diye baskı yapıyor şimdi de.
Buarada bebeği de eşim çok istedi. Onun baskılarına dayanamayıp ben de istedim sonrasında. Ben oğlumu çok seviyorum onun için ölürüm ama sanırım anneliği beceremiyorum. Hamileliğim yatarak geçti. Aylarca dışarı çıkamadım kaybetme korkusuyla yaşadım. Oğlum doğdu küvez yolu gözledim, aylarca diyet yaptım aç kaldım o iyi olsun diye. Şimdi emzirebilmek için uyuyamıyorum. Ama beni anlayan kimse yok. Hep bir yetersizlik hissi. Çok mutsuzum ben. Bazen diyorum ki şu dünyada boşa nefes alıyorum. Ama oğlum hiçbir yere sığamaz ki yaramaz diye itelerler
Dur durak bilmeyen çok hareketli bir çocuk. Ama çok da akıllı ve becerikli. İyi ki var... Son düzenleme:
Ağrılardan yorgunluktan ağlıyorum artık.
