Icimi dokmezsem buraya icimde buyuyen bir kin, aci ve uzuntu gittikce buyuyecek gibi hissediyorum...
Esime asik degildim evlenirken, 35 yasindaydim, o da bana onem veren iyi biriydi. Zamanla sevdim. Hala da seviyorum. Belki ondan iyisi yoktur, o olmasa baska biriyle mutlu olur muydum, olmazdim diye dusunurum. Taa ki, cocuk konusu acilana kadar.
Cocuk konusu acildiginda, ta en basindan beri buz kesilir, hic konusmaz, kalkar, baska yere gider, ben anlattikca anlatirim, heveslensin diye, ama bir tek kelime bile cikmaz agzindan taa ki ben koseye sikistirip, ben istiyorum, yapmamiz lazim diye zorlayana kadar, ancak o zaman, yarim bir agizla, e o zaman yapalim der, ve bir daha asla bahsini acmaz.
Simdi belki problemi vardir diye dusunursunuz, hayir yok, daha once yine benim zorumla doktora gittik, tup bebek icin, sperm testi vs yaptirdi, herseyi normal. peki neden istemiyor? hayati seviyor, rahati seviyor, keyifli yasamayi seviyor. cocuk hasta, ya da problemli olur, onu ugrastirir, para yetmez diye korkuyor belki ama isimiz var, ailesi de yardimci olabilecek kadar varlikli da. ama yok. Cocuk konusu acildiginda, esim sagir, kor, beton duvar oluyor.
Ben bunu kendim yapmaliyim, istemese istemesin dedim. Tup bebek icin doktora tek basima gittim. Gelmek bile istemedi, haftalarca geldim, gittim, tahliller yaptirdim. Hic sormadi bile. Merak bile etmedi. Doktordan ciktigimda telefon ettim. Sanki hic doktora gitmemisim gibi, oylesine siradan seyler konustu ki telefonda, sokakta agladim, kapattim telefonu. Eve geldim. Sormadi...
Sanki kendi basima cocuk sahibi olur gibiydim, velhasil yumurta olusmadi, cok uzuldum. Bana destek oldu, hani benim istedigim birsey olmamis gibi bana teselli verdi. biliyorum hic uzulmedigini. Ona, doktorun bir kere daha deneyin son sansiniz dedigini soyledim. Tv seyrederken bana donup bakmadan, " tabii, olur. istiyorsan yapariz" diyip tv yi izlemeye devam etti. Gittim odaya agladim. gozlerimi gordu. agladigimi anladi. sarildi. ve hadi film izleyelim dedi.
Aradan 5 sene gecti, her sene kendi cabalarimla birseyler yapmaya calistim. Tek basima yapamadim. olmadi. biraktim. ve ona dedim ki bak son bu senemiz artik olmayacak, ve ben bunun acisini hep yasayacagim, ben cocuk gordugumde hep uzulecegim. yine...hic konusmadi. sarildi, teselli verdi. sonra geldi, bu yaz yunanistan'a gidelim hadi bilet alalim dedi. sanki az once o konusmayi hic yapmamisiz gibi.
2 sene yine boyle gecti simdi yasim 44. artik sadece yumurta bagisi ile hamile olabilecegim, bu sefer ister iste, isteme dedim, actim konuyu, olmaz istemem baskasinin cocugunu dedi. direttim. dusuneyim dedi. bu arada ben kibrisa basvurdum. gorusmeye gitmek icin bilet alacagim dedim. hic ilgilenmedi. iyi dedi sadece.doktor tahlil istiyor, birde vitaminler aldim sana, simdiden baslayalim dedim. vitaminlere elini bile surmedi, gunlerce tezgahta durdu. kaldirmadim, o da ellemedi. sonra sinir krizi gecirip attim hepsini. sormadi bile niye attigimi. kibrisa gitmeyecegim dedim. peki dedi, eline kumandasini aldi, hadi gel film basladi dedi.
Esime asik degildim evlenirken, 35 yasindaydim, o da bana onem veren iyi biriydi. Zamanla sevdim. Hala da seviyorum. Belki ondan iyisi yoktur, o olmasa baska biriyle mutlu olur muydum, olmazdim diye dusunurum. Taa ki, cocuk konusu acilana kadar.
Cocuk konusu acildiginda, ta en basindan beri buz kesilir, hic konusmaz, kalkar, baska yere gider, ben anlattikca anlatirim, heveslensin diye, ama bir tek kelime bile cikmaz agzindan taa ki ben koseye sikistirip, ben istiyorum, yapmamiz lazim diye zorlayana kadar, ancak o zaman, yarim bir agizla, e o zaman yapalim der, ve bir daha asla bahsini acmaz.
Simdi belki problemi vardir diye dusunursunuz, hayir yok, daha once yine benim zorumla doktora gittik, tup bebek icin, sperm testi vs yaptirdi, herseyi normal. peki neden istemiyor? hayati seviyor, rahati seviyor, keyifli yasamayi seviyor. cocuk hasta, ya da problemli olur, onu ugrastirir, para yetmez diye korkuyor belki ama isimiz var, ailesi de yardimci olabilecek kadar varlikli da. ama yok. Cocuk konusu acildiginda, esim sagir, kor, beton duvar oluyor.
Ben bunu kendim yapmaliyim, istemese istemesin dedim. Tup bebek icin doktora tek basima gittim. Gelmek bile istemedi, haftalarca geldim, gittim, tahliller yaptirdim. Hic sormadi bile. Merak bile etmedi. Doktordan ciktigimda telefon ettim. Sanki hic doktora gitmemisim gibi, oylesine siradan seyler konustu ki telefonda, sokakta agladim, kapattim telefonu. Eve geldim. Sormadi...
Sanki kendi basima cocuk sahibi olur gibiydim, velhasil yumurta olusmadi, cok uzuldum. Bana destek oldu, hani benim istedigim birsey olmamis gibi bana teselli verdi. biliyorum hic uzulmedigini. Ona, doktorun bir kere daha deneyin son sansiniz dedigini soyledim. Tv seyrederken bana donup bakmadan, " tabii, olur. istiyorsan yapariz" diyip tv yi izlemeye devam etti. Gittim odaya agladim. gozlerimi gordu. agladigimi anladi. sarildi. ve hadi film izleyelim dedi.
Aradan 5 sene gecti, her sene kendi cabalarimla birseyler yapmaya calistim. Tek basima yapamadim. olmadi. biraktim. ve ona dedim ki bak son bu senemiz artik olmayacak, ve ben bunun acisini hep yasayacagim, ben cocuk gordugumde hep uzulecegim. yine...hic konusmadi. sarildi, teselli verdi. sonra geldi, bu yaz yunanistan'a gidelim hadi bilet alalim dedi. sanki az once o konusmayi hic yapmamisiz gibi.
2 sene yine boyle gecti simdi yasim 44. artik sadece yumurta bagisi ile hamile olabilecegim, bu sefer ister iste, isteme dedim, actim konuyu, olmaz istemem baskasinin cocugunu dedi. direttim. dusuneyim dedi. bu arada ben kibrisa basvurdum. gorusmeye gitmek icin bilet alacagim dedim. hic ilgilenmedi. iyi dedi sadece.doktor tahlil istiyor, birde vitaminler aldim sana, simdiden baslayalim dedim. vitaminlere elini bile surmedi, gunlerce tezgahta durdu. kaldirmadim, o da ellemedi. sonra sinir krizi gecirip attim hepsini. sormadi bile niye attigimi. kibrisa gitmeyecegim dedim. peki dedi, eline kumandasini aldi, hadi gel film basladi dedi.
Son düzenleme:
