- 14 Mayıs 2010
- 16.477
- 22.428
- Konu Sahibi GECERMI1985
- #41
çok karasız kaldıgım zamanlar oluyor bundan önceki konumda çok destek oldunuz eşimi çok zor kabullendim aradan 1 seneden fazla bir zaman geçti herşey yolunda yanlış hiçbir durum yok bazen ona okadar huzur veriyorum ki o pişmanlıkla evine baglanması benide degiştirdi yüzüm gülüyor ama içimden hiç çıkmıyor
bazen ona ilğimi sevgimi gösteriyorum içimden geliyor öpüyorum güzel karşılıyorum çocuklarımda bende mutluyuz
ama benim aklıma gelen şeyelr oldugunda bu adam bu ilği hak etmiyor diyorum
geride çocuklarıma bakıyorum çocuklarım için deger diyorum kararsız kalıyorum
kendimi çözemediğim zamanlar oluyor
ben bu adamı hala seviyormuyum yoksa mecburluktanmı böyleyim inanın bazen ben bile bilmiyorum
ama bazen onunla mutlu oldugumu hissettiğim anlar olmaya başladı herşey iyiye gidiyorken geçmişi bırak diyorum kendimle çok savaşıyorum bazen
ama onun bana olan sevgisini gözlerinde sözlerinde bana olan saygısında görüyorum
eşimin beni üzdüğü zamanlar çok oldu 7senelik evliliğimde ama burada arkdaşlar konu açıyor eşleirni anlatıyor eşimin şimdiki haliyle kıyasladıgımda arada ne kadar fark var ve eşim böyle degişmesi için bu talihsizbeni bitiren olayı yaşamakmı zorundaydım diye düşünüyorum bazen...
tamam büyük bir hataydı ama içine at ve gülümse sende diyorum kendi kendime
eşimi mutlu ettiğim zaman bazen hak etmiyor bu adam diye düşünmem yanlışmı sizce fikirlerinizi okumak istiyorum kızlar
şimdiden teşekkürler...
İLK AÇTIGIM KONU BUYDU ARKADAŞLAR
Aldatılmanın ardından aşılmaya çalışılan zor süreç ..
2 çocugumuz var 6 senelik bi evliliğimizde bu olay beni mafeetti bitirmişti
2. bebegime hamileydim çok zordu bir sene geçti üzerinden eşim çok pişmandı ve beni asla bırakmak istemedi bırakmadı
onu çok zor affetmiştim aslında affetmekte degil bir şans vermiştim sadece
sadece 2 çocugum var onlar içindi bu şans ve bunuda ona defalarcxca söyledim aylarca
kavgalarımız oldu arada onda kendimede zehir ettim herşeyi içimdeki yangın dinmiyordu
en küçük bir yanlışında mahkemede görüşecegiz seninle diye
oda bir daha o hatayı yaparmıyım hiç çok pişmanım dedi
pişmanlığını günlerce dile getirdi
bana karşı çok ciddi bir eşti ve benim için aglamasına çok şaşaırmıştım evimize dön beni bırakma diyerek
çok çabaladı çok dil döktü yeminler sözler verdi
bende 2 çocugun için çok zor bi kararla en ufak bir hatasında boşamak düşüncesiyle evime döndüm
çok kavgalar ettim çok şeyler saydım çok agladım kendimi yedim içime gururuma
yediremedim çok zordu canlı canlı mezara gömülmüş
gibiydim kalabalıklardan kaçıyordum heryerde boguluyordum
sabah uyanır uyanmaz aklıma geliyordu geceleri uykuya dalana kadar beynimde kuruyordum
ben bu adamı niye boşamadımda hala onla yaşıyorum o beni hak etmiyor diyordum...
eşim çok degişmişti evden dışarıya çıkmaz oldu kahve alışkanlığını bile bıraktı bana karşı daha saygılı sevgili bana deger veren birisi oldu
çıktı hep alttan aldı ben ondan uzaklaştıkça o beni sıkıca bagrına basıyordu hep çok zor süreçlerden geçtik
şimdi toparlandım eşim hep yanımızda çok dikkatli davranıyor dinlediği şarkılara bile dikkat eder oldu
iyiki 1 şans vermişim demiyorum keşke boşansaydımda demiyorum ama zaman gerçekten ilaç olmaya başladı galiba
artık ne kavgalarımız var nede o olayı açıyorum eşim biizimle beraberken çok huzrlu gözlerinden belli oluyor
ama önceleri bana el kadar uzaktı şimdi ise kırdıgı zaman hemen farkına varıyor gönlümü alıyor
eskiden umrunda bile olmazdı bu olay onu çok degiştirdi bu olyı bana yaşatmadan önce bana karşı böyle olsaydı benden mutlu kimse
olmazdı heralde ama şimdi içimde hep birşeyler eksik yarım tam anlamıyla mutlu olamadıgım anlar oluyor
inşallah zamanla buda geçer diye hergün dua ediyorum
bide aylarca ondan nefret ettim beddualar ettim ama şimdilerde azda olsa içim birazcık eşimi sevmeye başlıyor gibi hissediyorum sanki..
çocuklarımda çok mutlu eşimde
ama ben tam anlamıyla degili ama eskiye göre eşimin degişmesi ve bazı şeyleri bana kanıtlamaya çalışmasıyla yavaş yavaş düzelmeye
başlıyorum galiba ama ona eskisi gibi asla güvenemiyecegim asla eskisi gibi sevemiyecegim işte en acı gerçek bu benim için ...
kızlar sizce bu şansı vermekle iyi yaptım acaba ailem eşimin bukadar degiştiğini görerek iyi yaptıgımı artık eşimin beni üzmeyecegini
söylüyorlar inşallahta hep öyle olur 1 sene sonunda geldiğimiz durum bu buna şükürler olsun
( eskisi kadar kötü hissetmemeye başladım kendimi ) bunu yazabiliyorsam büyük bir yol kat etmişim demektir ama daha aşmam gereken
sancılarım var arada depreşiyor ama rabbim bana o duygularında sogguklugunu vericek inşallah
bazen ona nasıl davranacagıma bile karar veremez halde oluyorum
bir yanda öfkem diğer yanda bu öfkenin bana getirecegi eksiler
ama şu bir gerçekki ben ona karşı saygılıyım bu saygın beni eziyor bile demişti
utanan o olsun ben degil..
çocugu olmayan asla effetmezdim ben olsam diyenler lütfen yorum yapmasın zaten ben zor aşıyorum beynimden bu düşünceyi
yaşamadan bilemezsiniz
rabbim kimsenin başına vermesin çok zor ..
uzunca YAzdım özür diliyorum ...
kendı adıma söyliyim eşinle barıstıktan sonra neler yasadıgını tam olarak bilemem,bu durumun içinden cıkmaması bence normal ama şöyle birşey söyleyebilirim gerçi cocuklarında varmış ama eğer eşine bir şans daha verdıysen eşinin değiştiğini gördüysen ya eskıyı unutacaksın aklına sürekli getırıp huzunu bozmayacaksın ya da ayrılacaksın...affedip sürekli aklına geldıkce kımı zaman gündeme getırınce ne anlamı kalıyor kı o zaman affetmek demek gel unuttum yenıden baslayalım demek degılmıdır
mutlu olmaya çalışsam da herşey yarım kalıyor sanki
demişsin ya sevdiğimden mi yoksa mecbur olduğum için mi kocamın yanındayım bilmiyorum bende öyleyim
