Arkadaşlar ben daha önce eşimle boşanma kararı almamın nedenlerin yazmıştım. Eşim başlangıçta boşanmayı kabul etti. Ben eşyalarımı topladım evden çıkarken bir süre için çocuklarla anneme gideceğimi biz dönene kadar kendisine yaşayacak bir yer ayarlamasını söyledim. Bana sanki hiç bir şey yaşanmamış, konuşulmamış gibi anlamsızca bir süre baktıktan sonra benden asla boşanmayacağını, söyledi. Tabi ben şaşırdım çünkü onunda boşanmak istediğinden emindim. Sonra benden asla ayrılmayacağını, hiçbir şekilde anlaşmalı boşanmayacağını, istersem çekişmeli boşanma davası açabileceğimi, ama o durumda hakimin çocuklara velayet için kimde kalmak istediklerini soracağını, çocukların onu tercih edeceğini ve benimde çocuklarımdan ayrılmamak için onunla yaşamak zorunda kalacağımı söyledi. Bende gayet tabi çocuklarımın benimle kalmayı tercih edeceğini düşünerek olayı çirkinleştirmemesini, çocukların tercihinin belli olduğunu, artık kendisi ile yaşamamın mümkün olmadığını söyledim ve çocukları alarak evden çıktım. Yolda içime bir kurt düştü. Anneme gelince bir psikiyatrist arkadaşımı arayıp çocuklarla nasıl konuşmam, onlara nasıl davranmam gerektiğini sordum. Arkadaşımın tavsiyesi üzerine bu akşam çocuklara babalarının ve benim ayrı ayrı iyi insanlar olduğumuzu, ama bir arada yapamadığımızı vs. söyledim. Oğlum 'anne ben senden ayrılmak istemiyorum' deyince ben babamın yanında kalacağım seni artık her gece göremeyeceğim, sakın boşanmayın deyip ağlamaya başlayınca şok oldum. Oğlum ben babanla kalacağını hiç düşünmemiştim, benimle kalacağına kesin gözüyle bakıyordum deyince oğlum bana babasının beni çok sevdiğini, benden boşanmak istemediğini, benim annem ile yaşamak için babasından boşanmak istediğimi o sebeple onları seviyorsam boşanmamak gerektiğini söyleyerek odadan çıktı. Tabi ben bu arada perişan oldum, ne diyeceğimi bilemedim, ne yapacağımı düşünürken kızım babasının bana hiç kötü davranmadığını, sevmiyorum gibi bir sebeple ayrılırsam onunda aynen şu cümleyi kurarak'tabii ki babasıyla yaşamayacağını' söyledi. Bende babalarının bana kötü davrandığını söylediğimde babalarının beni hiç dövmediğini söyleyerek beni şaşkın bir halde bırakıp odadan çıktı. Bu iki çocuğa hayatım boyunca tek bir kez bile kızmadım, tüm boş zamanımı onlara ayırdım, yıllardır onlar için türlü aşağılanmaya katlandım, eğitimleri için elimden geleni yaptım ama onlar haftada 1 en gazla 2 saat gördükleri babalarını bana tercih ettiler. Bence eşim çocuklarla konuşup onları etkiledi çünkü annemle ayrı şehirlerde yaşadığımız için onunla birlikte yaşamam söz konusu dahi değil ama eşim her tartışmada annemle yaşamak istediğimi, annemi eşim ve çocuklarımdan daha çok sevdiğimi söyleyip durur. Psikiyatrist arkadaşımı aradım sakin olmamı, beni vazgeçiremeyeceklerini anladığında çocukların benimle kalmayı tercih edeceğini söyledi ama içim içimi yiyor. Üzüntüden ölmek üzereyim. Ne yapkalıyım arkadaşlar var mı böyle bir durumla karşılaşan aranızda??