esinizede boyle mi cikiyorsunuz ben diger uyenin yazdigi cok hosuma gitti begendim ona katiliyorum anlaminda yazdim. neyse bilmiyor olabilirsiniz dorun degil
bızım kadınlarımız ne kadar cefakar kiİyi geceler hanımlar..
Neredeyse bir senelik evliyim, ve eşimle sürekli büyük küçük kavgamız oldu şimdiye kadar hele ki tüm özel günlerimizde nikah düğün gibi (çoğu benim yüzümden oldu). Ben 23 yaşındayım, eşim 27.
Ben almanyada yaşıyorum eşim Türkiye'den geldi buraya, bir sürü sıkıntısı var bundan dolayı dili öğrenme, yeni ortamlara girme, işe Başlama gibi üstüne bide ailesinin Özlemi, yalnız kalınmışlık hissi ve fesat akrabalar.. Bir de bir sürü boş konuşan insanlar oluyor etrafımızda ( ben çalıştığım o da henüz çalışmayıp dil kursuna gittiği için ). Yani bir sürü baştan can sıkıcı olaylar. Bu sorunlarla zaten mutluluğa 1-0 geride başlıyoruz ve bu olumsuzlukları beraber bir şekilde yenmeye çalışıyoruz. Haliyle kavga çok, tahammül hoşgörü azalabiliyor maalesef. Eşim normalde çok iyi kalpli, sabırlı, anlayışlı ve beni kendinden çok düşünen bir insan, bende yavaş yavaş evliliğe iki kişilik hayata alışmaya çalışıyorum. Kavgaların çoğu fevri konuşmalarımdan veya onu kendim kadar düşünmediğimden çıkıyor biliyorum. Sürekli başka şeylerden bahsediyoruz ve bi şekilde kavga çıkıyor çok gereksiz şeyler için. Farkındayız ama o yükseliyor ağır konuşuyor hakaretler suçlamalarda bulunuyor, bende susmuyorum yükseliyorum. İlk Zamanlar bana ağır konuştuğunda ilk tokadı ben atmıştım, o da Tokatla cevap verdi. Derken fiziksel şiddet az da olsa iki tarafta da arttı, en son dün yine vurdu ve sonunda öldüreyim mi seni diye Boğazımı sıktı kaç saniye nefessiz kaldığımı hatırlamıyorum bıraktığında ayaklarımın sallandığını şuurumun bi an gittiğini farkettim. Böyle şeyler asla ve asla beklemiyordum ondan! O da beklemiyordu. Şok oldum sonunda ilk defa annem gile gittim tabi anlatmadım herşeyi sadece kavga ettik dedim, annem bunları bilmiyor tabi geri geldim konuşmuyoruz şuan, muhattap olmak istemiyorum henüz. Nasıl kalıcı çözüleceğini ne yapacağımı bilmiyorum. Onu çileden çıkaran ben olduğumu biliyorum, kendi sıkıntılarını da biliyorum. Hatalarımızı da.. Ama böyle olmaması lazım.. Başka bir şekilde çözülebilir, yaşanabilir evliliğimiz.. Lütfen bana akıl verin, bi rayına oturttummu iyi gideceğine inanıyorum çünkü, hele başta saydığım dertlerimiz de azalınca.. Sevgiler
adamin yaptigi sizin tepkiniz bu sonuca cikariyorda ondanOnu anladım da hayırdır neden hoşunuza gitti bana öl demesi ?
Almanya ya geleli 14 ay oldu bende ve eşimde 23 yaşındayız ve eşinizi sizi gayet iyi anlayabiliyorum ben bi bayan olarak kendimi burada o kadar yalnız hissediyorum ki anlatamam. Aile ozlemi de cabası eşimin anne babası hariç diğer akrabalarla aramız yok bayramdan bayrama gorusurz. Sizin üzerinizde de yük var evin geçimi, ki bi bayan olarak çalışip evi geçindirmek kolay değildir, dil öğrenmek zaten zor . Bizde cok tartıştık sıkıntıdan eşimle uğraşırdım onun hassas olduğu konularda yüklenirdim ona hata hep Bndeydi gerçekten ama cok sükür bu noktaya gelmedik , Erkekler daha tahammülsüz eşinizin yaptığı kesinlikle ört pas edilemeyecek hazmedilemeyecek kadar büyük bisey bu konuda sert durun, sizi resmen nefessiz bırakmış Canilik senin o evde durman bile yanlış !! Gönder gitsin Geldiği yere şikayetçi ol, Almanya da yaşayan biri olarak kadın haklarını benden cok daha iyi biliyorsunuzdur, bi daha ki sefere daha kötüsünü yapmayacağı ne belliİyi geceler hanımlar..
Neredeyse bir senelik evliyim, ve eşimle sürekli büyük küçük kavgamız oldu şimdiye kadar hele ki tüm özel günlerimizde nikah düğün gibi (çoğu benim yüzümden oldu). Ben 23 yaşındayım, eşim 27.
Ben almanyada yaşıyorum eşim Türkiye'den geldi buraya, bir sürü sıkıntısı var bundan dolayı dili öğrenme, yeni ortamlara girme, işe Başlama gibi üstüne bide ailesinin Özlemi, yalnız kalınmışlık hissi ve fesat akrabalar.. Bir de bir sürü boş konuşan insanlar oluyor etrafımızda ( ben çalıştığım o da henüz çalışmayıp dil kursuna gittiği için ). Yani bir sürü baştan can sıkıcı olaylar. Bu sorunlarla zaten mutluluğa 1-0 geride başlıyoruz ve bu olumsuzlukları beraber bir şekilde yenmeye çalışıyoruz. Haliyle kavga çok, tahammül hoşgörü azalabiliyor maalesef. Eşim normalde çok iyi kalpli, sabırlı, anlayışlı ve beni kendinden çok düşünen bir insan, bende yavaş yavaş evliliğe iki kişilik hayata alışmaya çalışıyorum. Kavgaların çoğu fevri konuşmalarımdan veya onu kendim kadar düşünmediğimden çıkıyor biliyorum. Sürekli başka şeylerden bahsediyoruz ve bi şekilde kavga çıkıyor çok gereksiz şeyler için. Farkındayız ama o yükseliyor ağır konuşuyor hakaretler suçlamalarda bulunuyor, bende susmuyorum yükseliyorum. İlk Zamanlar bana ağır konuştuğunda ilk tokadı ben atmıştım, o da Tokatla cevap verdi. Derken fiziksel şiddet az da olsa iki tarafta da arttı, en son dün yine vurdu ve sonunda öldüreyim mi seni diye Boğazımı sıktı kaç saniye nefessiz kaldığımı hatırlamıyorum bıraktığında ayaklarımın sallandığını şuurumun bi an gittiğini farkettim. Böyle şeyler asla ve asla beklemiyordum ondan! O da beklemiyordu. Şok oldum sonunda ilk defa annem gile gittim tabi anlatmadım herşeyi sadece kavga ettik dedim, annem bunları bilmiyor tabi geri geldim konuşmuyoruz şuan, muhattap olmak istemiyorum henüz. Nasıl kalıcı çözüleceğini ne yapacağımı bilmiyorum. Onu çileden çıkaran ben olduğumu biliyorum, kendi sıkıntılarını da biliyorum. Hatalarımızı da.. Ama böyle olmaması lazım.. Başka bir şekilde çözülebilir, yaşanabilir evliliğimiz.. Lütfen bana akıl verin, bi rayına oturttummu iyi gideceğine inanıyorum çünkü, hele başta saydığım dertlerimiz de azalınca.. Sevgiler
cok yakin zamanda birde kendi icin oldugunu savundugu birde cocuk yapar o zaman izle iste olayiÇocuk yok değil mi?
Neden çektiğinizi anlayamadım böyle bir durumu? Hani bazı kadınlar çocuk için diyor benim çocuğum yok onu anlamıyorum ama makul herkes dediği için peki siz niye çekiyorsunuz?? Hiçbir elde tutulur yanı yok neredeyse ölecekmişsiniz....
Bana kalırsa siz kadın haklarini da savunmayın, kimseye ablalık yapip tavsiye vermeye de kalkmayin.+100000000
Düşünüyorum da kavga etsem, birime sinirlensem, çok damarıma basılsa, o gün her şey kötü gitmiş olsa, bütün paramı kaybetsem, aldatıldığını öğrensem vs.. aklıma bir insanın bogazını sıkmak gelmez.
Hiç birini tasvip etmiyorum ama insanlıktan çıktığım bir anı hayal ederek yazıyorum,
Belki vurmaya çalışırım, belki bir tokat atarım, hadi kendimi çok kaybettim üstüne bir şey fırlatırım ama nefessiz bırakacak kadar bogazını sıkmak nedir?
komik demedim nasil vardiniz boyle bir yargiyaBana kalırsa siz kadın haklarini da savunmayın, kimseye ablalık yapip tavsiye vermeye de kalkmayin.
Gercekten o kadar iyi kapli iseniz, derdini paylaşmış birine böyle negatif ve itici cümleler kurmamakla işe baslayabilirsiniz.
Bir insana öl demek komik degildir.