Konuya misafir açısından yaklaşman iyi olmuş..
Kaynım bize sitem ederdi hep gelmiyorsunuz diye..
Biz de dedikki "bir pazar gününüz var, inan çekiniyoruz".. O da dedi ki "kahvaltıya gelsenize bu pazar"..
Yani evlilikte tarafların bu kadarcık özgür alanı olmalı diye düşünüyorum.
Hani konu o noktaya kadar gelmiş, orada karısını arayıp "bu pazara abimi kahvaltıya davet edeyim mi" demesini ben bir eş olarak beklemem şahsen. Bu kadar da "emir eri" beklememek gerek bence.
Alt tarafı kahvaltı bu, 52 haftadan birinde abini kahvaltıya davet edersin, ne var.
Tamam karı-koca uzalaşıp da davet etse daha iyi, doğrusu o.
Ama yani laf oraya kendiliğinden geldi. Çocuk mecbur kaldı.
Neyse biz kalktık gittik.
Börek, simit bişeyler aldık elimize tabi giderken.
Ha bu arada kaynım sürekli "yengee kahvaltıya geliyoruz" deyip 5 dk içinde kapıda bitiveren bir insan.
Bir gittik, eltim evde yok..
Küsmüş, gitmiş.
Kaynım hazırlamış sofrayı.
Ben aradım eltimi, rica ettim gelmesini.
Kalktı geldi, yedik, birlikte topladık, fazla da oturmadık, kalktık gittik.
Daha da davetsiz gitmedim evine.
Zaten besmeleyle giriyoruz evlerine, eğreti oturuyoruz, arkamıza bile yaslanmıyoruz.
Konudan konuya zıplıyorum ama..
Kaynıma sorasım geliyor bazen..
Bizimki evlilik değil miydi, çat kapı zırt pırt geliyordun diye..