Kızlar kusura bakmayın ayrı ayrı cevaplayamıyorum sizleri ev hali malum arada girip yazdığımda da kızı ortaya bırakıyorum ama kuzum ikidebir yanıma geliyo. Bazen o oynarken ders çalışayım diyorum ama ya kaleme ya kitaba saldırıyo, masada olsam da mızmızlık edip duruyo, sandalyeden tutup ayağa kalkıyo almamı istiyo.
Soran olmuş, eşim karadenizli değil canım, yardımcı tutsanız denmiş, zaten imkan olsa 1dk düşünmem de kardeşleri de gözüm görmez her koyun kendi bacağından asılır derim ve birini tutarım ve ben de ders çalışmaya vaktim olur, artık diğer şeyleri de görmezden gelirim zamanla alışır v.s. der kendimi sıkmam. Maddi imkan yok maalesef. Bide bizim adetler öyle bişeyki kaynana kaynata içeri girsin ayağa kalkılır hürmettenmiş. Ben burda doğup büyüdüm, babam içeri girdiğinde ben kanapede uzanmış olurdum ve doğrulmazdım bile, yani rahat yetiştim ben kimse karışmazdı. Babamlarda aynı memleketli ama erken gelmişler buraya ve adapte olmuşlar, bizden gereksiz şeyler beklemediler saygıyı ayağa kalkmakla ölçmediler. Bi keresinde annemlerdeyiz, babam işten geldi, içeri girdiği an kaynatam bana dürttü kendi de kalktı, biran anlamadım, onun kalktığını görünce bende kalktım. Yani böyleler, kendide öyle, içerde t.v. izler uzan baba rahat et derim yok uzanmaz, olduki ben içerde değilken ayaklarını uzatmış olsun ben girince hemen doğrulur, rahatsız olma desem de nafile. Hem kendi rahatsız oluyo hem ben onun durumunu görünce mecburen bebeğe mama veriyo olsamda, içeri girdiğinde bebekle kalkmaya çalışıyorum. Eşimsöyledi ama babasının yanında, her seferinde kalkıyosun kalkma babam beklemez dedi, yine de yapılarını bildiğimden mecburen kalkıyorum. Böyle biriyim ben de işte, içim el vermiyor bazı şeylere, o zihniyetteki bi insana kalkmasam mesela gelin beni saymıyo diye düşündüğünü sanarım.
Neyse amannnn bi çıkışkapısı çıkar inş., yorumlarınız için tekrar çok çok teşekkür ederim, allah razı olsun halimden anlayanlardan, en azından yalnız değilim diyorum, böyle düşünen tek ben değilim diyorum. Çünkü eşim sayesinde öyle bi psikolojiye gelmiştimki, sanki ben kötüyüm babasına bakmıyorum, herşeye laf söylüyorum, insanı kendinden şüphe ettiriyor. Beni gerçekten seviyosa ki şuana kadar kuşkum yoktu, bi yol bulur anlar halimden. Bulamassa hala bana laf söylerse de boşanıcam ya, demekki bu insan beni gerçekten sevmiyoki beni bu hallere getirebiliyo beni anlamıyo derim, ki ona da aynısı diyorum ve bana diyoki neyi doğru biliyosan öyle yap. Boşanmaya razısın öyle mi diyorum, dilekçe vericem o zaman kızımı da alıp gidicem deyince doğru bildiğini yap diyo. Gerçekten babası geldikten sonra olmadık laflar davranışlar, tanıyamaz oldum. Resmen kendi kendine babasıyla benim aramda seçip yapıyo ve babasını seçiyo, beni ve kızımı görmezden geliyo, ki kızımız tedaviyle oldu yıllarca uğraştık ve kızımın da benim de üzerime titrerdi bu adam. Kafam allak bullak, bazen çıldırasım geliyo, ben bu adamın nesini bu kadar sevdim diyorum. Aslında dert çok ama yer yok demişler, eşimle evlendim evleni çok sıkıntı çektim yine de bırakmadım onu, başkası olsa yeminle bi dk. durmazdı, neyse eski yaraları açmayım şimdi. Offff offf hakkımızda ne hayırlıysa o olsun. Tekrar saolun kalın sağlıcakla
eşin karadenizlimi:)
Esinle bu konuda bir orta yolunu bulmus olmaniza cok sevindim.
