Erkek arkadasımla 5 yıldır birlikteyiz, bir süre önce de nişanlandık. Ben üniversitedeyken uzak mesafe iliskisi yasamamızın da bir etkisi olarak bi kaç kez kavga, ayrıl-barış dönemi yaşadık ama 2-3 senedir nadiren olan ufak şeyler dışında hiç ciddi bir problem yaşamadık.
2-3 senedir aynı şehirde, hatta birbirimizin evine 10 dakikalık falan bir yürüme mesafesinde oturuyoruz. Bu süreç içerisinde benim kafama takılan en büyük sorun görüşme sıklığı. Birbirimize bu kadar yakın otururken haftada 2 kez görüşmek bana yeterli gelmiyor. Bunu onunla konuştuğumda normal bulduğunu, bulusma teklifini ondan beklemek yerine arada benim de yapmam gerektigini söyledi özetle. Evet ben çıkalım dediğimde hiç bir zaman reddetmedi ya da ertelemedi ama sorun kimin teklif ettiği değil, ben teklif etsem de etmesem de onun için bir fark olmayacak olması. Böyle şeyler içinden gelmelidir insanın bence.
Özellikle son zamanlarda ailelerin kaynasmasıyla birlikte bu konu daha da gozume batmaya basladı. Evet ailesiyle vakit geçirmeyi seviyorum, o da benim ailemle iyi anlaşıyor. Bazen onun ailesi beni davet ediyor, ya da 2 aile görüşüyoruz. Ama bence ailelerle zaman geçirmek ayrı, baş başa ayrı, ama sanırım o ikisini de bir tutuyor. Zaten birbirimizle geçirdiğimiz vakit az, o zamanda da ailelerle takılmak sinirimi bozuyor bazen. Ben ailelerle geçirdigimiz zamanı onunla görüşmekten saymıyorum ama o sayıyor.
Bu konuda görüşlerinizi almak istedim. Sizce bu görüşme sıklığı normal mi? Ben mi abartıyorum bilmiyorum. Seneye evlilik düşünüyoruz ama benle paylaşımı şu an bu kadar azsa evlendikten sonra ne paylaşıcaz bilmiyorum. Bana yaklaşımı, davranışları çok iyi, sevgi dolu fakat bu konu beni düşündürüyor.