İki senelik bir ilişkim var ve zorunluluklardan dolayı uzak mesafe ilişkisi sürdürüyoruz bir senedir. Ben atandım ama bir ay var göreve başlamama. Bir senedir evde boşum. Sevgilim de bir buçuk ay önce işe girdi. Normal şartlarda ciddiye bindirmeyi düşünüyorduk ama dün çok büyük bir kavga ettik. Bir süredir değersiz hissediyorum. Erkek arkadaşım her gün beni arar ama sanki eskisi gibi dikkatli değil de aramak için arıyor gibi gelmeye başladı. İşten 6 da çıkıyor. Her akşam da arkadaşlarıyla dışarı çıkar. Eve dönerken de biz konuşuruz telefonda o kadar. Gün boyu yoruluyordur illa. Ben de şu an evde kaldığım için takıntılı yaklaşıyor da olabilirim. Objektif bir göz olarak sizden fikir almak istiyorum o yüzden.
Ben bana eskisi gibi önem vermiyor gibi hissediyorum. Bir süredir de cepte oldum sanırım birkaç hareketimden de dolayı. O da dün iki güne bir kavga ettiğimizi ve artık bıktığını söyledi. Hatalarının yüzüne vurulmasından hoşlanmadığını, anlayışsız olduğumu ve 6 aydır ilişkide mutsuz olduğunu, özsaygısının kalmadığını söyledi. Kavga anlarında ben de ağır konuşurum. Anlık ne dediğimi bilemeyebiliyorum ama onun dün dedikleri çok kırdı. 2 güne bir kavga etmiyoruz asla. Ne zaman bir şeyden kavga çıksa o olayı tam çözemiyoruz ve benim de içimde kapanmıyor o mesele haliyle. Ama öyle bahsettiği gibi iki güne bir kavga durumu yok. Son bir buçuk iki aydır bu kadar büyük kavgamız olmadı. Sıklığını anlamanız açısından söylüyorum. Ufak tefek tripler en maksimum ki o da çok sık değil asla.
Anlayışlı bir insan olduğumu düşünürüm. Evlilik için de düğün nişan yapmayalım dedim. Eşyaları da birlikte alırız dedim. Onun işi özel sektörde ve benden düşük kazanacak. Ailesinin durumu da iyi değil. Ben ortaklaşa üstesinden geleceğimize inandım ki büyük beklentilerim de olmadı. Ama daha ailesine bile söylemedi beni. Annesi tutucuymuş ve şimdiden başımız ağrısın istemiyormuş. Hiçbir şekilde ben açmasam evlilik lafı açılmıyor. Geleceğe dair plan hayal kurmuyoruz hiç. Yapısı gereği anlık yaşıyor. Ama beni bu hayaller ayakta tutacak belki anlamıyor. Uzun süreden sonra iki haftalığına buluşacaktık ama onda bile heyecanlı olduğunu söylese de o heyecanını hissedemedim ben. İstiyor ki her gün işten dönsün arkadaşlarıyla dışarı çıksın. Beni de arasın ama benim beklentim olmasın ondan. Buna dokunmayım hiç. İşte laf ettiğimde de kavga çıkaran oluyorum. Ne yapmamı tavsiye edersiniz, ben mi abartıyorum?
Bir an önce kurtulmanı tavsiye ederim tabi.
Kendini niye bukadar değersizleştiriyosun?